Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-1.4012.612.2017.2.DG
z 22 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1, art. 14h ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 listopada 2017 r. (data wpływu 13 listopada 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 2 stycznia 2018 r. (data wpływu 4 stycznia 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 21 grudnia 2017 r. znak sprawy 0114‑KDIP1‑1.4012.612.2017.1.DG (skutecznie doręczone 27 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie: opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w postaci biletów do kina, karnetów na kolację w restauracji, do salonu fryzjerskiego oraz przekazania towarów np. aparatów fotograficznych, słuchawek itp. dla osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia oraz osób z agencji pracy tymczasowej oraz obowiązku ewidencjonowania tych świadczeń na kasie rejestrującej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 2 stycznia 2018 r. (data wpływu 4 stycznia 2018 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 21 grudnia 2017 r. znak sprawy 0114‑KDIP1‑1.4012.612.2017.1.DG (skutecznie doręczone 27 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń w postaci biletów do kina, karnetów na kolację w restauracji, do salonu fryzjerskiego oraz przekazania towarów np. aparatów fotograficznych, słuchawek itp. dla osób zatrudnionych na podstawie umowy-zlecenia oraz osób z agencji pracy tymczasowej oraz obowiązku ewidencjonowania tych świadczeń na kasie rejestrującej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Podstawowym rodzajem działalności Wnioskodawcy Sp. z o.o. (dalej Spółka) jest działalność call center (PKD 82.20.Z). Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W ramach powyższej działalności zatrudnia osoby fizyczne na podstawie umów o pracę, umów zlecenie oraz korzysta z agencji pracy tymczasowej, które dostarczają swoich pracowników etatowych jak i osób współpracujących z nimi na podstawie umów zlecenie. Spółka w celu motywowania tychże osób zakupuje ze swoich środków obrotowych różnego rodzaju karty wartościowe, którymi można płacić w różnych sklepach. Ponieważ są to prawa majątkowe, więc świadczenia te nie podlegają pod ustawę o VAT. Ponadto w celu zwiększenia zaangażowania pracowników etatowych umożliwia im korzystanie z kart multisport ( częściowo finansowane przez zakład pracy).

Spółka zamierza rozszerzyć katalog możliwych nieodpłatnych świadczeń towarów i usług przeznaczonych dla osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia bądź osób skierowanych za pośrednictwem agencji pracy tymczasowej, w celu motywowania ich do osiągania lepszych wyników i jakości wykonywanych działań na rzecz Spółki, które mają stanowić część dodatkowego wynagrodzenia takiej osoby i będzie przyznawane uznaniowo. Do katalogu dodatkowego wynagrodzenia tychże osób mają należeć:

• Bilety do kina
  

• Karnety o określonej wartości na różnego rodzaju zdarzenia typu kolacja w restauracji, karnet do salonu fryzjerskiego, itp.
  

• Różnego rodzaju towary typu aparat fotograficzny, słuchawki itp.
  
  
  

Wszystkie powyższe świadczenia będą finansowane ze środków obrotowych Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w związku z planowanym zakupem Spółka zachowuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przy zakupie a w momencie przekazania na cele osobiste osób współpracujących na podstawie umowy zlecenie oraz kierowanych z agencji pracy tymczasowej tychże czynności Spółka ma obowiązek opodatkowania czynności zgodnie z artykułem art. 7 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy?

Czy w związku z tym Spółka nie ma obowiązku ewidencjonowania tychże czynności za pomocą kas rejestrujących?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy czynności spełniają przepisy art. 7 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy, gdyż ostatecznym beneficjentem jest osoba otrzymująca świadczenie jednakże Spółka zachowuje prawo do odliczenia, gdyż wydatki te są ponoszone w celu zwiększania motywacji osób, co wpływa bezpośrednio na wyniki sprzedaży Spółki.

Ponadto czynności te zdaniem Wnioskodawcy są zwolnione z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących gdyż zgodnie z rozporządzeniem ministra rozwoju i finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących paragraf 2 załącznik czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania pozycja 45 zgodnie, z którym czynności wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług podlegają zwolnieniu z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu tychże urządzeń.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Przez towary – według art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z treści powołanego wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, jednoznacznie wynika, że dostawa towarów i świadczenie usług, co do zasady podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jedynie wówczas, gdy czynności te są wykonywane odpłatnie.

Ustawodawca jednakże przewidział od powyższej reguły wyjątki, które zostały zawarte – w przypadku dostawy towarów w art. 7 ust. 2 oraz – w przypadku świadczenia usług w art. 8 ust. 2 ustawy.

Przepis art. 7 ust. 2 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
   
2. wszelkie inne darowizny

‒ jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Na podstawie art. 7 ust. 3 ustawy, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

W świetle art. 7 ust. 4 ustawy, przez prezenty o małej wartości, o których mowa w ust. 3, rozumie się przekazywane przez podatnika jednej osobie towary:

1. łącznej wartości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 100 zł, jeżeli podatnik prowadzi ewidencję pozwalającą na ustalenie tożsamości tych osób;
   
2. których przekazania nie ujęto w ewidencji, o której mowa w pkt 1, jeżeli jednostkowa cena nabycia towaru (bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, jednostkowy koszt wytworzenia, określone w momencie przekazywania towaru, nie przekraczają 10 zł.
   
   

Jak wynika z powyższych uregulowań opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych. Wyjątkiem jest przekazanie towarów stanowiących prezenty o małej wartości lub próbki.

Nie podlegają zatem opodatkowaniu nieodpłatne czynności zużycia towarów na cele związane z prowadzoną działalnością, w przypadku gdy beneficjentem jest np. kontrahent przedsiębiorcy lub osoba trzecia, niebędąca pracownikiem, udziałowcem ani inną osobą wymienioną w art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy, a także zużycie towarów na cele własne prowadzonej działalności gospodarczej (np. przez pracowników).

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia potrzeb osobistych. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami osobistymi są takie potrzeby, które dotyczą danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją. Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Przez świadczenie usług niezwiązanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy rozumieć takie świadczenie usług, które odbywa się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności. Natomiast przez usługi związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, należy rozumieć te usługi, które są wykonywane nieodpłatnie w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej podmiotu, potrzebami związanymi z funkcjonowaniem prowadzonego przedsiębiorstwa, mają wpływ na przyszłe obroty przedsiębiorstwa, jego zyski, wizerunek, odbiór przez kontrahentów.

Zgodnie z ogólną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z ww. regulacji wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Należy zauważyć, że dla realizacji prawa do odliczenia podatku naliczonego niezbędne jest istnienie związku między dokonywanymi zakupami towarów i usług a prowadzoną działalnością. Jednakże ustawodawca nie precyzuje, w jakim zakresie i w jaki sposób towary i usługi muszą być wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, aby pozwoliło to podatnikowi na odliczenie podatku naliczonego. Związek dokonywanych zakupów z działalnością podatnika może mieć zatem charakter pośredni lub bezpośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży – towary handlowe lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy; bezpośrednio więc wiążą się z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast, ze związkiem pośrednim nabywanych towarów i usług z działalnością podatnika mamy do czynienia w sytuacji, gdy ponoszone wydatki nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych obrotach, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje uzyskanie obrotu opodatkowanego podatkiem od towarów i usług.

Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają pośredni związek z działalnością, musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości.

Ustawodawca stworzył więc podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, m.in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, jak i niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony.

W szczególności w myśl art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku, gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Ponadto w myśl art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT i prowadzi działalność w zakresie usług call center. Spółka zamierza rozszerzyć katalog możliwych nieodpłatnych świadczeń towarów i usług przeznaczonych dla osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia bądź osób skierowanych za pośrednictwem agencji pracy tymczasowej, w celu motywowania ich do osiągania lepszych wyników i jakości wykonywanych działań na rzecz Spółki, które mają stanowić część dodatkowego wynagrodzenia takiej osoby i będzie przyznawane uznaniowo. Do katalogu dodatkowego wynagrodzenia tychże osób mają należeć:

• Bilety do kina
  

• Karnety o określonej wartości na różnego rodzaju zdarzenia typu kolacja w restauracji, karnet do salonu fryzjerskiego, itp.
  
  
  

Wnioskodawca zamierza także przekazywać nieodpłatnie osobom współpracującym ze Spółką na podstawie umów zlecenia bądź osobom skierowanym za pośrednictwem agencji pracy tymczasowej różnego rodzaju towary typu aparat fotograficzny, słuchawki itp.

Wszystkie powyższe świadczenia będą finansowane ze środków obrotowych Spółki.

Wnioskodawca oczekuje wyjaśnienia odnośnie prawa do odliczenia podatku VAT od nabywanych towarów i usług, które zostaną nieodpłatnie przekazane osobom wskazanym w opisie sprawy.

W odniesieniu do przedstawionego opisu sprawy wskazać należy, że wydatków poniesionych na zakup biletów do kina, karnetów o określonej wartości np. na kolację w restauracji czy do salonu fryzjerskiego jak również wydatków na zakup towarów – np. aparatów fotograficznych, słuchawek, które to świadczenia Wnioskodawca nieodpłatnie przekaże współpracującym ze Spółką osobom, nie można zaliczyć do wydatków związanych z działalnością opodatkowaną Wnioskodawcy.

Wbrew twierdzeniom Wnioskodawcy korzyści, jakie uzyskają ww. osoby (bezpłatnie skorzystają z usług fryzjera, restauracji, obejrzą film, czy też będą wykonywać prywatne zdjęcia lub słuchać muzyki) mają dominujący charakter w stosunku do korzyści, jakie zamierza osiągnąć Spółka. Nieodpłatne przekazanie biletów do kina, karnetów do restauracji lub salonu fryzjerskiego itp. a także przekazanie ww. osobom aparatów fotograficznych, słuchawek itp. rzeczy służyć będzie zaspokajaniu osobistych, prywatnych potrzeb osób korzystających i odbywać się będzie bez związku z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością. Brak jest argumentów przemawiających za innym podejściem, w sytuacji, gdy wskazane osoby same decydują, czy i kiedy z ww. świadczeń skorzystają, gdyż nie wiąże się to z prowadzoną przez podatnika działalnością.

W tym miejscu należy zauważyć, że w wyroku z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 Danfoss i AstraZeneca przeciwko Skatteministeriet Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej zaznaczył, że „Poza sporem jest, że zwykle do pracownika należy wybór rodzaju, dokładnego czasu lub miejsca spożywania posiłku. Pracodawca w tym zakresie nie interweniuje, ponieważ obowiązkiem pracownika jest jedynie powrót do miejsca pracy o odpowiedniej porze i wykonywanie swoich zwykłych zajęć. (…) Wydawanie posiłków pracownikom ma co do zasady na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych i należy do sfery wyboru pracownika, w której pracodawca nie interweniuje. Wynika z tego, że w zwykłych okolicznościach świadczenie usług polegających na nieodpłatnym wydawaniu posiłków pracownikom zaspokaja prywatne potrzeby tych ostatnich w rozumieniu art. 6 ust. 2 szóstej dyrektywy” (pkt 57 wyroku).

Należy wskazać, że konieczność nieodpłatnego przekazania przez Wnioskodawcę ww. świadczeń (biletów do kina, karnetu do restauracji lub salonu fryzjerskiego) oraz towarów (aparaty fotograficzne, słuchawki itp.) współpracującym ze Spółką osobom nie wynika z żadnych przepisów, jak również nie jest niezbędne dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem osoby te są zobowiązane wykonywać powierzone zadania niezależnie od możliwości skorzystania w wolnym od pracy czasie z ww. świadczeń, czy też wykorzystania towarów, jakie daje z własnej woli Spółka. To do osoby współpracującej należy decyzja czy skorzysta z otrzymanych od Wnioskodawcy świadczeń oraz kiedy. Również korzystanie z aparatu fotograficznego lub słuchawek zależy wyłącznie od woli obdarowanej osoby i nie przekłada się na działalność opodatkowaną Wnioskodawcy.

W związku z tym należy stwierdzić, że w przedstawionej sytuacji nieodpłatne przekazanie ww. świadczeń i rzeczy osobom współpracującym ze Spółką ma na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych ww. osób, zatem nie ma związku ze sprzedażą opodatkowaną Wnioskodawcy. W konsekwencji Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem usług w postaci biletu do kina, karnetu do restauracji, do salonu fryzjerskiego oraz towarów takich jak aparaty fotograficzne, słuchawki itp., które to świadczenia (rzeczy) zostaną nieodpłatnie przekazane osobom współpracującym ze Spółką.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o kwotę podatku VAT naliczonego w związku z nabyciem ww. usług i towarów jest nieprawidłowe.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia dotycząca opodatkowania ww. nieodpłatnych świadczeń (usług) przeznaczonych dla osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia bądź osób skierowanych za pośrednictwem agencji pracy tymczasowej.

Z powołanego wyżej art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Opodatkowaniu podlega również zużycie towarów należących do przedsiębiorstwa na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia kwoty podatku naliczonego, to wszelkie przekazanie lub zużycie towarów bez wynagrodzenia (nieodpłatne przekazania), pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Z okoliczności sprawy nie wynika, aby osoby, którym zostaną przekazane nieodpłatnie ww. rzeczy były zobowiązane do używania ich w godzinach pracy, czy też w jakikolwiek inny sposób, który skutkowałby uznaniem przekazanego sprzętu za wykorzystywany na potrzeby firmy – tj. Wnioskodawcy. Jak wskazano wyżej, w analizowanej sprawie przekazanie towarów nie będzie miało związku z prowadzonym przedsiębiorstwem, ale nastąpi na cele prywatne współpracowników Spółki. Należy wskazać, co do zasady opodatkowaniu podatkiem VAT podlega każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towaru, z wyjątkiem przekazania towarów bądź spełniających warunki do uznania ich za prezenty o małej wartości lub próbki. Zatem, należy uznać, że w sytuacji, w której ww. współpracownik – będzie dysponować tym towarem jak właściciel, wówczas mamy do czynienia z nieodpłatnym przekazaniem przez Wnioskodawcę towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele osobiste ww. osób.

Jak wskazano wyżej, Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabycia towarów (aparatów fotograficznych, słuchawek itp.) przekazywanych nieodpłatnie osobom współpracującym ze Spółką na potrzeby osobiste tych osób.

W konsekwencji, nieodpłatne przekazanie współpracownikom Spółki aparatów fotograficznych, słuchawek itp. rzeczy nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż nie zostaną spełnione warunki wynikające z art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy pozwalające na uznanie nieodpłatnego ich przekazania na rzecz ww. osób współpracujących ze Spółką za odpłatną dostawę towarów. Zatem Wnioskodawca wydając współpracownikom Spółki przedstawione we wniosku towary nie będzie zobligowany ich opodatkować i rozliczyć z tego tytułu podatek należny w momencie wydania tych towarów.

Z treści powołanego wyżej art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy, wynika, że opodatkowaniu podlegać powinno, jako odpłatne świadczenie usług, użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza (w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników), jeżeli przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego, w całości lub w części, przy nabyciu tych towarów, ich imporcie lub wytworzeniu tych towarów lub ich części składowych.

Tylko łączne zaistnienie ww. przesłanek umożliwia objęcie zakresem opodatkowania VAT usług świadczonych nieodpłatnie. Jeśli jeden z tych warunków nie jest spełniony, to wówczas takie świadczenie usług będzie nieopodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Analizując natomiast treść powołanego art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, należy zauważyć, że dla ustalenia, czy konkretne nieodpłatne świadczenie usług podlega opodatkowaniu na mocy cytowanego wyżej przepisu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Jeżeli nieodpłatne świadczenie wpisywało się będzie w cel prowadzonej działalności gospodarczej, wtedy przesłanka uznania takiej nieodpłatnej czynności za odpłatne świadczenie usług, podlegające opodatkowaniu nie zostanie spełniona.

Przez pojęcie „potrzeb osobistych” zdefiniowanych w Słowniku Języka Polskiego należy uznać takie potrzeby, które „dotyczą danej osoby” i które są jej potrzebami „prywatnymi”, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tą osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, zawartą umowa zlecenia czy innym stosunkiem zobowiązaniowym, a więc potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy/zleceniodawcy.

Natomiast pojęcie działalności gospodarczej zostało zawarte – dla celów podatku od towarów i usług – w art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wobec powyższego działalność gospodarcza obejmuje elementy składające się na jej przedmiot, tj. zarobkową działalność wytwórczą, handlową, usługową oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, działalność rolników i osób wykonujących wolne zawody a także działalność zawodową, wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły.

Dla ustalenia, czy ww. nieodpłatne świadczenie podlega opodatkowaniu istotne jest ustalenie celu takiego świadczenia. Przez nieodpłatne usługi służące do celów działalności podatnika należy rozumieć takie, które są wykonywane bez wynagrodzenia, ale w związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Świadczenie ich ma dominujący charakter w stosunku do korzyści osiąganej w tym przypadku przez odbiorcę tych świadczeń – np. pracownika.

Ponadto należy zwrócić uwagę na opinię Rzecznika Generalnego z dnia 23 października 2008r. w sprawie C-371/07, który stwierdził, że: „(...) możliwość odliczenia podatku naliczonego stanowi wyraźną przesłankę jedynie dla zastosowania art. 5 ust. 6 lub art. 6 ust. 2 lit. a), jednakże sądzę, że w art. 6 ust. 2 lit. b ma charakter bezwzględnie dorozumiany. Nie ma w tym przypadku charakteru wyraźnego zasadniczo z uwagi na to, że przepis ten odnosi się głównie do usług świadczonych przez pracowników, a koszty pracowników (w formie wynagrodzenia) nie są obciążone podatkiem VAT. Jednakże w przypadku gdy kompleksowa dostawa winna być sklasyfikowana jako dostawa usług, wykorzystane towary zazwyczaj będą podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT, a podstawę opodatkowania w odniesieniu do wszystkich transakcji wymienionych w art. 6 ust. 2 stanowi: „suma wydatków poniesionych przez podatnika na wykonanie usług” [ art. 11 część A ust. 1 lit. c)]. Objęcie tą podstawą opodatkowania kosztu dostaw, od których podatek naliczony nie podlegał odliczeniu, byłoby sprzeczne nie tylko z systematyką art. 5 ust. 6 i art. 6 ust. 2 w całości, ale również z fundamentalną zasadą neutralności podatku VAT dla podatników” – vide pkt 40 opinii.

Mając na uwadze powyższe należy podkreślić, że brak prawa do odliczenia z uwagi na związek wydatków z czynnościami niezwiązanymi z działalnością gospodarczą podatnika powoduje, że nie występuje tym samym obowiązek opodatkowania podatkiem od towarów i usług nieodpłatnego świadczenia usług.

W omawianej sytuacji nieodpłatne przekazanie osobom współpracującym ze Spółką biletów do kina, karnetów do restauracji czy do salonu fryzjerskiego, nie będzie podlegać opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy, gdyż nie "wystąpi” podstawa opodatkowania z tytułu świadczenia tych usług.

Stosownie do art. 29a ust. 5 ustawy podstawą opodatkowania w przypadku świadczenia usług, o których mowa w art. 8 ust. 2 ustawy jest koszt świadczenia tych usług poniesiony przez podatnika.

Podstawa opodatkowania powinna obejmować koszt "robocizny" (art. 8 ust. 2 pkt 2 ustawy) wraz z kosztami wykorzystanych materiałów (art. 7 ust. 2 ww. ustawy) oraz kosztami wykorzystanego przy świadczeniu usługi majątku podatnika (art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT), o ile przysługiwało od ich zakupu prawo do odliczenia podatku naliczonego (vide pkt 38, 40, 42 opinii Rzecznika Generalnego w sprawie C-371/07 Danfoss). W opisanym przypadku wymienione koszty nie wystąpią.

Jak wynika z przytoczonego wyżej pkt 40 Opinii Rzecznika Generalnego w sprawie C-371/07, przyjęcie za podstawę opodatkowania kosztu dostawy, od której podatnikowi nie przysługiwało prawo do odliczenia, stanowiłoby naruszenie zasady neutralności podatku VAT dla podatnika.

Zatem nieodpłatnego świadczenia usług w postaci biletów do kina, karnetów do restauracji czy do salonu fryzjerskiego itp. na rzecz osób współpracujących ze Spółką nie można uznać czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. Wynika z to z tego, że przy nabyciu tych świadczeń Wnioskodawcy nie będzie przysługiwać prawo do odliczenia podatku naliczonego, gdyż zakupy te nie będą związane z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem, lecz zostaną dokonane na potrzeby prywatne osób współpracujących z Wnioskodawcą. W konsekwencji dla tych świadczeń nie wystąpi podstawa opodatkowania wskazana w art. 29a ust. 5 ustawy, a tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany opodatkować nieodpłatnych świadczeń - biletów do kina, karnetów do restauracji czy do salonu fryzjerskiego itp. - realizowanych na rzecz osób współpracujących z Wnioskodawcą.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy odnośnie opodatkowania nieodpłatnych świadczeń należy uznać za nieprawidłowe, gdyż przekazywane nieodpłatnie usługi i/lub towary nie będą miały związku z prowadzonym przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwem, lecz będą służyć prywatnym, osobistym potrzebom osób współpracujących ze Spółką na podstawie umów zlecenia bądź skierowanym za pośrednictwem agencji pracy tymczasowej.

Kolejna kwestia dotyczy zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej nieodpłatnych świadczeń na rzecz osób współpracujących z Wnioskodawcą.

Zgodnie z przepisem art. 111 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Na mocy delegacji ustawowej zawartej w art. 111 ust. 8 ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa (…).

Kwestie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników od 1 stycznia 2018 r. reguluje rozporządzenie Rozporządzenie Ministra Rozwoju i Finansów z dnia 20 grudnia 2017 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz.U. z 2017 r. poz. 2454).

Zwolnienie z obowiązku instalowania kas rejestrujących zostało określone w § 2 i § 3 ww. rozporządzenia.

Powyższe zwolnienia wskazują na dwojakiego rodzaju zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących, mianowicie: zwolnienie dla określonych grup podatników (zwolnienie podmiotowe) i zwolnienie dla konkretnych czynności (zwolnienie przedmiotowe).

Należy wskazać, że każda sprzedaż na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych ma wpływ na wielkość obrotu wyznaczającego obowiązek ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących. Kwotę obrotu uprawniającą do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących określa się sumując całą sprzedaż (w danym roku) na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2018 r. czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

W odniesieniu do niektórych czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zgodnie z warunkami określonymi w tym załączniku. (ust. 2 § 2 rozporządzenia)

Zwolnienie zawarte w tym przepisie jest zwolnieniem przedmiotowym, tj. dotyczącym niektórych czynności wykonywanych przez podatnika.

W poz. 45 załącznika do rozporządzenia w części II – sprzedaż dotycząca szczególnych czynności – zwolniono z obowiązku ewidencjonowania czynności wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 5 i ust. 2 oraz w art. 8 ust. 2 ustawy.

Niezależnie od wysokości osiągniętych obrotów czy też świadczonych czynności ustawodawca wykluczył jednak z prawa do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaż usług i towarów, które szczegółowo zostały określone w § 4 powołanego rozporządzenia.

W § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia wyłączono ze zwolnień z obowiązku ewidencjonowania, o których mowa w § 2 i § 3, m.in. dostawy:

• sprzętu radiowego, telewizyjnego i telekomunikacyjnego, z wyłączeniem lamp elektronowych i innych elementów elektronicznych oraz części do aparatów i urządzeń do operowania dźwiękiem i obrazem, anten (PKWiU ex 26 i ex 27.90),
  
• sprzętu fotograficznego, z wyłączeniem części i akcesoriów do sprzętu i wyposażenia fotograficznego (PKWiU ex 26.70.1);
  oraz świadczenie usług:
  • związanych z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie:
    • świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo, oraz
      usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering),
      
    • fryzjerskich, kosmetycznych i kosmetologicznych.
  
  

W rozpatrywanej sprawie należy stwierdzić, że u Wnioskodawcy nie wystąpi obowiązek ewidencjonowania przekazywanych nieodpłatnie świadczeń osobom współpracującym ze Spółką w postaci biletów do kina, karnetów na kolację w restauracji, do salonu fryzjerskiego lub towarów – aparatów fotograficznych, słuchawek itp., gdyż nieodpłatne świadczenia realizowane przez Wnioskodawcę nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem VAT. Jak wyżej stwierdził tut. Organ, nieodpłatnego świadczenia usług czy też nieodpłatnego wydania towarów opisanych we wniosku na rzecz osób współpracujących ze Spółką nie można uznać za odpłatne świadczenie usług czy odpłatną dostawę towarów. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany ewidencjonować tych świadczeń na kasie rejestrującej, mimo że ich przedmiotem będą towary czy usługi wymienione w § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia przekazywane osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej.

Zatem tut. Organ uznał stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie za nieprawidłowe, gdyż brak obowiązku ewidencjonowania na kasie rejestrującej nieodpłatnych świadczeń nie wypływa ze zwolnienia wskazanego w poz. 45 załącznika do rozporządzenia z dnia 20 grudnia 2017 r., lecz z faktu ich niepodlegania opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ponadto, tut. Organ wskazuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, z późn. zm) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.