Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-2.4012.223.2017.2.AD
z 9 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2017 r. (data wpływu 27 czerwca 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 11 września 2017 r. (data wpływu 15 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża dla nabywanej usługi „handling fee” – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 czerwca 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża dla nabywanej usługi „handling fee”. Wniosek uzupełniono w dniu 15 września 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, świadczącym usługi turystyki opodatkowane na zasadach określonych w art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004 r., Nr 54, poz. 535 z późn. zm. – dalej: ustawa o VAT).

Spółka ustala kwotę marży zrealizowanej na danej imprezie turystycznej jako różnicę pomiędzy kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W związku z organizowanymi imprezami turystycznymi Wnioskodawca dokonuje nabycia tzw. usługi „handling fee” (usługa „obsługi” w miejscu odbywania się imprezy turystycznej). Wskazana usługa nabywana jest od podmiotów zagranicznych funkcjonujących w destynacjach (miejscach gdzie odbywa się impreza turystyczna, np. w Turcji, Hiszpanii etc.). W skład usługi „handling fee” wchodzą w szczególności następujące czynności wykonywane przez podmioty zagraniczne:

1. poszukiwanie atrakcyjnych ofert hotelowych, informowanie Wnioskodawcy o specjalnych ofertach hotelowych, wsparcie Wnioskodawcy w procesie negocjacyjnym;
2. obsługa procedury rezerwacji hoteli, w tym w szczególności obsługa rezerwacji, kontakt z hotelami w imieniu Spółki, zarządzanie przydziałem do hoteli, przekazywanie listy do hoteli z przyporządkowaniem turystów do pokojów, obsługa rezerwacji dodatkowych noclegów w przypadku zgłoszenia zapotrzebowania przez Spółkę, reprezentowanie Wnioskodawcy w sytuacjach wymagających natychmiastowej reakcji;
3. wsparcie reprezentantów Spółki w obsłudze reklamacji turystów;
4. organizacja i sprzedaż wycieczek fakultatywnych na rzecz turystów (podmiot zagraniczny sprzedaje wycieczki w swoim imieniu i na swoją rzecz).
   
   

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał:

1. W odpowiedzi na pytanie: „W czyim imieniu i na czyją rzecz Wnioskodawca nabywa wymienione w pkt a-d opisu sprawy usługi zwane „handling fee”” – Wnioskodawca wskazał, że „Wnioskodawca nabywa usługi zwane „handling fee” wymienione w pkt:
   1. we własnym imieniu i na własną rzecz;
   2. we własnym imieniu i na własną rzecz;
   3. we własnym imieniu i na własną rzecz;
   4. we własnym imieniu i na własną rzecz”.
2. W odpowiedzi na pytanie: „Czy czynności wykonywane w ramach usługi „handling fee” są/będą wliczane w cenę imprezy turystycznej sprzedawanej przez Wnioskodawcę – należy podać odrębnie dla każdej czynności” – Wnioskodawca wskazał, że „czynności wykonywane w ramach usługi „handling fee” są/będą wliczane w cenę imprezy turystycznej sprzedawanej przez Wnioskodawcę, tak jak inne koszty – w tym w szczególności koszty ogólne – które:
   • nie są bezpośrednio konsumowane przez turystę (takie jak koszty biura, koszty pracowników administracyjnych itp.),
   • a które muszą zostać „pokryte” przez wynagrodzenie otrzymywane od turystów (Wnioskodawca tak kalkuluje cenę wycieczki, aby środki uzyskane od turysty wystarczyły również na pokrycie kosztów nie konsumowanych bezpośrednio przez turystę).
   Należy zaznaczyć przy tym, że:
   • wydatki konsumowane bezpośrednio przez turystów stanowią jedynie część wydatków Wnioskodawcy;
   • wysoki poziom konkurencji na rynku powoduje, że realizowane marże przez Wnioskodawcę (narzucane na wydatki bezpośrednio konsumowane przez turystów oraz pozostałe koszty w tym usługi „handling fee”) są na bardzo niskim poziomie;
   • w związku z tym nie jest możliwe, aby koszty inne niż konsumowane bezpośrednio przez turystów (które przecież Wnioskodawca musi ponieść) nie stanowiły składnika ceny imprezy turystycznej.
   W związku z tym w przypadku braku uwzględniania kosztów „handling fee” – jak również pozostałych kosztów nie konsumowanych bezpośrednio przez turystę – w cenie imprezy turystycznej, Wnioskodawca – co jest oczywiste – realizowałby na organizowanych imprezach turystycznych znaczne straty.
   Ponadto należy zwrócić uwagę, że regulacja art. 119 ust. 2 ustawy o VAT wyraźnie wskazuje, że przez marżę rozumie się różnicę między:
   • kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi (brak jest wskazań, iż w tej cenie nie mogą zawierać się inne koszty niż bezpośrednio konsumowane przez turystów),
   • a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty (kwestia bezpośredniej korzyści turysty pojawia się tylko w odniesieniu do części „kosztowej” przy wyliczeniu marży, nie jest natomiast przywoływana dla części „przychodowej”).
   Biorąc powyższe wyjaśnienie pod uwagę, organ powinien mieć na uwadze, że:
   • to z jakich składników składa się cena imprezy turystycznej (która jak każda inna usługa/towar wręcz musi składać się nie tylko z wydatków, które konsument może „dotknąć”, „skonsumować”),
   • nie powinno mieć wpływu na określenie – w szczególnej procedurze, jaką jest VAT marża w turystyce – czy dane wydatki służą „bezpośredniej korzyści turysty””.
3. W odpowiedzi na pytanie: „Czy Wnioskodawca jest w stanie przypisać usługi nabywane w pkt a-d opisu sprawy do konkretnej imprezy turystycznej – należy podać odrębnie dla każdej czynności” – Wnioskodawca wskazał, że „w odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach usługi „handling fee” wskazanych w pkt:
   1. nie jest możliwe przypisanie czynności do konkretnej imprezy turystycznej sprzedawanej przez Wnioskodawcę, ponieważ wsparcie Wnioskodawcy w tym zakresie nie jest powiązane z konkretnym wyjazdem (wskazane czynności odbywają się przed przygotowaniem oferty turystycznej Wnioskodawcy), ponadto uznanie usługi za wykonaną nie jest w żaden sposób uzależnione od efektów poszukiwań ofert oraz wsparcia Wnioskodawcy w procesie negocjacyjnym (może wystąpić sytuacja, w której pomimo wykonania przez podmiot zagraniczny czynności wskazanych w pkt a) wniosku, Wnioskodawca nie zawrze z hotelem żadnej umowy);
   2. jest możliwe przypisanie czynności do konkretnej imprezy turystycznej;
   3. jest możliwe przypisanie czynności do konkretnej imprezy turystycznej;
   4. nie jest możliwe przypisanie czynności do konkretnej imprezy turystycznej, ponieważ czynność w postaci zobowiązania się do zorganizowania wycieczek fakultatywnych na rzecz turystów będących klientami Wnioskodawcy dotyczy wszystkich imprez turystycznych organizowanych przez Wnioskodawcę w danej destynacji”.
4. W odpowiedzi na pytanie: „Czy wydatki wymienione w pkt a-d opisu sprawy są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej? – należy podać odrębnie dla każdej czynności” – Wnioskodawca wskazał, że „wydatki wymienione w pkt:
   1. nie są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej, ponieważ:
      • nie jest to usługa hotelowa, która jest bezwzględnie koniecznym składnikiem imprezy turystycznej;
      • Wnioskodawca teoretycznie mógłby nie korzystać ze wsparcia podmiotów zagranicznych (np. mógłby przeprowadzić przedmiotowe czynności we własnym zakresie), a zorganizowanie imprezy turystycznej nie byłoby zagrożone (są to czynności wspierające Wnioskodawcę, nie stanowią usług „bezwzględnie koniecznych” takich jak usługi transferu, usługi hotelowe, usługi ubezpieczeniowe).
   2. nie są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej, ponieważ:
      • nie jest to usługa hotelowa, która jest bezwzględnie koniecznym składnikiem imprezy turystycznej;
      • Wnioskodawca teoretycznie mógłby nie korzystać ze wsparcia podmiotów zagranicznych (np. mógłby przeprowadzić przedmiotowe czynności we własnym zakresie) a zorganizowanie imprezy turystycznej nie byłoby zagrożone (są to czynności wspierające Wnioskodawcę, nie stanowią usług „bezwzględnie koniecznych” takich jak usługi transferu, usługi hotelowe, usługi ubezpieczeniowe).
   3. nie są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej, ponieważ:
      • nie są to czynności obsługi reklamacji świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz turysty, a jedynie czynności wsparcia agenta „handlingowego” w kontaktach pomiędzy Wnioskodawcą (jej pracownikiem) a hotelem, przewoźnikiem etc.
      • Wnioskodawca teoretycznie mógłby nie korzystać ze wsparcia podmiotów zagranicznych (np. mógłby przeprowadzić przedmiotowe czynności we własnym zakresie) a zorganizowanie imprezy turystycznej nie byłoby zagrożone (są to czynności wspierające Wnioskodawcę, nie stanowią usług „bezwzględnie koniecznych” takich jak usługi transferu, usługi hotelowe, usługi ubezpieczeniowe).
   4. nie są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej, ponieważ:
      • czynności stanowią jedynie zobowiązanie do zorganizowania wycieczek fakultatywnych i w efekcie wycieczki organizowane są przez podmioty zagraniczne "obok" imprez turystycznych Wnioskodawcy (podmioty zagraniczne sprzedają wycieczki fakultatywne we własnym imieniu i na swoją rzecz);
      • wycieczka ma charakter fakultatywny, w związku z tym turysta może ale nie musi z niej skorzystać”.
5. W odpowiedzi na pytanie: „Co konkretnie kupuje (szczegółowy opis) Wnioskodawca w zakresie organizacji i sprzedaży wycieczek fakultatywnych (pkt d opisu sprawy)? Bowiem z opisu sprawy wynika, że „nabywa on usługi od podmiotów zagranicznych funkcjonujących w miejscach, gdzie odbywa się impreza turystyczna”. Dalej w pkt d wniosku Zainteresowany wskazał, że „podmiot zagraniczny sprzedaje wycieczki w swoim imieniu i na swoją rzecz”. Natomiast dalej Wnioskodawca wskazał we własnym stanowisku, że „organizacja i sprzedaż wycieczek fakultatywnych stanowi jedynie zobowiązanie do zorganizowania wycieczek fakultatywnych, same wycieczki są sprzedawane turystom przez podmioty zagraniczne w imieniu tych podmiotów i na ich rzecz”” – Wnioskodawca wskazał, że „w zakresie organizacji i sprzedaży wycieczek fakultatywnych:
   • nabywa jedynie zobowiązanie do zaoferowania przez podmioty zagraniczne wycieczek fakultatywnych turystom (klientom) Wnioskodawcy i w razie zgłoszenia chęci uczestnictwa zobowiązanie realizacji tych wycieczek (usługa stanowi de facto „przyrzeczenie” realizacji wycieczki fakultatywnej w przypadku zgłoszenia chęci przez turystów (klientów) Wnioskodawcy);
   • same wycieczki fakultatywne są sprzedawane turystom (klientom) Wnioskodawcy przez podmioty zagraniczne w imieniu i na rzecz tych podmiotów”.
6. W odpowiedzi na pytanie: „Czy odpłatność za poszczególne usługi wskazane w pkt a-d wniosku dokonywana jest odrębnie dla każdej usługi czy też są wliczone w cenę kupowanej usługi. np. w cenę usługi hotelowej?” – Wnioskodawca wskazał, że „zdarzają się sytuacje, w których cena usługi „handling fee” (składająca się z czynności wskazanych w pkt a-d) wliczana jest przez podmiot zagraniczny w cenę usługi transferu (usługa przewozu turystów pomiędzy lotniskiem a hotelem w miejscu destynacji). Wnioskodawca zaznacza przy tym, iż wskazana kalkulacja stanowi jedynie „techniczne” ujęcie:
   • dwóch usług w jednej pozycji na fakturze
   • zamiast każdej usługi z osobna.
   Wnioskodawca podkreśla przy tym, że usługa „handling fee” jest niepowiązana funkcjonalnie z usługą transferu (stanowi zupełnie inną usługę)”.
7. W odpowiedzi na pytanie: „Na czym konkretnie polegają usługi wskazane w pkt b i c opisu sprawy? – należy opisać szczegółowo odrębnie w odniesieniu do każdej czynności” – Wnioskodawca wskazał, że „czynności wskazane w pkt:
   2. polegają na obsłudze rezerwacji hoteli w miejscach destynacji (tam gdzie odbywa się impreza turystyczna organizowana przez Wnioskodawcę), w tym w szczególności obsługa procesu rezerwacji, kontakt z hotelami w imieniu Wnioskodawcy, zarządzanie przydziałem turystów do hoteli, przekazywanie listy turystów do hoteli, obsługa rezerwacji dodatkowych noclegów w przypadku zgłoszenia zapotrzebowania przez Spółkę;
   3. polegają na wsparciu turystów w obsłudze reklamacji turystów, tj. w przypadku zgłoszenia reklamacji przez turystę pracownikowi Spółki, agent „handlingowy” wspiera pracownika Spółki w kontaktach pomiędzy Wnioskodawcą a hotelem, przewoźnikiem etc. (procedurę rezerwacji przeprowadza Wnioskodawca – przy pomocy własnego pracownika – agent „handlingowy” pełni jedynie funkcje „wspierające”)”.
8. W odpowiedzi na pytanie: „Czy wszystkie usługi w ramach „handling fee”, które nabywa Wnioskodawca, a które dostarcza podmiot trzeci, są usługami z których bezpośrednio korzysta podróżny? – wskazać odrębnie dla każdej usługi” – Wnioskodawca wskazał, że: „wszystkie czynności wskazane w pkt a-d wykonywane w ramach usługi „handling fee”
   • w rozumieniu „praktycznym” – są usługami, których turyści nie konsumują „bezpośrednio” (co zostało zdaniem Wnioskodawcy udowodnione w uzasadnieniu wniosku o interpretację);
   • w rozumieniu art. 119 ust. 2 ustawy o VAT – są przedmiotem zadanego pytania, wskazanego w polu nr 75 wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w związku z tym Wnioskodawca oczekuje wydania rozstrzygnięcia w tym zakresie przez organ”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy usługa „handling fee”, obejmująca czynności wskazane w pkt a) – d) jest „usługą dla bezpośredniej korzyści turysty” w rozumieniu art. 119 ust. 2 ustawy o VAT i w efekcie powinna być uwzględniana przy kalkulacji marży, będącej podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, czy powinna zostać rozliczona na zasadach ogólnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, usługa „handling fee” obejmująca czynności wskazane w pkt a) – d) nie jest „usługą dla bezpośredniej korzyści turysty” w rozumieniu art. 119 ust. 2 ustawy o VAT i w efekcie nie powinna być uwzględniania przy kalkulacji marży, będącej podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, powinna natomiast zostać rozliczona na zasadach ogólnych.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy o VAT „przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie”.

Z kolei zgodnie z art. 308 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa VAT), „w odniesieniu do pojedynczej usługi świadczonej przez biuro podróży, za podstawę opodatkowania i cenę z wyłączeniem VAT w rozumieniu art. 226 pkt 8 uznaje się marżę biura podróży, czyli różnicę między całkowitą kwotą, z wyłączeniem VAT, do zapłaty przez turystę a faktycznymi kosztami poniesionymi przez biuro podróży z tytułu dostaw towarów i usług świadczonych przez innych podatników, w przypadku gdy transakcje te służą bezpośredniej korzyści turysty”.

Biorąc pod uwagę powyższe należy wskazać, że zarówno regulacje polskie oraz wewnątrzwspólnotowe uzależniają uwzględnianie poniesionych kosztów w kalkulacji marży m.in. od poniesienia ich dla „bezpośredniej korzyści turysty”.

Dodatkowo, polskie regulacje podejmują próbę zdefiniowania „usług dla bezpośredniej korzyści turysty” – przez te usługi rozumie się:

• usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki,
• a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy zwroty „dla bezpośredniej korzyści turysty” oraz „stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki” wskazują, że łącznie muszą być spełnione dwa warunki:

1. koszty usług poniesione „dla bezpośredniej korzyści turysty” muszą być składnikiem świadczonej usługi turystyki (konkretnej wycieczki);
2. koszty te muszą być poniesione bezpośrednio na rzecz turysty i muszą stanowić jego korzyść (a więc nawet koszty ściśle związane z konkretną wycieczką ale bezpośrednio niekonsumowane przez turystę, nie powinny być uwzględniane w kalkulacji marży).
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy nie budzi wątpliwości, iż przedmiotowa usługa „handling fee” nie spełnia łącznie powyższych warunków bowiem:

Ad. 1)

Ustawodawca wskazując przykładowe usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki wskazał na:

• transport,
• zakwaterowanie,
• wyżywienie,
• ubezpieczenie.
  
  

Powyższe wyliczenie wyraźnie wskazuje, że ustawodawca ma na myśli usługi, które:

• są częściami składowymi danej imprezy turystycznej, a więc
• są usługami, z których turyści doraźnie korzystają lub mogą skorzystać w trakcie trwania imprezy turystycznej.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty usługi „handling fee”, nie stanowią składnika świadczonej usługi turystyki (turyści nie korzystają z nich doraźnie) bowiem czynności (składające się na usługę „handling fee”), tj.:

• poszukiwanie atrakcyjnych ofert hotelowych, informowanie Wnioskodawcy o specjalnych ofertach hotelowych, wsparcie Wnioskodawcy w procesie negocjacyjnym – nie stanowią zakwaterowania (które składa się na imprezę turystyczną), lecz są jedynie wsparciem w procesie jego poszukiwania i organizowania;
• obsługa procedury rezerwacji hoteli, w tym w szczególności obsługa rezerwacji, kontakt z hotelami w imieniu Spółki, zarządzanie przydziałem do hoteli, przekazywanie listy do hoteli z przyporządkowaniem turystów do pokojów, obsługa rezerwacji dodatkowych noclegów w przypadku zgłoszenia zapotrzebowania przez Spółkę, reprezentowanie Wnioskodawcy w sytuacjach wymagających natychmiastowej reakcji – jak wyżej nie stanowią zakwaterowania (które składa się na imprezę turystyczną), lecz są jedynie wsparciem Wnioskodawcy w procesie obsługi rezerwacji;
• wsparcie reprezentantów Spółki w obsłudze reklamacji turystów – stanowią wsparcie pracowników Spółki (a nie turystów) w procesie reklamacji, a więc czynnościach „następczych”, „pochodnych” dla imprezy turystycznej, nie stanowiących jej składnika;
• organizacja i sprzedaż wycieczek fakultatywnych na rzecz turystów (podmiot zagraniczny sprzedaje wycieczki w swoim imieniu i na swoją rzecz) – stanowią jedynie zobowiązanie do zorganizowania wycieczek fakultatywnych, same wycieczki są sprzedawane turystom przez podmioty zagraniczne w imieniu tych podmiotów i na ich rzecz.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe w żaden sposób nie można uznać iż usługa „handling fee” opisana w stanie faktycznym wniosku jest usługą stanowiącą składnik świadczonej usługi turystyki.

Ad. 2)

Zgodnie ze słownikiem języka polskiego PWN słowo „bezpośredni” oznacza dotyczący kogoś lub czegoś wprost”.

Biorąc pod uwagę zaprezentowaną definicję, należy uznać, że usługi dla bezpośredniej korzyści turysty to:

• usługi wprost dotyczące turysty i stanowiące jego korzyść (wartość dodaną), a więc:
• usługi, które turysta może faktycznie skonsumować i które stanową dla niego wartość dodaną, czynnik dla której pojechał na tą a nie inną wycieczkę.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy do takich usług, oprócz tych wymienionych w art. 119 ust. 2 ustawy o VAT można zaliczyć np.:

• animacje prowadzone w hotelach;
• usługi rezydentów przebywających w miejscu odbywania się imprezy turystycznej
• czyli usługi, z których turysta faktycznie korzysta.
  
  

Biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy koszty usługi „handling fee”, nie są ponoszone bezpośrednio (wprost) na rzecz turysty i nie stanowią jego korzyści, bowiem czynności (składające się na usługę „handling fee”) tj.:

• poszukiwanie atrakcyjnych ofert hotelowych, informowanie Wnioskodawcy o specjalnych ofertach hotelowych, wsparcie Wnioskodawcy w procesie negocjacyjnym – nie stanowią zakwaterowania i w efekcie nie dotyczą wprost turysty (turysta nie ma możliwości konsumowania tych usług – jak byłoby w przypadku usług zakwaterowania – są one jedynie wsparciem administracyjnym dla Wnioskodawcy);
• obsługa procedury rezerwacji hoteli, w tym w szczególności obsługa rezerwacji, kontakt z hotelami w imieniu Spółki, zarządzanie przydziałem do hoteli, przekazywanie listy do hoteli z przyporządkowaniem turystów do pokojów, obsługa rezerwacji dodatkowych noclegów w przypadku zgłoszenia zapotrzebowania przez Spółkę, reprezentowanie Wnioskodawcy w sytuacjach wymagających natychmiastowej reakcji – jak wyżej nie stanowią zakwaterowania i w efekcie nie dotyczą wprost turysty (turysta nie ma możliwości konsumowania tych usług – jak byłoby w przypadku usług zakwaterowania – są one jedynie wsparciem administracyjnym dla Wnioskodawcy);
• wsparcie reprezentantów Spółki w obsłudze reklamacji turystów – nie dotyczą wprost turysty (turysta nie ma możliwości konsumowania tych usług, są wsparciem dla pracowników Wnioskodawcy);
• organizacja i sprzedaż wycieczek fakultatywnych na rzecz turystów (podmiot zagraniczny sprzedaje wycieczki w swoim imieniu i na swoją rzecz) – nie stanowią wycieczek fakultatywnych (które sprzedają turystom podmioty zagraniczne), są jedynie zobowiązaniem do zorganizowania takich wycieczek (turysta nie ma możliwości konsumowania tych usług – jak byłoby w przypadku wycieczek fakultatywnych – są one jedynie przyrzeczeniem zorganizowania takich usług na imprezach turystycznych Wnioskodawcy).
  
  

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy powyższe rozważania potwierdzają, że przedmiotowa usługa „handling fee”;

1. nie jest składnikiem świadczonej usługi turystyki;
2. nie jest świadczona bezpośrednio na rzecz turysty i nie stanowi jego korzyści, zatem nie może zostać uznana za usługę „dla bezpośredniej korzyści turysty” w rozumieniu art. 119 ust. 2 ustawy o VAT i w efekcie nie powinna być uwzględniania przy kalkulacji marży, będącej podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, powinna natomiast zostać rozliczona na zasadach ogólnych.
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 – w świetle art. 7 ust. 1 ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Co do zasady, podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Należy zwrócić uwagę, że w stosunku do usług turystyki ustawodawca przewidział szczególne procedury, które dotyczą m.in. określania podstawy opodatkowania tych usług.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W świetle art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

W myśl art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony);
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony).
   
   

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o VAT nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, że nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

W przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a (art. 119 ust. 5 ustawy).

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej pojęcia „usługi turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych.

Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.) – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy. Stosownie do powołanego art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Pojęcie „pojedynczej usługi” w rozumieniu tego przepisu obejmuje świadczenia nabywane od innych podatników.

Należałoby więc przyjąć, że przez usługę turystyki rozumie się usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Z kolei „Słownik Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052), pojęcie to definiuje jako: „zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych”. Natomiast Światowa Organizacja Turystyki (WTO) zaleca dla celów statystycznych następującą definicję turystyki: „Turystyka obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, zawodowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest działalność zarobkowa”.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak, „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159).

Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko, „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

W związku z tym należy stwierdzić, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotel, wyżywienie, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką. Wobec tego aby daną usługę uznać za usługę turystyki, powinna ona być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek, nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów, a także usługa ta jest usługą pojedynczą (nie jest złożona z co najmniej dwóch świadczeń), usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cytowanym wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy.

Z treści art. 4 ustawy z dnia z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1553, z późn. zm.), działalność gospodarcza w zakresie organizowania imprez turystycznych oraz pośredniczenia na zlecenie klientów w zawieraniu umów o świadczenie usług turystycznych jest działalnością regulowaną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej i wymaga uzyskania wpisu w rejestrze organizatorów turystyki i pośredników turystycznych, zwanego dalej „rejestrem”.

Przez użyte w ustawie określenia należy rozumieć:

1. usługi turystyczne – usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym;
2. impreza turystyczna – co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu (art. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy).
   
   

Zatem, usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Należy podkreślić, że szczególne zasady opodatkowania – przewidujące marżę jako podstawę opodatkowania, nakazujące stosować podstawową stawkę podatku oraz określające szczególne miejsce świadczenia dla usług turystyki – mają zastosowanie tylko do usługi turystyki rozumianej jako usługi, która składa się ze świadczeń cząstkowych zakupionych przez biuro turystyczne od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Zatem, szczególne zasady opodatkowania usług turystycznych dotyczą sytuacji, gdy podatnik przy świadczeniu usługi turystycznej nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W analizowanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia czy usługa „handling fee”, obejmująca czynności wskazane w pkt a) – d) jest „usługą dla bezpośredniej korzyści turysty” w rozumieniu art. 119 ust. 2 ustawy i w efekcie powinna być uwzględniana przy kalkulacji marży, będącej podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy, czy też powinna zostać rozliczona na zasadach ogólnych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT, świadczącym usługi turystyki opodatkowane na zasadach określonych w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług.

W związku z organizowanymi imprezami turystycznymi Wnioskodawca dokonuje nabycia tzw. usługi „handling fee” (usługa „obsługi” w miejscu odbywania się imprezy turystycznej). Wskazana usługa nabywana jest od podmiotów zagranicznych funkcjonujących w destynacjach (miejscach gdzie odbywa się impreza turystyczna, np. w Turcji, Hiszpanii etc.).

W skład usługi „handling fee” wchodzą w szczególności następujące czynności wykonywane przez podmioty zagraniczne:

1. poszukiwanie atrakcyjnych ofert hotelowych, informowanie Wnioskodawcy o specjalnych ofertach hotelowych, wsparcie Wnioskodawcy w procesie negocjacyjnym;
2. obsługa procedury rezerwacji hoteli, w tym w szczególności obsługa rezerwacji, kontakt z hotelami w imieniu Spółki, zarządzanie przydziałem do hoteli, przekazywanie listy do hoteli z przyporządkowaniem turystów do pokojów, obsługa rezerwacji dodatkowych noclegów w przypadku zgłoszenia zapotrzebowania przez Spółkę, reprezentowanie Wnioskodawcy w sytuacjach wymagających natychmiastowej reakcji;
3. wsparcie reprezentantów Spółki w obsłudze reklamacji turystów;
4. organizacja i sprzedaż wycieczek fakultatywnych na rzecz turystów (podmiot zagraniczny sprzedaje wycieczki w swoim imieniu i na swoją rzecz).
   
   

Wszystkie ww. usługi Wnioskodawca nabywa we własnym imieniu i na własną rzecz.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że czynności wykonywane w ramach usługi „handling fee” są/będą wliczane w cenę imprezy turystycznej sprzedawanej przez Wnioskodawcę, tak jak inne koszty – w tym w szczególności koszty ogólne – które nie są bezpośrednio konsumowane przez turystę (takie jak koszty biura, koszty pracowników administracyjnych itp.), a które muszą zostać „pokryte” przez wynagrodzenie otrzymywane od turystów (Wnioskodawca tak kalkuluje cenę wycieczki, aby środki uzyskane od turysty wystarczyły również na pokrycie kosztów nie konsumowanych bezpośrednio przez turystę).

Zainteresowany zaznaczył przy tym, że wydatki konsumowane bezpośrednio przez turystów stanowią jedynie część wydatków Wnioskodawcy; bowiem wysoki poziom konkurencji na rynku powoduje, że realizowane marże przez Wnioskodawcę (narzucane na wydatki bezpośrednio konsumowane przez turystów oraz pozostałe koszty w tym usługi „handling fee”) są na bardzo niskim poziomie; w związku z tym nie jest możliwe, aby koszty inne niż konsumowane bezpośrednio przez turystów (które Wnioskodawca musi ponieść) nie stanowiły składnika ceny imprezy turystycznej. W związku z tym w przypadku braku uwzględniania kosztów „handling fee” – jak również pozostałych kosztów nie konsumowanych bezpośrednio przez turystę – w cenie imprezy turystycznej, Wnioskodawca realizowałby na organizowanych imprezach turystycznych znaczne straty.

Ponadto Zainteresowany zwrócił uwagę, że regulacja art. 119 ust. 2 ustawy wyraźnie wskazuje, że przez marżę rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi (brak jest wskazań, iż w tej cenie nie mogą zawierać się inne koszty niż bezpośrednio konsumowane przez turystów), a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty (kwestia bezpośredniej korzyści turysty pojawia się tylko w odniesieniu do części „kosztowej” przy wyliczeniu marży, nie jest natomiast przywoływana dla części „przychodowej”).

Zainteresowany nadmienił także, że biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienie, organ powinien mieć na uwadze, że to z jakich składników składa się cena imprezy turystycznej (która jak każda inna usługa/towar wręcz musi składać się nie tylko z wydatków które konsument może „dotknąć”, „skonsumować”) nie powinno mieć wpływu na określenie – w szczególnej procedurze, jaką jest VAT marża w turystyce – czy dane wydatki służą „bezpośredniej korzyści turysty”.

W odniesieniu do czynności wykonywanych w ramach usługi „handling fee” Zainteresowany wskazał, że nie jest możliwe przypisanie czynności wskazanych w pkt a (tj. poszukiwanie atrakcyjnych ofert hotelowych, informowanie Wnioskodawcy o specjalnych ofertach hotelowych, wsparcie Wnioskodawcy w procesie negocjacyjnym) do konkretnej imprezy turystycznej sprzedawanej przez Wnioskodawcę, ponieważ wsparcie Wnioskodawcy w tym zakresie nie jest powiązane z konkretnym wyjazdem (wskazane czynności odbywają się przed przygotowaniem oferty turystycznej Wnioskodawcy), ponadto uznanie usługi za wykonaną nie jest w żaden sposób uzależnione od efektów poszukiwań ofert oraz wsparcia Wnioskodawcy w procesie negocjacyjnym (może wystąpić sytuacja w której pomimo wykonania przez podmiot zagraniczny czynności wskazanych w pkt a wniosku, Wnioskodawca nie zawrze z hotelem żadnej umowy).

Wnioskodawca zaznaczył także, że nie jest możliwe przypisanie do konkretnej imprezy turystycznej, czynności wskazanych w pkt d (tj. organizacja i sprzedaż wycieczek fakultatywnych na rzecz turystów – podmiot zagraniczny sprzedaje wycieczki w swoim imieniu i na swoją rzecz), ponieważ czynność w postaci zobowiązania się do zorganizowania wycieczek fakultatywnych na rzecz turystów będących klientami Wnioskodawcy dotyczy wszystkich imprez turystycznych organizowanych przez Wnioskodawcę w danej destynacji.

Zainteresowany wskazał jednak, że jest możliwe przypisanie do konkretnej imprezy turystycznej czynności, o których mowa w pkt b i c (tj. obsługa procedury rezerwacji hoteli, w tym w szczególności obsługa rezerwacji, kontakt z hotelami w imieniu Spółki, zarządzanie przydziałem do hoteli, przekazywanie listy do hoteli z przyporządkowaniem turystów do pokojów, obsługa rezerwacji dodatkowych noclegów w przypadku zgłoszenia zapotrzebowania przez Spółkę, reprezentowanie Wnioskodawcy w sytuacjach wymagających natychmiastowej reakcji; oraz wsparcie reprezentantów Spółki w obsłudze reklamacji turystów).

Czynności wskazane w pkt b polegają na obsłudze rezerwacji hoteli w miejscach destynacji (tam gdzie odbywa się impreza turystyczna organizowana przez Wnioskodawcę), w tym w szczególności obsługa procesu rezerwacji, kontakt z hotelami w imieniu Wnioskodawcy, zarządzanie przydziałem turystów do hoteli, przekazywanie listy turystów do hoteli, obsługa rezerwacji dodatkowych noclegów w przypadku zgłoszenia zapotrzebowania przez Spółkę. Natomiast czynności wskazane w pkt c polegają na wsparciu turystów w obsłudze reklamacji turystów tj. w przypadku zgłoszenia reklamacji przez turystę pracownikowi Spółki, agent „handlingowy” wspiera pracownika Spółki w kontaktach pomiędzy Wnioskodawcą a hotelem, przewoźnikiem etc. (procedurę rezerwacji przeprowadza Wnioskodawca – przy pomocy własnego pracownika – agent „handlingowy” pełni jedynie funkcje „wspierające”).

Odnosząc się do kwestii czy wydatki poniesione na usługi, o których mowa w pkt a-d wykonywane w ramach usługi „handling fee” stanowią bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej Wnioskodawca wskazał, że:

• wydatki wymienione w pkt a i b nie są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej, ponieważ: nie jest to usługa hotelowa, która jest bezwzględnie koniecznym składnikiem imprezy turystycznej. Wnioskodawca teoretycznie mógłby nie korzystać ze wsparcia podmiotów zagranicznych (np. mógłby przeprowadzić przedmiotowe czynności we własnym zakresie), a zorganizowanie imprezy turystycznej nie byłoby zagrożone (są to czynności wspierające Wnioskodawcę, nie stanowią usług „bezwzględnie koniecznych” takich jak usługi transferu, usługi hotelowe, usługi ubezpieczeniowe),
• wydatki wymienione w pkt c nie są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej, ponieważ: nie są to czynności obsługi reklamacji świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz turysty, a jedynie czynności wsparcia agenta „handlingowego” w kontaktach pomiędzy Wnioskodawcą (jej pracownikiem) a hotelem, przewoźnikiem etc. Wnioskodawca teoretycznie mógłby nie korzystać ze wsparcia podmiotów zagranicznych (np. mógłby przeprowadzić przedmiotowe czynności we własnym zakresie) a zorganizowanie imprezy turystycznej nie byłoby zagrożone (są to czynności wspierające Wnioskodawcę, nie stanowią usług „bezwzględnie koniecznych” takich jak usługi transferu, usługi hotelowe, usługi ubezpieczeniowe).
• wydatki wymienione w pkt d nie są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej, ponieważ: czynności stanowią jedynie zobowiązanie do zorganizowania wycieczek fakultatywnych i w efekcie wycieczki organizowane są przez podmioty zagraniczne „obok” imprez turystycznych Wnioskodawcy (podmioty zagraniczne sprzedają wycieczki fakultatywne we własnym imieniu i na swoją rzecz); wycieczka ma charakter fakultatywny, w związku z tym turysta może ale nie musi z niej skorzystać.
  
  

Wnioskodawca wskazał, że w zakresie organizacji i sprzedaży wycieczek fakultatywnych: nabywa jedynie zobowiązanie do zaoferowania przez podmioty zagraniczne wycieczek fakultatywnych swoim turystom (klientom) i w razie zgłoszenia chęci uczestnictwa zobowiązanie realizacji tych wycieczek (usługa stanowi de facto „przyrzeczenie” realizacji wycieczki fakultatywnej w przypadku zgłoszenia chęci przez turystów (klientów) Wnioskodawcy); same wycieczki fakultatywne są sprzedawane turystom (klientom) Wnioskodawcy przez podmioty zagraniczne w imieniu i na rzecz tych podmiotów.

Zainteresowany zauważył, że zdarzają się sytuacje, w których cena usługi „handling fee” (składająca się z czynności wskazanych w pkt a-d wliczana jest przez podmiot zagraniczny w cenę usługi transferu (usługa przewozu turystów pomiędzy lotniskiem a hotelem w miejscu destynacji). Wnioskodawca zaznacza przy tym, iż wskazana kalkulacja stanowi jedynie „techniczne” ujęcie: dwóch usług w jednej pozycji na fakturze zamiast każdej usługi z osobna. Wnioskodawca podkreśla przy tym, że usługa „handling fee” jest niepowiązana funkcjonalnie z usługą transferu (stanowi zupełnie inną usługę).

Końcowo Wnioskodawca podkreślił, że wszystkie czynności wskazane w pkt a-d wykonywane w ramach usługi „handling fee” w rozumieniu „praktycznym” – są usługami, których turyści nie konsumują „bezpośrednio”.

Mając na uwadze powyższy opis oraz treść art. 119 ustawy a także znaczenie pojęcia „usługa turystyczna” wynikające z treści art. 307 cyt. Dyrektywy 112, definicji słownikowej tego pojęcia oraz definicji pojęcia „impreza turystyczna” należy przyjąć, że nabywana przez Wnioskodawcę usługa „handling fee” nie stanowi wydatku poczynionego dla bezpośredniej korzyści turysty. Bowiem jak wskazał sam Zainteresowany żaden z poszczególnych elementów składających się na ww. usługi „handling fee” nie jest elementem koniecznym usługi turystycznej. Ponadto, Wnioskodawca zaznaczył, że w stosunku do elementów a i d opisywanej usługi „handling fee” nie jest w ogóle możliwe przypisanie ich do konkretnej imprezy turystycznej. Wnioskodawca podkreślił również, że pomimo że zdarzają się sytuacje, w których cena usługi „handling fee” wliczana jest przez podmiot zagraniczny w cenę usługi transferu (usługa przewozu turystów pomiędzy lotniskiem a hotelem w miejscu destynacji), to wskazana kalkulacja stanowi jedynie „techniczne” ujęcie: dwóch usług w jednej pozycji na fakturze zamiast każdej usługi z osobna, a usługa „handling fee” jest niepowiązana funkcjonalnie z usługą transferu (stanowi zupełnie inną usługę). Końcowo Zainteresowany wskazał, że wszystkie czynności wskazane w pkt a-d wykonywane w ramach usługi „handling fee” w rozumieniu praktycznym są usługami, których turyści nie konsumują bezpośrednio. Odnosząc się z kolei do kwestii wydatków poniesionych na usługi, o których mowa w pkt a-d wykonywanych w ramach usługi „handling fee” Zainteresowany wskazał, że wydatki wymienione w pkt a i b nie są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej, ponieważ: nie są usługą hotelową, która jest bezwzględnie koniecznym składnikiem imprezy turystycznej, Wnioskodawca teoretycznie mógłby nie korzystać ze wsparcia podmiotów zagranicznych (np. mógłby przeprowadzić przedmiotowe czynności we własnym zakresie), a zorganizowanie imprezy turystycznej nie byłoby zagrożone (są to czynności wspierające Wnioskodawcę, nie stanowią usług „bezwzględnie koniecznych” takich jak usługi transferu, usługi hotelowe, usługi ubezpieczeniowe). Ponadto Zainteresowany podkreślił, że również wydatki poniesione na usługi wymienione w pkt c nie są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej, ponieważ: nie są to czynności obsługi reklamacji świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz turysty, a jedynie czynności wsparcia agenta „handlingowego” w kontaktach pomiędzy Wnioskodawcą (jej pracownikiem) a hotelem, przewoźnikiem etc. Także wydatki poniesione na usługi wymienione w pkt d nie są wydatkami stanowiącymi bezwzględnie konieczny składnik imprezy turystycznej, ponieważ: czynności stanowią jedynie zobowiązanie do zorganizowania wycieczek fakultatywnych i w efekcie wycieczki organizowane są przez podmioty zagraniczne „obok” imprez turystycznych Wnioskodawcy (podmioty zagraniczne sprzedają wycieczki fakultatywne we własnym imieniu i na swoją rzecz); wycieczka ma charakter fakultatywny, w związku z tym turysta może ale nie musi z niej skorzystać.

Jak już zostało wskazane wcześniej, przez usługę turystyki należy rozumieć zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Natomiast poczynione wydatki na zakup usługi „handling fee” nie warunkują realizacji imprezy turystycznej i nie są związane z bezpośrednią korzyścią turysty.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że opisana we wniosku usługa „handling fee” obejmująca czynności wskazane w pkt a – d nie jest „usługą dla bezpośredniej korzyści turysty” w rozumieniu art. 119 ust. 2 ustawy i w efekcie nie powinna być uwzględniania przy kalkulacji marży, będącej podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy, powinna natomiast zostać rozliczona na zasadach ogólnych.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy:

• zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia,
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.