Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-2.4010.14.2017.1.JW
z 19 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 16 listopada 2017 r. (data wpływu do Organu 20 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w związku z wynajmowaniem samochodów do celów ekspozycyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2017 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów w związku z wynajmowaniem samochodów do celów ekspozycyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca działający w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, z siedzibą na terytorium Polski, będący polskim rezydentem podatkowym (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie oddawania samochodów osobowych w odpłatne używanie (dalej: Najem).

Pojazdy, które będą przedmiotem Najmu, będą w części stanowiły własność Spółki, a w części będą przez Spółkę użytkowane na podstawie umów (w szczególności umów najmu oraz umów leasingu).

Część wynajmowanych przez Spółkę samochodów będą stanowić zabytkowe lub unikatowe pojazdy (dalej: Samochody ekspozycyjne). Spółka planuje oddawać te samochody w Najem w celach ekspozycyjnych. Kontrahenci będą mogli wykorzystywać Samochody ekspozycyjne w celach reklamowych m.in. podczas różnego rodzaju eventów, wydarzeń sportowych, kulturalnych, targów itp. (dalej: Cel ekspozycyjny).

Przychody uzyskiwane przez Spółkę w związku z wykorzystaniem Samochodów ekspozycyjnych będą związane z wykorzystaniem ich do Celów ekspozycyjnych.

Cel ekspozycyjny nie będzie związany z poruszaniem się Samochodów ekspozycyjnych po drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz w strefach ruchu. Najem Samochodów w Celu ekspozycyjnym nie będzie związany z wykorzystaniem Samochodów ekspozycyjnych do celów, do których zastosowanie znajdują przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym. Celem ekspozycyjnym nie będzie transport towarów, ani przewóz osób.

Spółka będzie zatem ponosić wydatki z tytułu utrzymania Samochodów ekspozycyjnych w celu osiągnięcia przychodu, przy czym wydatki te ze względu na specyfikę prowadzonej działalności nie będą miały pokrycia w liczbie przejechanych kilometrów przez Samochody ekspozycyjne.

W celu utrzymania wyjątkowości Samochodów ekspozycyjnych Spółka będzie musiała ponosić wydatki na utrzymanie czystości, polerowanie, wymianę uszkodzonych części, itp. Ze względu na zabytkowy charakter części pojazdów istotnym kosztem będzie również ich konserwacja.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w celu określenia kosztów uzyskania przychodu, w związku z wykorzystaniem samochodów do Celów ekspozycyjnych należy uwzględnić limit w wysokości iloczynu liczby faktycznie przejechanych kilometrów i odpowiedniej stawki za kilometr oraz prowadzić ewidencję przebiegu pojazdów?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla celów określenia kosztów uzyskania przychodu wynikających z użytkowania Samochodów ekspozycyjnych nie trzeba prowadzić ewidencji przebiegu pojazdu, tym samym w przedstawionych okolicznościach nie obowiązuje limit określony w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT.

Samochody ekspozycyjne nie będą przynosić Spółce korzyści poprzez wykorzystywanie ich do przewozu osób lub towarów. Ekonomiczna użyteczność pojazdów wiązać się będzie z ich aspektem wizualnym i unikatowością.

Spółka będzie zatem ponosić wydatki z tytułu utrzymania Samochodów ekspozycyjnych w celu osiągnięcia przychodu, przy czym wydatki te ze względu na specyfikę prowadzonej działalności nie będą miały pokrycia w liczbie przejechanych kilometrów przez Samochody ekspozycyjne.

W celu utrzymania wyjątkowości Samochodów ekspozycyjnych Spółka będzie musiała ponosić znaczne wydatki na utrzymanie czystości, polerowanie, wymianę uszkodzonych części, itp. Ze względu na zabytkowy charakter części pojazdów istotnym kosztem będzie również konserwacja.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu.

W powyższym przepisie jest mowa o używaniu samochodu osobowego, ustawa o CIT nie zawiera definicji używania samochodu osobowego, natomiast samochodem osobowym w rozumieniu tej ustawy jest pojazd samochodowy w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą:
• klasyfikowanego na podstawie przepisów o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van lub
  
• z otwartą częścią przeznaczoną do przewozu ładunków,
2. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
3. pojazdu specjalnego, jeżeli z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika, że dany pojazd jest pojazdem specjalnym, i jeżeli spełnione są również warunki zawarte w odrębnych przepisach, określone dla następujących przeznaczeń.

Z powyższej definicji samochodu osobowego zawartej w ustawie o CIT wynika, że ustawodawca odwołuje się wprost do przepisów ustawy o ruchu drogowym. W rezultacie sformułowanie zawarte w ww. przepisie należy odnosić do użytkowania samochodu osobowego w zakresie w jakim mają zastosowanie przepisy o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym Ustawa określa:

1. zasady ruchu na drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz w strefach ruchu;
2. zasady i warunki dopuszczenia pojazdów do tego ruchu, a także działalność właściwych organów i podmiotów w tym zakresie;
3. wymagania w stosunku do innych uczestników ruchu niż kierujący pojazdami;
4. zasady i warunki kontroli ruchu drogowego.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o CIT znajduje zastosowanie w zakresie w jakim samochody osobowe są używane do poruszania na drogach publicznych, strefach zamieszkania oraz w strefach ruchu. W rezultacie w zakresie w jakim Wnioskodawca będzie wykorzystywać Samochody ekspozycyjne w inny sposób niż uczestnictwo w ruchu drogowym, tj. do oddawania w Najem w celach ekspozycyjnych przepis art. 16 ust. 1 pkt 51 nie znajdzie zastosowania, ponieważ było by to sprzeczne z jego wykładnią.

Reasumując w zakresie w jakim Samochody ekspozycyjne będą używane w sposób, do którego nie znajdą zastosowania przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym w celu określenia kosztów uzyskania przychodu nie ma konieczności uwzględniania limitu w wysokości iloczynu liczby faktycznie przejechanych kilometrów i odpowiedniej stawki za kilometr oraz prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2343) – kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.

Powyższe oznacza, że poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów ze źródła, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi z tego źródła przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów ze źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów ze źródła,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu dotyczącego źródła przychodów a uzyskaniem przychodu z tego źródła (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Zaznaczyć należy, że to organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatnika do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kosztami a przychodami Spółki.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że Wnioskodawca zamierza prowadzić działalność gospodarczą w zakresie oddawania w odpłatne użytkowanie (najem) samochodów osobowych. Pojazdy będące przedmiotem najmu dokonywanego przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotów trzecich, będą stanowiły w części własność Wnioskodawcy, a w części będą przez Wnioskodawcę wynajmowane lub leasingowane. Część wynajmowanych przez Wnioskodawcę samochodów będą stanowić zabytkowe lub unikatowe pojazdy, czyli Samochody ekspozycyjne. Wnioskodawca zamierza oddawać te samochody kontrahentom w najem w Celach ekspozycyjnych. Cele ekspozycyjne zostały przez Wnioskodawcę określone jako możliwość wykorzystywania Samochodów ekspozycyjnych przez kontrahentów w celach reklamowych m.in. podczas różnego rodzaju eventów, wydarzeń sportowych, kulturalnych, targów, itp. Celem ekspozycyjnym, zgodnie z wnioskiem, nie będzie transport towarów ani przewóz osób.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest ustalenie, czy w celu określenia kosztów uzyskania przychodów w związku z wykorzystaniem samochodów do Celów ekspozycyjnych należy uwzględnić limit w wysokości iloczynu liczby faktycznie przejechanych kilometrów i odpowiedniej stawki za kilometr oraz prowadzić ewidencję przebiegu pojazdów.

Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 30, z tytułu kosztów używania, dla potrzeb działalności gospodarczej, samochodów osobowych niestanowiących składników majątku podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; podatnik jest obowiązany prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu. W myśl art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – przebieg pojazdu, o którym mowa w ust. 1 pkt 30 i 51, powinien być, z wyłączeniem ryczałtu pieniężnego, udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu, potwierdzonej przez podatnika na koniec każdego miesiąca. Ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać co najmniej następujące dane: nazwisko, imię i adres zamieszkania osoby używającej pojazdu, numer rejestracyjny pojazdu i pojemność silnika, kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd – dokąd), liczbę faktycznie przejechanych kilometrów, stawkę za jeden kilometr przebiegu, kwotę wynikającą z przemnożenia liczby faktycznie przejechanych kilometrów i stawki za jeden kilometr przebiegu oraz podpis podatnika (pracodawcy) i jego dane. W razie braku tej ewidencji, wydatki z tytułu używania samochodów nie stanowią kosztu uzyskania przychodów.

Odnosząc się do zakresu stosowania art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stwierdzić należy, że dotyczy on samochodów osobowych używanych przez podatnika a niestanowiących jego składników majątkowych. Samochody ekspozycyjne będące przedmiotem zapytania Wnioskodawcy są przez niego wynajmowane innym podmiotom w Celach ekspozycyjnych. Stwierdzić zatem należy, że w opisanym przypadku nie jest możliwe prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdów przez Wnioskodawcę w sposób przewidziany w art. 16 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W sytuacji, kiedy Samochody ekspozycyjne nie są „używane” przez Wnioskodawcę a są przez niego wynajmowane innym podmiotom, wydatki związane z utrzymaniem Samochodów ekspozycyjnych należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stanowisko Wnioskodawcy, dotyczące braku konieczności zastosowania limitu wynikającego z art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do wydatków z tytułu utrzymania Samochodów ekspozycyjnych a także braku obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdów, należało zatem uznać za prawidłowe, aczkolwiek z innych przyczyn niż wskazane we własnym stanowisku Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.