INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2011 r. (data wpływu: 19 sierpnia 2011 r.), uzupełnionym w dniu 15 listopada 2011 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu oraz podatku od towarów i usług.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14f § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 10 listopada 2011 r., nr ILPB2/415-841/11-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 10 listopada 2011 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 14 listopada 2011 r.), zaś w dniu 15 listopada 2011 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Dnia 21 kwietnia 2008 r. Sąd Rejonowy, Wydział Cywilny, w sprawie z wniosku A o podział majątku wspólnego, ustanowił dla uczestniczki postępowania B pełnomocnika z urzędu.

Okręgowa Rada Adwokacka dnia 21 sierpnia 2008 r. wyznaczyła osobę Wnioskodawczyni jako pełnomocnika B.

Postanowieniem z dnia 18 marca 2011 r. Sąd Rejonowy, Wydział Cywilny, postanowił oddalić wniosek A i zasądził od niego na rzecz B kwotę 3.600 złotych (trzy tysiące sześćset złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu. Orzeczenie to stało się prawomocne z dniem 9 kwietnia 2011 r.

W dniu 22 czerwca 2011 r. Sąd Rejonowy nadał klauzulę wykonalności temu postanowieniu, opiewającą na nazwisko Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, A uiścił powyższą kwotę na rzecz Zainteresowanej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Na kogo w przedstawionym stanie faktycznym należy wystawić fakturę i jak rozliczyć podatek dochodowy...

Zdaniem Wnioskodawczyni, jest Ona adwokatem wykonującym zawód jako wspólnik spółki partnerskiej. Oprócz spraw przyjmowanych na spółkę, co do których rozliczenie następuje na podstawie księgi przychodów i rozchodów, sądy przydzielają Zainteresowanej do prowadzenia sprawy z urzędu. Jako adwokat zrzeszony obligatoryjnie w Okręgowej Radzie Adwokackiej, Wnioskodawczyni zobligowana jest do prowadzenia spraw przydzielonych Jej z urzędu.

Podstawą tego ustanowienia w sprawach cywilnych jest art. 117 zn. 3 k.p.c, zgodnie z którym o wyznaczeniu adwokata sąd zwraca się do właściwej okręgowej rady adwokackiej. Właściwa rada adwokacka wyznacza adwokata niezwłocznie, zawiadamiając o tym sąd. Z reguły, po zakończonej sprawie sąd przyznaje koszty pomocy prawnej i na podstawie wystawionej przez Wnioskodawczynię indywidualnie (a nie przez spółkę) faktury, otrzymuje Ona wynagrodzenie. Od niego uiszcza podatek dochodowy i VAT, a na koniec każdego roku otrzymuje z sądu deklaracje, na podstawie których rozlicza dochody w PIT. Taka sytuacja zachodzi zawsze przy prowadzeniu spraw karnych oraz tych cywilnych, w których reprezentowana przez Zainteresowaną strona przegrywa proces

W przypadku wygrania sprawy prowadzonej przez adwokata ustanowionego z urzędu, koszty zasądzane są od przeciwnika procesowego.

Na podstawie art. 122 k.p.c., adwokat ten ma prawo ściągnąć sumę należną mu tytułem wynagrodzenia i zwrotu wydatków z kosztów zasądzonych na rzecz tej strony od przeciwnika. Natomiast w przypadku przegrania sprawy koszty te zasądzane są od Skarbu Państwa, zgodnie z dyspozycją art. 29 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. prawo o adwokaturze. Urząd skarbowy w telefonicznym zapytaniu udzielił informacji, że faktura winna być wystawiona na sąd. Z informacji uzyskanych jednak z sądu wynika, że sąd nie przyjmie faktury, gdyż koszty są zasądzone od przeciwnika procesowego, a nie od Skarbu Państwa.

Zdaniem Zainteresowanej, w związku z faktem, że wynagrodzenie uiścił Jej A, powinna Ona wystawić fakturę na jego nazwisko, a podatek dochodowy uiścić do urzędu skarbowego i rozliczyć go na koniec roku w PIT 37.

Tut. Organ informuje, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu, natomiast w przedmiocie podatku od towarów i usług wydane zostało odrębne rozstrzygnięcie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Świadczenie pomocy prawnej z urzędu regulują przepisy ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.), ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 146, poz. 1188 ze zm.), ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 10, poz. 65 ze zm.).

Jak wynika z treści art. 86 powołanej wyżej ustawy Kodeks postępowania cywilnego oraz art. 34 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, strony i ich organy lub przedstawiciele ustawowi mogą działać przed sądem osobiście lub przez pełnomocników.

Pełnomocnikiem może być w szczególności adwokat lub radca prawny (art. 87 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, art. 35 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy Prawo o adwokaturze, zawód adwokata polega na świadczeniu pomocy prawnej, a w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami.

Adwokat wykonuje zawód w kancelarii adwokackiej, w zespole adwokackim oraz w spółce:

1. cywilnej lub jawnej, w której wspólnikami są adwokaci, radcowie prawni, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 126, poz. 1069, z późn. zm.);
2. partnerskiej, w której partnerami są adwokaci, radcowie prawni, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej;
3. komandytowej lub komandytowo-akcyjnej, w której komplementariuszami są adwokaci, radcowie prawni, rzecznicy patentowi, doradcy podatkowi lub prawnicy zagraniczni wykonujący stałą praktykę na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 lipca 2002 r. o świadczeniu przez prawników zagranicznych pomocy prawnej w Rzeczypospolitej Polskiej (art. 4a ust. 1 ww. ustawy).

Natomiast stosownie do treści art. 21 ust. 3 ww. ustawy, adwokat świadczy pomoc prawną z urzędu w okręgu sądu rejonowego, w którym wyznaczył swoją siedzibę zawodową. Przepis art. 71c stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 25 ust. 3 tej ustawy, w wypadku gdy adwokat prowadzący sprawę nie może wziąć osobiście udziału w rozprawie lub wykonać osobiście poszczególnych czynności w sprawie, może on udzielić substytucji.

Jednocześnie Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.) reguluje szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez adwokata ustanowionego z urzędu (przepis § 1 pkt 3).

Z kolei w § 19 pkt 2 cytowanego rozporządzenia określono, iż koszty nieopłaconej pomocy prawnej ponoszone przez Skarb Państwa obejmują m.in. niezbędne, udokumentowane wydatki adwokata.

Z powyższych przepisów wynika, że zakres podmiotowy odnosi się do wykonującego zawód adwokata bez względu na sposób wykonywania zawodu. Analiza przytoczonych wyżej przepisów jednoznacznie wskazuje zatem, iż pomocy prawnej z urzędu, na zlecenie sądu, udziela osobiście adwokat, ewentualnie wyznaczony przez niego zastępca, po udzieleniu substytucji.

Na podkreślenie zasługuje także fakt, iż wykonywanie zawodu adwokata jest nieodłącznie związane z osobistą odpowiedzialnością (dyscyplinarną, cywilną).

W myśl art. 122 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, adwokat lub radca prawny ustanowiony zgodnie z przepisami niniejszego działu ma prawo - z wyłączeniem strony - ściągnąć sumę należną mu tytułem wynagrodzenia i zwrotu wydatków z kosztów zasądzonych na rzecz tej strony od przeciwnika. Przeciwnik nie może czynić żadnych potrąceń, z wyjątkiem kosztów nawzajem mu przyznanych od strony korzystającej z pomocy prawnej z urzędu.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego, wskazać należy, iż w myśl art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), źródłami przychodów są m.in.:

• pkt 2 – działalność wykonywana osobiście,
• pkt 3 – pozarolnicza działalność gospodarcza.
  
  

Zgodnie z art. 5a pkt 6 ww. ustawy, przez działalność gospodarczą albo pozarolniczą działalność gospodarczą należy rozumieć działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

– prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Z kolei przepis art. 13 pkt 6 ww. ustawy stanowi, iż za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Pozarolnicza działalność gospodarcza oraz działalność wykonywana osobiście stanowią zatem odrębne źródła przychodu.

W świetle tego co wykazano wyżej, przychody adwokatów z tytułu świadczenia z urzędu, na zlecenie sądu, pomocy prawnej, należy kwalifikować natomiast do przychodów, o których mowa w powołanym wyżej art. 13 pkt 6 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ponadto, należy podkreślić, iż na gruncie prawa podatkowego nie ma przeszkód, aby osoby prowadzące działalność gospodarczą, równocześnie wykonywały na zlecenie sądu określone czynności i osiągały z tego tytułu przychody, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powołany ostatnio przepis (w przeciwieństwie do art. 13 pkt 8 regulującego przychody z tytułu osobistego wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub o dzieło) nie zawiera żadnych wyłączeń.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ww. ustawy powoduje, iż na sądach, prokuraturach, czy też organach władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższego tytułu ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Na podstawie art. 42 ust. 1 powoływanej ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. W myśl zaś art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru, tj. na formularzu PIT-11. Jednocześnie – stosownie do art. 45 ust. 1 ww. ustawy – podatnik osiągający przedmiotowe dochody obowiązany jest wykazać je, łącznie z dochodami uzyskanymi z innych źródeł, w składanym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym zeznaniu rocznym i do obliczenia należnego podatku dochodowego, zgodnie z art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według obowiązującej w danym roku skali podatkowej.

Jednakże, zgodnie z przepisem art. 44 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników m.in. z tytułów określonych w art. 13 pkt 6, z zastrzeżeniem ust. 1 pkt 1, są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy według zasad określonych w ust. 3a, w myśl którego to przepisu – podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lub 2a. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Z kolei w myśl art. 45 ust. 3b ww. ustawy, w zeznaniu, o którym mowa w ust. 1 lub ust. 1a, wykazuje się należny podatek dochodowy, o którym mowa w art. 29-30a, jeżeli podatek ten nie został pobrany przez płatnika. Dodać przy tym należy, iż – stosownie do art. 45 ust. 4 ww. ustawy – w terminie określonym w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7, podatnicy są obowiązani wpłacić:

1. różnicę między podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1, a sumą należnych za dany rok zaliczek, w tym również sumą zaliczek pobranych przez płatników;
2. należny podatek dochodowy wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 1;
3. należny podatek dochodowy wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, albo różnicę pomiędzy podatkiem należnym wynikającym z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 2, a sumą należnych za dany rok zaliczek;
4. należny podatek wynikający z zeznania, o którym mowa w ust. 1a pkt 3.

Wzory zeznań o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym zostały określone w załącznikach do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie określenia wzorów rocznego obliczenia podatku oraz zeznań podatkowych obowiązujących w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Dz. U. Nr 212, poz. 1335). Pozycje dotyczące przychodów (dochodów) z działalności wykonywanej osobiście zostały uregulowane w załącznikach nr 2 oraz nr 3 do tegoż rozporządzenia, normujących wzory zeznań o wysokości osiągniętego przychodu (poniesionej straty) w roku podatkowym – odpowiednio PIT-37 oraz PIT-36, przy czym dla podatników uzyskujących rzeczone przychody bez pośrednictwa płatnika przeznaczony jest jedynie drugi z tychże formularzy, tj. PIT-36.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż dnia 21 kwietnia 2008 r. Sąd Rejonowy, Wydział Cywilny, w sprawie o podział majątku wspólnego, ustanowił dla uczestniczki postępowania pełnomocnika z urzędu, na którego Okręgowa Rada Adwokacka dnia 21 sierpnia 2008 r. wyznaczyła osobę Wnioskodawczyni. Postanowieniem z dnia 18 marca 2011 r. Sąd Rejonowy, Wydział Cywilny, postanowił oddalić wniosek przeciwnika procesowego i zasądził od niego na rzecz strony reprezentowanej przez Zainteresowaną kwotę 3.600 złotych (trzy tysiące sześćset złotych zero groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu. W dniu 22 czerwca 2011 r. Sąd Rejonowy nadał klauzulę wykonalności temu postanowieniu, opiewającą na nazwisko Wnioskodawczyni. W związku z powyższym, przeciwnik procesowy uiścił powyższą kwotę na rzecz Zainteresowanej.

Biorąc pod uwagę przedstawiony opis stanu faktycznego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa, stwierdzić zatem należy, iż zasądzoną Zainteresowanej przedmiotową kwotę należy zakwalifikować do źródła przychodów wymienionego w art. 13 pkt 6 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. jako przychód z działalności wykonywanej osobiście. Tenże przychód (dochód) należy rozliczyć w zeznaniu rocznym o wysokości osiągniętego przychodu (poniesionej straty) PIT-36, składanym w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym.

Z uwagi na fakt, iż wypłata rzeczonego przychodu z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu nastąpiła bez pośrednictwa sądu zlecającego taką pomoc, Wnioskodawczyni (pełnomocnik –adwokat) jest zobowiązana do samodzielnego odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie wyżej wskazanego przepisu art. 44 ust. 1a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Mając powyższe na względzie, stanowisko Zainteresowanej zawarte we wniosku należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.