Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB2-3.4011.162.2017.2.SK
z 8 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 12 września 2017 r., data wpływu za pośrednictwem platformy elektronicznej w tym samym dniu, uzupełnionym pismem z 3 października 2017 r. (data wpływu 10 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dokonywania przez Spółkę zwrotu Zarządzającemu kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych i zamiejscowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2017 r. za pośrednictwem platformy elektronicznej wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych dokonywania przez Spółkę zwrotu Zarządzającemu kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych i zamiejscowych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 27 września 2017 r. Znak: 0111-KDIB2-3.4011.162.2017.1.SK wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia braków, co też nastąpiło 10 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca - Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w X (zwana dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Większościowy pakiet udziałów Spółki należy do Miasta X. Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest pobór, uzdatnianie i dostarczanie wody (PKD: 36.00.Z). Pomiędzy Wnioskodawcą, a Zarządzającym zawarta została w dniu 10 maja 2017 r. umowa o świadczenie usług zarządzania (kontrakt menadżerski), określana dalej jako: „Kontrakt menadżerski” lub „Umowa”). Umowa była aneksowana w dniu 13 czerwca 2017 r. Zarządzający nie posiada statusu przedsiębiorcy, nie wnioskował o wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej ani też nie planuje dokonać takiego zgłoszenia oraz nie zarejestrował się jako podatnik VAT. Działalność Zarządzającego ogranicza się wyłącznie do wykonywania ww. Umowy. W konsekwencji, Spółka pełni obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 41 ustawy o PIT.

Zakres obowiązków i uprawnień Zarządzającego jako Członka (Prezesa) Zarządu Spółki określają postanowienia Umowy, postanowienia Umowy Spółki, Regulaminu Zarządu, Uchwały organów Spółki i inne wewnętrzne dokumenty Spółki oraz przepisy powszechnie obowiązującego prawa, w tym przepisy ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych.

W szczególności zgodnie z kontraktem menadżerskim strony zastrzegły sobie możliwość zwarcia dodatkowego porozumienia (umowy cywilnoprawnej) regulującego zasady używania samochodu prywatnego Zarządzającego w celach służbowych. Na dzień składania niniejszego wniosku umowa taka nie została zawarta, zapytanie dotyczy zatem zdarzenia przyszłego.

W uzupełnieniu wniosku, w piśmie z 3 października 2017 r., Wnioskodawca wskazał, że rozważa dwa odrębne tryby ustanowienia zwrotu wydatków za wykorzystanie pojazdu prywatnego do celów służbowych:

• Zarządzającemu przysługiwać będzie zryczałtowany zwrot wydatków za wykonywane jazdy lokalne tj. w obrębie miejscowości, w której znajduje się siedziba Spółki;
• Zarządzający będzie otrzymywał zwrot wydatków oparty o rozliczenie tzw. kilometrówki za jazdy wykonywane w ramach realizacji podróży służbowych, związanych z realizacją czynności na rzecz Spółki na obszarze kraju.
  
  

Zwrot wydatków z tytułu używania samochodu prywatnego do celów służbowego przez Zarządzającego dokonywany w oparciu o tzw. „kilometrówkę” będzie dotyczył zatem wyłącznie jazd innych niż lokalne (w obrębie miejscowości, w której znajduje się siedziba Spółki). Jazdy lokalne będą rozliczane w sposób zryczałtowany. Wskazane sposoby rozliczania wykorzystania prywatnych pojazdów do celów służbowych wynikają z rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. 2002 nr 27 poz. 271).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w odniesieniu do używania samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych przez Zarządzającego, wypłacany ryczałt stanowi przychód opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w odniesieniu do używania samochodu prywatnego w celach służbowych przez Zarządzającego zastosowanie znajdą takie same zasady, jak w przypadku jazd pracowników, a zatem zwrot kosztów za jazdy poza miejscowość, w której położona jest siedziba Spółki, oparty o tzw. kilometrówkę stanowi przychód zwolniony z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych? (pytanie ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 3 października 2017 r.)
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy,

Ad.1.

W odniesieniu do używania samochodu prywatnego w celach służbowych (jazd lokalnych) przez Zarządzającego zryczałtowany zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych nie będzie w niniejszym przypadku korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych i będzie opodatkowany jako przychód ze źródła określonego w art. 13 pkt 9 ustawy o PIT.

Zwrot kosztów używania przez Zarządzającego samochodu prywatnego do celów służbowych może zostać ustalony w Umowie zawartej obok Kontraktu menadżerskiego na bazie tzw. ryczałtu, tj. kwoty ustalonej zgodnie z § 3 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. z 2002 r. nr 27, poz. 271 ze zm.).

W analizowanym przypadku nie znajdzie zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o PIT, który wskazuje, że wolne od podatku są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem - do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Organy podatkowe w zbliżonych sytuacjach twierdzą bowiem, że (...) ryczałt wypłacany menadżerowi za używanie prywatnego samochodu dojazd służbowych, ustalony w oparciu o miesięczny limit kilometrów na jazdy lokalne i pomniejszony o 1/22 za każdy roboczy dzień nieobecności menadżera nie korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako że omawiane zwolnienie, zgodnie z § 5 ust. 3 ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju, obejmuje zwrot poniesionych w związku z podróżą kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn liczby przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę. Stąd też wypłacany ryczałt stanowi w całości przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (interpretacja ITPB2/415-743/12/RS Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 6 listopada 2012 r. ITPB2/415-743/12/RS). Obecnie kwestia powyższa jest regulowana poprzez § 3 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. 2013 poz. 167), jednak teza zawarta w interpretacji zachowuje aktualność w obecnym stanie prawnym.

Menadżer zatrudniony na kontrakcie menadżerskim nie jest pracownikiem w świetle prawa podatkowego. Nie znajduje dla niego zastosowania również art. 21 ust. 1 pkt 23b ustawy o PIT - zwolnienie z podatku adresowane jest bowiem do pracowników - definiowanych przez ustawę o PIT jako osoba pozostająca w stosunku pracy. Wartość zryczałtowanego zwrotu będzie przychodem Zarządzającego do opodatkowania z art. 13 pkt 9 ustawy o PIT, który nie korzysta ze zwolnienia od podatku PIT.

Ad.2. (stanowisko Wnioskodawcy ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z 3 października 2017 r.).

W odniesieniu do używania samochodu prywatnego w celach służbowych przez Zarządzającego zwrot kosztów używania samochodu prywatnego do celów służbowych tj. w celu realizacji podróży służbowych (jazd innych niż lokalne) poza miejscowość, w której położona jest siedziba Spółki, będzie w niniejszym przypadku korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zwrot kosztów używania przez Zarządzającego samochodu prywatnego do celów służbowych poza miejscowością, w której położona jest siedziba Wnioskodawcy, zostać może ustalony w Umowie zawartej obok Kontraktu menadżerskiego na bazie tzw. kilometrówki tj. kwoty stanowiącej iloczyn faktycznie przejechanych kilometrów oraz stawki za 1 kilometr przebiegu pojazdu. Wysokość stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu określone zostały w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. z 2002 r. nr 27, poz. 271 ze zm.).

W ocenie Wnioskodawcy kwota wypłacana Zarządzającemu za używanie prywatnego samochodu do jazd służbowych, ustalona w oparciu o kilometrówkę korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o PIT.

Zwolnienie to obejmuje również osoby niebędące pracownikami Wnioskodawcy oraz odsyła do § 3 ust. 4 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. 2013 poz. 167). Zwolnienie obejmuje zwrot poniesionych w związku z podróżą kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn liczby przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez „pracodawcę” (Spółkę) w zgodzie z cytowanym rozporządzeniem Ministra Infrastruktury.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Artykuł 10 ust. 1 ww. ustawy zawiera usystematyzowany zbiór źródeł przychodów, a dalsze przepisy szczegółowo normują poszczególne źródła i stanowią o zróżnicowanych zasadach opodatkowania. Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do treści art. 10 ust. 2 powyższej ustawy jednym ze źródeł przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Na podstawie art. 13 pkt 9 cytowanej ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej – z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Zgodnie z art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem stanowią przychody z działalności wykonywanej osobiście, nawet jeżeli tego rodzaju umowy zawierane są w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zatem przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem dla celów podatku dochodowego należy zawsze kwalifikować jako przychody z działalności wykonywanej osobiście.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Stosownie do art. 42 ust. 1 cytowanej ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania.

Katalog zwolnień przedmiotowych określony w art. 21 ust. 1 ustawy przewiduje w pkt 16 zwolnienie od podatku diet i innych należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
   
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem
   

• do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
  
  

Stosownie do postanowień art. 21 ust. 13 ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
   
   

Powyższe zwolnienie przysługuje do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach. Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są: rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167), a w zakresie dotyczącym zwrotu kosztów używania samochodu prywatnego w podróży służbowej – także rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz.U. z 2002 r., Nr 27, poz. 271).

Zgodnie z § 3 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim zaś przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym

(Dz.U. z 2012 r., poz. 1265 oraz z 2013 r., poz. 21), co za tym idzie – stosuje się w tym zakresie stawki określone w § 2 drugiego z ww. rozporządzeń, tj.:

1. dla samochodu osobowego:
   1. o pojemności skokowej silnika do 900 cm³ – 0,5214 zł,
   2. o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm³ – 0,8358 zł,
2. dla motocykla – 0,2302 zł,
3. dla motoroweru – 0,1382 zł.
   
   

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego oraz jego uzupełnienia wynika m.in., że Wnioskodawca w związku ze świadczeniem usług przez Zarządzającego będzie dokonywał zwrotu kosztów używania przez niego samochodu prywatnego do celów służbowych. Wnioskodawca rozważa dwa odrębne tryby ustanowienia zwrotu wydatków za wykorzystanie pojazdu prywatnego do celów służbowych tj. Zarządzającemu przysługiwać będzie zryczałtowany zwrot wydatków za wykonywane jazdy lokalne, bądź Zarządzający będzie otrzymywał zwrot wydatków oparty o rozliczenie tzw. kilometrówki w stosunku do jazd pozamiejscowych.

Zatem, otrzymany przez Zarządzającego zryczałtowany zwrot wydatków z tytułu używania prywatnego samochodu do celów służbowych może zostać objęty zwolnieniem od podatku, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy, o ile zostaną spełnione warunki związane z korzystaniem z tej preferencji. Kluczowym jest jednak użyty przez ustawodawcę zwrot „podróż” zarówno w lit. a) dotyczącej podróży służbowej pracownika, jak i w lit. b) odnoszącej się do osoby niebędącej pracownikiem. Różnica treści lit. a) i b) związana jest wyłącznie z faktem, iż w podróży służbowej może pozostawać jedynie pracownik, gdyż regulacje w tym zakresie zawiera Kodeks pracy. Stąd w odniesieniu do osób niepozostających w stosunku pracy (stosunkach pokrewnych) można mówić jedynie o podróży, a nie o podróży służbowej, w rozumieniu Kodeksu pracy. Niezależnie od powyższego, pojęcie „podróż” należy rozumieć identycznie. Przywołać w tym miejscu należy definicję podróży służbowej zawartą w przepisach Kodeksu pracy, którą posiłkowo stosuje się przy interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy. Zgodnie z art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 2016 r., poz. 1666 z późn. zm.), za podróż służbową uznaje się wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, bądź stałe miejsce pracy pracownika. Zatem niezależnie od stosunków pomiędzy pracodawcą a pracownikiem, przyjąć należy, iż podróżą w sensie ogólnym jest wykonywanie zadania poza miejscowością, w której znajduje się siedziba spółki bądź stałe miejsce wykonywania zadań.

Dla właściwej definicji pojęcia podróży określającej jej cechy istotne, przydatny może okazać się dorobek orzeczniczy dotyczący podróży służbowej. Warto w tym zakresie przywołać uchwałę 7 sędziów z dnia 19 listopada 2008 r. sygn. akt II PZP 11/08, w której Sąd Najwyższy wskazał, odwołując się do definicji podróży służbowej zawartej w art. 775 § 1 Kodeksu pracy, że „przepis ten odnosi się jedynie do zadania rozumianego jako zdarzenie incydentalne w stosunku do pracy umówionej i wykonywanej zwykle w ramach stosunku pracy”.

Oznacza to, że rozpatrując każdą sprawę należy określić, czy dana osoba niebędąca pracownikiem znajduje się w podróży i jaki czas ta podróż obejmuje. Przykładowo trudno uznać, że codzienne dojazdy do pracy członka zarządu są podróżą w rozumieniu omawianego przepisu.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy nie korzysta zwrot kosztów (ryczałt) z tytułu używania prywatnego samochodu w jazdach lokalnych (w obrębie miejscowości, w której znajduje się siedziba Spółki) przez Zarządzającego.

Wnioskodawca wskazał, że Zarządzający używa samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd lokalnych. Zatem ryczałt wypłacany Zarządzającemu za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych, ustalony o miesięczny limit kilometrów na jazdy lokalne nie będzie korzystał ze zwolnienia od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ryczałt wypłacany Zarządzającemu za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych nie będzie też korzystał ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b ww. ustawy, zgodnie z którym wolny od podatku dochodowego jest zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z tytułu używania pojazdów stanowiących własność pracownika, dla potrzeb zakładu pracy, w jazdach lokalnych, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika wprost z przepisów innych ustaw - do wysokości miesięcznego ryczałtu pieniężnego albo do wysokości nieprzekraczającej kwoty ustalonej przy zastosowaniu stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra, jeżeli przebieg pojazdu, z wyłączeniem wypłat ryczałtu pieniężnego, jest udokumentowany w ewidencji przebiegu pojazdu prowadzonej przez pracownika; przepis art. 23 ust. 7 stosuje się odpowiednio.

Powyższy przepis zwalnia od podatku wartość kosztów ponoszonych przez pracownika, nie obejmuje on natomiast zwrotu kosztów ponoszonych na rzecz osób, z którymi zawarto inne umowy np. o zarządzanie (kontrakty menadżerskie).

Wobec powyższego ryczałt wypłacany Zarządzającemu za używanie samochodu prywatnego do celów służbowych w jazdach lokalnych nie może także korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Ryczałt wypłacany Zarządzającemu za używanie prywatnego samochodu do jazd lokalnych stanowi przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 9 ustawy, podlegający opodatkowaniu, a na Wnioskodawcy ciążą z tego tytułu obowiązki płatnika.

W odniesieniu natomiast do kwestii używania przez Zarządzającego samochodu prywatnego w celach służbowych do jazd pozamiejscowych, tj. poza siedzibą Spółki oraz związanego z tymi jazdami zwrotu Zarządzającemu poniesionych kosztów w oparciu o ewidencję przebiegu pojazdu (tzw. kilometrówkę) wskazać należy, że o ile Zarządzający w istocie jest w podróży, biorąc pod uwagę wyżej przytoczone wyjaśnienia i spełnione są wszystkie powołane wcześniej warunki, o ewentualnym do opodatkowania przychodzie po stronie Zarządzającego z tytułu otrzymanego od Spółki zwrotu kosztów używania tego pojazdu może być mowa dopiero w przypadku, gdy koszty te przekroczą stawki za 1 km przebiegu określone w powyższych przepisach.

A zatem Zarządzający, któremu w oparciu o umowę zwracane będą koszty przejazdów pozamiejscowych samochodem prywatnym – stanowiących podróż w świetle przywołanych wyjaśnień i przepisów - uzyskiwać będzie przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przychód ten, w oparciu o przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b), z zastrzeżeniem art. 21 ust. 13 ww. ustawy korzystać będzie ze zwolnienia z opodatkowania do wysokości określonych w przepisach rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej, w powiązaniu z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury regulującymi maksymalne stawki za 1 km przebiegu, w przypadku używania przez Zarządzającego samochodu prywatnego. Jeżeli zaś pokrywane lub zwracane przez Spółkę ww. koszty są wyższe od limitów określonych w przedmiotowych rozporządzeniach, to nadwyżka ponad te limity podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym – jako przychód, od którego Spółka powinna pobierać zaliczki na podatek dochodowy.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.