Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB4.4014.437.2017.1.LB
z 16 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.) – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 05 grudnia 2017 r. (data wpływu – 15 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 grudnia 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy pożyczki.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną (polski rezydent podatkowy podlegający nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terenie Polski) nieprowadzącą pozarolniczej działalności gospodarczej, ani niebędącą zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W dniu 23 listopada 2017 r. Wnioskodawca zawarł w formie pisemnej, na terenie Niemiec umowę pożyczki środków pieniężnych w kwocie 50 000 €. Umowa została zawarta z osobą fizyczną, obywatelem Niemiec na stałe zamieszkałym na terenie Niemiec, będącym nierezydentem w rozumieniu polskich przepisów o podatku dochodowym.

Środki pieniężne w kwocie 50 000 € na moment zawarcia umowy pożyczki znajdują się na terenie Niemiec. Środki pieniężne zostaną przekazane jednorazowo w terminie do 18 grudnia 2017 r. poprzez wykonanie przelewu w Niemczech z rachunku bankowego należącego do pożyczkodawcy w banku mającym siedzibę na terenie Niemiec na rachunek Wnioskodawcy prowadzony w € w banku mającym siedzibę na terenie Polski.

Na podstawie zawartej umowy pożyczkodawca zobowiązuje się przenieść środki pieniężne na pożyczkobiorcę, a pożyczkobiorca zobowiązuje się zwrócić w terminie 180 miesięcy równowartość pożyczonych środków.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy czynność umowy pożyczki będzie podlegała na terenie Polski podatkowi od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zawarcie umowy pożyczki w okolicznościach wskazanych powyżej nie generuje powstania obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych. Za takim stanem rzeczy przemawia brzmienie art. 1 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (zwaną dalej ustawą o PCC), zgodnie z którym umowa pożyczki podlega opodatkowaniu podatkiem wynikającym z tej ustawy w sytuacji, gdy będące przedmiotem tej umowy rzeczy znajdują się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane są za granicą, nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Przy czym wszystkie te przesłanki muszą być spełnione kumulatywnie.

Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej (art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o PCC). Zatem, obowiązek podatkowy w przypadku umowy pożyczki powstaje z chwilą jej zawarcia. Ze względu na konsensualny charakter pożyczki, dla oceny zasadności opodatkowania jej podatkiem od czynności cywilnoprawnej bez znaczenia jest sposób jej wykonania. Pozostaje więc bez znaczenia czy środki pieniężne zostaną przekazane na rachunek prowadzony w banku mającym siedzibę w Polsce czy innym kraju. Decydujące znaczenie dla pożyczki pieniądza bankowego jest to gdzie znajduje się w chwili zawarcia umowy. Dlatego też, jeżeli w przedstawionej we wniosku sytuacji faktycznej umowa pożyczki została zawarta na terytorium Niemiec, a środki pieniężne, w chwili jej zawierania, znajdują się również na terytorium Niemiec, to umowa pożyczki nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych w Polsce, ponieważ nie będzie spełniona jedna z kumulatywnie wymaganych przesłanek, która wymaga, aby czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Na potwierdzenie swego stanowiska Wnioskodawca przywołał interpretacje indywidualne oraz wyrok.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1150) podatkowi temu podlegają umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku.

W myśl art. 720 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego pożyczkę określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych, co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Obowiązek podatkowy zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych powstaje z chwilą dokonania czynności cywilnoprawnej.

Zgodnie z art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, czynności cywilnoprawne podlegają podatkowi jedynie wtedy, gdy ich przedmiotem są:

1. rzeczy znajdujące się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub prawa majątkowe wykonywane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
2. rzeczy znajdujące się za granicą lub prawa majątkowe wykonywane za granicą, w przypadku gdy nabywca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i czynność cywilnoprawna została dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
   
   

W świetle cytowanego wyżej artykułu ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, należy stwierdzić, że umowa pożyczki podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeżeli w chwili zawarcia umowy jej przedmiot, tj. pieniądze znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Wówczas nie ma znaczenia, gdzie umowa zostanie zawarta i gdzie mają miejsce zamieszkania (siedzibę) strony umowy.

Pożyczka podlega również podatkowi od czynności cywilnoprawnych, jeśli pieniądze będące przedmiotem pożyczki w chwili jej zawarcia znajdują się za granicą oraz nabywca - pożyczkobiorca ma miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a czynność zostanie dokonana na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca (osoba fizyczna) 23 listopada 2017 r. zawarł pisemną umowę pożyczki z obywatelem Niemiec, na stałe zamieszkującym na terenie Niemiec na kwotę 50 000 €. Umowa pożyczki została zawarta na terenie Niemiec, gdzie w dniu podpisania umowy znajdowały się środki pieniężne. Wypłata środków pieniężnych nastąpi jednorazowo poprzez wykonanie przelewu w Niemczech z rachunku bankowego należącego do pożyczkodawcy w banku mającym siedzibę na terenie Niemiec na rachunek Wnioskodawcy prowadzony w € w banku mającym siedzibę na terenie Polski.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że opisana umowa pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 4 ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych, ponieważ jak wskazał Wnioskodawca środki pieniężne będące przedmiotem umowy pożyczki w chwili jej zawarcia znajdowały się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz umowa pożyczki została zawarta poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Reasumując, Wnioskodawca nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku od czynności cywilnoprawnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistniałego zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienić należy – w związku z załączeniem do wniosku dokumentów – że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej, dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny dołączanych do wniosku lub jego uzupełnienia dokumentów. Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i 14c § 1 Ordynacji podatkowej interpretacje wydawane są bowiem na podstawie opisanego we wniosku stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Tym samym dołączenie do wniosku lub jego uzupełnienia jakichkolwiek dokumentów pozostaje bez wpływu na załatwienie sprawy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, ul. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.