Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-3.4012.337.2017.1.JN
z 10 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 sierpnia 2017 r. (data wpływu 16 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentacji uprawniającej do zastosowania stawki podatku w wysokości 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest producentem kolumn i przekładni kierowniczych. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (jako podatnik VAT-UE). Spółka sprzedaje produkowane przez siebie towary do nabywców na terytorium Polski oraz poza terytorium Polski (UE i poza UE).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej: „WDT”) na rzecz nabywców z innych państw członkowskich, posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla tych nabywców (dalej: „Nabywcy”).

W przypadku realizowanych transakcji WDT, w celu zastosowania 0% stawki VAT Spółka gromadzi dokumenty potwierdzające, iż towary zostały wywiezione z Polski i dostarczone do Nabywcy (lub miejsca wskazanego przez Nabywcę) na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium Polski.

W związku z powyższym Wnioskodawca:

1. wystawia faktury dokumentujące WDT, które zawierają m.in. informacje dotyczące rodzaju i ilości towaru, masę sprzedawanego towaru, adres wysyłki, warunki dostawy INCOTERMS,
2. otrzymuje od Nabywców faktury VAT, dokumentujące transakcję WDT, które Nabywcy wystawiają w imieniu Spółki (tzw. samofakturowanie – przepis art. 106d ustawy o VAT), zawierające informacje jak w pkt 1.
   
   

Dodatkowo w celu identyfikacji sprzedawanego towaru Spółka gromadzi także dokumenty specyfikacji załadunkowej towarów tzw. packaging list, dokumenty WZ (wydanie zewnętrzne) oraz dokument przewozowy CMR – karta l.

W sytuacji gdy towar jest przemieszczany na zlecenie i koszt odbiorcy towaru (Spółka nie zleca przewoźnikowi transportu towarów), Spółka napotyka problem uzyskania potwierdzeń dotyczących dostarczenia towaru do Nabywców, gdyż nie ma prawnych możliwości ich egzekwowania.

Co istotne, mimo tego, iż Wnioskodawca ma zawarty kontrakt z Nabywcami, gdzie ustanowione są podstawowe warunki współpracy, to nie ma możliwości uzyskania potwierdzeń od kooperantów, przewoźników Nabywców, gdyż jak Spółka jest informowana, przewoźnicy Nabywców nie mają takiego obowiązku na podstawie kontraktów zawartych bezpośrednio z ich zleceniodawcą.

Tym samym, Spółka nie ma środków prawnych mających na celu zobligowanie przewoźników Nabywców do przekazywania do Spółki potwierdzeń dostarczenia towaru (CMR – karta 3 lub formatki z potwierdzeniem przewoźnika o dostarczeniu towaru do miejsca przeznaczenia), gdyż nie jest zlecającym ani opłacającym przewóz towaru.

Z uwagi na powyższe, Spółka gromadzi, także w formie elektronicznej, dodatkowo niżej wskazane dokumenty w celu jednoznacznego udokumentowania, że sprzedane towary zostały rzeczywiście dostarczone Nabywcom z innego kraju UE – tj. doszło do faktycznego przemieszczenia towaru w ramach WDT.

Wspomniane dokumenty to:

• kontrakty lub zamówienia;
• dokumenty potwierdzające datę załadunku towarów;
• dokumenty wskazujące numer zamówienia;
• opis towarów;
• dokumenty potwierdzające ilość oraz wagę netto towarów;
• dokumenty wskazujące na rodzaj transportu;
• dokumenty potwierdzające warunki dostawy;
• CMR karta 1 potwierdzająca odbiór towaru z siedziby Spółki przez przewoźnika;
• zestawienie przygotowanych płatności – z portali Nabywców;
• wyciąg bankowy potwierdzający zapłatę za otrzymany towar;
• korespondencja mailowa potwierdzająca otrzymanie zamówionego towaru wraz z plikiem Excel przesłanym od Nabywców potwierdzającym zamówiony towar jak i jego otrzymanie

‒ dalej łącznie: „Dokumenty Alternatywne”.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w stosunku do dostaw udokumentowanych przez Spółkę w sposób opisany w stanie faktycznym Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0% VAT, w świetle art. 42 ust. 1 w związku z przepisem art. 42 ust. 3 i art. 42 ust. 11 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, w stosunku do dostaw udokumentowanych przez Spółkę w sposób opisany w stanie faktycznym (w tym za pomocą Dokumentów Alternatywnych) Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0% VAT.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT (t. j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 ze zm.), opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju,
2. eksport towarów,
3. import towarów na terytorium kraju,
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju,
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do przepisu art. 13 ust. 1 ustawy o VAT, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w ustawie o VAT jako dostawa towarów, na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Jednocześnie jednak, zgodnie z przepisem art. 13 ust. 2 ustawy o VAT, daną dostawę można traktować jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Zgodnie natomiast z przepisem art. 42 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej;
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

Wnioskodawca nie ma wątpliwości co do spełnienia przesłanek zawartych w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 1 oraz 3 ustawy o VAT. Niemniej jednak, przedmiotem wątpliwości Spółki jest wypełnienie przesłanki zawartej w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, która to odnosi się do należytego udokumentowania WDT.

Stosownie do przepisu art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Zgodnie zaś z przepisem art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju – w przypadku, gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku

– z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.

Niemniej jednak, zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku, gdy dokumenty, o których mowa w ust. 3-5, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju towarów, dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie;
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu;
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny – dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania;
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Z powyższych przepisów wynika jednoznacznie, iż art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, wprowadza regułę generalną, wskazując dowody, których łączne posiadanie umożliwia podatnikowi zastosowanie stawki 0% dla transakcji WDT. Jeżeli dokumenty te nie potwierdzają w jednoznaczny sposób dokonania WDT, wówczas dostawca może dowieść tej okoliczności także innymi dokumentami, których katalog został wymieniony w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, zwrot „w szczególności” użyty w treści przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, winien być interpretowany w ten sposób, że katalog dokumentów opisanych w tej normie jest jedynie przykładowy. Tym samym, dopuszczalnym jest posługiwanie się przez podatników innymi dokumentami stanowiącymi dowody, o których mowa w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT – o ile tylko dokumenty te będą wskazywać, że nastąpiło wywiezienie towarów z terytorium kraju i zostały one dostarczone do Nabywców na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Zdaniem Spółki, posiadane dokumenty, w tym Dokumenty Alternatywne, potwierdzają, że WDT została dokonana – zawierają one bowiem szereg informacji, które pozwalają na identyfikację towaru, metody jego przemieszczenia oraz potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do Nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka posiada (gromadzi) kontrakty lub zamówienia, dokumenty potwierdzające datę załadunku towarów, dokumenty wskazujące numer zamówienia, opis towarów, dokumenty potwierdzające ilość oraz wagę towarów, dokumenty wskazujące na rodzaj transportu i warunki dostawy, CMR karta 1, wyciągi bankowe potwierdzające zapłatę za towar, a także korespondencję handlową zawierającą potwierdzenie Nabywcy, iż towary będące przedmiotem WDT zostały mu dostarczone.

W ocenie Wnioskodawcy, Dokumenty Alternatywne pozwalają na jednoznaczne zidentyfikowanie towaru (zarówno pod względem opisu, numeru jak i masy), a także wskazanie na firmę transportującą towar i warunki w jakich dostawa jest realizowana. Ponadto, w ocenie Spółki korespondencja handlowa informująca o odbiorze określonego towaru w połączeniu z otrzymaniem od Nabywcy płatności za ten towar, jednoznacznie wskazują, że został on przemieszczony do innego kraju UE.

W konsekwencji, pomimo braku pełnego dokumentu przewozowego, Dokumenty Alternatywne, potwierdzają jednoznacznie, iż towary będące przedmiotem dostawy zostały (i) wywiezione z terytorium Polski, a następnie (ii) dostarczone do Nabywcy (lub miejsca wyznaczonego przez Nabywcę) na terytorium innego państwa członkowskiego UE.

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle wskazanego art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT, dla zastosowania stawki 0% w przypadku transakcji WDT wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do Nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego UE innym niż terytorium kraju.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że prawidłowość jego wykładni przepisu art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 ustawy o VAT, w związku z przepisem art. 42 ust. 11 tejże ustawy, znajduje uzasadnienie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych.

Przykładowo w uchwale 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: „NSA”) z dnia 11 października 2010 r. (sygn. I FPS 1/10, dalej: „Uchwała”), NSA stwierdził, że: ,,(...) w świetle art. 42 ust. 1, 3 i 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Powołując się na treść Uchwały powyższą wykładnię potwierdził również:

• Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: „WSA”) w Warszawie w wyroku z dnia 20 stycznia 2011 r. (sygn. III SA/WA 1227/10), w którym WSA wskazał, iż: „Sąd w ślad za Naczelnym Sądem Administracyjnym podkreśla, że w przypadku braku dowodów, w których mowa w art. 42 ust. 3 i 4 ustawy lub braku pewnych danych na dokumentach – co czyni je niepełnowartościowymi dowodami w zakresie wykazania dowodzonej okoliczności – może ona zostać udowodniona również innymi dowodami, określonymi w art. 42 ust. 11 ustawy”.
• WSA w Łodzi w wyroku z dnia 4 stycznia 2011 r. (sygn. I SA/ŁD 1287/10), w którym WSA stwierdził, że: „w ocenie Sądu zasadne jest stanowisko, zgodnie, z którym podatnik nie musi posiadać wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług dowodów jako odrębnych. Wystarczające jest tylko, by dokumenty te zawierały informacje, z których będzie wynikać, że dany towar został rzeczywiście dostarczony do innego państwa członkowskiego. Wynika stąd dalej, że omawiane dokumenty mają »łącznie« potwierdzać, że doszło do dostawy wewnątrzwspólnotowej. Nie oznacza to jednak, że dla potwierdzenia tej okoliczności wymagane jest „łączne” posiadanie wszystkich typów dokumentów wymienionych w dyspozycji cytowanego przepisu. W orzecznictwie ugruntowany jest już pogląd, iż rozstrzygające jest posiadanie dwóch z tych dokumentów (a nawet jednego – w postaci faktury zawierającej specyfikację towarów będącej równocześnie dokumentem potwierdzającym przewóz towaru), o ile jednoznacznie potwierdzają dostarczenie towarów na terytorium innego państwa członkowskiego (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 września 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1210/07; wyrok NSA z dnia 5 lutego 2009 r., sygn. akt I FSK 1882/07). (...) W kontekście rozpoznawanej sprawie należy zgodzić się ze Skarżącą, iż przedstawiła ona wystarczające dowody w rozumieniu art. 42 ust. 3 i 11 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z art. 180 O. p. pozwalające ustalić, iż w zakwestionowanych przez organy podatkowe przypadkach doszło faktycznie do wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Sąd stoi na stanowisku, że wystarczające jest przedstawienie kopii faktur zawierających stosowną specyfikację oraz dokumentów potwierdzających przez nabywców posiadających siedzibę w innym niż Polska państwie członkowskim, iż otrzymali towar, jak również dowód, że towar został dostarczony na teren państwa członkowskiego, ale został tam zajęty przez organy państwowe z przyczyn dotyczących nabywcy. W tym ostatnim przypadku została bowiem dokonana z punktu widzenia nadawcy – podatnika polskiego wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, albowiem nastąpiło przeniesienie na kontrahenta prawa do rozporządzania towarem jak właściciel i nie ma tu znaczenia, że towar został skonfiskowany (podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 5 maja 2009 r., III Sa/WA 3448/08)”.
  
  

Zbliżoną do tezy NSA przedstawionej w Uchwale, zawiera również uzasadnienie wyroku NSA z dnia 5 lutego 2009 r. (sygn. I FSK 1882/07). W uzasadnieniu tym NSA wskazał, że: „(...) jeżeli podatnik nie jest w stanie zgromadzić dokumentów wymienionych w katalogu podstawowym, powinien mieć prawo zastosowania dowodów pomocniczych, określonych w art. 42 ust. 11, w celu skorzystania ze stawki 0% VAT przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów. Nie ma również podstaw do odmawiania mocy dowodowej dokumentowi w formie elektronicznej lub przesłanemu faksem”.

W ocenie Wnioskodawcy, wyżej przytoczone uzasadnienia orzeczeń, wyraźnie wskazują, że dążąc do spełnienia przesłanki zawartej w treści przepisu art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, podatnicy nie są zobligowani do dochowania odpowiedniej formy czy rodzaju posiadanego dokumentu.

Powyższe potwierdza brzmienie powołanych przepisów, które w swej treści nie uzależniają zastosowania stawki 0% od posiadania oryginałów dowodów w formie papierowej. Skoro przepisy nie stanowią o ich formie, stąd należy wnioskować, że każda forma dokumentów jest dopuszczalna, pod warunkiem, że ich autentyczność została uprawdopodobniona. W dobie szeroko rozwiniętych technik komunikacji nie ma podstaw, aby odmawiać mocy dowodowej dokumentowi sporządzonemu i przesłanemu w formie elektronicznej. Dokument ten powinien jednak jednoznacznie dowodzić dostarczenie towarów do ich odbiorcy na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wobec powyższego, w ocenie Spółki, jeżeli będzie to kopia dokumentu, faks, albo będzie to dokument udostępniony w formie elektronicznej – e-mail, skan, niebudzący wątpliwości co do jego autentyczności, może on stanowić dowód, o którym mowa w powołanych przepisach ustawy o VAT.

Dopuszczalność posługiwania się przez Spółkę Dokumentami Alternatywnymi, można zdaniem Wnioskodawcy, wywodzić również z treści orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości w sprawach C-409/04 Teleos plc i in. przeciwko Commissioners of Customs & Excise oraz C-146/05 Albert Collée przeciwko Finanzamt Limburg an der Lahn, co potwierdził również NSA w Uchwale. Istotne jest, iż w sprawach tych Trybunał stwierdził, że oczywistym jest, iż warunki stosowania zwolnienia podatkowego przy WDT (w Polsce stawki 0%) określa ustawodawstwo wewnętrzne państw Wspólnoty, jednakże warunki te nie mogą wykraczać poza to, co jest niezbędne dla prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych, a w szczególności nie mogą godzić w zasadę neutralności podatkowej, zwłaszcza gdy fakt dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej jest bezsporny. Zatem dopuszczalnym jest zdaniem Spółki przyjęcie, że Dokumenty Alternatywne (o ile tylko jednoznacznie wynika z nich, że WDT wykonano) spełniają przesłankę, o której mowa w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Zasadność stanowiska Spółki ma swoje potwierdzenie również w doktrynie prawa podatkowego. Jak bowiem wskazuje się w literaturze w odniesieniu do Uchwały NSA: „Zgodnie z tym uzasadnieniem istnieje możliwość opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów stawką VAT 0% również wtedy, gdy podatnik nie posiada wszystkich dokumentów z tzw. katalogu podstawowego (w szczególności listu przewozowego), lecz posiada inne dokumenty potwierdzające łącznie dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów” – tak W. Modzelewski: Komentarz do ustawy o podatku od towarów i usług, wyd. XI, Warszawa 2016.

Prawidłowość interpretacji przepisu art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, której dokonała Spółka, znajduje potwierdzenie również w wydawanych interpretacjach prawa podatkowego, np. w:

• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 grudnia 2016 r. (sygn. 3063-ILPP1-3.4512.88.2016.1 KM);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2016 r. (sygn. IPPP3/4512-157/16-2/KT);
• interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 8 stycznia 2014 r. (sygn. ILPP4/443-465/13-5/ISN).
  
  

Podsumowując, w ocenie Wnioskodawcy, w świetle wskazanego art. 42 ust. 1 pkt 2, ust. 3 i ust. 11 ustawy o VAT, o ile dla danej dostawy posiada on część dowodów, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, uzupełnione poszczególnymi dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w tym Dokumentami Alternatywnymi, które potwierdzają rzeczywiste wykonanie WDT, to prawidłowym jest przyjęcie, że w odniesieniu do danej dostawy Spółka ma prawo do zastosowania stawki 0% VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.