INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, reprezentowanego przez pełnomocnika - doradcę podatkowego, przedstawione we wniosku (data wpływu 16 grudnia 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 lutego 2012 r. (data wpływu 29 lutego 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania „sumy pieniężnej” zasądzonej w związku z naruszeniem prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania „sumy pieniężnej” zasądzonej w związku z naruszeniem prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), w związku z czym pismem z dnia ., Nr , na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłano w dniu 21 lutego 2012 r., skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 24 lutego 2012 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 27 lutego 2012 r. (data wpływu 29 lutego 2012 r.), które nadane zostało w polskiej placówce operatora publicznego w dniu 27 lutego 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej. Wspólnicy dochodzili na drodze sądowej zapłaty należności, powstałej solidarnie na ich rzecz w ramach wspólnej działalności. Zmuszeni byli do sięgnięcia po skargę o stwierdzenie, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiło naruszenie Ich prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Rozpatrujący skargę sąd, przełożony nad sądem, który dopuścił się przewlekłości, stwierdził zwłokę i na rzecz wspólników, z których jeden to Wnioskodawca, zasądził, przewidzianą w art. 12 ust. 4 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, sumę pieniężną.

W uzupełnieniu wniosku Pełnomocnik Wnioskodawcy poinformował, iż w części B.1, poz. 11 wniosku, zamiast „ " powinno być „ ", a ponadto oświadczył, że to drugie imię Wnioskodawcy.

Pełnomocnik Wnioskodawcy wskazał również, iż suma pieniężna przyznana została wspólnikom Spółki Cywilnej. Podniósł przy tym, iż z cywilnoprawnego punktu widzenia nie jest możliwe przyznanie jakiegokolwiek świadczenia Spółce Cywilnej, albowiem nie ma ona zdolności prawnej, co oznacza iż nie może być podmiotem praw lub obowiązków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od otrzymanej sumy pieniężnej Wnioskodawca ma obowiązek zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, przyznana kwota, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej, a ponadto jest zwolniona z podatku dochodowego.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, uwzględniając skargę, sąd na żądanie skarżącego przyznaje od Skarbu Państwa sumę pieniężną w wysokości od 2.000 złotych do 20.000 złotych.

W normie tej ustawodawca nie używa określeń „odszkodowanie” lub „zadośćuczynienie”, dzięki czemu suma pieniężna może być zasądzona bez udowodnienia wielkości poniesionej szkody i jednocześnie bez wpływu na jakiekolwiek późniejsze rozstrzygnięcie o obowiązku zadośćuczynienia szkodzie wyrządzonej przez zwłokę. Ustawodawca rozmyślnie (por. pkt 12 uzasadnienia projektu ustawy) nie nazwał zasądzanej sumy w inny sposób, albowiem dowodzenie słusznej jej wysokości mogłoby stać się przyczyną, dalszej przewlekłości. Uznał, iż postępowanie przewlekłe zawsze wiąże się z jakąś szkodą, nierzadko trudną do udokumentowania (por. uzasadnienie rządowego projektu ustawy z dnia 20 lutego 2009 r. o zmianie ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki). Stąd Wnioskodawca wnioskuje, iż suma pieniężna, choć nie jest w sensie ścisłym „odszkodowaniem” to jest nim w znaczeniu kodeksowym.

Wnioskodawca odniósł się do kwestii miejsca „sumy pieniężnej" w klasyfikacji źródeł przychodów. Podniósł, że ponieważ do zasądzenia sumy na Jego rzecz doszło w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą pojawiło się zagadnienie zakwalifikowania kwoty już otrzymanej do odpowiedniego źródła przychodów.

Katalog tych źródeł zawiera art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wśród nich wymienia on działalność gospodarczą (ust. 1 pkt 3) i inne źródła (ust. 1 pkt 9).

Klasyfikację przychodów zaliczanych do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zawiera art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Żadna jednak z licznych jednostek redakcyjnych tego artykułu nie zawiera wzmianki o zaliczeniu do przychodów z tej działalności także otrzymanych sum pieniężnych zasądzonych na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy wyżej omawianej. Co prawda art. 14 ust. 2 pkt 12 powyższej ustawy uznaje za przychód otrzymane odszkodowania, ale wyłącznie za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Suma pieniężna nie jest jednak w żaden sposób powiązana ze składnikami majątku, co więcej do jej zasądzenia nie jest nawet potrzebne by jakikolwiek składnik majątku uległ pogorszeniu, utracie lub utracie wartości, ani nawet gdyby tylko istniało takie zagrożenie. Dlatego, w ocenie Wnioskodawcy, nie sposób zaliczyć sumy pieniężnej do przychodów z działalności gospodarczej, a jedynym źródłem do jakiego daje się ona zakwalifikować są inne źródła (art. 20 ust. 1 w zw. z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Wnioskodawca wskazał, iż przepis art. 21 ust. 1 pkt 2 - 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwalnia z podatku szereg tytułów, stanowiących różne formy odszkodowania lub zadośćuczynienia za podniesioną szkodę lub doznaną krzywdę. Wśród nich szczególne miejsce zajmuje pkt 3 mówiący o wszelkich odszkodowaniach lub zadośćuczynieniach, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Choć przepis ten nie wymienia wprost sumy pieniężnej, to trudno nie zgodzić się z twierdzeniem, iż nie ma żadnych ważnych racji dla odmówienia jej cech odszkodowania na gruncie omawianego przepisu ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie, bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy).

Źródła przychodów wymienione zostały w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, jednym ze źródeł przychodów są inne źródła. Stosownie do przepisu art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie przez ustawodawcę zwrotu „w szczególności” wskazuje, iż katalog przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty, przykładowy, bowiem wyliczono w nim najbardziej typowe przychody z tego źródła. Oznacza to, iż przychodem z innych źródeł będzie każde przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne, czy częściowo odpłatne. Przychodem z innych źródeł będą więc także otrzymane przez osoby fizyczne tytułem odszkodowania lub zadośćuczynienia świadczenia oraz sumy pieniężne za przewlekłość postępowania.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Ponadto w myśl art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Nadmienić należy, iż w prawie podatkowym przyjęło się, że przez użyte w art. 21 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określenie „inne” rozumie się odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to inne zwolnienia niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, jednakże koniecznym jest, aby te inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane były na mocy wyroku lub ugody sądowej.

Ponadto należy mieć tu na uwadze, iż użyty w powyższych przepisach termin „odszkodowanie” oznacza świadczenie, jakie należy się poszkodowanemu za wyrządzenie szkody od osoby, która tę szkodę wyrządziła lub ponosi za nią odpowiedzialność. Odszkodowanie może pokrywać rzeczywiście wyrządzoną szkodę, czyli straty, które poniósł poszkodowany, bądź również utracone korzyści, które poszkodowany mógłby uzyskać gdyby szkody mu nie wyrządzono. Odszkodowanie nie może być wyższe od wyrządzonej szkody, jego rolą jest tylko jej wyrównanie.

Natomiast termin „zadośćuczynienie” oznacza świadczenie mające na celu na naprawienie (wyrównanie) szkody niemajątkowej, czyli uszczerbku jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach niemajątkowych przez prawo chronionych. Przepisy prawne regulują wprost, w jakich przypadkach zadośćuczynienie może być przyznane. Podstawowymi przepisami w tym zakresie są przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Na ich podstawie zadośćuczynienia można domagać się, między innymi, w razie uszkodzenia ciała, wywołania rozstroju zdrowia, pozbawienia wolności, naruszenie każdego dobra osobistego. Pieniądze otrzymane przez poszkodowanego tytułem zadośćuczynienia mają zrekompensować mu negatywne przeżycia. Przy czym przyznana suma pieniężna powinna być adekwatna do poniesionej szkody niemajątkowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że postanowieniem Sądu zasądzono na rzecz wspólników Spółki Cywilnej, w tym Wnioskodawcy, sumę pieniężną za przewlekłość postępowania w sprawie cywilnej. Orzeczenie zapadło na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843 ze zm.), ustawa reguluje zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu lub prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze.

Według art. 6 ust. 3 powyższej ustawy, skarga może zawierać żądanie wydania sądowi rozpoznającemu sprawę albo prokuratorowi prowadzącemu lub nadzorującemu postępowanie przygotowawcze zalecenia podjęcia w wyznaczonym terminie odpowiednich czynności oraz zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej, o której mowa w art. 12 ust. 4.

Stosownie do art. 12 ust. 2 tej ustawy, uwzględniając skargę strony, sąd stwierdza, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania.

W myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy, uwzględniając skargę, sąd na żądanie skarżącego, przyznaje od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika – od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2.000 złotych do 20.000 złotych.

Przepis art. 12 ust. 5 pkt 1 cytowanej ustawy stanowi, iż w wypadku przyznania sumy pieniężnej od Skarbu Państwa, wypłaty dokonuje sąd prowadzący postępowanie, w którym nastąpiła przewlekłość postępowania – ze środków własnych tego sądu.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, strona, której skargę uwzględniono, może w odrębnym postępowaniu dochodzić naprawienia szkody wynikłej ze stwierdzonej przewlekłości od Skarbu Państwa albo solidarnie od Skarbu Państwa i komornika. W myśl art. 15 ust. 2 tej ustawy, postanowienie uwzględniające skargę wiąże sąd w postępowaniu cywilnym o odszkodowanie lub zadośćuczynienie, co do stwierdzenia przewlekłości postępowania.

Stosownie do art. 16 powyższej ustawy, strona, która nie wniosła skargi na przewlekłość postępowania, zgodnie z art. 5 ust. 1, może dochodzić – na podstawie art. 417 Kodeksu cywilnego – naprawienia szkody wynikłej z przewlekłości, po prawomocnym zakończeniu postępowania co do istoty sprawy.

W świetle powyższego zauważyć należy, iż przepisy ww. ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, stanowią samodzielną materialną podstawę prawną do występowania z trzema żądaniami, tj.: z żądaniem podstawowym zmierzającym do stwierdzenia przewlekłości postępowania w sprawie, której skarga dotyczy oraz z dwoma żądaniami dodatkowymi, czyli z żądaniem podjęcia w wyznaczonym terminie odpowiednich czynności przez organ dopuszczający się przewlekłości postępowania i z żądaniem zasądzenia na rzecz skarżącego sumy pieniężnej w razie stwierdzenia takiej przewlekłości.

Charakter prawny użytego w powyższej ustawie wyrażenia „odpowiednia suma pieniężna” jest różnie pojmowany w literaturze przedmiotu. Ich analiza wskazuje jednak, iż termin „odpowiednia suma pieniężna”, w rozumieniu przywołanego wyżej art. 12 ust. 4 ww. ustawy, nie stanowi odszkodowania ani zadośćuczynienia, typowego dla naprawienia szkody. Na powyższe wskazuje jego ustawowa nazwa oraz zawarty w art. 15 ust. 1 i art. 16 ww. ustawy zapis, iż świadczeń odszkodowawczych strona może dochodzić w odrębnym postępowaniu. Gdyby ustawodawca chciał, aby przyznawana stronie skarżącej w trybie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. „odpowiednia suma pieniężna” miała charakter odszkodowania bądź zadośćuczynienia w rozumieniu ustawy Kodeks cywilny, to odpowiednio użyłby tych pojęć.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądowym. Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 17 listopada 2004 r. Sygn. akt III SPP 42/04, określił „odpowiednią sumę pieniężną” przyznaną w toku postępowania ze skargi na przewlekłość postępowania jako wstępną (tymczasową) rekompensatę. Wskazał przy tym, iż rozstrzygnięcie stwierdzające przewlekłość postępowania wiąże w ewentualnym postępowaniu odszkodowawczym po zakończeniu postępowania”. Natomiast Wojewódzki Sąd Administracyjnego w Łodzi w wyroku z dnia 4 lutego 2010 r., sygn. akt I SA/Łd 768/09, stwierdził, iż „odpowiednia suma pieniężna” z omawianego art. 12 ust. 4 nie jest ani odszkodowaniem ani tez zadośćuczynieniem. Nie jest to bowiem odszkodowanie za poniesione straty i utracone korzyści (art. 361 § 2 k.c.). Nie jest to również zadośćuczynienie pieniężne za doznaną krzywdę w rozumieniu art. 445 k.c. (art. 24 § 1 i 448 k.c.). Ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r., zdaniem Sądu Najwyższego, jest w znacznym zakresie aktem o charakterze publicznoprawnym, gdyż jej podstawową funkcją jest wymuszenie nadania sprawie odpowiedniego, sprawnego biegu procesowego (uchwały SN z dnia 19 stycznia 2005 r. w sprawie o sygn. akt III SPP 113/04, OSNP 2005 nr 9, poz. 134 i z dnia 19 stycznia 2005 r. w sprawie o sygn. akt SPP 115/04, OSNP 2005 nr 9, poz. 135).”

W przedstawionym stanie prawnym, przyznana na podstawie orzeczenia sądowego suma pieniężna, o której mowa w art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, stanowi dla otrzymującego przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten nie ma charakteru odszkodowania, ani zadośćuczynienia. Zatem ww. świadczenie nie może korzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego dotyczącego odszkodowania lub zadośćuczynienia.

Reasumując stwierdzić należy, iż otrzymana przez Wnioskodawcę suma pieniężna, przyznana w toku postępowania ze skargi na przewlekłość postępowania sądowego, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w roku podatkowym, w którym wystąpi jego wypłata. Powyższy przychód, łącznie z dochodem z innych źródeł, winien być wykazany przez Wnioskodawcę w zeznaniu rocznym.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.