Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.94.2017.2.MAZ
z 8 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 sierpnia 2017 r. (data wpływu – 28 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z 20 września 2017 r. (data wpływu –
22 września 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania usługi lotu obserwacyjnego wzdłuż polskiego wybrzeża - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2017 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania usługi lotu obserwacyjnego wzdłuż polskiego wybrzeża. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 20 września 2017 r. (data wpływu – 22 września 2017 r.), stanowiącym odpowiedź na wezwanie organu z 8 września 2017 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.94.2017.1.MAZ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – … Sp. z o.o. (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jako wykonawca, zawarł umowę z … S.A. (dalej jako: „Zleceniodawca”) na wykonanie usługi lotów obserwacyjnych wzdłuż polskiego wybrzeża, w celu weryfikacji populacji morświna.

Wykonanie tej usługi jest niezbędne do zrealizowania kontraktu Zleceniodawcy z … Sp. z o.o. w … i … Sp. z o.o. w … - umowę na przeprowadzenie badań środowiskowych wraz ze sporządzeniem raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko i uzyskaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia, obejmującego budowę na Morzu Bałtyckim farm wiatrowych, wraz z morską i lądową infrastrukturą przyłączeniową. Zakres terytorialny lotów obserwacyjnych został wskazany w załączniku do umowy. Loty te dotyczyły jednocześnie obszaru terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i obszaru poza tym terytorium.

W uzupełnieniu wniosku z 20 września 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że Zleceniodawca jest spółką akcyjną i posiada siedzibę w … .

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca, w zakresie podatku od towarów i usług, dla wykonanej usługi lotu obserwacyjnego, jednocześnie na obszarze terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i poza tym terytorium, powinien zastosować stawkę 23% w proporcji, w jakiej usługa ta dotyczyła obszaru terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i obszaru poza tym terytorium?

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka w zakresie podatku od towarów i usług, dla wykonanych usług lotów obserwacyjnych, jednocześnie na obszarze terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i poza tym terytorium, powinna zastosować stawkę 23%, w proporcji w jakiej usługa ta dotyczyła obszaru terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i obszaru poza tym terytorium.

Zgodnie z treścią art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich RP i administracji morskiej (Dz.U. z 2003 r., nr 153, poz. 1502, z pózn. zm.) wody wewnętrzne i morze terytorialne wchodzą w skład terytorium RP. Natomiast zgodnie z treścią art. 15 w/w ustawy, wyłączna strefa ekonomiczna RP położona jest na zewnątrz morza terytorialnego. W konsekwencji, polska wyłączna strefa ekonomiczna, na obszarze której częściowo wykonano loty, nie wchodzi w skład terytorium RP.

W myśl art. l ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej, granicą RP jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną oddzielającą terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego.

Granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną wody i wnętrze ziemi. Obszar ograniczony tą granicą stanowi terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Granica państwowa na morzu, czyli linia oddzielająca terytorium Rzeczypospolitej Polskiej od morza pełnego, przebiega w odległości 12 mil morskich od linii podstawowej, określonej w odrębnych przepisach, lub po zewnętrznej granicy red włączonych do morza terytorialnego. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o obszarach morskich RP, „morzem terytorialnym Rzeczypospolitej Polskiej jest obszar wód morskich o szerokości 12 mil morskich, liczonych od linii podstawowej tego morza”. W konsekwencji, granica terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przebiega wraz z końcem szerokości pasa stanowiącego morze terytorialne, a przylegająca do niego od zewnątrz polska wyłączna strefa ekonomiczna nie stanowi już terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku VAT, „opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (...) podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju”. W myśl art. 2 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pod pojęciem terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Biorąc zatem wszystko powyższe pod uwagę uznać należy, że wykonanie części usług wskazanych w przedmiocie umowy, polegających na przeprowadzeniu badań na terenie polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej, nie jest objęte obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług, na podstawie art. 28e w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w związku z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej.

Natomiast usługi obejmujące badania w obszarze polskich morskich wód wewnętrznych, polskiego morza terytorialnego oraz lądu, które stanowią terytorium kraju, zostaną objęte obowiązkiem podatkowym w podatku od towarów i usług ze stawką 23%.

W konsekwencji, w sytuacji, kiedy usługa dotyczy jednocześnie obszaru terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i obszaru poza tym terytorium, Wnioskodawca będzie stosował stawkę 23% w proporcji, w jakiej usługa dotyczy obszaru terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i obszaru poza tym terytorium.

Stanowisko Wnioskodawcy wydaje się tym bardziej uzasadnione, że w interpretacji indywidualnej:

-z dnia 19 sierpnia 2016 r. (sygnatura: ITPP2/4512-445/16/AK),

-z dnia 17 grudnia 2014 r. (sygnatura: ITPP2/443-1284/14/AP) - organ podatkowy stwierdził (strona 9 akapit 4 i 5): „Wobec powyższego - uwzględniając treść art. 5 ust. 1 ustawy - należy stwierdzić, że przedmiotowa usługa, w części, w jakiej dotyczy dna morskiego znajdującego się w obszarze wyłącznej strefy ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej, która nie stanowi terytorium kraju, nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże odrębnie należy rozpatrzeć kwestię opodatkowania powyższej usługi w odniesieniu do tej części, w jakiej dotyczy ona dna morskiego znajdującego się poza powyższą strefą.

Zatem:

• jeśli część usługi obejmuje dno morskie znajdujące się w obszarze stanowiącym terytorium innego kraju - podlega opodatkowaniu na terytorium tego kraju według obowiązujących w nim regulacji,
• jeśli część usługi obejmuje dno morskie znajdujące się w obszarze polskich morskich wód wewnętrznych lub polskiego morza terytorialnego - podlega opodatkowaniu, jako usługa dotycząca nieruchomości położonej na terytorium Polski, stawką właściwą dla świadczenia usługi w tym kraju”.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r., poz. 1221; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów
   
   

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a (art. 2 pkt 1 ustawy).

Natomiast na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W przypadku świadczenia usług, istotnym, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług, jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.

W art. 28a ustawy wskazano, że na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej,
   
   
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Powyższy artykuł wprowadza definicję podatnika, która ma zastosowanie tylko na potrzeby ustalenia miejsca świadczenia usług.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

W przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy).

Od powyższych zasad ustawodawca przewidział szereg wyjątków, wskazując m.in. szczególne zasady ustalania miejsca świadczenia usług związanych z nieruchomościami.

Stosownie do art. 28e ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł ze Zleceniodawcą umowę na wykonanie usługi lotów obserwacyjnych wzdłuż polskiego wybrzeża, w celu weryfikacji populacji morświna. Loty były wykonywane na terytorium Polski, jak również poza tym terytorium. Usługa lotów była niezbędna do wykonania badań środowiskowych objętych umowami, jakie zawarł Zleceniodawca z podmiotami trzecimi, budującymi na Morzu Bałtyckim farmy wiatrowe, wraz z morską i lądową infrastrukturą przyłączeniową.

Przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest opodatkowanie podatkiem od towarów i usług lotów obserwacyjnych, z zastosowaniem stawki 23% w przypadku lotów nad terytorium Polski i zwolnienie od opodatkowania lotów wykonanych poza terytorium kraju.

Z przywołanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju.

W przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika, miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (art. 28b ust. 1 ustawy). Wyjątkiem od powyższej zasady jest przypadek, gdy realizowane usługi związane są z nieruchomością. Zastosowanie mają wówczas przepisy art. 28e ustawy, wskazujące, że miejsce położenia nieruchomości determinuje miejsce świadczenia usług.

Ustawa nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”. Niemniej jednak ustawodawca unijny, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich, wprowadził Rozporządzeniem Wykonawczym Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. (Dz. Urz. UE L Nr 284 z 26.10.2013 r., s. 1) zmianę do rozporządzenia 282/2011, dotyczącą pojęcia „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia 282/2011 – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Orzecznictwo TSUE wskazuje, że dla uznania świadczonych usług za związane z nieruchomościami, musi wystąpić ścisły związek danego świadczenia z konkretną nieruchomością. Usługi te nie mogą mieć jedynie jakiegokolwiek związku z nieruchomością. Warunkiem uznania ich za związane z nieruchomością jest zasadniczo istnienie bezpośredniego związku pomiędzy świadczeniem, a daną nieruchomością. Oznacza to, że usługodawca powinien mieść swobodny dostęp do nieruchomości, polegający na możliwości realizacji podstawowego celu usług. Dostęp ten nie może przejawiać się wyłącznie w tym, że umożliwi wykonanie jedynie czynności dodatkowych, nie stanowiących głównego założenia świadczenia.

W celu doprecyzowania pojęcia „terytorium kraju”, należy odwołać się do przepisów ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie granicy państwowej (Dz.U. z 2017 r., poz. 660). Stosownie do art. 1 tej ustawy, terytorium państwa polskiego od terytoriów innych państw i od morza pełnego oddziela granica Rzeczypospolitej Polskiej zwana „granicą państwową”, którą jest powierzchnia pionowa przechodząca przez linię graniczną. Granica państwowa rozgranicza również przestrzeń powietrzną, wody i wnętrze ziemi.

Z kolei przepis art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz.U. z 2016 r., poz. 2145, ze zm.) stanowi, że obszarami morskimi Rzeczypospolitej Polskiej są:

1. morskie wody wewnętrzne,
2. morze terytorialne,
3. strefa przyległa,
4. wyłączna strefa ekonomiczna

-zwane „polskimi obszarami morskimi”.

Natomiast z treści ust. 2 tego artykułu ustawy wynika, że morskie wody wewnętrzne i morze terytorialne wchodzą w skład terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zatem w skład terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie wchodzi strefa przyległa i wyłączna strefa ekonomiczna.

Analiza przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznych sprawy, w kontekście przywołanych przepisów prawa, pozwala na stwierdzenie, że wykonywanie lotów obserwacyjnych wzdłuż polskiego wybrzeża, w celu weryfikacji populacji morświna, wypełnia znamiona usługi związanej z nieruchomością. Wynika to z faktu, że usługa zdeterminowana jest istnieniem konkretnej nieruchomości, zlokalizowanej wzdłuż polskiego wybrzeża. Ponadto nieruchomość stanowi element składowy usługi, o charakterze centralnym i niezbędnym z punktu widzenia realizowanego zlecenia. Realizacja usługi nie mogła bowiem odbyć się w oderwaniu od konkretnie wskazanego obszaru, będącego nieruchomością.

Należy zatem wskazać, że przy określaniu miejsca świadczenia usługi znajduje zastosowanie art. 28e ustawy. Podkreślenia wymaga bowiem, że związek ww. usługi z nieruchomością jest na tyle ścisły i bezpośredni, że można ją uznać za „usługę związaną z nieruchomością”.

W konsekwencji wykonanie usługi lotów obserwacyjnych:

• na obszarze polskich morskich wód wewnętrznych i polskiego morza terytorialnego, które stanowią terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - podlegał opodatkowaniu, wg stawki podatku od towarów i usług w wysokości 23% (zgodnie z treścią art. 41 ust. 1 w związku z art. 146a pkt 1 ustawy);
• na obszarze strefy przyległej i polskiej wyłącznej strefy ekonomicznej, które nie stanowią terytorium kraju, nie podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wobec powyższego, gdy usługa dotyczyła jednocześnie obszaru terytorium kraju i obszaru poza tym terytorium, Wnioskodawca zobowiązany był do zastosowania stawki podatku w wysokości 23% w proporcji, w jakiej usługa dotyczyła obszaru terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i obszaru poza tym terytorium.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy przedstawionego przez Wnioskodawcę zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.