Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.301.2017.1.AG
z 24 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2017 r. (data wpływu 12 września 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup złomu, dokonanych z pominięciem rachunku bankowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup złomu, dokonanych z pominięciem rachunku bankowego.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej odpadów i złomu, pod symbolem PKD 46.77.Z. Skupuje złom od osób fizycznych oraz mniejszych podmiotów gospodarczych i następnie odsprzedaje większym podmiotom zajmującym się jego przetworzeniem.

Wnioskodawca współpracuje z dużą ilością drobnych przedsiębiorców. Nie ma z nimi podpisanych umów o współpracy na dostarczanie konkretnych ilości złomu. Ilość dostarczanego złomu do Jego firmy zależy od ceny skupu jaką oferuje w porównaniu do innych skupów w okolicy i od ilości jaką dysponują podmioty, z którymi współpracuje. Częstotliwość dostaw od jednego kontrahenta jest różna, od kilku mniejszych dostaw na dzień lub kilku na miesiąc. Każda dostawa od podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą dokumentowana jest osobnym rachunkiem lub fakturą. Przykładowo: dostawca A, prowadzący działalność gospodarczą, dostarczył Wnioskodawcy złom stalowy o wartości 4 000 zł o godzinie 8:00 rano, co zostało udokumentowane fakturą, następnie o godzinie 14:00 dostarczył kolejny złom stalowy o wartości 12 000 zł, dostawa popołudniowa została udokumentowana odrębną fakturą i jest traktowana jako oddzielna transakcja.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcę dotyczy ograniczenie w zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów zakupionego złomu zapłaconego z pominięciem rachunku bankowego, jeżeli ten sam dostawca dostarcza Mu kilkakrotnie złom stalowy, a wartość jednej dostawy/transakcji nie przekracza 15 000 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle art. 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego. Jeżeli podatnik pominie rachunek bankowy nie ma możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej uregulował płatność za towar gotówką. Obie ustawy nie regulują pojęcia „transakcja”. W przekonaniu Wnioskodawcy, każdorazowa dostawa złomu stalowego przez dostawcę jest oddzielną transakcją. Wnioskodawca nie jest z dostawcami związany żadnymi umowami o współpracy, które zobowiązywałyby dostawców do dostarczania konkretnych ilości złomu. Nie może też przewidzieć, jakie ilości będą Mu dostarczone. Ilości dostarczane Wnioskodawcy zależą od ceny jaką oferuje za skup złomu, w stosunku do cen oferowanych przez konkurencyjne podmioty gospodarcze w okolicy. Natomiast oferowana przez Niego cena zależy od tego, po ile może odsprzedać złom dalej. Jeżeli dostawca A dostarczy złom stalowy w poniedziałek o 8:00 rano za kwotę 4 000 zł oraz po południu o 14:00 za kwotę 12 000 zł, każda dostawa dokumentowana jest fakturą i jest traktowana jako oddzielna transakcja, to Wnioskodawca może regulować faktury z pominięciem rachunku bankowego bez ryzyka, że zostanie zakwestionowane ich ujęcie w kosztach uzyskania przychodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma wpływ lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Zatem, podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy czym, obowiązek wskazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

Obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. przepis art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że podatnicy prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą nie zaliczają do kosztów uzyskania przychodów kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca transakcji określonej w art. 22 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r., poz. 584, z późn. zm.) została dokonana bez pośrednictwa rachunku płatniczego.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą następuje za pośrednictwem rachunku płatniczego przedsiębiorcy, w każdym przypadku gdy:

1. stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
2. jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 zł, przy czym transakcje w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień dokonania transakcji.
   
   

Przepis art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wprowadza obowiązek posługiwania się rachunkiem bankowym w zakresie wykonywanej działalności gospodarczej. Wskazuje przy tym, że obowiązek dokonywania płatności na rachunek bankowy istnieje, gdy spełnione zostaną następujące warunki:

• stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca;
  

• jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji;
  

• płatność pozostaje w związku z działalnością gospodarczą.
  
  

W rozumieniu ustawy o swobodzie działalności gospodarczej transakcją jest umowa, będąca źródłem stosunku zobowiązaniowego. Przez transakcję należy rozumieć zatem taką czynność prawną (umowę) zawieraną w związku z prowadzoną przez strony działalnością gospodarczą, w wykonaniu której dokonywana jest co najmniej jedna płatność. Wskazany przepis art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej nie określa, co może stanowić przedmiot transakcji (umowy), jednakże można przyjąć, że może nim być w szczególności nabycie towaru lub usługi. O przyporządkowaniu płatności do poszczególnych transakcji (umów) decyduje ich cel gospodarczy i zgodny zamiar stron, a nie treść dowodów (dokumentów) księgowych. W konsekwencji, jednorazowa wartość transakcji oznacza ogólną wartość wierzytelności lub zobowiązań, określoną w umowie zawartej między przedsiębiorcami. Przymiot jednorazowości nie odnosi się do liczby płatności, lecz odzwierciedla wymóg powiązania poszczególnych świadczeń w ramach jednego stosunku umownego.

Takie rozumienie pojęcia „transakcja” znajduje również swój odpowiednik w art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 684), zgodnie z którym transakcja handlowa to umowa, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2 (czyli m.in. przedsiębiorcy w rozumieniu art. 4 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej), zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

Stosownie do art. 4 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną – wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą.

Zatem, obowiązujący od 1 stycznia 2017 r. przepis art. 22p ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku ze znowelizowaną treścią art. 22 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej wskazuje, że podatnicy nie będą mogli zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków przekraczających kwotę 15 000 zł, w stosunku do których płatność następować będzie z pominięciem rachunku płatniczego. Zestawienie tych dwóch przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku każdej transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł istnieje obowiązek dokonywania płatności za pośrednictwem rachunku płatniczego, przy czym naruszenie tego obowiązku, a więc dokonanie płatności w całości lub w części z pominięciem takiego rachunku oznacza brak możliwości zaliczenia kosztu w tej części, w jakiej płatność dotycząca tej transakcji została dokonana z pominięciem rachunku płatniczego. Przepisy nie wyłączają zatem z kosztów jedynie nadwyżki płatności ponad wartość 15 000 zł, lecz każdą płatność (bez względu na jej kwotę) dokonaną z pominięciem rachunku płatniczego, jeżeli jest dokonywana w ramach transakcji o wartości przekraczającej 15 000 zł.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży hurtowej odpadów i złomu. Skupuje złom od osób fizycznych oraz mniejszych podmiotów gospodarczych i następnie odsprzedaje większym podmiotom zajmującym się jego przetworzeniem. Wnioskodawca współpracuje z dużą ilością drobnych przedsiębiorców, przy czym nie ma z nimi podpisanych umów o współpracy na dostarczanie konkretnych ilości złomu. Ilość złomu dostarczanego do Jego firmy zależy od ceny jaką oferuje za złom i od ilości złomu jaką dysponują podmioty, z którymi współpracuje. Częstotliwość dostaw złomu od jednego dostawcy jest różna, od kilku mniejszych dostaw na dzień lub kilku na miesiąc. Każda dostawa złomu od podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą dokumentowana jest osobnym rachunkiem lub fakturą. Przykładowo: dostawca A, prowadzący działalność gospodarczą dostarczył Wnioskodawcy złom stalowy o wartości 4 000 zł o godzinie 8:00 rano, co zostało udokumentowane fakturą, następnie o godzinie 14:00 dostarczył kolejny złom stalowy o wartości 12 000 zł, dostawa popołudniowa została udokumentowana odrębną fakturą i jest traktowana jako oddzielna transakcja.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w przypadku zakupu złomu, kilkakrotnie w jednym dniu, od tego samego dostawcy prowadzącego działalność gospodarczą - gdy nie zostało to wcześniej uzgodnione między stronami, a jednocześnie Wnioskodawcy nie łączy z tym dostawcą umowa o współpracy - każda dostawa złomu traktowana może być jako odrębna transakcja. Jeżeli należność wynikająca z pojedynczej faktury dokumentującej dostawę złomu nie przekroczyła wartości 15 000 zł, to mimo uregulowania jej w formie gotówkowej, z pominięciem rachunku bankowego, Wnioskodawca ma prawo zaliczyć wydatki udokumentowane taką fakturą do kosztów uzyskania przychodów, na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W takiej sytuacji, nie będzie miało do Wnioskodawcy zastosowania wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów, o którym mowa w art. 22p ww. ustawy. Odrębne transakcje nie podlegają bowiem sumowaniu.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przy wydawaniu niniejszej interpretacji Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe lub stan faktyczny będą zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Informuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.