Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.404.2017.1.MR
z 15 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 grudnia 2017 r. (data wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu uzyskiwanego z tytułu działalności na terenie Niemiec – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodu uzyskiwanego z tytułu działalności na terenie Niemiec.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Od lipca 2013 r. Wnioskodawca współpracuje z MDK w Niemczech. Jest to instytucja publiczna, która wydaje orzeczenia o zdolności do pracy, konieczności rehabilitacji medycznej i psychoterapii oraz innych świadczeń zdrowotnych i socjalnych na zlecenie niemieckich kas chorych.

Część jego pracy wykonywanej na zlecenie MDK polega na przyjmowaniu i badaniu pacjentów oraz wydawaniu orzeczeń i zaleceń odnośnie do zdolności do pracy oraz rehabilitacji medycznej i zawodowej. Odbywa się to w pomieszczeniach należących do MDK. Charakter tytułu własności/użytkowania tych pomieszczeń przez MDK nie jest Wnioskodawcy znany. Z tytułu udostępniania jemu tych pomieszczeń na czas przyjmowania pacjentów, MDK pobiera od niego, począwszy od 1 września 2016 roku, kwotę 5 euro od jednego przyjętego pacjenta. W aneksie do umowy współpracy między stronami, datowanym na 1 września 2016 r., zawarte jest zdanie, że wprowadzenie powyższej regulacji nie uzasadnia stosunku podnajmu. Dodatkowo podkreślono, że Wnioskodawca nie ma prawa wysuwać roszczeń co do używania pomieszczeń MDK oraz że ich udostępnianie na potrzeby jego działalności możliwe jest/będzie tylko w razie ich ogólnej dostępności.

Artykuł 14 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zwanej dalej umową, odnosi się do pracy o samodzielnym charakterze w ramach tak zwanych wolnych zawodów, a więc również w ramach zawodu lekarza. Analizując pracę, którą Wnioskodawca wykonuje dla MDK, nie można jej przypisać samodzielności. Badania pacjentów oraz wystawienie orzeczeń i zaleceń wykonuje w imieniu MDK oraz podlega ocenie i kontroli merytorycznej jego przełożonych, będących stałymi pracownikami MDK.

W czasie przyjmowania pacjentów zbiera informacje z wywiadu oraz informacje na podstawie badania, a ostateczne wnioski formułuje już w siedzibie Indywidualnej Specjalistycznej Praktyki Lekarskiej (ISPL) w Polsce i przesyła elektronicznie do sekretariatu. Zdarza się, że formułuje ostateczne opinie przebywając w hotelu, po odbytych spotkaniach z pacjentami, już poza terenem MDK. Zbieranie informacji z wywiadu oraz badanie poszczególnych pacjentów, którzy są wybierani i umawiani przez pracowników MDK, odbywa się średnio raz w miesiącu, w odstępach kilkutygodniowych, częściowo w zależności od potrzeb ustalanych przez pracowników MDK.

MDK zleca i nadzoruje wykonywanie powyższych badań i wystawianie opinii, nie tylko w wymiarze merytorycznym, ale również ustalając czas, miejsce oraz termin ostatecznego wykonywania usług. Nie występuje tutaj zatem niezależność organizacyjna. Reasumując powyższe, zgodnie z artykułem 14 umowy, nie dysponuje w Niemczech stałą placówką.

Zgodnie z artykułem 5 powyższej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa. Powstanie „zakładu” warunkuje zatem:

1. istnienie stałej placówki
2. jej stały charakter
3. prowadzenie działalności przedsiębiorstwa za pośrednictwem tej placówki.

Odnosząc się do wytycznych z artykułu 14, w jego przypadku stała placówka w Niemczech nie istnieje. Placówka może istnieć poprzez władanie pewną przestrzenią. Nie ma kluczy, ani innej formy dostępu do wykorzystywanych w jego działalności pomieszczeń, przy korzystaniu z nich podlega poleceniom pracowników MDK. Dotyczy to zarówno wymiaru czasowego oraz przestrzennego udostępnianych jemu pomieszczeń. Nie działa we własnym imieniu, jak wspomniano wyżej.

Ani na budynku, ani na drzwiach udostępnianych jemu pomieszczeń nie figuruje jego nazwisko ani inne dane. Nie dysponuje więc udostępnianymi jemu pomieszczeniami ani w sensie prawnym, ani faktycznym. Jest tam tylko „gościem” na czas przyjmowania pacjentów. Co do stałości charakteru, pracuje aktualnie w pomieszczeniach MDK w E. i w C., nie znając dokładnie czasokresu, w jakim pomieszczenia te będą jemu udostępniane. W przeszłości przyjmował pacjentów we F.n.O. (w przybliżeniu od lipca 2013 do kwietnia 2014 roku) oraz w F. (w przybliżeniu od maja 2015 do stycznia 2017 roku), w pierwszym przypadku placówka została zamknięta, w drugim przełożeni z MDK podjęli nagłą decyzję, że jego wizyty od następnego miesiąca nie będą kontynuowane. Placówka użytkowana przez MDK w E. będzie zamknięta od lutego 2018 roku, jego wizyty tamże oraz w C. - ich częstotliwość i ilość pozostają niejasne i są/będą ustalane na bieżąco.

Należy też podkreślić, że przez pracowników MDK udostępniane jemu są różne pokoje, w zależności od ich dostępności. Istnieją uzasadnione przesłanki, że pomieszczenia w wymienionych wyżej miejscach mogą być przestać mi udostępniane lub zostać zlikwidowane zupełnie niezależnie od jego dalszej woli prowadzenia tam działalności.

Skoro jego działalność wykonywana jest bez utrzymywania stałej placówki, to sam przedmiot najmu, w jego wypadku, zwykłe oddanie przedmiotów do używania (krzesło, biurko, kozetka) i pobieranie pożytków z tego tytułu, nie stanowi zakładu.

W udostępnianych jemu pomieszczeniach nie ma żadnego majątku trwałego, który by należał do niego lub był dla niego tam zabezpieczony lub przechowywany. Korzysta podczas pracy ze swojego laptopa. W czasie pracy pomieszczenie na żądanie przełożonych może zostać zmienione. Po zakończeniu pracy opuszcza budynek, do którego później nie ma dostępu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy w wyniku działalności Wnioskodawcy w Niemczech dochodzi do powstania stałej placówki lub „zakładu” w rozumieniu umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między RP a RFN?
2. Czy opisane wyżej czynności w ramach wykonywanej przez Wnioskodawcę działalności powinny być opodatkowane podatkiem dochodowym wyłącznie w Polsce?
3. Gdyby w przyszłości wydawanie ostatecznych orzeczeń i zaleceń odbywało się w pomieszczeniach MDK, to warunkowałoby to powstanie stałej placówki lub "zakładu" w Niemczech?

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z artykułem 14, punkt 1 i 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między RP a RFN nie dysponuje stałą placówką w Niemczech, zatem nie powstaje tam „zakład”, również w rozumieniu artykułu 5, punkt 1 i 2 wyżej wspomnianej umowy.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, zyski z prowadzenia działalności w Niemczech w opisanym wyżej zakresie powinny być opodatkowane podatkiem dochodowym wyłącznie w Polsce.

Ad. 3

Zdaniem Wnioskodawcy, wydawanie ostatecznych orzeczeń w pomieszczeniach udostępnianych jemu przez MDK w przyszłości nie warunkuje powstania stałej placówki, a zatem i "zakładu" w Niemczech, ponieważ zgodnie z artykułem 14, punkt 1 i 2 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartej między RP a RFN, dalej nie będą spełnione warunki działalności o samodzielnym charakterze oraz warunki swobodnego i niezależnego dysponowania udostępnianymi jemu pomieszczeniami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Stosownie do art. 14 ust. 1 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90) dochód, który osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z wykonywanego wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, podlega opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że osoba ta dysponuje stałą placówką w drugim Umawiającym się Państwie, w celu wykonywania swej działalności. Jeżeli dysponuje ona taką stałą placówką, wówczas dochód może być opodatkowany w drugim Państwie, jednak tylko w takim zakresie, w jakim może być przypisany tej stałej placówce.

Określenie "wolny zawód" obejmuje w szczególności samodzielnie wykonywaną działalność naukową, literacką, artystyczną, wychowawczą lub edukacyjną, jak również samodzielnie wykonywaną działalność lekarzy, adwokatów i radców prawnych, inżynierów, architektów, dentystów, doradców podatkowych i biegłych rewidentów (art. 14 ust. 2 powołanej umowy).

Stała placówka, zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2 umowy, oznacza placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa, w tym w szczególności miejsce zarządu, filię, biuro, warsztat, fabrykę lub kopalnię.

Z powyższych przepisów wynika, iż dochód osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce z tytułu działalności prowadzonej na terytorium Niemiec, może być opodatkowany w Niemczech, pod warunkiem że działalność prowadzona jest poprzez położoną na terytorium tego państwa stałą placówkę. W takim przypadku dochód, który może być przypisany tej stałej placówce może być opodatkowany w Niemczech. Dochód ten podlega również opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania osoby uzyskującej dochód, czyli w Polsce. Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w Polsce, należy zastosować określoną w art. 24 ust. 2 lit. a umowy metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę wyłączenia z progresją).

Dokonując interpretacji postanowień ww. umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, należy zwrócić również uwagę na tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do niej. Wynikające z nich zasady zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Jak wynika z Komentarza artykuł 14 został skreślony z Modelowej konwencji 29 kwietnia 2000 r. na podstawie raportu zatytułowanego Problemy związane z artykułem 14 Modelowej konwencji OECD (Issues Related to Article 14 of the OECD Model Tax Convention, przyjętego przez Komitet Spraw Podatkowych 22 stycznia 2000 r. i przedrukowanego w t. II na s. R(16)-1). Decyzja ta wynikała z faktu, że nie było zamierzonej różnicy między pojęciem zakładu, które figurowało w artykule 7, a pojęciem stałej placówki stosowanym w artykule 14 ani też między sposobem obliczania zysków i podatku w zależności od zastosowania artykułu 7 lub artykułu 14. Ponadto, czasami trudno było jasno określić, jaka działalność wchodzi w zakres artykułu 14, a nie wchodzi w zakres artykułu 7. Skutkiem skreślenia artykułu 14 jest to, że dochód osiągany z wykonywania wolnego zawodu i innej działalności o niezależnym charakterze jest traktowany jak dochód przedsiębiorstw na podstawie artykułu 7.

Chociaż art. 14 dotyczący opodatkowania wolnych zawodów został wykreślony z Konwencji OECD w 2000 r., to odpowiadające mu postanowienia nadal obecne są w polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania i to nie tylko tych podpisywanych przed datą wykreślenia.

Regulacje dotyczące wolnych zawodów wprowadzają ogólną zasadę, iż dochody uzyskiwane przez osoby zajmujące się taką działalnością podlegają opodatkowaniu jedynie w kraju miejsca zamieszkania tych osób (Polska). Wyjątkiem jest sytuacja, w której polski rezydent wykonujący wolny zawód posiada w drugim kraju stałą placówkę. W takim przypadku dochody, jakie można przypisać tej placówce (uzyskane za jej pośrednictwem) podlegać będą opodatkowaniu w kraju jej położenia. Za stałą placówkę w rozumieniu tych regulacji uznaje się każde miejsce, wykorzystywane przez daną osobę osiągającą dochód z wykonywanego wolnego zawodu albo z innej działalności o samodzielnym charakterze, z dającą się zaobserwować regularnością do wykonywania wolnego zawodu lub innej samodzielnej działalności (por. M. Aleksandrowicz, J. Fiszer, S. Jędrzejewski, Unikanie podwójnego opodatkowania, PP Nr 9/1993).

Przy czym regularne wykorzystywanie danego miejsca nie oznacza, że musi być ono używane w sposób ciągły.

Określenie „placówka” obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa, niezależnie od tego, czy są wykorzystywane wyłącznie w tym celu.

Placówka – jako miejsce działalności gospodarczej – może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń lub gdy nie są one wymagane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa; wystarczy posiadanie pewnej przestrzeni do własnej dyspozycji. Nie ma znaczenia czy przedsiębiorstwo jest właścicielem czy najemcą lokalu, środków lub urządzeń, czy dysponuje nimi w inny sposób. Placówka może być usytuowana w pomieszczeniach innego przedsiębiorstwa, na przykład wówczas gdy przedsiębiorstwo zagraniczne dysponuje stale pomieszczeniem (lub jego częścią) należącym do innego przedsiębiorstwa. Sam fakt, że przedsiębiorstwo ma do własnej dyspozycji pewną przestrzeń służącą jego działalności gospodarczej, wystarczy, aby zaistniała stała placówka gospodarcza. Nie wymaga się, aby przedsiębiorstwo posiadało formalne prawo do dysponowania taką placówką.

Placówka gospodarcza, która miała być utrzymywana przez okres tak krótki, aby nie mogła stanowić zakładu, w rzeczywistości jednak utrzymywana przez okres, który nie może być uważany za tymczasowy, staje się zakładem od momentu jej utworzenia. Nie uważa się, iż zakład istnieje, jeżeli działalność była wykonywana w państwie za pośrednictwem stałej placówki utrzymywanej krócej niż sześć miesięcy. Jednym z wyjątków od tej reguły jest sytuacja, gdy działalność ma charakter powtarzalny; w takim przypadku każdy okres, w którym placówka była użytkowana, powinien być brany pod uwagę w połączeniu z ilością wszystkich okresów, w których była użytkowana (okres może rozciągnąć się na wiele lat). Inny wyjątek dotyczy działalności gospodarczej prowadzonej wyłącznie w danym państwie; w takiej sytuacji działalność gospodarcza może trwać krótko z uwagi na jej charakter, lecz ponieważ jest ona prowadzona całkowicie w tym państwie, to jej związek z tym państwem jest silniejszy.

Czasowe przerwy w działalności nie powodują, że placówka przestaje istnieć. Jeżeli konkretna placówka jest użytkowana tylko przez krótki czas, lecz to użytkowanie powtarza się regularnie przez długi okres, to nie można uważać, że taka placówka ma czysto tymczasowy charakter.

Jeżeli charakter działalności przedsiębiorstwa jest taki, że przemieszcza się ono do różnych sąsiadujących ze sobą miejsc, to może być trudno ustalić, czy istnieje "stała placówka" (jeżeli zajmuje dwie placówki i spełnione są inne warunki wymienione w artykule 5, to oczywiście przedsiębiorstwo ma dwie stałe placówki).

Natomiast określenie „za pośrednictwem” jak wynika z komentarza do Modelowej Konwencji należy interpretować w szerokim sensie, mającym zastosowanie do każdej sytuacji, w której działalność gospodarcza jest prowadzona w konkretnym pomieszczeniu czy przestrzeni pozostającej w tym celu do dyspozycji przedsiębiorstwa.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca wykonuje działalność na terytorium Niemiec korzystając z udostępnionych mu do tego celu pomieszczeń. Część jego pracy wykonywanej na zlecenie MDK polega na przyjmowaniu i badaniu pacjentów oraz wydawaniu orzeczeń i zaleceń odnośnie do zdolności do pracy oraz rehabilitacji medycznej i zawodowej. Odbywa się to w pomieszczeniach należących do MDK. MDK pobiera od Wnioskodawcy kwotę 5 euro od jednego przyjętego pacjenta. Zbieranie informacji z wywiadu oraz badanie poszczególnych pacjentów, którzy są wybierani i umawiani przez pracowników MDK, odbywa się średnio raz w miesiącu, w odstępach kilkutygodniowych, częściowo w zależności od potrzeb ustalanych przez pracowników MDK. Wnioskodawca współpracuje z MDK od lipca 2013 r. Pracuje aktualnie w pomieszczeniach MDK w E. i w C., nie znając dokładnie czasokresu, w jakim pomieszczenia te będą jemu udostępniane. W przeszłości przyjmował pacjentów we F.n.O. (w przybliżeniu od lipca 2013 do kwietnia 2014 roku) oraz w F. (w przybliżeniu od maja 2015 do stycznia 2017 roku), w pierwszym przypadku placówka została zamknięta, w drugim przełożeni z MDK podjęli nagłą decyzję, że jego wizyty od następnego miesiąca nie będą kontynuowane. Placówka użytkowana przez MDK w E. będzie zamknięta od lutego 2018 roku, jego wizyty tamże oraz w C. - ich częstotliwość i ilość pozostają niejasne i są/będą ustalane na bieżąco.

Uznać zatem należy, że Wnioskodawca – wbrew jego stanowisku – prowadził (prowadzi) działalność na terenie Niemiec za pośrednictwem stałej placówki (placówek), tj. mając w określonym czasie (już od 2013 r. i obecnie) do własnej dyspozycji przestrzeń (pomieszczenia, pokoje) należącą do innego podmiotu. Na podstawie informacji zawartych we wniosku też należy przyjąć, że działalność ta miała i ma charakter regularny i powtarzalny (odbywa się średnio raz w miesiącu, w odstępach kilkutygodniowych, częściowo w zależności od potrzeb ustalanych przez pracowników MDK). Również w przyszłości – pod warunkiem, iż okoliczności przedstawione we wniosku nie ulegną zmianie – działalność Wnioskodawcy za pośrednictwem pomieszczeń udostępnionych przez MDK należy uznać za wykonywaną z wykorzystaniem stałej placówki.

W odniesieniu do stanowiska Wnioskodawcy – które należy ocenić negatywnie – zakładającego, iż nie będą spełnione warunki działalności o samodzielnym charakterze wskazać trzeba, że decydujące znaczenie dla określenia dochodów, których opodatkowanie może podlegać opisanym wyżej zasadom ma ustalenie jakiego rodzaju działalność może być uznana za wykonywanie wolnego zawodu. Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, posługując się określeniem „w szczególności” wskazują, że zawarty w nich katalog ma jedynie charakter przykładowy. Objęte pojęciem wolnych zawodów zostały m.in. działalność literacka, naukowa, artystyczna, wychowawcza, oświatowa, jak również samodzielnie wykonywana działalność lekarzy, prawników, techników, inżynierów, architektów oraz dentystów. Należy zaznaczyć, że nie jest to katalog zamknięty i może obejmować również inną działalność osób fizycznych wykonywaną osobiście. Zgodnie z poprzednią treścią Komentarza do Konwencji OECD, postanowienia omawianego artykułu mają zastosowanie do tzw. wolnych zawodów i innej działalności o niezależnym charakterze wykonywanej przez osobę fizyczną, z wyjątkiem działalności przemysłowej i handlowej oraz działalności zawodowej wykonywanej na podstawie umowy zatrudnienia (por. Komitet Spraw Podatkowych OECD - Modelowa Konwencja w sprawie Podatku od Dochodu i Majątku, wersja skrócona, czerwiec 1998, tłumaczenie K. Bany, Warszawa 1998, s. 175).

Przyjmuje się, co znajduje poparcie w literaturze podmiotu, że działalność ta musi być wykonywana samodzielnie zarówno w sensie faktycznym (osobiście) jak i prawno-organizacyjnym, tzn. w ramach własnej działalności zarobkowej danej osoby. W realiach rozpatrywanej sprawy to Wnioskodawca osobiście – na podstawie zawartej umowy o współpracy – wykonuje określone czynności (badanie pacjentów, wydawanie orzeczeń i zaleceń). Czyni to w wykonywaniu własnej działalności, w ramach swojej praktyki lekarskiej. Wobec tego kryterium samodzielnego charakteru działalności, o którym mowa w art. 14 umowy, jest w sytuacji Wnioskodawcy spełnione.

W konsekwencji, ponieważ działalność na terytorium Niemiec prowadzona jest za pomocą położonej tam stałej placówki (placówek), dochód Wnioskodawcy uzyskany z prowadzenia działalności, który może być przypisany tej placówce (placówkom) podlegać będzie opodatkowaniu zarówno w Niemczech jak i w państwie miejsca zamieszkania, czyli w Polsce (art. 14 ust. 1 umowy). W takim przypadku w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania (tzw. metodę wyłączenia z progresją).

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.