2017.10.23 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-3.4012.377.2017.1.ZD
z 23 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 sierpnia 2017 r. (data wpływu 1 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości ponownego skorzystania przez komornika sądowego ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy od dnia 1 września 2017 r. – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości ponownego skorzystania przez komornika sądowego ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy od dnia 1 września 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Zgodnie z decyzją Ministra Sprawiedliwości, Wnioskodawca 18 czerwca 2013 r. został powołany na stanowisko Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym.

W dniu 9 czerwca 2015 r. Minister Finansów wydał interpretację ogólną o sygn. PT1.050.1.2015.LJU.19 (Dz. Urz. Min. Fin. z dnia 15 czerwca 2015 r., poz. 41), w świetle której wykonywane przez komorników czynności należy uznać za podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług świadczenie usług za wynagrodzeniem, bez zastosowania wyłączenia, o którym mowa w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT.

Do momentu wydania wyżej wskazanej interpretacji ogólnej, jako komornik sądowy Wnioskodawca nie był uznawany za podatnika podatku VAT i zgodnie z powyższą interpretacją do końca września 2015 r. był zwolniony z obowiązku zapłaty tego podatku od wykonywanych czynności.

Po ukazaniu się ww. interpretacji ogólnej zostało złożone przez Wnioskodawcę zgłoszenie rejestracyjne VAT-R oraz zadeklarowano opłacanie podatku od towarów usług począwszy od miesiąca października 2015 r.

Łączna wartość sprzedaży netto za 2016 r. nie przekroczyła u Wnioskodawcy kwoty 200.000 zł.

Wnioskodawca jako komornik sądowy chciałby powrócić do zwolnienia podmiotowego od 1 września 2017 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy czynności wykonywane za wynagrodzeniem przez komornika sądowego, mając na względzie treść art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT, mogą korzystać ze zwolnienia od VAT (od września 2017 r.), o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?
Czy Wnioskodawca jako komornik sądowy może w opisanym stanie faktycznym ponownie skorzystać ze zwolnienia od 1 września 2017 r. (w kontekście przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, art. 113 ust. 11)?

Zdaniem Wnioskodawcy, odpowiedź zarówno na pytanie 1 jak i 2 w opisanym i zaistniałym stanie faktycznym brzmi TAK.

Uzasadnienie.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 24 grudnia 2007 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD 69.10.Z), czynności wykonywane przez komorników sądowych, mocą ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji, stanowią działalność prawniczą, jednakże czynności te nie wpisują się w zakres usług prawniczych, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o VAT.

Usługi prawnicze definiują przede wszystkim przepisy ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2015 r., poz. 615) oraz ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 507). W rozumieniu wskazanych aktów prawnych usługi prawne obejmują w szczególności udzielanie porad prawnych, sporządzanie opinii prawnych, opracowywanie projektów aktów prawnych oraz występowanie przed sądami i urzędami. Takich czynności nie wykonują komornicy sądowi.

Natomiast działalność komorników sądowych reguluje m.in. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2016 r., poz. 1138, z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 1 ww. ustawy, komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.

Na mocy art. 2 ust. 1 i ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, czynności egzekucyjne w sprawach cywilnych wykonuje wyłącznie komornik, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w innych ustawach. Komornik wykonuje także inne czynności przekazane na podstawie odrębnych przepisów. Komornik pełni czynności osobiście, z wyjątkiem przypadków określonych w przepisach prawa.

W tym miejscu należy wskazać, że świadczone przez komorników usługi nie są usługami prawniczymi, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Mając na uwadze okoliczności przedstawione we wniosku oraz obowiązujące przepisy można stwierdzić, że czynności wykonywane za wynagrodzeniem przez Wnioskodawcę będą mogły korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, ponadto wartość sprzedaży nie przekroczyła w 2016 r. kwoty 200.000 zł, a od końca 2015 r. upłynął rok. Należy również zauważyć, że w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy.

Podsumowując, zdaniem Wnioskodawcy, spełnia on warunki umożliwiające powrót do zwolnienia, tj:

nie wykonuje czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT,
wartość jego sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł i mieści się w limicie określonym w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT,
od końca roku, w którym nastąpiła utrata zwolnienia lub rezygnacja z niego (październik 2015 r.), minął co najmniej rok.

Biorąc powyższe pod uwagę, Wnioskodawca mógł ponownie skorzystać ze zwolnienia już od 1 stycznia 2017 r., ale będzie mógł to również zrobić we wrześniu (lub innym dowolnym momencie) 2017 r. (na podstawie art. 113 ust. 11 ustawy o VAT).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie podmiotowe od podatku VAT dla pewnej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.

Na mocy art. 113 ust. 1 ustawy (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r.), zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Natomiast, na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych,
– jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy – podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Jak stanowi art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 9, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Jak stanowi art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Powyższe oznacza, że podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może na podstawie powołanego przepisu, ponownie skorzystać z tego zwolnienia, jeżeli upłynął rok, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, przy czym podatnik ma prawo do powrotu do zwolnienia od początku dowolnego miesiąca w trakcie roku podatkowego, o ile zostaną spełnione pozostałe – wynikające z treści przepisu art. 113 ustawy – przesłanki uprawniające do korzystania ze zwolnienia podmiotowego.

Przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5 (art. 113 ust. 11a ustawy).

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

dokonujących dostaw:
1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
  1. energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
  2. wyrobów tytoniowych,
  3. samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
4. terenów budowlanych,
5. nowych środków transportu;
świadczących usługi:
1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;
nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest komornikiem sądowym. Do końca września 2015 r. Zainteresowany był zwolniony z obowiązku zapłaty podatku VAT od wykonywanych czynności. Wnioskodawca złożył zgłoszenie rejestracyjne VAT-R oraz zadeklarował opłacanie podatku od towarów i usług począwszy od miesiąca października 2015 r. Łączna wartość sprzedaży netto za 2016 r. nie przekroczyła u Wnioskodawcy kwoty 200.000 zł. Wnioskodawca jako komornik sądowy chciałby powrócić do zwolnienia podmiotowego od 1 września 2017 r.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalania, czy Wnioskodawca wykonując czynności komornicze będzie mógł ponownie skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, od dnia 1 września 2017 r.

Jak wskazano powyżej, zwolnieniem od podatku mogą być objęci podatnicy prowadzący działalność gospodarczą, u których wartość sprzedaży w poprzednim roku podatkowym nie przekroczyła kwoty 200.000 zł bez kwoty podatku oraz podatnicy rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie działalności gospodarczej, jeżeli przewidywana przez nich wartość sprzedaży nie przekroczy – w proporcji do okresu prowadzonej działalności w roku podatkowym – kwoty 200.000 zł, bez kwoty podatku. Jednocześnie, powyższe zwolnienie nie obejmuje podatników świadczących usługi prawnicze.

W tym miejscu należy wskazać, że świadczone przez komorników usługi nie są usługami prawniczymi, o których mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy. Działalność polegającą na świadczeniu pomocy prawnej określają m.in. przepisy ustawy z 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2016 r., poz. 1999, z późn. zm.) oraz ustawy z 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1870). W rozumieniu wskazanych ustaw, pomoc (usługi) prawna polega w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami.

Natomiast działalność komorników sądowych reguluje m.in. ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2017 r., poz. 1277, z późn. zm.).

Zgodnie z treścią art. 1 ww. ustawy, komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.

Stosownie do treści art. 2 ust. 3 tej ustawy, komornikom powierza się w szczególności następujące zadania:

wykonywanie orzeczeń sądowych w sprawach o roszczenia pieniężne i niepieniężne oraz o zabezpieczenie roszczeń, w tym europejskich nakazów zabezpieczenia na rachunku bankowym;
wykonywanie innych tytułów wykonawczych wydanych na podstawie odrębnych przepisów oraz tytułów egzekucyjnych, które zgodnie z odrębnymi przepisami podlegają wykonaniu w drodze egzekucji sądowej bez zaopatrywania ich w klauzulę wykonalności;
sporządzanie protokołu stanu faktycznego przed wszczęciem procesu sądowego lub przed wydaniem orzeczenia na zarządzenie sądu lub prokuratora.

W konsekwencji należy stwierdzić, że Wnioskodawca wykonując za wynagrodzeniem czynności komornika sądowego może korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy. W niniejszej sprawie nie znajduje bowiem zastosowania art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a ustawy.

Ponadto, jak wynika z przywołanych powyżej przepisów, podatnik ma prawo powrócić do zwolnienia z art. 113 ustawy w trakcie roku podatkowego, pod warunkiem, że:

minął rok od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub z niego zrezygnował,
w poprzednim roku podatkowym wartość sprzedaży nie przekroczyła u niego kwoty 200.000 zł,
powrót do zwolnienia może nastąpić od początku danego miesiąca,
nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca spełnia wskazane wyżej warunki, bowiem minął rok od końca roku w którym Zainteresowany utracił prawo do zwolnienia podmiotowego (Zainteresowany był zarejestrowany jako podatnik VAT czynny od października 2015 r., a zamierza ponownie skorzystać ze zwolnienia od dnia 1 września 2017 r.). Ponadto, jak wskazał Wnioskodawca, w poprzednim roku podatkowym obrót ze sprzedaży nie przekroczył u niego kwoty 200.000 zł, oraz – jak rozstrzygnięto powyżej – nie wykonuje on czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy.

Zatem zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy, Wnioskodawca ma prawo do ponownego skorzystania ze zwolnienia określonego w ust. 1 tego przepisu, począwszy od 1 września 2017 r., o ile wartość sprzedaży nie przekroczyła, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w danym roku podatkowym, kwoty 200.000 zł.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić w całości jako prawidłowe.

Zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin