Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-3.4012.296.2017.3.PB
z 26 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2017 r. (data wpływu 6 czerwca 2017 r.), uzupełnionym w dniu 23 sierpnia oraz 12 września 2017 r. (daty wpływu), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• opodatkowania przeniesienia z mocy prawa własności nieruchomości zabudowanej z nakazu władzy publicznej w zamian za odszkodowanie oraz podstawy opodatkowania tej czynności – jest nieprawidłowe.
• momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu przeniesienia z mocy prawa własności nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 23 sierpnia oraz 12 września 2017 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy przeniesienie z mocy prawa własności nieruchomości zabudowanej z nakazu władzy publicznej w zamian za odszkodowanie stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu przeniesienia z mocy prawa własności nieruchomości oraz podstawy opodatkowania dla przedmiotowej dostawy.

We wniosku oraz jego uzupełnieniach przedstawiono następujący stan faktyczny.

Decyzją Wojewody z 25 sierpnia 2016 r. udzielono Prezydentowi Miasta B. zezwolenia na realizację inwestycji drogowej polegającej na budowie Trasy XXX w miejscowości B., etap I – rozbudowa ul. X.X.X. (droga wojewódzka Nr xx) z Al. X.X.XX (droga wojewódzka Nr x) w miejscowości B. wraz z infrastrukturą techniczną, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Decyzją tą objęto miedzy innymi nieruchomości stanowiące własność „X.X.” sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości B., oznaczone jako działki nr xx/4 o pow. 0,0101 ha oraz nr xx/4 o pow. 0,0145 ha, położone w obrębie X - X., m. B. Na potrzeby niniejszego postępowania sporządzone zostały przez rzeczoznawcę majątkowego Pana X.X. (upr. Nr XXXX) operaty szacunkowe z 17 listopada 2016 r.

W operatach szacunkowych rzeczoznawca majątkowy opisał wycenianą nieruchomość nr xx/4 jako działkę wydzieloną z działki niezabudowanej, położoną na terenie płaskim z niewielką skarpą, w zasięgu podstawowych sieci uzbrojenia technicznego. Grunt był użytkowany jako tereny zielone wokół parkingu, na którym znajdował się fragment ogrodzenia z elementów stalowych. Bezpośrednie otoczenie stanowiły tereny zabudowy handlowo – usługowej oraz grunty przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną.

Nieruchomość nr xx/4 została wydzielona z działki zabudowanej budynkiem handlowo – usługowym, położonej na terenie płaskim w zasięgu podstawowych sieci uzbrojenia technicznego. Na działce znajdował się fragment parkingu o nawierzchni utwardzonej polbrukiem, nasadzenia oraz nie będące przedmiotem wyceny pylony reklamowe nietrwałe związane z gruntem. Bezpośrednie otoczenie stanowiły tereny zabudowy handlowo-usługowej oraz grunty przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną.

Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego części osiedla B. w miejscowości B. (rejon pomiędzy ulicą XXX a granicą administracyjną miasta) zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej B. z dnia 21 maja 2007 r. z późniejszymi zmianami (Dz. Urz. Woj. X. nr 149, poz. 1383 z dnia 29 czerwca 2007 r.). działki będące przedmiotem wyceny położone są na obszarze oznaczonym symbolem XX-XXX- ul. XXX – ulica główna ruchu przyśpieszonego.

Po przeprowadzeniu analizy transakcji sprzedaży oraz preferencji potencjalnych nabywców, biegły, w operatach szacunkowych sporządzonych dla ww. działek, określił wartość przejętej nieruchomości nr xx2/4 na kwotę 71.175,00 zł, w tym wartość gruntu na kwotę 64.755,00 zł oraz wartość budowli, tj. ogrodzenia z przęseł stalowych na kwotę 6.420,00 zł, natomiast wartość nieruchomości nr xx3/4 na kwotę 117.315,00 zł, w tym wartość gruntu na kwotę 92.965,00 zł, wartość budowli tj. parkingu o nawierzchni utwardzonej kostką betonową na kwotę 23.038,00 zł oraz wartość nasadzenia tj. tuje na kwotę 1.312,00 zł. Łączna wartość nieruchomości nr 412/4 i nr 413/4 wyniosła zatem 188.490,00 zł.

W KW nr xxxx, dziale IV – prowadzonej dla przedmiotowych nieruchomości przez Sąd Rejonowy w miejscowości B., IX Wydział Ksiąg Wieczystych widnieją zapisy dotyczące trzech hipotek umownych, hipoteki umownej zwykłej i hipoteki umownej kaucyjnej na rzecz XYZ z siedzibą w miejscowości Sz., Oddział w miejscowości B. oraz hipoteki umownej zwykłej i hipoteki umownej kaucyjnej na rzecz XXY S.A. z siedzibą w miejscowości W., Oddział w miejscowości W.

Stosownie do treści art. 18 ust. 1c i 1d ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych jeżeli na nieruchomościach lub na prawie użytkowania wieczystego tych nieruchomości jest ustanowiona hipoteka, wysokość odszkodowania z tytułu wygaśnięcia hipoteki ustala się w wysokości świadczenia głównego wierzytelności zabezpieczonej hipoteką, wraz z odsetkami zabezpieczonymi tą hipoteką. Odszkodowanie to podlega zaliczeniu na spłatę świadczenia głównego wierzytelności zabezpieczonej hipoteką wraz z odsetkami; kwotę odszkodowania z tytułu wygaśnięcia ograniczonych praw rzeczowych wypłaca się osobom, którym te prawa przysługiwały.

Zgodnie z uwidocznioną w ww. KW dokumentacją, hipoteki umowne zwykłe i hipoteki umowne kaucyjne zostały ustanowione jednocześnie na rzecz XYZ z siedzibą w miejscowości Sz., Oddział w miejscowości B. oraz XXY S.A. z siedzibą w miejscowości W., Oddział w miejscowości W. Wojewoda X. pismem z 27 października 2016 r. znak: WG-xxx wystąpił do wierzycieli hipotecznych o podanie aktualnej wysokości zadłużenia. Jak wynika z odpowiedzi udzielonej przez XYZ z siedzibą w miejscowości Sz., Oddział w miejscowości B. w piśmie z 18 listopada 2016 r. oraz XXY S.A. w miejscowości W. Oddział w miejscowości B. w piśmie z 8 listopada 2016 r. wysokość ustalonego odszkodowania nie przewyższa hipotek umownych, hipotek umownych zwykłych i hipotek umownych kaucyjnych. W związku z tym, iż ww. odpowiedź XYZ z siedzibą w miejscowości Sz., Oddział w miejscowości B., jako banku inicjującego, obejmowała również wysokość wierzytelności głównej zabezpieczonej hipoteką na rzecz XXY S.A. w miejscowości W., Oddział w miejscowości B. zobowiązano inwestora do wypłaty ustalonego odszkodowania na rzecz wierzyciela hipotecznego, tj. XYZ z siedzibą w miejscowości Sz., Oddział w miejscowości B.

Z przekazanego przez Prezydenta B. protokołu wydania nieruchomości oraz pisma znak: xxx z 5 stycznia 2017 r. wynika, że właściciel wydał przedmiotowe nieruchomości zarządcy drogi w terminie wynikającym z art. 18 ust. 1e pkt 1 specustawy drogowej, zatem należało powiększyć wartość ustalonego odszkodowania o kwotę stanowiącą równowartość 5% wartości nieruchomości.

Decyzją znak: xxx.TC Wojewoda X orzekł o:

1. przyjęciu wartości nieruchomości stanowiących własność „X.-X.” Sp. z o.o. z siedzibą w miejscowości B., oznaczonych jako działki nr xxx/4 o pow. 0,0101 ha oraz xx/4 o pow. 0,0145 ha, położonych w obrębie X - X., m. B., dla których założona jest księga wieczysta nr xxx prowadzona przez Sąd Rejonowy w miejscowości B. IX Wydział Ksiąg Wieczystych, w której uwidocznione zostały trzy hipoteki umowne, hipoteka umowna zwykła i hipoteka umowna kaucyjna na rzecz XYZ z siedzibą w miejscowości Sz., Oddział w miejscowości B. oraz hipoteka umowna zwykła i hipoteka umowna kaucyjna na rzecz XXY S.A. z siedzibą w W., Oddział w miejscowości W., objętej nieostateczną decyzją Wojewody X. Nr x/2016 z 25 sierpnia 2016 r. o udzieleniu Prezydentowi Miasta B. – właściwemu zarządcy drogi zezwolenia na realizację inwestycji drogowej polegającej na budowie Trasy XXX w miejscowości B., etap I - rozbudowa ul. XXX (droga wojewódzka Nr xxx) z Al. XXX (droga wojewódzka Nr xxx) w miejscowości B. wraz z infrastrukturą techniczną oraz zatwierdzeniu podziału nieruchomości, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności, na łączną kwotę 188.490,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt osiem tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt złotych), zgodnie z operatami szacunkowymi rzeczoznawcy majątkowego Pana X.X. (upr. Nr xxx), sporządzonymi 17 listopada 216 r.,
   
2. ustalił odszkodowanie za ww. nieruchomość na rzecz XYZ z siedzibą w miejscowości Sz., Oddział w miejscowości B. w wysokości 188.490,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt osiem tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt złotych),
   
3. powiększył wysokość odszkodowania o kwotę 9.424,50 zł (słownie: dziewięć tysięcy czterysta dwadzieścia cztery złote pięćdziesiąt groszy), stanowiącą równowartość 5% wartości nieruchomości z tytułu wydania jej zgodnie z art. 18 ust. 1e pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych,
   
4. zobowiązał Prezydenta Miasta B. do wypłaty odszkodowania na rzecz:
   
   
   
   1. XYZ z siedzibą w miejscowości Sz., Oddział w miejscowości B. w wysokości 188.490,00 zł (słownie: sto osiemdziesiąt osiem tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt złotych),
      
   2. „X.-X.” Sp. z o.o. w miejscowości B. w wysokości 9.424,50 zł (słownie: dziewięć tysięcy czterysta dwadzieścia cztery złote pięćdziesiąt groszy).
      

Kwestią wątpliwą jest czy ww. odszkodowanie podlega zwolnieniu od podatku stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT. Odszkodowanie dotyczy dwóch działek. Obie działki są objęte planem zagospodarowania przestrzennego lub decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Pierwsza działka nr 412/4 jest niezabudowana i zgodnie z wypisem z rejestrów gruntów określona jest jako „tereny zielone”/ grunty orne.

Druga działka nr 413/4 oznaczona jest jako inne tereny zabudowane, znajdował się na niej fragment parkingu o nawierzchni utwardzonej polbrukiem, nasadzenia oraz pylony reklamowe (nietrwale związane z gruntem). Decyzja wojewody określa łącznie wartość działek na kwotę 188.490,00 zł.:

• działka nr xx/4 na kwotę 71.175,00 zł, w tym wartość gruntu 64.755,00 zł oraz wartość budowli tj. ogrodzenia z przęseł stalowych na kwotę 6.420,00 zł.
  
• działka nr xx/4 na kwotę 117.315,00 zł, w tym wartość gruntu na kwotę 92.965,00 zł oraz wartość budowli, tj. parkingu o nawierzchni utwardzonej kostką betonową na kwotę 23.038,00 zł oraz wartość nasadzenia tj. tuje na kwotę 1.312,00 zł.

Nadto wartość ta została powiększona o kwotę 9.424,50 zł stanowiącą równowartość 5% wartości nieruchomości z tytułu jej wydania. Spółka z ww. tytułu zobowiązana jest do wystawienia faktury VAT.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że ogrodzenie znajduje się na działce xx/4. Stanowi ono urządzenie rozgraniczające tę działkę od innej działki Spółki o nr xx/3 (stanowiącą miejsce parkowania pojazdów sprzedawanych przez Spółkę). Sama działka xx/4 nie była nigdy w całości ogrodzona. Funkcją znajdującego się na niej ogrodzenia była potrzeba zabezpieczenia mienia Spółki znajdującego się na działce xx/3.

Fragment ogrodzenia znajdującego się na działce 412/4 jest budowlą.

Znajdujące się na działce nr xx/4 fragment parkingu i pylony reklamowe są budowlami. Dostawa (poszczególnych budowli) nastąpiła w ramach pierwszego zasiedlenia.

Spółka prowadzi działalność m.in. w zakresie sprzedaży pojazdów marki H. Jako dealer tej marki jest uprawniona i jednocześnie zobowiązana do odpowiedniego promowania tej marki. Pylony reklamowe są zatem elementem utrwalającym rozpoznawalność marki H. Pylony zostały przekazane Spółce przez spółkę H.P. w 2004 r.

Polbruk został natomiast ułożony w 1999 r. na koszt XXXX w miejscowości B., w zamian za możliwość ułożenia instalacji cieplnej wzdłuż nieruchomości Spółki.

Z treści uzupełnienia wniosku wynika również, że przy nabyciu/wybudowaniu poszczególnych nieruchomości Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego, czynność ta była zwolniona od podatku. Przedmiotowe budynki/budowle nie były/ nie są przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. Wnioskodawca nie ponosił wydatków na ulepszenie budynków/budowli.

W uzupełnieniu wniosku Spółka wskazała, że pierwsze z zadanych pytań o treści: „Czy przeniesienie własności nieruchomości z nakazu władzy publicznej w zamian za odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Jeżeli tak, to czy otrzymaną kwotę należy potraktować jako netto czy brutto?” zmierza do uzyskania odpowiedzi na wątpliwości Strony dotyczące zarówno tego, czy już sam fakt przeniesienia (odebrania Spółce), z nakazu władzy publicznej, własności zabudowanej nieruchomości za odszkodowaniem, w realiach przedstawionego stanu faktycznego, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług jak i to, czy otrzymane w zamian za odebraną własność odszkodowanie (ustalane w drodze decyzji administracyjnej) Spółka jest zobowiązana opodatkować podatkiem od towarów i usług. W konsekwencji Strona pyta, czy otrzymane odszkodowanie jest ustalane i wypłacane jej w kwocie netto (nieuwzględniającej podatku) czy też w kwocie brutto (taki podatek już w sobie uwzględniającej).

W odniesieniu do pytania o treści: „Czy obowiązek podatkowy z tytułu czynności wymienionej w punkcie 1 powstaje w dniu otrzymania odszkodowania?” Spółka wskazała, że chodzi w nim o uzyskanie wyjaśnień, czy moment otrzymania odszkodowania jest wyznacznikiem powstania zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług zarówno w sytuacji opodatkowywania przeniesienia z nakazu władzy publicznej, za odszkodowaniem, własności zabudowanej nieruchomości, jak też otrzymania w zamian za odebraną własność odszkodowania.

W odniesieniu do pytania trzeciego, o treści „Czy otrzymane odszkodowanie zawiera „w sobie” podatek VAT, który powinien być wyliczony metodą „w stu” nawiązuje do pytania pierwszego in fine (odszkodowanie w kwocie brutto/netto). Spółka zmierza do uzyskania odpowiedzi na niejasną dla niej kwestię, czy otrzymane przez nią odszkodowanie zawiera w sobie podatek od towarów i usług, czy takiego podatku nie zawiera.

Spółka wskazała także, że nie wnosi o wskazanie stawki podatku.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

• Czy przeniesienie własności nieruchomości z nakazu władzy publicznej w zamian za odszkodowanie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?
  
  
  - Jeżeli tak, to czy otrzymaną kwotę należy potraktować jako netto czy brutto?
  

• Czy obowiązek podatkowy z tytułu czynności wymienionej powyżej powstaje w dniu otrzymania odszkodowania?
• Czy otrzymane odszkodowanie zawiera „w sobie” podatek VAT, który powinien być wyliczony metodą „w stu”?

Zdaniem Wnioskodawcy.

1. Opodatkowaniu VAT nie podlega samo odszkodowanie, lecz przeniesienie prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie – zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy. W celu ustalenia, czy dostawa przedmiotowych działek (na których znajdują się drogi gruntowe) będzie podlegała opodatkowaniu, czy też zwolnieniu z opodatkowania, należy w pierwszej kolejności rozważyć, czy wraz z gruntem wywłaszczone zostały budowle, tj.: czy posadowione na wywłaszczonych gruntach drogi gruntowe stanowią budowle w rozumieniu Prawa budowlanego. Zgodnie bowiem z treścią art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu. Jeśli przedmiotem dostawy będzie budowla wraz z gruntem, to zastosowanie będzie miał art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, co oznacza, że grunt na którym położona jest budowla, będzie opodatkowany wg takich samych zasad jak ta budowla.
   
   Działka nr 412/4 została wydzielona z działki niezabudowanej, położonej na terenie płaskim z niewielką skarpą, w zasięgu podstawowych sieci uzbrojenia technicznego. Grunt był użytkowany jako tereny zielone wokół parkingu, na którym znajdował się fragment ogrodzenia z elementów stalowych. Nieruchomość xxx/4 została wydzielona z działki zabudowanej budynkiem handlowo-usługowym, położonej na terenie płaskim w zasięgu podstawowych sieci uzbrojenia technicznego. Na działce znajdował się fragment parkingu o nawierzchni utwardzonej polbrukiem, nasadzenia oraz nie będące przedmiotem wyceny pylony reklamowe nietrwale związane z gruntem.
   
   Zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przedmiotowe działki położone są na obszarze oznaczonym symbolem XX-XXX (ul. gł. ruchu przyśpieszonego). W związku z tym nie można uznać, że przedmiotowe grunty są zabudowane.
   
   Z kolei przeniesienie prawa własności nieruchomości gruntowych niezabudowanych, w zamian za odszkodowanie stanowi odpłatną dostawę towarów, która nie może również skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9, gdyż decyzje Wojewody, na podstawie których zezwolono na realizację budowy drogi, przesądziły o charakterze przedmiotowych gruntów – jako przeznaczonych pod zabudowę.
   
   W związku z powyższym przeniesienie własności nieruchomości za odszkodowaniem podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki 23%. Wnioskodawca za transakcję dostawy nieruchomości otrzyma wyłącznie kwotę odszkodowania, która będzie jedyną kwotą należną Wnioskodawcy za oddane z mocy prawa Skarbowi Państwa nieruchomości, zatem należy uznać, że jest to kwota obejmująca całość świadczenia należnego od nabywcy, którą dla ustalenia podstawy opodatkowania należy traktować jako kwotę brutto zawierającą podatek VAT.
   
   Stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane. Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT obowiązującym od 1 kwietnia 2013 r., przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tj. Dz.U. z 2015 r. poz. 199, z późn. zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy. Zgodnie z art. 4 ust. 1 i ust. 2 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Ponadto w myśl art. 3 pkt 1, 3 i 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz.U. z 2013 r., poz. 1409, z późn. zm.), ilekroć w ustawie jest mowa o:
   
   
   
   1. obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć budynek, budowlę bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych,
      
   2. budowli – należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową,
      
   3. obiekcie liniowym – należy przez to rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.
      
      
      
   Z powyższego wynika, że budowlą, w myśl prawa budowlanego, jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, w tym w szczególności droga wraz ze zjazdami. W przypadku realizacji inwestycji drogowych w trybie przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydana na podstawie art. 11 a tej ustawy zastępuje decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego, o której mowa w art. 4 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Wojewoda X. wydał wobec Wnioskodawcy decyzję, w której orzekł o ustaleniu odszkodowania, za niezabudowane nieruchomości, które z mocy prawa, przeszły na rzecz Skarbu Państwa. Z operatu szacunkowego rzeczoznawcy majątkowego wynika, że na wskazanych działkach gruntu występują składniki budowlane i roślinne podlegające wycenie.
   
2. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że obowiązek podatkowy z tytułu przeniesienia własności nieruchomości z nakazu władzy publicznej w zamian za odszkodowanie powstał w dniu otrzymania tego odszkodowania – zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 1 lit. b.
   
3. W ocenie Wnioskodawcy kwota wskazana w decyzji ustalającej kwoty odszkodowania za wywłaszczone grunty jest całością świadczenia należnego w postaci odszkodowania, a więc zawiera „w sobie” podatek od towarów i usług, który powinien być wyliczony metodą „w stu”.
   
   Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy. W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie.
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest:

• nieprawidłowe – w zakresie opodatkowania przeniesienia z mocy prawa własności nieruchomości zabudowanej z nakazu władzy publicznej w zamian za odszkodowanie oraz podstawy opodatkowania tej czynności.
• prawidłowe – w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu przeniesienia z mocy prawa własności nieruchomości.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

• przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
• wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
• wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
• wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
• ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
• oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
• zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Należy podkreślić, że co do zasady dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest "odpłatność" za daną czynność, co wynika wprost z cyt. wyżej przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Z przywołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy, wynika, że czynność polegająca na przeniesieniu z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie stanowi dostawę towarów. W tej sytuacji bez znaczenia jest fakt, że dostawa nie jest de facto następstwem decyzji właściciela, lecz wynika z nakazu organu władzy publicznej lub z mocy samego prawa. Odszkodowanie w tym przypadku pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. W konsekwencji należy stwierdzić, że przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (w tym np. nieruchomości) w zamian za odszkodowanie – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy - podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 8 ust. 1, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – ustawa określa zasady i warunki przygotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1440, z późn. zm.), zwanych dalej „drogami”, a także organy właściwe w tych sprawach.

Art. 11a ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych stanowi, że Wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Zgodnie z art. 11f ust. 1 pkt 6 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

W myśl art. 12 ust. 4 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

1. własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
2. własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

• z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (art. 12 ust. 4a ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje się w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna (art. 12 ust. 4b ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe (art. 12 ust. 4f ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych).

Według art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych – wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie – na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział stawki preferencyjne oraz zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku VAT dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy, przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy. O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych – są zwolnione od podatku VAT.

Według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej z VAT.

Z kolei, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

1. dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
2. pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W art. 2 pkt 14 ustawy, ustawodawca określił co należy rozumieć pod pojęciem pierwszego zasiedlenia. Zgodnie z tym przepisem, przez pierwsze zasiedlenie rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

1. wybudowaniu lub
2. ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej;

Należy zauważyć, że w kwestii rozumienia definicji pierwszego zasiedlenia wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 14 maja 2015 r. o sygn. I FSK 382/14. Sąd w wyroku tym stwierdził, że „Wykładnia językowa, systematyczna i celowościowa Dyrektywy 112 wskazuje wyraźnie, że ww. pojęcie należy rozumieć szeroko jako „pierwsze zajęcie budynku, używanie”. Zatem w taki sposób powinna być odczytywana definicja przewidziana w treści art. 2 pkt 14 ustawy o VAT”.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10 pod warunkiem, że:

1. w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
2. dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z powyższej regulacji jednoznacznie wynika, że co do zasady grunt będący przedmiotem sprzedaży podlega opodatkowaniu według takiej stawki podatku od towarów i usług, jaką opodatkowane są budynki lub budowle na nim posadowione. Oznacza to, że w sytuacji, gdy budynki, budowle lub ich części korzystają ze zwolnienia od podatku, również sprzedaż gruntu będzie korzystała ze zwolnienia od podatku.

W rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.) przez budowlę – należy przez to rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Zgodnie z art. 19a ust 1, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Ustęp 5 ww. artykułu stanowi, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą:

1. otrzymania całości lub części zapłaty z tytułu:
   
   
   
   1. wydania towarów przez komitenta komisantowi na podstawie umowy komisu,
      
   2. przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie,
      
   3. dokonywanej w trybie egzekucji dostawy towarów, o której mowa w art. 18,
      
   4. świadczenia, na podstawie odrębnych przepisów, na zlecenie sądów powszechnych, administracyjnych, wojskowych lub prokuratury usług związanych z postępowaniem sądowym lub przygotowawczym, z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług,
      
   5. świadczenia usług zwolnionych od podatku zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 37-41.
      

Natomiast w myśl ust. 6 ww. artykułu, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 1 i 2, obowiązek podatkowy powstaje w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

W myśl art. 29a ust. 1, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Z powyższego wynika, że art. 29a ust. 1 ustawy odnosi się do wszystkiego, co stanowi zapłatę obejmując swym zakresem każdą formę zapłaty otrzymaną przez sprzedawcę z tytułu dostawy towarów lub wykonania usługi.

Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi wynagrodzenie (zapłatę), które dostawca towarów lub świadczący usługi otrzymał lub ma otrzymać od nabywcy, klienta lub osoby trzeciej z tytułu wykonanych czynności, łącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takich dostaw.

Katalog elementów dodatkowych wchodzących w skład podstawy opodatkowania określony został w art. 29a ust. 6 ustawy. Stosownie do ww. przepisu, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Jak stanowi art. 78 cyt. Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje również podatki, opłaty i podobne należności z wyłączeniem podatku od wartości dodanej. Zgodnie z tym samym przepisem Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje dodatkowe koszty, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi dostawca obciąża nabywcę lub klienta. Państwa członkowskie mogą uznać za dodatkowe koszty wydatki będące przedmiotem odrębnej umowy. Przepis ten wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania.

Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane regulacje prawne stwierdzić należy, że w sytuacji przekazania opisanych we wniosku nieruchomości zabudowanych (działki nr xx/4 oraz xxx/4), w związku z wywłaszczeniem w zamian za odszkodowanie, czynność tę uznać należy – na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – za podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jak wynika z treści wniosku – dostawa gruntów wraz z budowlami nastąpiła w ramach pierwszego zasiedlenia. Jednakże czynność ta z uwagi na fakt, że Spółce nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu nieruchomości oraz nie ponosiła wydatków na ulepszenie budowli, a w stosunku do znajdujących się na działkach budowli (tj. fragment ogrodzenia oraz fragment parkingu i pylony reklamowe) Spółka nie poniosła wydatków, w stosunku do których miałby prawo do odliczenia podatku naliczonego – korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie powołanego art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy – a nie, jak wskazała Spółka podlega opodatkowaniu wg. stawki 23%. Ponadto stwierdzić należy, że do opodatkowania podatkiem od towarów i usług zastosowanie znajdą odpowiednio te same zasady opodatkowania, jak do budowli będących przedmiotem zbycia (art. 29a ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług).

Wskazać także należy, że w analizowanej sprawie kwota otrzymanej zapłaty z tytułu przeniesienia własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa stanowi podstawę opodatkowania. Jednakże transakcja ta jest zwolniona od podatku, zatem kwota podatku nie wystąpi.

Biorąc pod uwagę powyższe, wątpliwości Spółki dotyczące skorzystania z metody „w stu” stały się bezprzedmiotowe.

Zatem stanowisko Spółki w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Tut. organ zgadza się natomiast ze stanowiskiem Spółki dotyczącym zastosowania art. 19a ust 5 pkt 1 lit. b) ustawy VAT, zgodnie z którym Spółka powinna wykazać dostawę gruntu z chwilą otrzymania całości lub części odszkodowania, gdyż wówczas powstał obowiązek podatkowy.

Zatem stanowisko Spółki w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana na podstawie przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, przy założeniu, że obiekty o których w nim mowa, będą stanowiły na dzień sprzedaży budowle w rozumieniu przepisów ustawy Prawo budowlane (Dz. U. 2017 r., poz. 1332, z późn. zm.), co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1389, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.