Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.196.2017.3.AM
z 20 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2017 r. (data wpływu 27 czerwca 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 29 sierpnia 2017 r., data wpływu 31 sierpnia 2017 r. (data nadania 29 sierpnia 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 18 sierpnia 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.196.2017.AM (data nadania 18 sierpnia 2017 r., data doręczenia 22 sierpnia 2017 r.) oraz pismem z dnia 25 września 2017 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 13 września 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.196.2017.2 ( data nadania 25 września 2017 r., data doręczenia 19 września 2017 r. ) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w dniu 31 marca 2016 r. przed Notariuszem sprzedała nieruchomość - mieszkanie. Następnie złożyła PIT-39 ze względu na fakt sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Kwotę ze sprzedaży mieszkania Wnioskodawczyni chce w całości czyli 185 000 zł przekazać na zakup następnej nieruchomości na cele mieszkaniowe, co wiąże się również z brakiem konieczności zapłaty podatku. Ze względu, iż była to jedyna nieruchomość Wnioskodawczyni naturalnie chce zakupić kolejną nieruchomość. Po długich poszukiwaniach Wnioskodawczyni znalazła odpowiednią dla niej nieruchomość gruntową na której będzie budować nieruchomość.

W dniu 29 maja 2017 r. Wnioskodawczyni nabyła za kwotę 195 000 zł przed Notariuszem (działka nr ewid. 44/1 powierzchnia 1914 m². Działka Oznaczona jest jako Ł – łąki trwałe aczkolwiek prowadzony jest dla niej Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego terenu „...”, który w § 4 pkt 1 przewiduje na działce – tereny zabudowy usługowej, mieszkalnej przeznaczone pod utrzymanie istniejących oraz realizację nowych budynków i budowli w których prowadzona jest działalność usługowa nieuciążliwa w zakresie: administracji, handlu, kultury, zdrowia, nauki, obsługi bankowej, poczty, telekomunikacji, turystyki, sportu, gastronomii i usług świadczonych na rzecz ludzi, które nie wytwarzają dóbr materialnych bezpośrednio metodami przemysłowymi (np. krawiectwo, fryzjerstwo, kaletnictwo, drobne zakłady rzemieślnicze) oraz inne usługi o podobnym charakterze, z niezbędnymi do ich funkcjonowania pomieszczeniami i urządzeniami, w tym mieszkalnym ( jedno mieszkanie dla właściciela lub obsługi obiektu), technicznymi, gospodarczymi, garażami, miejscami postojowymi, dojazdami, zielenią i infrastrukturą techniczną.

Na nieruchomości Wnioskodawczyni chce posadowić niewielki budynek mieszkalno - usługowy, który będzie pełnił funkcję usługową (Wnioskodawczyni będzie w nim prowadzić działalność gospodarczą) oraz mieszkalną.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 18 sierpnia 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.196.2017.1.AM Wnioskodawczyni wskazała, że:

• Datą nabycia sprzedanego w dniu 31 marca 2016 r. mieszkania w P. jest 18 luty 2016 rok. Wnioskodawczyni zaznacza, że była to umowa ustanowienia odrębnej własności lokalu i umowa przeniesienia własności gdyż Wnioskodawczyni była w całości udziałowcem udziałów członkowskich w Spółdzielni. W mieszkaniu mieszkała od 1975 roku.

• Nieruchomość, którą zamierza wybudować będzie miała charakter nieruchomości mieszkalnej. Na dzień dzisiejszy ze względu na finanse Wnioskodawczyni nie jest w stanie stwierdzić jakiej dokładnie powierzchni będzie budynek, gdyż na początek Wnioskodawczyni może wybudować mały budynek np. ok 35 m^², który w przyszłości będzie rozbudowany w miarę możliwości finansowych. Jednakże udział procentowy jaki Wnioskodawczyni planuje przeznaczyć na powierzchnię mieszkaniową będzie wynosić 70%.
  
  
  

Jednocześnie Wnioskodawczyni w odpowiedzi na wezwanie z dnia 13 września 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1-4011.196.207.2 uzupełniła stan faktyczny sprawy a mianowicie wskazała, że:

Na chwilę obecną Wnioskodawczyni postawiła budynek o wielkości 34 m² nie wymagający pozwolenia na budowę, a jedynie wymaga zgłoszenia, które zostało wykonane i zaakceptowane więc zgodnie z prawem mogła go postawić. W przyszłości budynek będzie rozbudowany tak aby spełniał w całości swoje przeznaczenie na podstawie pozwolenia na budowę i mógł w całości być usługowy z częścią mieszkalną tak jak jest teraz. Na chwilę obecną budynek posiada w pełni wyposażoną kuchnię, jadalnię, część sanitarną, łazienkę, toaletę, prysznic, umywalkę i jedno pomieszczenie główne. Obiekt ten nadaje się już na ten moment do zamieszkania i będzie dalej rozbudowywany w przyszłości.

W MPZP grunt jest o przeznaczeniu o różnych funkcjach: Teren zabudowy usługowej nieuciążliwej, przeznaczony pod utrzymanie istniejących oraz realizację nowych budynków i budowli, w których prowadzona jest działalność usługowa nieuciążliwa z niezbędnymi do ich funkcjonowania pomieszczeniami i urządzeniami, w tym mieszkalnymi ( jedno mieszkanie dla właściciela), technicznymi, gospodarczymi, garażami, miejscami postojowymi, dojazdami i zielenią.

W wybudowanym budynku Wnioskodawczyni będzie zamieszkiwała.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy pieniądze w kwocie 185 000 zł ze sprzedaży poprzedniej nieruchomości mieszkalnej Wnioskodawczyni może zaliczyć na zakup nowej nieruchomości gruntowej (którą Wnioskodawczyni nabyła) jako dalszy cel mieszkaniowy przez co nie musi płacić podatku ze sprzedaży nieruchomości.
   
2. Jeżeli kwota ze sprzedaży poprzedniej nieruchomości w wysokości 185 000 zł mogłaby być zaliczona jako cel mieszkaniowy na zakupioną przez Wnioskodawczynię nieruchomość, to w jakiej części (w całości czy np. w połowie) gdyż jest to nieruchomość usługowa z możliwością zamieszkania (jedno mieszkanie dla właściciela).
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni kwotę ze sprzedaży poprzedniej nieruchomości w kwocie 185 000 zł Wnioskodawczyni powinna móc zaliczyć jako dalszy cel mieszkaniowy na zakup nowej nieruchomości. Zaliczenie powyższej kwoty uzależnione jest od Stanowiska Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej ze względu, iż status nowo nabytej nieruchomości nie jest jednoznaczny aczkolwiek pozwala na wyodrębnienie mieszkania dla właściciela.

Ze względu, iż jest to jedyna nieruchomość Wnioskodawczyni na której chce postawić budynek (ok. 35 m² ) na cele mieszkalne z wyodrębnieniem dla prowadzonej przez nią działalności gospodarczej powinno być umożliwione powyższe zaliczenie jako cel mieszkaniowy.

Charakter działki pozwala na wybudowanie nieruchomości mieszkalno-usługowej gdzie nie ma skonkretyzowanych wytycznych co do powierzchni mieszkalnej czy usługowej. Dzięki temu Wnioskodawczyni może wybudować nieruchomość na której chce przeznaczyć na cele mieszkalne 70 % powierzchni. Wnioskodawczyni zaznacza, iż całość środków w kwocie 185 000,00 zł zostało zainwestowane w zakup nowej działki, która i tak kosztowała więcej, bo 195 000,00 zł. Biorąc pod uwagę chęć przeznaczenia przez Wnioskodawczynię 70% powierzchni budynku mieszkalnego na cele mieszkalne to uważa, iż 70% z kwoty 185 000 zł ze sprzedaży poprzedniej nieruchomości powinno być zaliczone jako dalszy cel mieszkaniowy tym bardziej, iż na chwilę obecną Wnioskodawczyni nie posiada żadnych innych nieruchomości. Jedynym miejscem zamieszkania jest nieruchomość Jej teściowej w M., stąd decyzja o zakupie przedmiotowej nieruchomości. Jednak zapis w Miejscowym Planie Zagospodarowania Przestrzennego tworzy nie potrzebną zawiłość i wymaga określenia w sposób procentowy powierzchni mieszkaniowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ww. ustawy, jednym ze źródeł przychodów jest odpłatne zbycie:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,

‒ jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie.

W świetle powyższego, jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości lub ww. praw majątkowych następuje przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie i nie zostaje dokonane w wykonaniu działalności gospodarczej stanowi źródło przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu sprawy wynika, że w 2016 r. Wnioskodawczyni sprzedała mieszkanie, które nabyła w dniu 18 lutego 2016 roku w wyniku ustanowienia odrębnej własności lokalu. Tym samym sprzedaż ta stanowi źródło przychodu, o którym mowa wyżej.

W myśl art. 30e ust. 1 tej ustawy, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw (art. 30e ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
   
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł (art. 30e ust. 5 ww. ustawy).

Stosownie do art. 19 ust. 1 cyt. ustawy podatkowej, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (art. 19 ust. 3 ww. ustawy).

Natomiast w myśl art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c, nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e cyt. ustawy).

Zgodnie z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy podatkowej, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Intencją ustawodawcy tworzącego to zwolnienie było zachęcenie podatników do nabywania w miejsce zbywanych nieruchomości czy praw majątkowych, innych nieruchomości lub praw majątkowych przeznaczonych do zaspakajania ich indywidualnych potrzeb mieszkaniowych

Z kolei, zgodnie z art. 21 ust. 25 pkt 1 cytowanej ustawy, za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się:

1. wydatki poniesione na:
   1. nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,
      
   2. nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,
      
   3. nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,
      
   4. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,
      
   5. rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego
   - położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.
   
   
   

Natomiast, na podstawie do art. 21 ust. 28 za wydatki, o których mowa w ust. 25, nie uważa się wydatków poniesionych na:

1. nabycie gruntu lub udziału w gruncie, prawa wieczystego użytkowania gruntu lub udziału w takim prawie, budynku, jego części lub udziału w budynku, lub
   
2. budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę, adaptację lub remont budynku albo jego części

‒ przeznaczonych na cele rekreacyjne.

Ww. zwolnienia są wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania, co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą. W związku z tym, tylko wydatkowanie środków uzyskanych ze sprzedaży nieruchomości – w terminie i na cele wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 131, a szczegółowo określone w art. 21 ust. 25 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

Powołany powyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wiąże skutki prawne w postaci zwolnienia od opodatkowania z faktem przeznaczenia – w warunkach określonych w ustawie – uzyskanego z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych przychodu wyłącznie na cele wymienione w przepisie art. 21 ust. 25 ww. ustawy. Przenosząc powyższe uregulowania na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że podstawową okolicznością decydującą o zastosowaniu zwolnienia wynikającego z przywołanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym jest fakt wydatkowania (począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie) środków z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych na wskazane w ustawie (art. 21 ust. 25) własne cele mieszkaniowe podatnika.

Intencją ustawodawcy tworzącego zwolnienie przedmiotowe w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych było zachęcanie podatników do nabywania w miejsce zbywanych nieruchomości czy praw majątkowych, innych nieruchomości lub praw przeznaczonych do zaspokajania ich indywidualnych potrzeb mieszkaniowych a nie realizacja czyichkolwiek celów mieszkaniowych. Świadczy o tym poprzedzenie wyrażenia „cele mieszkaniowe” przymiotnikiem „własne”. Zwolnienie dotyczy zatem realizowania przez podatnika swoich celów mieszkaniowych czyli własnych potrzeb mieszkaniowych. Wydatkowanie przychodu na własne cele mieszkaniowe oznacza, według stanowiska prezentowanego w orzecznictwie i doktrynie, że celem podatnika jest realizacja potrzeby zapewnienia sobie tzw. „dachu nad głową”. Podkreślenia wymaga bowiem, że ustawodawca przewidując zwolnienie zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy w sposób niebudzący wątpliwości podkreślił, że zwolnieniu podlegać będzie tylko taki dochód, który wydatkowany zostanie na „własne cele mieszkaniowe” a nie jakiekolwiek cele mieszkaniowe. „Własne cele mieszkaniowe” w takim przypadku należy rozumieć jednoznacznie zgodnie z wykładnią literalną.

Realizacja własnych celów mieszkaniowych winna polegać na tym, że podatnik w danym lokalu (budynku) winien faktycznie realizować własny cel mieszkaniowy a więc mieszkać. Tak więc uregulowane w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy zwolnienie od podatku dochodowego w zamierzeniach ustawodawcy realizować ma cel, jakim jest zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych podatnika a nie czyichkolwiek potrzeb mieszkaniowych lub potrzeb innych niż mieszkaniowe, np. rekreacyjnych.

Ustawodawca formułując zwolnienie przedmiotowe w sposób jednoznaczny wskazał realizację celów mieszkaniowych, które pozwalają na skorzystanie ze zwolnienia z opodatkowania dochodu ze sprzedaży.

Jednym z takich celów, zgodnie z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. c) ustawy jest nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego.

Tak więc jednym z podstawowych warunków uprawniających do skorzystania ze zwolnienia jest nabycie gruntu przeznaczonego pod budowę budynku mieszkalnego w okresie dwóch lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym podatnik sprzedał nieruchomość (udział w nieruchomości), jednak wydatki mają być poniesione nie wcześniej niż w dniu sprzedaży nieruchomości, z której dochód ma podlegać zwolnieniu. Innymi słowy zwolnienie związane jest z konkretnym zdarzeniem, tj. nabyciem określonego gruntu w określonym celu i w określonym czasie.

O charakterze nabytego gruntu decyduje nie tylko zamiar podatnika wybudowania na nim budynku mieszkalnego, ale charakter gruntu musi być oceniony także w kontekście rzeczywistej i realnej możliwości jego zabudowy. Oznacza to, że aby skorzystać ze zwolnienia działka, na zakup której zostały wydatkowane środki ze sprzedaży nieruchomości (udziału w nieruchomości) musi być działką pod budowę budynku mieszkalnego. Ponadto w przypadku nabycia gruntu ustawodawcy nie chodziło o to, aby ze zwolnienia korzystał podatnik, który środki inwestuje w nieruchomość (grunt), lecz o to, aby ze zwolnienia korzystał ten podatnik, dla którego zakup gruntu jest pierwszym krokiem do realizacji budowy budynku mieszkalnego.

Zatem samo poniesienie wydatku na nabycie gruntu nie świadczy jeszcze o tym, że została spełniona przesłanka skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania.

Ponadto wskazać należy, że zgodnie z konstrukcją i systematyką ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią wyjątek od generalnej zasady powszechności opodatkowania wyrażonej w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Oznacza to, że wszelkie odstępstwa od tej zasady, muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane ściśle z jego literą.

Tym samym podkreślenia wymaga fakt, że tylko określone zdarzenia prawne bądź spełnienie określonych przesłanek, od których ustawodawca uzależnia prawo do zwolnienia z opodatkowania – skutkuje zwolnieniem dochodu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że w prawie podatkowym w stosunku do wszelkich ulg i zwolnień zabronione jest stosowanie rozszerzającej wykładni przepisów.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w dniu 31 marca 2016 r. sprzedała lokal mieszkalny przed upływem pięciu lat od jego nabycia. Przychód uzyskany ze sprzedaży nieruchomości - został wydatkowany w ustawowym terminie - na zakup działki gruntu (łąki), dla której prowadzony jest Miejscowy Plan Zagospodarowania Przestrzennego terenu, który stanowi, że jet to „teren zabudowy usługowej nieuciążliwej, przeznaczony pod utrzymanie istniejących oraz realizację nowych budynków i budowli, w których prowadzona jest działalność usługowa nieuciążliwa z niezbędnymi do ich funkcjonowania pomieszczeniami i urządzeniami, w tym mieszkalnymi (jedno mieszkanie dla właściciela lub obsługi obiektu), technicznymi, gospodarczymi, garażami, miejscami postojowymi, dojazdami i zielenią”. Na zakupionej działce Wnioskodawczyni ma zamiar wybudować budynek mieszkalno – usługowy, który będzie miał charakter nieruchomości mieszkalnej, w którym będzie zamieszkiwała.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wyjaśnienia, co stanowi podstawę do określenia przeznaczenia gruntu. W związku z tym konieczne jest odniesienie się, w tym zakresie, do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073).

Zgodnie z art. 2 pkt 12 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o działce budowlanej należy przez to rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego.

Bezspornym jest, iż o przeznaczeniu gruntu pod zabudowę decydują władze gminne i określają to w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zgodnie bowiem z art. 4 ust. 1 ww. ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Zatem o przeznaczeniu gruntu decydować będą miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego lub decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, z których powinno wynikać, że przedmiotowy grunt znajduje się na obszarach określonych jako przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową służącą zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych.

Mając na uwadze powyższe informacje oraz literalne brzmienie art. 21 ust. 1 pkt 131 w związku z art. 21 ust. 25 pkt 1 lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazać należy, że środki uzyskane przez Wnioskodawczynię ze sprzedaży w 2016 r. lokalu mieszkalnego nie zostały wydatkowane na nabycie gruntu, który jest przeznaczony pod budowę budynku mieszkalnego. Grunt ten – jak wskazała we wniosku Wnioskodawczyni – według prowadzonego Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego tego terenu, jest terenem zabudowy usługowej nieuciążliwej, przeznaczony pod utrzymanie istniejących oraz realizację nowych budynków i budowli, w których prowadzona jest działalność usługowa nieuciążliwa z niezbędnymi do ich funkcjonowania pomieszczeniami i urządzeniami, w tym mieszkalnymi (jedno mieszkanie dla właściciela lub obsługi obiektu), technicznymi, gospodarczymi, garażami, miejscami postojowymi, dojazdami i zielenią”.

Z powyższego zatem bezsprzecznie wynika, że nabyty grunt jest przeznaczony pod zabudowę usługową, zaś mieszkanie dla właściciela bądź obsługi obiektu jest niezbędne dla funkcjonowania tego obiektu.

Ponadto, podkreślić należy, że Wnioskodawczyni również w zawartym w we wniosku pytaniu wskazała, że zakupiona nieruchomość jest nieruchomością usługową z możliwością zamieszkania (jedno mieszkanie dla właściciela).

W związku z powyższym, Wnioskodawczyni nie może skorzystać ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 131 w związku z ust. 25 pkt 1 lit. c) ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A zatem, stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Z uwagi na powyższe, odpowiedź na pytanie drugie stała się bezprzedmiotowa.

Przy czym zauważyć należy, że niniejsza interpretacja wydana została w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawczynię opis stanu faktycznego bez przeprowadzania postępowania dowodowego. Jeżeli okazałoby się, że w rzeczywistości będą miały miejsce inne okoliczności niż przedstawione we wniosku, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni a właściwy dla Wnioskodawczyni naczelnik urzędu skarbowego prowadzący ewentualne postępowanie podatkowe może podjąć inne rozstrzygnięcie niż przedstawione w interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.