Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.370.2017.2.PSZ
z 19 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2017 r. (data wpływu 13 listopada 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 8 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 8 stycznia 2018 r. (data wpływu 16 stycznia 2018 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność rolniczą obejmującą dział specjalny produkcji rolnej - hodowlę kur niosek jaj konsumpcyjnych. Na własne potrzeby odchowuje kurki hodowlane i miesza pasze dla nich. Kurki potrzebują rocznie w zależności od obsady do 5 tys. ton paszy. Do tej pory Wnioskodawca nie posiadał bazy magazynowej zbóż. Wnioskodawca jako inwestor zawarł umowę dotyczącą wykonania obiektu przemysłowego obejmującego zespół 4 silosów przeznaczonych do magazynowania ziarna wraz z urządzeniami odbierającymi i zasypującymi ziarno. Na podstawie odrębnej umowy Wnioskodawca zlecił innemu wykonawcy przygotowanie odpowiedniego podłoża (fundamentu), tj. wszelkich prac ziemnych, betonowych.

Do wykonywanych fundamentów będą następnie umocowane silosy, przenośniki zboża (redlery), podnośnik kubełkowy, kosz przyjęciowy zboża i wszystkie pozostałe urządzenia za pomocą kotew chemicznych. Technicznie polega to na wierceniu otworów w fundamentach, wlaniu masy chemicznej gwarantującej wytrzymałość, wkręceniu kołków, zamocowaniu urządzeń, przykręceniu nakrętek. Jest to najlepszy sposób mocowania silosów gwarantujący możliwość demontażu urządzeń kiedy zajdzie taka potrzeba. Tym samym zatem urządzenia w postaci silosów (zbiorników z blachy ocynkowanej), przenośników zboża (redlerów), podnośników kubełkowych, koszy przyjęciowych zboża i wszystkich pozostałych urządzeń, nie będą w sposób trwały związane z fundamentem, a fundament w razie potrzeby może być wykorzystany do innych celów, np. do posadowienia na nim wiaty magazynowej, garaży bądź innego rodzaju obiektów.

Inwestycja jest w trakcie realizacji. Inwestycja ta zabezpieczy potrzeby Wnioskodawcy w zakresie zaopatrzenia w zboże w połowie (pojemność silosów wyniesie 2.680 ton). Wnioskodawca posiada niewielki obszar ziemi ornej o powierzchni ok. 5 ha. 100% zbóż kupuje od okolicznych rolników i w późniejszym okresie od przedsiębiorców. Zrealizowanie inwestycji pozwoli Wnioskodawcy na skupowanie zbóż w okresie żniwnym od wszystkich okolicznych rolników.

Wnioskodawca wskazuje, że poszczególne składniki obiektu - silosy z blachy ocynkowanej, przenośniki zboża (redlery), podnośnik kubełkowy, kosz przyjęciowy zboża, szafa sterownicza oraz pozostałe urządzenia nie są ze sobą integralnie powiązane i mogą funkcjonować odrębnie. Przykładowo przenośniki zbożowe, podnośnik kubełkowy czy kosz przyjęciowy można będzie również zastosować do przeładunku zboża w jakimkolwiek innym miejscu (magazynie itp.). Urządzenia wskazane we wniosku nie są również trwale związane z fundamentem. Mogą stanowić samodzielne środki trwałe. W przypadku demontażu poszczególne urządzenia można odłączyć bez uszkodzenia obiektu jako całości, jak również składających się na ten obiekt urządzeń.

Ponadto Wnioskodawca zauważa, że:

• fundament zostanie zakwalifikowany według rodzaju 291 Klasyfikacji Środków Trwałych (POZOSTAŁE OBIEKTY INŻYNIERII LĄDOWEJ I WODNEJ, GDZIE INDZIEJ NIESKLASYFIKOWANE),
• silosy z blachy ocynkowanej według rodzaju 604 KŚT (ZBIORNIKI NAZIEMNE STALOWE),
• przenośniki zboża (radlery) oraz podnośnik kubełkowy według rodzaju 643 KŚT (PRZENOŚNIKI OGÓLNEGO ZASTOSOWANIA),
• kosz przyjęciowy zboża według rodzaju 604 KŚT (ZBIORNIKI NAZIEMNE STALOWE),
• szafa sterownicza według rodzaju 611 KŚT (URZĄDZENIA NASTAWCZE PRĄDU ZMIENNEGO I STAŁEGO).

Opisane składniki majątku zostaną wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych po zakończeniu realizacji inwestycji, tj. w lutym 2018 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odrębnej amortyzacji fundamentu oraz poszczególnych składników obiektu (silosów metalowych, przenośników zboża tj. redlerów, podnośników kubełkowych, kosza przyjęciowego zboża, szafy sterowniczej) jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z zastosowaniem odpowiednich stawek amortyzacyjnych właściwych dla każdego z tych urządzeń z osobna?

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno fundament jak i pozostałe urządzenia w postaci silosów (zbiorników z blachy ocynkowanej), przenośników zboża (redlerów), podnośnika kubełkowego, kosza przyjęciowego zboża, mogą stanowić odrębne środki trwałe i można zastosować do każdego z nich z osobna odpowiednie stawki amortyzacji wynikające z Klasyfikacji Środków Trwałych.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Przepis art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j - 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Uwzględniając, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, w którym następuje odwołanie się do symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, należy stwierdzić, że rozwinięcie zakresu przedmiotowego środków trwałych wskazanych w art. 22a ust. 1 ww. ustawy ma miejsce w Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT). Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m. in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Ponadto, aby składniki majątku wymienione w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych mogły zostać zaliczone do środków trwałych podatnika muszą być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.

Z uwagi na to, że poszczególne składniki majątku obiektu nie są trwale powiązane ze sobą oraz z fundamentem i w przypadku demontażu można je odłączyć bez uszkodzenia obiektu jak również składających się na ten obiekt urządzeń. Fundament oraz poszczególne urządzenia w postaci silosów (zbiorników z blachy ocynkowanej), przenośników zboża (redlerów), podnośnika kubełkowego, kosza przyjęciowego zboża mogą stanowić odrębne środki trwałe.

Z uwagi na brak trwałego związania poszczególnych urządzeń z fundamentem, a tym samym z gruntem zasadne jest przyjęcie, że fundamentu oraz poszczególnych urządzeń nie należy traktować jako całości i amortyzować jedną stawką amortyzacyjną np. według rodzaju 108 Klasyfikacji Środków Trwałych (Budynki produkcyjne, usługowe i gospodarcze dla rolnictwa). W ocenie Wnioskodawcy zasadne jest zastosowanie do fundamentów jako odrębnego środka trwałego stawki amortyzacji według rodzaju 291 Klasyfikacji Środków Trwałych tj. 4,5%. Natomiast w odniesieniu do urządzeń w postaci silosów (zbiorników z blachy ocynkowanej), przenośników zboża (redlery), podnośnika kubełkowego, kosza przyjęciowego zboża i wszystkich pozostałych urządzeń należałoby potraktować je jako odrębne środki trwałe i zastosować odpowiednie stawki wynikające z grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych „Urządzenia techniczne” w odniesieniu do poszczególnych urządzeń, tj. w odniesieniu do silosów z blachy - rodzaj 604 (zbiorniki stalowe), w odniesieniu do szafy sterowniczej - rodzaj 611 (Urządzenia nastawcze prądu zmiennego i stałego), w odniesieniu do przenośników zboża (redlerów) - rodzaj 643 (Przenośniki ogólnego zastosowania), itd.

Amortyzacji podlegają m.in. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością. Budynki i lokale należą do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych. Budynkami są obiekty budowlane, trwale związane z gruntem, wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiadające fundamenty i dach. Klasyfikacja Środków Trwałych przyjmuje definicję budynku z ustawy - Prawo budowlane. Jedną z charakterystycznych cech tej definicji jest to, że budynek musi być trwale związany z gruntem. Urządzenia w postaci silosów (zbiorników z blachy ocynkowanej), przenośników zboża (redlery), podnośnika kubełkowego, kosza przyjęciowego zboża i wszystkich pozostałych urządzeń nie będą w sposób trwały związane z fundamentem, a fundament w razie potrzeby może być wykorzystany do innych celów, np. do posadowienia na nim wiaty magazynowej, garaży bądź innego rodzaju obiektów.

Urządzenia nie będą w sposób trwały związane z gruntem. Wobec tego nie możemy ich uznać za budynek. Za budynek nie możemy również uznać samego fundamentu. Nie jest on wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz nie posiada dachu. Nie można fundamentu oraz urządzeń związanych z silosami amortyzować jako całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Stosownie do treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z powyższego przepisu wynika, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty, a więc bezpośrednio i pośrednio związane z uzyskiwaniem przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy.

Zatem, aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów powinien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust.1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego przepisu wynika, że aby dany składnik majątku mógł zostać uznany za środek trwały, musi on spełniać łącznie następujące przesłanki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• zostać przez niego nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• musi być kompletny i zdatny do użytku,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej lub oddany w najem, dzierżawę lub leasing (tzw. leasing operacyjny),
• przewidywany okres jego używalności w prowadzonej przez podatnika działalności musi być dłuższy niż rok.

Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntu oraz budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Z art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy wynika zaś, że odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Według art. 22d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu, Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp. (część I - objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W kwestii rozstrzygnięcia, czy poszczególne urządzenia wymienione we wniosku stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jako inwestor zawarł umowę dotyczącą wykonania obiektu przemysłowego obejmującego zespół 4 silosów przeznaczonych do magazynowania ziarna wraz z urządzeniami odbierającymi i zasypującymi ziarno. Na podstawie odrębnej umowy Wnioskodawca zlecił innemu wykonawcy przygotowanie odpowiedniego podłoża (fundamentu), tj. wszelkich prac ziemnych, betonowych. Do wykonywanych fundamentów będą następnie umocowane silosy, przenośniki zboża (redlery), podnośnik kubełkowy, kosz przyjęciowy zboża i wszystkie pozostałe urządzenia za pomocą kotew chemicznych.

Wnioskodawca wskazuje, że poszczególne składniki obiektu - silosy z blachy ocynkowanej, przenośniki zboża (redlery), podnośnik kubełkowy, kosz przyjęciowy zboża, szafa sterownicza oraz pozostałe urządzenia nie są ze sobą integralnie powiązane i mogą funkcjonować odrębnie. Urządzenia wskazane we wniosku nie są również trwale związane z fundamentem. Mogą stanowić samodzielne środki trwałe. W przypadku demontażu poszczególne urządzenia można odłączyć bez uszkodzenia obiektu jako całości, jak również składających się na ten obiekt urządzeń.

Przyjmując zatem, że wszystkie wymienione we wniosku obiekty i urządzenia są samodzielnymi środkami trwałymi, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że każdy z tych środków trwałych (po zakwalifikowaniu do odpowiedniego rodzaju KŚT) będzie podlegał amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podkreślenia wymaga, że przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest – zgodnie z zakresem wniosku – ustalenie odpowiedniej stawki amortyzacyjnej dla poszczególnych składników majątku. Zakres wniosku wyznacza bowiem w szczególności:

• stan faktyczny przedstawiony we wniosku o indywidualną interpretację prawa podatkowego,
• stan prawny (przepisy prawa) wskazany przez wnioskodawcę oraz
• zagadnienie prawne, które ma być przedmiotem interpretacji, a które wskazuje pytanie (pytania) wnioskodawcy.

Jednocześnie należy zauważyć, że to podatnik dokonuje klasyfikacji do odpowiedniej grupy środków trwałych stosownie do obowiązujących przepisów prawa a mianowicie w oparciu o ww. rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany obiekt podlega odpowiedniej klasyfikacji, jako na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Przedmiotem niniejszej interpretacji nie jest więc ocena prawidłowości dokonanej przez Wnioskodawcę klasyfikacji.

W przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania, podatnik jako osoba prowadząca działalność gospodarczą może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Należy przy tym zastrzec, iż rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy sprzedaż nieruchomości wypełnia znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, bowiem stanowi to domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Jeżeli w toku ewentualnego postępowania organ uzna, że stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.