INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31.08.2011 r. (data wpływu 06.09.2011 r.) oraz piśmie z dnia 08.11.2011 r. (data nadania 14.11.2011 r., data wpływu 16.11.2011 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB5/423-896/11-2/RS IPPP1-443-1350/11-2/MP z dnia 02.11.2011 r. (data nadania 03.11.2011 r., data doręczenia 07.11.2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów środków pieniężnych przekazanych dystrybutorom na nabycie nagród w związku prowadzoną przez nich obsługą programu lojalnościowego Wnioskodawcy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06.09.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów środków pieniężnych przekazanych dystrybutorom na nabycie nagród w związku prowadzoną przez nich obsługą programu lojalnościowego Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca - Firma I. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu towarami i świadczenia usług branży elektryczno-technicznej. W celu zwiększenia sprzedaży produktów postanowiła przeprowadzić akcje marketingową w postaci programu lojalnościowego. Ma on na celu zwiększyć udział w rynku i zachęcić do zakupu oferowanych przez Spółkę towarów. W tym celu wprowadzono sprzedaż premiowaną punktami. Punkty będzie można wymienić na nagrody. Liczone będą przez dystrybutorów uczestniczących w promocji. Za określoną wielkość zebranych punktów klienci końcowi będą otrzymywać nagrody. Wartość nagród jest całkowicie powiązana z wielkością zakupu. Obrót będzie liczony przez firmy współpracujące z I. zwanymi dalej dystrybutorami. Przekazanie nagród ostatecznym odbiorcom będzie należało do dystrybutorów. Ostateczny nabywca będzie mógł wybrać nagrodę, która znajduje się w katalogu. Po zakończeniu akcji marketingowej firma I. zamierza przekazać w formie pieniężnej wartość nagród dystrybutorom, którzy następnie zakupią wybrane przez ostatecznych nabywców nagrody. Obowiązkiem dystrybutorów będzie przekazanie listy zawierającej wartość i ilość przekazanych nagród w celu wypłacenia odpowiedniej kwoty przez I.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 08.11.2011 r. Spólka wskazała, iż zajmuje się sprzedażą hurtową, nie sprzedaje towarów ostatecznym odbiorcom. Chcąc zachęcić klientów do zwiększonego zakupu swoich towarów oraz utrzymać poziom sprzedaży zorganizowała program lojalnościowy dla ostatecznych odbiorców. W programie tym udział wzięli również dystrybutorzy. W tym celu Spółka podpisała umowy z dystrybutorami, którzy sprzedają towary I. swoim odbiorcom. W zamian ostateczni odbiorcy otrzymają punkty, które będą mogli wymienić na nagrody. Spółka podnosi, iż przedmiotem tego wniosku o udzielenie tej interpretacji podatkowej nie jest wynagrodzenie udzielane dystrybutorom. Dystrybutorzy są podmiotami prawa handlowego, i przy wykonaniu usług strony umowy mają obowiązek wystawić fakturę VAT zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług (Ustawa z dnia 11 marca 2011 r. Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535). Przedmiotem wniosku jest przekazanie kwoty, która jest elementem rozliczenia I. z tytułu umowy lojalnościowej w której I. zobowiązuje się do przekazania nagród odbiorcom końcowym. Środki te nie są elementem składowym wynagrodzenia dystrybutorów. Wartość nagród bezpośrednio jest uzależniona od wielkości zakupów. I. z powodów logistycznych nie chce dokonywać samodzielnie zakupu nagród Zakupu nagród dokonają dystrybutorzy. I. zwróci jedynie dystrybutorom wartość tych nagród w formie pieniężnej na podstawie noty oraz wykazu zakupionych nagród i ich wartości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Zgodnie z przepisami prawa w ramach reklamy firma powinna przekazać przedmioty rzeczowe ( art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych). Czy przekazanie nagród w formie pieniężnej dystrybutorom, którzy następnie zakupią nagrody będzie dla firmy kosztem uzyskania przychodów...
2. Czy przekazanie środków pieniężnych dokonywane przez I. na rzecz dystrybutorów podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i czy może być dokumentowany notami księgowymi...
   
   

Odpowiedź na pytanie oznaczone w przedmiotowym wniosku nr 1 w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. W zakresie pytania oznaczonego numerem 2 tj. w zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydana odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. 1992 Nr 21 poz. 86) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16. Zdaniem Wnioskodawcy niewątpliwie przekazanie nagród na zakup jest zachętą do zakupów przez odbiorców i są to koszty poniesione w celu osiągnięcia wyższych przychodów. Nie są one również wyłączone w katalogu wymienionym w artykule 16 wyżej wymienionej ustawy. W związku z tym, zdaniem Wnioskodawcy, takie przekazanie środków pieniężnych dystrybutorom będzie kosztem uzyskania przychodów dla firmy I.

Spółka podnosi, iż zgodnie z art. 29 ustawy o VAT podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Według Spółki aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi również istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Zatem warunkiem opodatkowania pewnej czynności dla potrzeb podatku od towarów i usług jest jej odpłatność oraz możliwość przypisania tej czynności cech świadczenia.

Spółka podnosi, iż z opisu zdarzenia przyszłego wynika iż, przekazanie środków pieniężnych przez I. nie jest wynagrodzeniem za świadczone usługi, stanowi element wzajemnych rozliczeń miedzy stronami umowy. Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż wzajemne rozliczenia finansowe pomiędzy I. a dystrybutorami nie stanowią świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy i nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Dystrybutorzy również nie otrzymują za wyżej wymienione wykonanie czynności wynagrodzenia.

Według stanowiska Spółki przekazanie w formie pieniężnej nie będzie również przekazaniem towarów oraz nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT. Spólka podnosi, iż zgodnie z art. 7. Ustawy o VAT:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa, prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokaju mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Podstawą towarów objętą opodatkowaniem, mieszczącą się w przedmiocie opodatkowania określonym w art. 5 ust. 1 pkt 1, tj. w pojęciu „odpłatnej dostawy towarów”, są także niektóre nieodpłatne przekazania towarów. Zgodnie z art. 7 ustawy o VAT ust. 2 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Spółka podnosi, iż do dnia 1 stycznia 2011 r. przepisy ustawy stanowiły, że przekazanie towarów na cele związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem nie były opodatkowane podatkiem VAT. Potwierdza to wyrok NSA, orzekającego w składzie 7 sędziów, z 23 marca 2009 r. (sygn. akt I FPS 6/08).

Spółka podnosi, iż nie przekazuje na wyżej wymienione cele towary lecz środki pieniężne nieodpłatnie dystrybutorom, które zgodnie z art. 7 ust 2 pkt 2 w rozumieniu ustawy o VAT nie są usługą czy towarem.

Mając na uwadze brzmienie powyższych regulacji należy uznać, według Spółki, że przekazanie środków pieniężnych pomiędzy I. a dystrybutorami nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Warunkiem koniecznym uznania danej czynności za czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jest bowiem wykonanie usługi bądź dostawa towarów za wynagrodzeniem, a więc przekazanie środków nie stanowi obrotu w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, wobec czego nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynność ta nie rodzi skutków w podatku od towarów i usług, a tym samym nie podlega również fakturowaniu. W konsekwencji, czynność ta nie powinna być dokumentowana fakturą VAT, lecz innym dowodem księgowym np. notą księgową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

W tym miejscu należy podkreślić, iż to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, iż to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez podatnika przychodów.

Należy także pamiętać o wyłączeniach wynikających z uregulowań zawartych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka w celu zwiększenia sprzedaży swoich produktów postanowiła przeprowadzić akcje marketingową w postaci programu lojalnościowego polegającego na sprzedaży premiowanej punktami. W tym celu Spółka podpisała umowy z dystrybutorami, którzy sprzedają towary Wnioskodawcy swoim odbiorcom. Punkty liczone będą przez firmy współpracujące ze Spółką tj. przez dystrybutorów uczestniczących w promocji. Punkty będzie można wymienić na nagrody. Za określoną wielkość zebranych punktów klienci końcowi będą otrzymywać nagrody. Wartość nagród jest całkowicie powiązana z wielkością zakupu. Przekazanie nagród ostatecznym odbiorcom będzie należało do dystrybutorów. Ostateczny nabywca będzie mógł wybrać nagrodę, która znajduje się w katalogu. Po zakończeniu akcji marketingowej Wnioskodawca zamierza przekazać w formie pieniężnej wartość nagród dystrybutorom, którzy następnie zakupią wybrane przez ostatecznych nabywców nagrody. Obowiązkiem dystrybutorów będzie przekazanie listy zawierającej wartość i ilość przekazanych nagród w celu wypłacenia odpowiedniej kwoty przez Wnioskodawcę.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż klasyfikacja wydatków na organizację programu lojalnościowego pod kątem warunków określonych przez ustawodawcę w artykule 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych winna zostać poprzedzona wyjaśnieniem tego pojęcia. „Program lojalnościowy” – to długotrwałe działania marketingowe służące do budowania oraz podtrzymywania pozytywnych relacji z wybranymi, najbardziej atrakcyjnymi dla firmy klientami. Właściwie dobrana strategia programu lojalnościowego pozwala zwiększyć sprzedaż produktu lub usługi przy znacznie mniejszych kosztach innych form promocji i reklamy. Przykładem popularnego programu lojalnościowego jest premiowanie każdego zakupu punktami (proporcjonalnie do wydanej kwoty), które klient może następnie wymienić na nagrody (http://pl.wikipedia.org/wiki/Program_lojalnościowy).

We wniosku Wnioskodawca wskazał, iż wprowadzony przez niego program lojalnościowy ma na celu zachęcenie odbiorców końcowych do zwiększonego zakupu towarów Wnioskodawcy oraz utrzymanie poziomu sprzedaży. Zatem, uznać należy, iż przedmiotowy program lojalnościowy ma związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i uzyskiwanymi przychodami. Uczestnikami programu są osoby, podmioty nabywające produkty Wnioskodawcy od dystrybutorów. Wprowadzenie programu lojalnościowego, w ramach którego uczestnicy za nabywane produkty Wnioskodawcy będą otrzymywać punkty zgodnie z ustalonym regulaminem, ma na celu doprowadzenie do zwiększenia sprzedaży i tym samym zwiększenia przychodów Spółki.

Wobec powyższego, wydatki poniesione przez Spółkę w związku z organizacją i przeprowadzeniem przez dystrybutorów obsługi ww. programu w związku z zawartą umową o świadczenie usługi, tj. przekazanie w formie pieniężnej wartości nagród dystrybutorom, którzy następnie zakupią wybrane przez ostatecznych nabywców nagrody, spełniają pozytywną przesłankę celu zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatki te nie mieszczą się również w negatywnym katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów ( art. 16 ust. 1 tej ustawy).

Reasumując, mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, iż wydatki poniesione przez Spółkę na organizację programu lojalnościowego, tj. przekazanie w formie pieniężnej wartości nagród dystrybutorom, którzy następnie zakupią wybrane przez ostatecznych nabywców nagrody, Spólka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego w przedmiotowym wniosku nr 2 tj. w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.