Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.263.2017.3.EC
z 7 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 11 lipca 2017 r. (data wpływu 21 sierpnia 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 4 września 2017 r., data wpływu 8 września 2017 r. (data nadania 5 września 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 25 sierpnia 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.263.2017.1 (data nadania 25 sierpnia 2017 r., data doręczenia 30 sierpnia 2017 r.) oraz pismem z dnia 6 października 2017 r. data wpływu 10 października 2017 r. (data nadania 8 października 2017 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie z dnia 26 września 2017 r. Nr 0114-KDIP3-1.4011.263.2017.2.AM (data nadania 27 września 2017 r., data doręczenia 4 października 2017 r. ) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest producentem energii elektrycznej z odnawialnych źródeł (zwane energią zieloną.) Z tytułu wytwarzanej energii Wnioskodawca otrzymuje od prezesa Urzędu Regulacji Energetyki świadectwo pochodzenia energii elektrycznej. Prawa majątkowe wynikające ze świadectw pochodzenia zapisywane są na koncie ewidencyjnym prowadzonym przez Giełdę Towarową.

Oprócz, tego w miesiącu lipcu 2017 r. Wnioskodawca zakupił dodatkowo prawo majątkowe wynikające ze świadectw pochodzenia energii elektrycznej. Wytwarzanych w odnawialnych źródłach energii elektrycznej w obrocie Rynku Praw majątkowych celem dalszej odsprzedaży. Wnioskodawca potraktował je jako towar handlowy.

Wnioskodawca prowadzi pkpir metodą uproszczoną i opłaca podatek dochodowy liniowy 19%, zgodnie z ustawą z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 25 sierpnia 2017 r. Nr 0114.KDIP3-1.4011.263.2017.1 Wnioskodawca przeformułował zadane pytania oraz przedstawił własne stanowisko.

Jednocześnie w odpowiedzi na wezwanie z dnia 26 września 2017 r. Nr 0114.KDIP3-1.4011.263.2017.2.AM Wnioskodawca doprecyzował opis stanu faktycznego poprzez wskazanie, że przedmiotem działalności gospodarczej jest m.in. „wytwarzanie energii elektrycznej, transport towarów, obrót prawami majątkowymi wynikającymi ze świadectw pochodzenia energii elektrycznej. Prawa majątkowe zostały nabyte w ramach działalności gospodarczej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy zakupione na giełdzie dodatkowe prawa majątkowe stanowią koszt uzyskania przychodu z działalności gospodarczej (w momencie zakupu) zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ( ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. )?

Zdaniem Wnioskodawcy, zakupione prawa majątkowe przeznaczone do dalszej odsprzedaży stanowią towar handlowy i zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych są kosztami uzyskania przychodu z działalności gospodarczej. W momencie sprzedaży będą stanowiły przychody z działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy – odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 7 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.
  
  

Zasady ustalania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zostały określone w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który w ust. 1 stanowi, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i i skont.

Kosztami uzyskania przychodów - w myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy - są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

• poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy,
• wydatek jest prawidłowo udokumentowany.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie obrotu prawami majątkowymi wynikającymi ze świadectw pochodzenia energii elektrycznej. W miesiącu lipcu 2017 r. Wnioskodawca zakupił dodatkowo prawo majątkowe wynikające ze świadectw pochodzenia energii elektrycznej. Prawa te zostały nabyte w ramach działalności gospodarczej.

Rozważając kwestię momentu ujęcia ww. wydatków w kosztach podatkowych należy wskazać na treść art. 22 ust. 4 ww. ustawy, zgodnie z którym: koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.

Przepis ten ustanawia ogólną regułę, w myśl której koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Podatnicy prowadzący podatkową księgę przychodów i rozchodów mogą zaliczać wydatki do kosztów uzyskania przychodów w roku ich poniesienia, bez względu na to, kiedy zostały uzyskane przychody, z którymi te koszty są bezpośrednio związane.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów stosownie do art. 22 ust. 6b ww. ustawy w przypadku podatników, o których mowa w ust. 6, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Zauważyć przy tym należy, iż definicja momentu poniesienia kosztu zawarta w ww. art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy wszystkich podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów, niezależnie od przyjętej metody ewidencjonowania zdarzeń gospodarczych.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczania wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Zgodnie z § 17 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz.U. z z 2017 r., poz. 728), zakup materiałów podstawowych oraz towarów handlowych musi być wpisany do księgi, z zastrzeżeniem § 30, niezwłocznie po ich otrzymaniu, najpóźniej przed przekazaniem do magazynu, przerobu lub sprzedaży.

Zatem gdy przedmiotem działalności gospodarczej jest obrót prawami majątkowymi wynikającymi ze świadectw pochodzenia energii elektrycznej, podatnik po stronie kosztów uzyskania przychodów, stosuje takie zasady ich ujmowania jakie obowiązują w przypadku towarów handlowych.

Biorąc pod uwagę zasady księgowania zakupu towarów handlowych, wskazać należy, że ujęcie zakupu towarów handlowych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów odbywa się na „bieżąco”, a nie w momencie ich sprzedaży.

Jednocześnie pamiętać należy, iż za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu w odniesieniu do podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów przyjmuje się dzień wystawienia dowodu stanowiącego podstawę do ujęcia kosztu w księgach. Dlatego też wydatki poniesione na zakup towarów będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w miesiącu, w którym została wystawiona faktura (rachunek) lub inny dowód stanowiący podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Mająca na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawne stwierdzić należy, iż dodatkowe prawa majątkowe wynikające ze świadectw pochodzenia energii elektrycznej, które stanowią towar handlowy w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, mogą być zaliczone do kosztów tej działalności w momencie ich zakupu zgodnie z art. 22 oraz art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoja aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.