2017.09.28 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.310.2017.1.AP
z 28 września 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 lipca 2017 r. (data wpływu 1 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest podatnikiem VAT zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny oraz podatnik VAT UE. Spółka jest producentem tektury falistej oraz opakowań z papieru i tektury (dalej: towary). Spółka dokonuje sprzedaży nie tylko na rzecz podmiotów krajowych, ale również na rzecz podmiotów z państw członkowskich Unii Europejskiej innych niż Polska.

Spółka współpracuje z Nabywcą, którego siedziba znajduje się w Szwajcarii. Nabywca posiada ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadane przez różne państwa członkowskie UE właściwe dla poszczególnych miejsc dostaw towarów.

Spółka zamierza dokonywać transakcji z Nabywcą, zarejestrowanym na potrzeby podatku VAT UE według zasad, które dla nowo podpisanej umowy będą miały inny przebieg niż dotychczas stosowany. Jak dotąd Spółka po dokonaniu dostawy towaru otrzymywała od Nabywcy dokument CMR stanowiący dowód, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, jak stanowi art. 42 ust. 1 pkt 2 oraz art. 42 ust. 3 pkt 1 ustawy o VAT.

Zgodnie z planowanym brzmieniem umowy, przebieg współpracy z Nabywcą ma wyglądać następująco.

Dostawa w ramach umowy będzie odbywać się na warunkach INCOTERMS FCA, zgodnie z którymi Nabywca zobowiązuje się do odebrania towarów w Polsce i dokonania ich wywozu do miejsca przeznaczenia (oznaczonego w zamówieniach). Nabywca będzie odbierał towary z dwóch różnych lokalizacji, tj.:

z magazynów znajdujących się bezpośrednio przy zakładzie Spółki znajdujących się na terenie Polski,
z magazynów wynajmowanych przez Spółkę znajdujących się na terenie Polski

i będzie je dostarczał do punktów dostaw położonych na terenie całej Europy zarówno państw należących do UE jak i spoza UE.

Nabywca, z uwagi na dużą liczbę otrzymywanych dostaw, wprowadzi jeden ustandaryzowany sposób potwierdzenia wywozu towarów z Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE, zgodnie z miejscem jego przeznaczenia.

W miejsce otrzymywanych dotychczas dokumentów CMR, jako dokument potwierdzający wywóz towarów z terytorium Polski, Spółka ma otrzymywać potwierdzenie, które zawierać będzie:

nazwę dokumentu oznaczoną wg umowy, jako „EU VAT RECEIPT CONFIRMATION FOR SELLER”,
oświadczenie Nabywcy w języku angielskim, podpisane przez osoby reprezentujące Nabywcę i potwierdzające wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, tj., że towary zostały dostarczone zgodnie z miejscem jego przeznaczenia.

Oświadczenie to będzie miało następującą treść:

„Niżej wymienione faktury zostały wystawione dla Nabywcy za transgraniczne dostawy towarów. Nabywca niniejszym oświadcza, że wszystkie towary, które zafakturowane zostały na wymienionych fakturach, zostały fizycznie otrzymane przez Nabywcę lub jednego z jej kupujących w państwach opisanych w kolumnie Rcv cty (państwo otrzymujące).

Nabywca przyznaje, że VAT może być płatny w stawce standardowej lub obniżonej odnośnie do transakcji dotyczących towarów, które nie zostały ujęte w tym zestawieniu z tego powodu, iż towary nie są wysyłane poza granicę państwa dostawcy.

Niniejszy raport obejmuje fizyczne odbiory towarów w związku z fakturami wystawionymi dla NABYWCY w miesiącu …………..…. Roku, jak również odbiory dotyczące uprzednio wystawionych faktur, które nie były potwierdzane na wcześniejszym etapie.

Niniejsze oświadczenie wydaje się jedynie dla celów podatku od towarów i usług VAT i nie unieważnia ono żadnych praw Nabywcy do odszkodowania za niezgodności wykryte w późniejszym terminie”.

Powyższy dokument ma zawierać w szczególności następujące informacje:

numer dostawcy, jaki Spółka otrzymała w rejestrze Nabywcy,
adres siedziby Spółki,
oznaczenie kraju skąd towar został wywieziony,
numer faktury,
datę wystawienia faktury,
oznaczenie kraju, do którego towar został dostarczony,
nazwę odbiorcy,
rodzaj waluty,
wartość faktury.

Potwierdzenie ma być dostarczane Spółce raz w miesiącu drogą elektroniczną w postaci pliku PDF.

W związku z ograniczonymi możliwościami kontroli przebiegu transakcji WDT po wydaniu towaru, chcąc potwierdzić dokonanie WDT i faktyczny wywóz towaru z Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE zgodnie z miejscem jego przeznaczenia, a także chcąc należycie udokumentować WDT Spółka będzie gromadzić następujące dokumenty:

ustandaryzowany dokument potwierdzający wywóz towarów z Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE zgodnie z miejscem jego przeznaczenia, dostarczany raz w miesiącu drogą elektroniczną w formie PDF (EU VAT RECEIPT CONFIRMATION FOR SELLER),
kopię faktury wystawionej dla nabywcy zarejestrowanego dla potrzeb VAT w kraju członkowskim UE innym niż Polska,
specyfikację towarów zbywanych w ramach dostawy wynikającą z kopii faktury, na której uwzględnione zostaną wszystkie towary objęte daną dostawą,
zamówienia towaru,
korespondencję handlową z nabywcą,
dokumenty potwierdzające zapłatę za towar (potwierdzenie zapłaty przelewem).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy posiadanie dokumentów:

ustandaryzowany dokument potwierdzający wywóz towarów z Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE zgodnie z miejscem jego przeznaczenia, dostarczany raz w miesiącu drogą elektroniczną w formie PDF (EU VAT RECEIPT CONFIRMATION FOR SELLER),
kopię faktury wystawionej dla nabywcy zarejestrowanego dla potrzeb VAT w kraju członkowskim UE innym niż Polska,
specyfikację towarów zbywanych w ramach dostawy wynikającą z kopii faktury, na której uwzględnione zostaną wszystkie towary objęte daną dostawą,
zamówienia towaru,
korespondencję handlową z nabywcą,
dokumenty potwierdzające zapłatę za towar (potwierdzenie zapłaty przelewem)

będzie upoważniało Spółkę do zastosowania stawki podatku VAT 0% w stosunku do wyżej opisanej planowanej transakcji w ramach WDT, w świetle art. 42 ust. 1 ustawy o VAT w powiązaniu z art. 42 ust. 3 oraz z art. 42 ust. 11?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgromadzone dokumenty będą potwierdzać w sposób wierzytelny dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium innego niż Polska kraju UE.

Zgodnie z treścią art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, WDT podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Jednocześnie zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium innego kraju UE – w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.

Jednocześnie stosownie do treści art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku, gdy powyższe dokumenty nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towaru do nabywcy w innym kraju UE, dowodami dokonania WDT mogą być również inne dokumenty, takie jak:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
dokument potwierdzający zapłatę za towar,
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium innego kraju UE.

Jednocześnie zgodnie z art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE (dalej: Dyrektywa), państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

W myśl art. 131 ww. Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 (zatem także w cyt. art. 138 ust. 1 Dyrektywy) stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

Powyższy zapis wskazuje, że Dyrektywa sama nie określa rodzaju dokumentów potwierdzających fakt wywozu towarów, których posiadanie jest konieczne, lecz ich ustalenie pozostawia w gestii poszczególnych krajów członkowskich. Zatem zakres warunków formalnych, jakie mogą zostać określone przez państwa członkowskie dla zastosowania przez podatników zwolnienia (stawki 0%) przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów, może zostać ustalony swobodnie na tyle, na ile nie jest ograniczony celami sprecyzowanymi w przepisach Dyrektywy 2006/112/WE.

W kontekście powyższego zastosowanie stawki 0% VAT dla transakcji WDT stanowi regułę podstawową, zaś objęcie WDT stawką krajową powinno być sytuacją wyjątkową.

Należy podkreślić, iż zgodnie z treścią ww. regulacji ustawy o VAT, prawo podatnika do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0% przy realizacji WDT uzależnione jest m. in. od posiadania dokumentów potwierdzających, że doszło do wywozu towaru z terytorium kraju i dostarczenia go na terytorium innego kraju UE.

Z przepisów tych nie wynika, że posiadanie przez podatnika oryginału listu przewozowego (np. stosowanego w międzynarodowym transporcie drogowym listu przewozowego CMR) stanowi warunek konieczny do zastosowania stawki VAT 0% przy realizacji WDT. W konsekwencji, jeżeli podatnik nie otrzymał oryginałów dokumentów transportowych od przewoźnika, podstawą do zastosowania preferencyjnych zasad opodatkowania VAT mogą być inne dokumenty potwierdzające dokonanie dostawy do innego kraju UE.

W powyższym zakresie należy przede wszystkim zwrócić uwagę, iż Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale podjętej w składzie 7 sędziów (orzeczenie z dnia 11 października 2010 r. o sygn. I FPS 1/10), dokonując wykładni przepisu art. 42 ust. 1 ustawy o VAT wskazał, iż: „(...) wprawdzie w przepisach art. 42 ust. 3 i 4 ma miejsce ustawowe określenie dokumentów dowodzących, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, lecz z uwagi na treść art. 42 ust. 11, pozwalającego na dowodzenie tej okoliczności również innymi – nie tylko wymienionymi w tym przepisie – dowodami, ustawowy katalog dowodowy określony w ust. 3 i 4, nie może być uznany za zamknięty, a tym samym nie wyłącza w tym zakresie stosowania normy art. 180 § 1 O.p., zwłaszcza w sytuacji braku jednoznacznego unormowania formy i trybu pozyskiwania na dokumentach określonych w art. 42 ust. 3 pkt 1 i ust. 4 ustawy, potwierdzenia dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (Polski). W takim przypadku mamy wprawdzie do czynienia z ustawowymi dowodami wykazania danej okoliczności, jednak w zakresie tylko takim, w jakim przepisy ustawy określają te dowody oraz dane, które powinny one zawierać. Z uwagi jednak na to, że przepisy te nie precyzują jednoznacznie pod względem normatywnym sposobu i formy pozyskania na tych dokumentach potwierdzenia dostarczenia towarów do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 3 pkt 1) lub do nabywcy w innym kraju członkowskim niż Polska (art. 42 ust. 4 pkt 4), nie można ich uznać za wyczerpująco określające żądane dowody, w sposób który pozwalałby wymienionym w tych przepisach dokumentom na jednoznaczne wykazanie dowodzonej nimi okoliczności”.

W konsekwencji NSA w podjętej uchwale ocenił, iż dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60, ze zm., dalej: OP), o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W przedstawionej uchwale NSA zaprezentował więc stanowisko, iż podatnik posiada pewną swobodę w doborze dokumentów, którymi może udowodnić realizację transakcji WDT. Dokumenty takie muszą jednak łącznie potwierdzać fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do nabywcy, znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analogiczne stanowisko prezentują również organy podatkowe.

Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 8 stycznia 2014 r. (sygn. ILPP4/443-465/13-6/ISN) wskazał, że dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Natomiast w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 17 lipca 2015 r. (sygn. IBPP4/4512-191/15/EK) organ podatkowy zgodził się z wnioskodawcą, iż wiadomość e-mail może potwierdzać otrzymanie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, a zatem należy traktować ją jako dokument uzupełniający, zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Mając na uwadze argumentację przedstawioną powyżej, w opinii Spółki należy uznać, iż potwierdzenie odbioru dokonane przez Nabywcę, oraz pozostałe dokumenty wymienione w opisie zdarzenia przyszłego, będą uprawniać Spółkę do zastosowania stawki VAT 0% w kontekście brzmienia art. 42 ust. 1 pkt 1, art. 42 ust. 3 oraz ust. 11 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 ustawy.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, że przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Według art. 13 ust. 1 ustawy – przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

Z kolei w ust. 2 ww. artykułu wskazano – przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Na podstawie art. 13 ust. 6 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, u którego sprzedaż nie jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, z zastrzeżeniem ust. 7.

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą jest podatnikiem VAT zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny oraz podatnik VAT UE. Jest on producentem tektury falistej oraz opakowań z papieru i tektury. Wnioskodawca dokonuje sprzedaży nie tylko na rzecz podmiotów krajowych, ale również na rzecz podmiotów z państw członkowskich Unii Europejskiej innych niż Polska.

Wnioskodawca współpracuje z Nabywcą, którego siedziba znajduje się w Szwajcarii. Nabywca posiada ważne numery identyfikacyjne dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadane przez różne państwa członkowskie UE właściwe dla poszczególnych miejsc dostaw towarów. Wnioskodawca zamierza dokonywać transakcji z Nabywcą, zarejestrowanym na potrzeby podatku VAT UE według zasad, które dla nowo podpisanej umowy będą miały inny przebieg niż dotychczas stosowany.

z magazynów znajdujących się bezpośrednio przy zakładzie Spółki znajdujących się na terenie Polski,
z magazynów wynajmowanych przez Spółkę znajdujących się na terenie Polski

i będzie je dostarczał do punktów dostaw położonych na terenie państw należących do UE.

W miejsce otrzymywanych dotychczas dokumentów CMR, jako dokument potwierdzający wywóz towarów z terytorium Polski, Wnioskodawca ma otrzymywać potwierdzenie, które zawierać będzie:

nazwę dokumentu oznaczoną wg umowy, jako „EU VAT RECEIPT CONFIRMATION FOR SELLER”,
oświadczenie Nabywcy w języku angielskim, podpisane przez osoby reprezentujące Nabywcę i potwierdzające wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, tj., że towary zostały dostarczone zgodnie z miejscem jego przeznaczenia.

Powyższy dokument ma zawierać w szczególności następujące informacje:

numer dostawcy, jaki Wnioskodawca otrzymał w rejestrze Nabywcy,
adres siedziby Wnioskodawcy,
oznaczenie kraju skąd towar został wywieziony,
numer faktury,
datę wystawienia faktury,
oznaczenie kraju, do którego towar został dostarczony,
nazwę odbiorcy,
rodzaj waluty,
wartość faktury.

Potwierdzenie ma być dostarczane Wnioskodawcy raz w miesiącu drogą elektroniczną w postaci pliku PDF.

W związku z ograniczonymi możliwościami kontroli przebiegu transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów po wydaniu towaru, chcąc potwierdzić jej dokonanie i faktyczny wywóz towaru z Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE zgodnie z miejscem jego przeznaczenia, a także chcąc należycie udokumentować wewnątrzwspólnotową dostawę towarów Wnioskodawca będzie gromadzić następujące dokumenty:

ustandaryzowany dokument potwierdzający wywóz towarów z Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE zgodnie z miejscem jego przeznaczenia, dostarczany raz w miesiącu drogą elektroniczną w formie PDF (EU VAT RECEIPT CONFIRMATION FOR SELLER),
kopię faktury wystawionej dla nabywcy zarejestrowanego dla potrzeb VAT w kraju członkowskim UE innym niż Polska,
specyfikację towarów zbywanych w ramach dostawy wynikającą z kopii faktury, na której uwzględnione zostaną wszystkie towary objęte daną dostawą,
zamówienia towaru,
korespondencję handlową z nabywcą,
dokumenty potwierdzające zapłatę za towar (potwierdzenie zapłaty przelewem).

Art. 41 ust. 1 ustawy stanowi, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

W wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42 (art. 41 ust. 3 ustawy).

Należy zaznaczyć, że stosownie do art. 42 ust. 1 ustawy – wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.

Podstawowe znaczenie dla udokumentowania wywozu towarów w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, realizowanej z udziałem przewoźnika lub spedytora odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, mają dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy.

Dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2 – zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy – są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towaru z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
(uchylony),
specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku,
(uchylony)

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Jednak w myśl art. 42 ust. 11 ustawy – w przypadku gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Analiza przedstawionych regulacji pozwala na ustalenie dwóch podstawowych warunków, od spełnienia których uzależnione jest uznanie danej dostawy za dostawę o charakterze wewnątrzwspólnotowym. Uprawnia to w konsekwencji do zastosowania preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Pierwszy z tych warunków dotyczy aspektu prawnego transakcji – jego spełnienie ma gwarantować, że czynność ta zostanie potraktowana jako wewnątrzwspólnotowe nabycie w państwie przeznaczenia i jako taka zostanie tam faktycznie opodatkowana.

W przedmiotowej sprawie warunek ten będzie spełniony, ponieważ Wnioskodawca jest zarejestrowany jako podatnik VAT czynny oraz podatnik VAT UE i będzie dokonywał dostawy towarów na rzecz Nabywcy, zarejestrowanego na potrzeby podatku VAT UE, które w wyniku tej dostawy będą transportowane z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Drugi z warunków dotyczy aspektu faktycznego transakcji – jego spełnienie pozwala na przyjęcie, że rzeczywiście nastąpił wywóz towarów z kraju i jego transport (przemieszczenie) do innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej. Drugi z warunków dotyczy zatem faktycznych, a nie prawnych aspektów transakcji i został określony wprost w cyt. wyżej art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Brzmienie art. 42 ust. 3 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów, potwierdzających dokonanie wywozu towarów z terytorium kraju i ich dostawę do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w powyższych przepisach, o ile posiadane dokumenty jednoznacznie potwierdzają dostarczenie nabywcy towarów na terytorium innego państwa członkowskiego. Przepisy te określają rodzaje dokumentów, których posiadanie gwarantuje podatnikom bezpieczne stosowanie stawki preferencyjnej w dostawach wewnątrzwspólnotowych.

W powołanej przez Wnioskodawcę uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 października 2010 r. sygn. akt I FPS 1/10, Sąd podkreślił, że wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów jest przede wszystkim jedną z czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, o czym stanowi art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy. Co do zasady, polega ona na wywozie towarów z terytorium kraju (Polski), w wykonaniu czynności określonych w art. 7, czyli dostawy towarów, na terytorium innego państwa członkowskiego, w określonych w ustawie warunkach. Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, przy spełnieniu określonych w ustawie przesłanek, podlega opodatkowaniu według stawki 0% (tzw. wspólnotowe zwolnienie z prawem do odliczenia), co z jednej strony powoduje, że transakcja wywozu towaru z Polski do innego kraju członkowskiego nie jest obciążana podatkiem, a jednocześnie dostawcy pozwala na odzyskanie podatku uiszczonego przy nabyciu tego towaru, co zapewnia realizację zasady neutralności podatku od towarów i usług. Zasada ta obowiązuje jednak tylko wówczas, gdy w wyniku tej transakcji (wywozu) obowiązek naliczenia podatku ciąży na nabywcy towaru (w innym państwie członkowskim), w wyniku wewnątrzwspólnotowego nabycia towaru (WNT) na terenie jego kraju (zasada opodatkowania w kraju przeznaczenia, konsumpcji). NSA stwierdził, że samo brzmienie art. 42 ust. 3 i 4 ustawy wskazuje na podstawowy katalog dokumentów potwierdzających dokonanie wywozu towarów i ich dostawę na terytorium innego państwa członkowskiego, który może być uzupełniony dodatkowymi dokumentami określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Niewątpliwie celem przyjętej regulacji, określającej dokumenty podstawowe (art. 42 ust. 3 i 4 ustawy) oraz uzupełniające (art. 42 ust. 11 ustawy) dla wykazania wywozu towarów i ich dostawy na terytorium innego państwa członkowskiego, co stanowi przesłankę konieczną dla zastosowania stawki 0% w przypadku WDT, jest przede wszystkim ochrona budżetu państwa przed ewentualnymi nadużyciami polegającymi na wykazaniu dostaw krajowych czy też dostaw, które nie zostały nigdy dokonane, jako transakcji wewnątrzwspólnotowych objętych stawką 0%. Zdaniem NSA, przepisy zobowiązujące podatnika do dostarczenia przekonywującego dowodu na to, że towary będące przedmiotem WDT fizycznie opuściły Polskę, jako kraj dostawy, nie mogą wykraczać w swojej treści oraz ich wykładni poza to, co niezbędne jest do wykazania tej okoliczności. Przepis krajowy nie może zatem pozbawiać podatnika prawa do stosowania stawki 0% w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej jedynie z uwagi na niespełnienie przez niego obowiązków formalnych wymagających przedstawienia dokumentów zawierających ściśle określone dane, jeżeli fakt, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy), został przez niego wykazany innymi, zgodnymi z przepisami prawa dokumentami. Tym samym, zdaniem Sądu, w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają fakt dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Zatem mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, że dla zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy. Dla udokumentowania takiej dostawy podatnik może także posiadać inne dowody w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), zgodnie z którym jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

Podsumowując, dla zastosowania stawki podatku w wysokości 0% podatnik musi posiadać w swojej dokumentacji dowody, które łącznie potwierdzą fakt wywiezienia z terytorium kraju i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca będzie posiadał następujące dokumenty (dowody) potwierdzające dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów:

ustandaryzowany dokument potwierdzający wywóz towarów z Polski na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego UE zgodnie z miejscem jego przeznaczenia, dostarczany raz w miesiącu drogą elektroniczną w formie PDF, który zawierać będzie oświadczenie Nabywcy, że towary zostały dostarczone zgodnie z miejscem jego przeznaczenia,
kopię faktury wystawionej dla nabywcy zarejestrowanego dla potrzeb VAT w kraju członkowskim UE innym niż Polska,
specyfikację towarów zbywanych w ramach dostawy wynikającą z kopii faktury, na której uwzględnione zostaną wszystkie towary objęte daną dostawą,
zamówienia towaru,
korespondencję handlową z nabywcą,
dokumenty potwierdzające zapłatę za towar (potwierdzenie zapłaty przelewem).

W tym miejscu należy wskazać – odnosząc się do specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku – że w sytuacji, gdy wystawiona faktura VAT posiada wszystkie elementy wymienione w art. 106e ustawy to dokument, o którym mowa w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy (specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku) nie musi być przez dostawcę sporządzany oddzielnie.

Przepisy ustawy nie uzależniają także zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd można wnioskować, że każda forma jest dopuszczalna, pod warunkiem, że autentyczność tych dokumentów została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec tego, jeżeli będzie to kopia ww. dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej – e-mail, skan, nie budzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy.

Biorąc pod uwagę przedstawione przez Wnioskodawcę dokumenty należy stwierdzić, że będzie on posiadał dowody, że towary będące przedmiotem danej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju. Wnioskodawca posiadając w szczególności specyfikację poszczególnych sztuk ładunku (dokument wymieniony w art. 42 ust. 3 pkt 3 ustawy), której rolę pełnić będzie wystawiona kopia faktury dokumentująca dokonaną dostawę oraz oświadczenie nabywcy, że towary zostały dostarczone zgodnie z miejscem jego przeznaczenia (przedmiotowe oświadczenie jest dowodem, o którym mowa w art. 42 ust. 11 pkt 4 ustawy) będzie posiadał dokumenty, które łącznie potwierdzą fakt wywozu i dostarczenia towaru do nabywcy na terytorium innego państwa członkowskiego.

Mając na uwadze opis sprawy i powołane przepisy stwierdzić zatem należy, że posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty będą upoważniały go do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla planowanej wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów – na podstawie art. 42 ust. 1 w zw. z art. 42 ust. 3 oraz ust. 11 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Tutejszy organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji. Oznacza to, że wydane rozstrzygnięcie dotyczy jedynie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, będącej przedmiotem pytania Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin