Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.471.2018.1.JŻ
z 24 września 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 25 lipca 2018 r. (data wpływu 30 lipca 2018 r.), uzupełnionym w dniu 2 sierpnia 2018 r. (data wpływu 10 sierpnia 2018 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności oraz obowiązku rozliczenia dostawy towaru z montażem – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 lipca 2018 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia stałego miejsca prowadzenia działalności oraz obowiązku rozliczenia dostawy towaru z montażem. Wniosek został uzupełniony w dniu 2 sierpnia 2018 r. (data wpływu 10 sierpnia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe:

Spółka posiada siedzibę w Niemczech i tam też jest zarejestrowana dla celów VAT. Przedmiot działalności Spółki obejmuje przede wszystkim technologie topienia szkła i jego kondycjonowanie. Spółka dostarcza regeneracyjne i rekuperacyjne piece, elektryczne i tlenowo - paliwowe urządzenia do topienia szkła wraz z rozdzielaczami i zasilaczami nagrzewanymi gazowo lub elektrycznie (lub ich kombinacją). Instalacje te służą do topienia wszystkich rodzajów szkła produkowanego w jakości handlowej.

Spółka otrzymała zlecenie od polskiej spółki (dalej: "Kontrahent"), na przebudowanie zbiornika topienia pieca znajdującego się w fabryce Kontrahenta (dalej: "Projekt"). Kontrahent zamierza wykorzystywać piec do wytapiania oraz odzysku szkła. W związku z tym Spółka jest odpowiedzialna za planowanie (wykonanie projektu pieca) i usługi inżynieryjne, a także za dostawę towarów i prace montażowe/instalacyjne.

W celu realizacji Projektu Wnioskodawca zlecił wykonanie niektórych prac niemieckim podwykonawcom. Podwykonawcy są podmiotami z siedzibą w Niemczech, zarejestrowanymi dla celów podatku VAT w Niemczech (dalej: "Podwykonawcy"). Podwykonawcy nie posiadają w Polsce siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej dla celów VAT. Nie są również zarejestrowani na potrzeby VAT w Polsce.

Podwykonawcy będą odpowiedzialni za dostarczenie niektórych elementów pieca (silosów, układu chłodzenia składającego się z wentylatorów, rur itp.) oraz ich instalację.

W opinii Spółki, z punktu widzenia podatku VAT, dostawy Podwykonawców będą stanowić "dostawę towarów z montażem" w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Ponadto Spółka informuje, że:

• Projekt, według obecnych planów, powinien trwać około 8 miesięcy,
  

• Spółka zamierza oddelegować do Polski około 6-8 pracowników, dla celów Projektu; pracownicy nie będą jednak znajdować się w Polsce przez cały czas trwania Projektu,
  

• Spółka jest w trakcie rejestracji dla celów polskiego podatku VAT w związku z przedmiotowym Projektem.
  
  
  

Wnioskodawca pragnie również wskazać, że realizował podobny projekt w Polsce (tj. dostawę i instalację pieca szklarskiego na rzecz polskiego nabywcy) w latach 2012 - 2014. W związku z tym Spółka była zarejestrowana jako podatnik VAT w Polsce w latach 2012 - 2016 i uwzględniała polski VAT w składanych deklaracjach VAT-7.

Dzięki swojej obecności w Polsce, Spółka posiada już rozpoznawalną markę na polskim rynku. W związku z tym Spółka przewiduje, że w przyszłości będzie realizowała również inne podobne projekty w Polsce.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym w opisanym we wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Spółka w związku z realizacją Projektu posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i w związku z tym dostawy towarów z montażem w Polsce, nabywane przez Spółkę od Podwykonawców, powinny zostać rozliczone przez Spółkę w Polsce, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W opisanym we wniosku stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym, Spółka w związku z realizacją Projektu posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce i w związku z tym dostawy towarów z montażem w Polsce, nabywane przez Spółkę od Podwykonawców, powinny zostać rozliczone przez Spółkę w Polsce, na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

Uzasadnienie

1. Definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Rozporządzeniu Wykonawczyni UE oraz w orzecznictwie TSUE
   
   
   

Ustawa o VAT oraz przepisy wykonawcze do ustawy nie definiują pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”. Termin ten został jednak zdefiniowany w Rozporządzeniu Wykonawczym UE, którego przepisy stosuje się bezpośrednio we wszystkich państwach członkowskich UE (nie wymagają implementacji do prawa krajowego).

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Wykonawczego, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (dyrektywa Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, Dz. U. L. 347 z dnia 11 grudnia 2006 r., dalej „Dyrektywa VAT”) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Ponadto zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia Wykonawczego na potrzeby przepisów art. 45, art. 56 ust. 2 akapit 2 oraz art. 192a Dyrektywy VAT „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, (...) które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje”.

Jednocześnie, zgodnie z ust. 3 Rozporządzenia Wykonawczego, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” zawarta w Rozporządzeniu Wykonawczym stanowi, w istocie, usankcjonowanie ugruntowanego stanowiska prezentowanego w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”). Fakt ten wyraźnie potwierdza pkt 14 preambuły do Rozporządzenia Wykonawczego, zgodnie z którym wyjaśnienie pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej powinno uwzględniać orzecznictwo TSUE.

Nie ulega zatem wątpliwości, że dla zdefiniowania pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” niezbędne jest odwołanie się do dorobku orzeczniczego TSUE, który wielokrotnie orzekał w tej kwestii. W szczególności należy wskazać na wyroki z dnia: 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (C-168/84); 2 maja 1996 w sprawie Faaborg-Gelting Linien A/S przeciwko Finanzamt Flensburg (C-231/94); 7 maja 1998 r. w sprawie Lease Plan Luxembourg SA przeciwko Belgii (C-390/96); 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grotę Ondernemingen Amsterdam (C-190/95); 12 maja 2005 r. w sprawie RAL (Channel Islands) Ltd i in. przeciwko Commissioners of Customs Excise (C-452/03); 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern (C-73/06) czy z dnia 16 października 2014 r. w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12).

Zgodnie ze wskazówkami TSUE zawartymi w wyroku z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Mitte-Altstadt (168/84), aby miejsce, w którym podatnik wykonuje działalność gospodarczą można było uznać za stałe miejsce prowadzenia działalności, muszą być łącznie spełnione następujące warunki: (i) miejsce to musi się charakteryzować pewną minimalną skalą działalności oraz (ii) muszą być w nim stale obecne zasoby ludzkie oraz techniczne konieczne do wykonywania działalności.

W podobnym tonie TSUE wypowiadał się również w innych sprawach. Przykładowo, w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern, sygn. (C- 73/06) TSUE wskazał, iż „(...) zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (...)”.

Z kolei w wyroku z dnia 16 października 2014 roku w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku (C-605/12) TSUE wskazał, że „(...) pierwszy podatnik mający siedzibę działalności gospodarczej w jednym państwie członkowskim, który korzysta z usług świadczonych przez drugiego podatnika mającego siedzibę w innym państwie członkowskim, powinien być uważany za posiadającego w tym innym państwie członkowskim „stałe miejsce prowadzenia działalności” w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT, w celu określenia miejsca opodatkowania tych usług, jeżeli to stałe miejsce charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór usług i wykorzystywanie ich do celów jego działalności gospodarczej, czego zbadanie należy do sądu odsyłającego (...) ”.

Uwzględniając regulacje zawarte w Rozporządzeniu Wykonawczym, a także tezy prezentowane w przytoczonym powyżej orzecznictwie TSUE, stwierdzić należy, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

1. miejsce działalności charakteryzuje się odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego oraz technicznego, aby umożliwić odbiór nabywanych usług i wykorzystanie ich dla potrzeb tego miejsca prowadzenia działalności lub świadczenie usług (prowadzenie działalności gospodarczej) z tego miejsca;
2. miejsce charakteryzuje się określonym poziomem stałości, czyli podatnik ma zamiar prowadzenia działalności w tym miejscu w dłuższym okresie;
3. działalność prowadzona w tym miejscu jest działalnością niezależną w stosunku do działalności głównej (miejsce charakteryzuje niezależność decyzyjna).
   
   

Należy przy tym zauważyć, że dla zaistnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie Unii Europejskiej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego.

Stanowisko to potwierdził TSUE w przywołanym wcześniej wyroku z dnia 16 października 2014 r. w sprawie Welmory sp. z o.o. (C-605/12).

Podobna teza wynika z orzeczeń polskich sądów administracyjnych oraz polskich organów podatkowych. Przykładowo:

• Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: „NSA”) w wyroku z dnia 23 listopada 2017 r., sygn. I FSK 160/16 wskazał, że: „(...) struktura spółki pozwala jej na prowadzenie działalności w Polsce. Pomimo tego, że spółka nie będzie posiadała na terytorium Polski własnego zaplecza technicznego czy też personalnego, gdyż wszelkie prace wykonywane będą przez pracowników kontrahentów w ramach usług świadczonych na rzecz spółki, a łodzie będą przechowywane na placu składowym kontrahenta, prawidłowo uznano, że będzie ona posiadała na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności - będzie bowiem prowadzić działalność gospodarczą na terytorium Polski, która charakteryzować się będzie pewną stałością, a w związku z tą działalnością spółka korzystać będzie z usług swoich kontrahentów - w zakresie zaplecza personalnego jak i technicznego (maszyny, plac).”
  

• NSA w wyroku z dnia 15 lutego 2017 r., sygn. 1 FSK 1379/15 potwierdził, że za zaplecze techniczne i personalne niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce może zostać uznany zakład produkujący towary na zlecenie podatnika, wraz z zasobami pomocniczymi w postaci wynajętych magazynów, oraz nabywanych od polskich podmiotów usług administracji, logistyki i spedycji;
  

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 26 maja 2015 r., sygn. IPPP3/4512-168/15-2/JŻ wskazał, iż: (...) do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego - podatnikowi musi przysługiwać porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym. Chociaż formalnie Wnioskodawca nie posiada żadnych zasobów technicznych na terenie kraju, istotne jest ekonomiczne wykorzystanie ludzi i sprzętu”;
  

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2015 r., sygn. IPPP3/4512-47/15-2/JŻ zauważono, iż: „(...) do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (...) nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego (...) W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca takim zapleczem będzie dysponował, gdyż jak wskazano w przedmiotowym wniosku ewentualne zasoby techniczne i infrastrukturalne wykorzystywane przez Spółkę w celu świadczenia usług lub dokonywania dostaw należą albo do członków Konsorcjum albo do polskiego nabywcy i zostały Spółce udostępnione wyłącznie w celu prawidłowej realizacji zadań w ramach Projektu. Zatem, pomimo, że nie są one ani własnością Spółki ani nie są przedmiotem najmu przez Spółkę, nie można twierdzić, że Wnioskodawcy nie przysługuje kontrola nad tym zapleczem technicznym, skoro te zaplecze techniczne jest Spółce udostępniane”.
  

• w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 26 lutego 2015 r., sygn. IPPP3/443-1186/14-2/KT uznano, że: .,(...) do prowadzenia działalności przez Spółkę nie jest potrzebne posiadanie stałej osobowo-rzeczowej struktury w klasycznym rozumieniu, tzn. spółka nie musi zatrudniać własnych pracowników (...) W przedstawionej sprawie Spółka korzysta z zaplecza technicznego i osobowego Spółki PL, a więc za pośrednictwem tej spółki wykonuje działalność na terytorium kraju. Za pośrednictwem majątku spółki powiązanej w Polsce, w sposób stały (niezmienny, trwały) wykorzystuje jej zaplecze osobowo-infrastrukturalne do wykonywania działalności gospodarczej na terenie Polski. Tym samym, Wnioskodawca dysponuje w Polsce miejscem, które - w świetle powołanych wyżej definicji - spełnia warunki do uznania go za stałe miejsce prowadzenia działalności”.
  
  
  

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu Wykonawczym, jak również przytoczone powyżej tezy orzeczeń TSUE, wyroków polskich sądów administracyjnych oraz interpretacji organów podatkowych, Spółka stoi na stanowisku, iż w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym będzie posiadać ona w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Za takim stanowiskiem przemawiają następujące okoliczności:

1. Odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego
   
   

Zdaniem Spółki, Spółka będzie posiadać w Polsce odpowiednią strukturę w zakresie zaplecza ludzkiego, niezbędną dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności.

Spółka zamierza bowiem oddelegować do Polski, na pewien czas trwania Projektu, część swoich pracowników. Co więcej, Spółka będzie korzystać także z usług Podwykonawców.

Spółka zauważa również, że specyfika jej działalności w Polsce (tj. realizacja kompleksowych projektów dla podmiotów działających w branży szklarskiej), nie wymaga aby Spółka na stałe posiadała zasoby personalne w Polsce. Przeciwnie, Spółka musi korzystać z niezbędnych zasobów ludzkich tylko w związku z realizacją danego projektu.

Zdaniem Spółki, będzie ona posiadała wystarczające zasoby personalne dla celów realizacji Projektu.

W danym przypadku zostanie więc spełniona przesłanka dysponowania odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego.

2. Odpowiednia struktura w zakresie zaplecza technicznego
   
   

Podatnik, aby mógł posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce musi, oprócz wspomnianego powyżej zaplecza personalnego, dysponować również wyposażeniem technicznym, którego charakter i rozmiar pozwoli mu wykonywać działalność gospodarczą w danej branży.

Należy zwrócić uwagę, że specyfika działalności Spółki w Polsce (tj. realizacja kompleksowych projektów dla podmiotów działających w branży szklarskiej), nie wymaga aby Spółka na stałe posiadała zasoby techniczne w Polsce (np. wynajmowała magazyn, bądź też posiadała własne maszyny). Przeciwnie, Spółka musi korzystać z niezbędnych zasobów technicznych tylko w związku z realizacją danego projektu.

Spółka stoi na stanowisku, że podobnie jak w przypadku zaplecza personalnego, będzie ona dysponować zasobami technicznymi w Polsce, pozwalającymi na prowadzenie działalności na terytorium Polski.

Spółka zauważa, że Projekt będzie bowiem realizowany w fabryce należącej do Kontrahenta.

Jak Spółka zauważyła już powyżej, orzecznictwo TSUE, wyroki sądów administracyjnych oraz interpretacje organów podatkowych wyraźnie potwierdzają, że dla powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza technicznego, o ile dostępność innego zaplecza jest porównywalna do dostępności zaplecza własnego. Spółka stoi więc na stanowisku, że zaplecze techniczne zapewniane przez Kontrahenta Spółki przemawia za powstaniem stałego miejsca prowadzenia działalności przez Spółkę.

Powyższe podejście potwierdzają interpretacje indywidualne. Przykładowo, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji z dnia 6 lutego 2018 r., sygn. 0114-KDIP1-2.4012.683.2017.2.MC, wskazał: ,,Również zasoby techniczne nie muszą należeć do podatnika (tzn. być jego własnością). Wystarczające jest bowiem ich wynajęcie czy też zapewnienie w inny sposób. (...) Dla przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne aby podatnik dysponował zapleczem technicznym, które jest jego własnością”.

Powyższe, w opinii Wnioskodawcy, znajdzie zastosowanie w sytuacji objętej niniejszym wnioskiem.

Należy zatem podkreślić, że również drugi z warunków kumulatywnie statuujących zaistnienie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zostanie spełniony w analizowanym przypadku.

3. Stałość i niezależność w ramach Projektu
   
   

Spółka zauważa, że była już zaangażowana w podobny projekt zlokalizowany w Polsce. Dla celów realizacji ówczesnego projektu Spółka była zarejestrowana na VAT w Polsce w latach 2012 - 2016.

Dzięki swojej obecności w Polsce, Spółka posiada już rozpoznawalną markę na polskim rynku. W związku z tym Spółka przewiduje, że w przyszłości będzie realizowała również inne podobne projekty w Polsce.

Powyższe sprawia, że działalności Spółki w Polsce należy przypisać stały charakter.

Działalność Spółki w Polsce cechuje się również pewnym poziomem niezależności. Oczywiście nie jest to działalność całkowicie niezależna od siedziby działalności Spółki w Niemczech (co nie byłoby możliwe), jednak w związku z fizyczną obecnością personelu Spółki w Polsce i zakresem Projektu, działalności Spółki w Polsce będzie charakteryzować pewna lokalna niezależność.

2. Działalność Spółki w Polsce spełnia cechy stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT
   
   

Biorąc pod uwagę definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej zawartą w Rozporządzeniu Wykonawczym, jak również przytoczone powyżej tezy orzeczeń TSUE, NSA czy organów podatkowych, Spółka stoi na stanowisku, iż posiada ona w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Jak Spółka wskazała powyżej będzie ona posiadać w Polsce odpowiednie zaplecze techniczne i osobowe, służące wykonywanym przez nią czynnościom opodatkowanym VAT.

3. Dostawy z montażem nabywane od Podwykonawców
   
   

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów, które są instalowane lub montowane, z próbnym uruchomieniem lub bez niego, przez dokonującego ich dostawy lub przez podmiot działający na jego rzecz - miejsce, w którym towary są instalowane lub montowane. Przy tym, nie uznaje się za instalację lub montaż prostych czynności umożliwiających funkcjonowanie montowanego lub instalowanego towaru zgodnie z jego przeznaczeniem.

Na podstawie zaś art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
2. nabywcą jest:
   • w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
     
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o który m mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.
   
   

Jak Spółka zauważyła, w związku z realizacją Projektu zawarła ona umowy z Podwykonawcami, których przedmiotem jest dostawa towarów z ich montażem w Polsce (dla której miejscem świadczenia na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, będzie Polska). Podwykonawcy są podmiotami z siedzibą w Niemczech, niezarejestrowanymi na potrzeby VAT w Polsce i nieposiadającymi w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. W związku z tym spełnione będą warunki wskazane w art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. a) ustawy o VAT, po stronie dokonujących dostaw (Podwykonawców).

Spółka uważa, iż będzie w związku z realizacją Projektu posiadać stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka spełni więc wymagania art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. b ustawy o VAT.

W konsekwencji, w ocenie Spółki, w przypadku nabycia towarów wraz z ich montażem od Podwykonawców, Spółka będzie podatnikiem z tytułu tej transakcji na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając na uwadze powyższe, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Podkreślenia wymaga, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z tym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.