Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.357.2017.2.IM
z 7 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2017 r. (data wpływu 30 sierpnia 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 3 października 2017 r. (data nadania 3 października 2017 r., data wpływu 9 października 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.357.2017.1.IM z dnia 25 września 2017 r. (data nadania 25 września 2017 r., data doręczenia 28 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych z Hiszpanii – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zasiłku dla bezrobotnych z Hiszpanii.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 25 września 2017 r. Nr 0114-KDIP3-3.4011.357.2017.1.IM (data nadania 25 września 2017 r., data doręczenia 28 września 2017 r.), wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 3 października 2017 r. (data nadania 3 października 2017 r., data wpływu 9 października 2017 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w latach 2010-2015 przebywał w Hiszpanii. W tym okresie Polska stanowiła jego centrum interesów życiowych. Wnioskodawca w tym okresie pracował w Hiszpanii, w związku z czym uzyskiwał wynagrodzenie z tytułu wykonywanej pracy. Okresowo Wnioskodawca pobierał w Hiszpanii odpowiednik polskiego zasiłku dla bezrobotnych (Prestacion desempleo). Od wszystkich tych dochodów Wnioskodawca zapłacić w Hiszpanii podatek dochodowy.

Wnioskodawca razem z małżonką składali w tych latach w Polsce deklaracje o uzyskiwanych przez nich przychodach, jednak z powodu braku wiedzy o konieczności wskazywania zarobków z zagranicy w składanych w Polsce zeznaniach, nie wykazywali w nich przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę w Hiszpanii. Wnioskodawca wraz z małżonką rozliczali się wspólnie.

Po uzyskaniu wiedzy o konieczności wskazania w deklaracjach o uzyskiwanych przychodach przychodów uzyskiwanych przez Wnioskodawcę w Hiszpanii, podatnicy złożyli czynny żal i stosowne korekty na druku PIT-36, a następnie uiścili należny podatek.

Jako przychód podlegający opodatkowaniu w Polsce Wnioskodawca wskazał kwoty uzyskanego przez siebie w Hiszpanii odpowiednika zasiłku dla bezrobotnych (Prestacion desempleo).

Wnioskodawca uzyskał w hiszpańskim urzędzie skarbowym informację, że odpowiednik zasiłku dla bezrobotnych (Prestacion desempleo) prawidłowo został opodatkowany w Hiszpanii.

Ostatecznie Wnioskodawca dwukrotnie został opodatkowany z tytułu uzyskiwanego przychodu z tytułu odpowiednika zasiłku dla bezrobotnych (Prestacion desempleo) - w Hiszpanii i w Polsce.

W uzupełnieniu z dnia 3 października 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że:

1. Wnioskodawca pobierał w Hiszpanii odpowiednik polskiego zasiłku dla bezrobotnych z tytułu pozostawiania bez pracy jako osoba bezrobotna.
   
2. W okresie pobierania tego zasiłku, Wnioskodawca nie pracował na terenie Hiszpanii. Był on zarejestrowany jako osoba bezrobotna.
   
3. Podstawą prawną przyznania zasiłku dla bezrobotnych są przepisy hiszpańskiego prawa. Wnioskodawca nie zna dokładnej podstawy prawnej, jednak uprawnienie to przysługuje przez okres maksymalnie czterech miesięcy, po przepracowaniu okresu minimum dwunastu miesięcy.
   
4. Prawo do zasiłku dla bezrobotnych otrzymywanego przez Wnioskodawcę w Hiszpanii przyznał hiszpański odpowiednik urzędu pracy. Świadczenie to było wypłacane także przez hiszpański urząd pracy.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy przychód uzyskany przez Wnioskodawcę w latach 2010-2015 z tytułu hiszpańskiego odpowiednika zasiłku dla bezrobotnych (Prestacion desempleo) należy zakwalifikować jako przychód ze świadczenia o podobnym charakterze do emerytur czy też jako wynagrodzenie podobne do wynagrodzenia z pracy najemnej?
   
2. Czy przychód uzyskany przez Wnioskodawcę w latach 2010-2015 z tytułu hiszpańskiego odpowiednika zasiłku dla bezrobotnych (Prestacion desempleo) podlega opodatkowaniu w Polsce?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Wnioskodawca we wskazanym okresie miał miejsce swojego zamieszkania w Polsce i w związku z tym podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce (art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pomiędzy Polską a Hiszpanią została zawarta umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania z dnia 15 listopada 1979 roku, która reguluje zasady unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatku od dochodu i majątku (dalej zwana Umową).

Zapisy tej Umowy potwierdzają, że miejscem zamieszkania podatnika we wskazanym okresie była Polska.

Zgodnie z przywołaną Umową, co do zasady, pensje, płace i podobne wynagrodzenie, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie (art. 15 ust. 1 ww. Umowy). Natomiast emerytury i inne świadczenia o podobnym charakterze, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z jej zatrudnieniem w przeszłości, będą opodatkowane tylko w tym Państwie (art. 18 ww. Umowy).

Przychody z tytułu hiszpańskiego odpowiednika zasiłku dla bezrobotnych (Prestacion desempleo) Wnioskodawca potraktował jako świadczenia o podobnym charakterze do emerytur i w związku z tym opodatkował je w Polsce, wskazując je na złożonych deklaracjach jako przychód pochodzący z innych źródeł. Jednak w związku z informacją uzyskaną w hiszpańskim urzędzie skarbowym, Wnioskodawca obecnie stoi na stanowisku, że przychody te należy potraktować jako wynagrodzenie podobne do wynagrodzenia z pracy najemnej i w związku z tym powinno być ono opodatkowane w Hiszpanii. Wynika to z faktu, że realną podstawą uzyskania prawa do wskazanego zasiłku było wykonywanie przez Wnioskodawcę pracy w Hiszpanii.

Tym samym, wobec opodatkowania przychodu w Hiszpanii, zgodnie z postanowieniami ww. Umowy, winien On zostać zwolniony od opodatkowania w Polsce (art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 23 ww. Umowy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Na podstawie art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ww. ustawy – osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczna, polityczna, kulturalna, obywatelska, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w latach 2010-2015 przebywał w Hiszpanii. W tym okresie Polska stanowiła jego centrum interesów życiowych. Wnioskodawca w tym okresie pracował w Hiszpanii, w związku z czym uzyskiwał wynagrodzenie z tytułu wykonywanej pracy. Okresowo Wnioskodawca pobierał w Hiszpanii odpowiednik polskiego zasiłku dla bezrobotnych (Prestacion desempleo). Wnioskodawca pobierał w Hiszpanii odpowiednik polskiego zasiłku dla bezrobotnych z tytułu pozostawiania bez pracy jako osoba bezrobotna. W okresie pobierania tego zasiłku, Wnioskodawca nie pracował na terenie Hiszpanii. Był on zarejestrowany jako osoba bezrobotna. Podstawą prawną przyznania zasiłku dla bezrobotnych są przepisy hiszpańskiego prawa. Wnioskodawca nie zna dokładnej podstawy prawnej, jednak uprawnienie to przysługuje przez okres maksymalnie czterech miesięcy, po przepracowaniu okresu minimum dwunastu miesięcy. Prawo do zasiłku dla bezrobotnych otrzymywanego przez Wnioskodawcę w Hiszpanii przyznał hiszpański odpowiednik urzędu pracy. Świadczenie to było wypłacane także przez hiszpański urząd pracy.

Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu hiszpańskiego odpowiednika zasiłku dla bezrobotnych należy zakwalifikować jako przychód ze świadczenia o podobnym charakterze do emerytur czy też jako wynagrodzenie podobne do wynagrodzenia z pracy najemnej i czy ww. przychód podlega opodatkowaniu w Polsce.

W świetle powyższego, w przedmiotowej sprawie znajdą zastosowanie przepisy umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie w dniu 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 r., Nr 17, poz. 127).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. umowy, z uwzględnieniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Z treści zacytowanego przepisu wynika, że jego zakres przedmiotowy dotyczy tylko i wyłącznie dochodów otrzymywanych za pracę najemną, a więc związanych ze szczególnym rodzajem stosunku łączącego osobę uzyskującą dochód z osobą, która wypłaca dane świadczenie. Muszą być to świadczenia, które można określić jako pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, a więc typowe formy, w których pracownik otrzymuje świadczenia od pracodawcy z tytułu zatrudnienia, a które związane są z wykonywaniem pracy na jego rzecz.

Zgodnie z komentarzem do Modelowej Konwencji OECD (I.2. Komentarza do art. 15 ust. 1) zakres przedmiotowy zastosowania art. 15 MK OECD wyznaczony jest w art. 15 ust. 1 w dwojaki sposób. Przede wszystkim sformułowano pozytywną definicję dochodów objętych jego zakresem. Zastosowano tu w istocie dwa kryteria, które muszą wystąpić łącznie. Po pierwsze, muszą to być dochody otrzymywane „za pracę najemną”. Wskazano tu więc na rodzaj stosunku łączącego osobę uzyskującą dochód z osobą, która wypłaca dane świadczenie. Po drugie, muszą to być świadczenia, które można określić jako „pensje, płace i podobne wynagrodzenia”. (…) Jednak należy zauważyć, że zasadniczo wyliczenie: „pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia” stanowi wskazanie typowych form, w których pracownik otrzymuje świadczenie od pracodawcy (zob.: R. Prokisch, [w:] Klaus Vogel on Double Taxation Conventions, Kluwer Law International, Third Edition 1997, s. 888, cyt. następnie jako: Prokisch). (…) Użyty w polskiej wersji językowej zwrot „i inne podobne wynagrodzenia” (ang. remuneration, franc. rémunérations) wydaje się powielać treść terminów „pensja” i „płaca”. Tymczasem w literaturze zagranicznej wskazuje się, że zwrot ten w innych językach obejmuje nie tylko same pensje i płace, ale także różnego rodzaju kompensaty, odszkodowania, które pracownik otrzymuje od pracodawcy, np. odszkodowania za utracone dochody. Ten trudny do oddania w języku polskim aspekt należy mieć na względzie przy wykładni art. 15 ust. 1 MK OECD.

Natomiast w myśl art. 18 ww. umowy, stosownie do postanowień ustępu 2 artykułu 19 emerytury i inne świadczenia o podobnym charakterze, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie w związku z jej zatrudnieniem w przeszłości, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Wyjaśnić należy, że zgodnie z Komentarzem do ww. Modelowej Konwencji (I.11. Komentarza do art. 18), artykuł 18 MK OECD nie dotyczy świadczeń wypłacanych z ubezpieczenia społecznego, takich jak zasiłki chorobowe, zasiłki dla bezrobotnych, odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy. Günkel wskazuje, że świadczenia te nie są wypłacane w związku z ustaniem stosunku pracy, co jest koniecznym warunkiem zastosowania omawianego przepisu (M. Günkel, The Taxation of Pensions (Art. 18), „Intertax” 1992, nr 12, s. 691). W związku z powyższym należy wskazać, że świadczenia te będą się zaliczały do innych przychodów, o których mowa w art. 21 MK OECD (Klaus Vogel on Double Taxation Conventions..., s. 1007).

Przedstawione okoliczności wskazują więc, że otrzymywany przez Wnioskodawcę w Hiszpanii odpowiednik polskiego zasiłku dla bezrobotnych z tytułu pozostawania bez pracy jako osoba bezrobotna, przyznany i wypłacany Wnioskodawcy przez hiszpański odpowiednik urzędu pracy, nie może zostać uznany za wynagrodzenie za pracę, o której mowa w art. 15 ust. 1 polsko – hiszpańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Pozbawiony jest on bowiem cech takiego świadczenia, tzn. nie jest wypłacany przez pracodawcę za wykonaną na jego rzecz pracę. Jak wynika, ze stanu faktycznego, przedmiotowe świadczenie jest wypłacane przez hiszpański urząd pracy . Przedmiotowe świadczenie nie może być również uznane za przychód z emerytury, na co wskazuje charakter tego świadczenia. Powyższe sprawia, że świadczenie takie powinno zostać zakwalifikowane jako inny dochód, o którym mowa w art. 21 ust. 1 ww. umowy.

Stosownie do jego treści części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie, bez względu na to, skąd one pochodzą, a o których nie było mowy w poprzednich artykułach niniejszej umowy, będą opodatkowane tylko w tym Państwie.

Zawarta w tym przepisie norma dotyczy wszelkich dochodów, które nie zostały zakwalifikowane do innych kategorii dochodów, opodatkowanych w sposób przewidziany w przepisach bezpośrednio ich dotyczących. Dochody te nie stanowią jasno określonej kategorii dochodów, a ich źródło nie jest wyraźnie określone. Wskazany przepis znajduje zastosowanie w stosunku do dochodów osiągniętych przez rezydenta jednego z państw, które nie zostały rodzajowo sklasyfikowane. Na jego mocy natomiast, dochody takie podlegają opodatkowaniu wyłącznie w państwie, w którym osoba je otrzymująca posiada miejsce zamieszkania.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w przedstawionej we wniosku sytuacji, w związku z faktem, że w okresie, którego dotyczy zapytanie, Wnioskodawca posiadał w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych (tzw. rezydencję podatkową) i podlegał nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, otrzymane przez Niego świadczenie z tytułu hiszpańskiego odpowiednika zasiłku dla bezrobotnych, kwalifikowane jako inny dochód, o którym mowa w art. 21 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podlega opodatkowaniu w całości tylko w Polsce. W świetle ww. umowy w omawianej sprawie nie występuje więc podwójne opodatkowanie, i w rezultacie nie znajduje zastosowania żadna z metod unikania podwójnego opodatkowania.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, ze zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego).

Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedz traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.