Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.325.2017.1.KS
z 9 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 15 września 2017 r. (data wpływu 27 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

Sąd Rejonowy wyrokiem z 27 stycznia 2015 r., ustanowił rozdzielność majątkową pomiędzy Wnioskodawczynią a jej mężem Michałem G. Z dniem 29 czerwca 2015 r. pomiędzy Stronami powstała z mocy prawa współwłasność w częściach równych w majątku, który dotychczas był objęty wspólnością ustawową małżeńską (domniemanie z art. 43 § 1 KRO w zw. z art. 46 KRO). W skład majątku wspólnego Stron wchodzi m.in. przedsiębiorstwo prowadzone przez Michała G. w formie jednoosobowej działalności gospodarczej pod firmą „M." zwane dalej „M.”.

Przed Sądem Rejonowym toczy się pomiędzy małżonkami postępowanie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej. Przedmiotem postępowania jest m.in. przedsiębiorstwo „M." i w orzeczeniu kończącym postępowanie sąd ustali, w jaki sposób zostanie ono podzielone pomiędzy Stronami. Do chwili obecnej dotychczasowe współposiadanie oraz współkorzystanie z przedsiębiorstwa „M.” nie było i nie jest możliwe (nie dało się pogodzić ze współposiadaniem lub współkorzystaniem z tego przedsiębiorstwa przez drugą ze Stron) ze względu na konflikt między stronami spowodowany złą wolą męża.

W związku z powyższym małżonkowie zamierzają zawrzeć umowę o sposobie współposiadania oraz współkorzystania z przedsiębiorstwa M.. Na mocy tej umowy mąż przekaże Wnioskodawczyni do prowadzenia przedsiębiorstwo „M.”.

Przekazanie przedsiębiorstwa „M.” do prowadzenia przez Wnioskodawczynię nastąpi do czasu prawomocnego zakończenia postępowania o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej albo do czasu zawarcia ugody sądowej lub pozasądowej pomiędzy Stronami, przedmiotem, której będzie dokonanie podziału majątku wspólnego Stron po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej obejmującego przedsiębiorstwo „M.”.

Przez przedsiębiorstwo „M." należy rozumieć:

• nazwę,
• urządzenia i maszyny ujawnione w ewidencji środków trwałych,
• środki transportu,
• środki finansowe,
• prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych w związku z dotychczasowym prowadzeniem przedsiębiorstwa „M.".
  
  

Ze swej strony Wnioskodawczyni będzie zobowiązana zachować przedsiębiorstwo „M.” w stanie niepogorszonym i prowadzić je zgodnie z zasadami prawidłowej gospodarki.

Ponadto Wnioskodawczyni zarejestruje własną działalność gospodarczą w Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej oraz zarejestruje się jako czynny podatnik podatku od towarów i usług.

Zgodnie z umową każda ze stron będzie mogła ją wypowiedzieć, ponadto w przypadku wypowiedzenia Umowy przez jedną ze Stron, mąż będzie uprawniony do żądania zwrotnego przekazania przedsiębiorstwa „M.” na jego rzecz.

Wnioskodawczyni zamierza nabyć do używania od męża te ruchomości i używać ich dalej na cele związane z działalnością opodatkowaną. Na okoliczność przekazania ruchomości - maszyn i środków transportu zostanie między małżonkami podpisany odrębny dokument o przekazaniu i zostaną wystawione faktury VAT, a podatkowo i księgowo zostaną one wycofane z ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej męża i wprowadzone do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

W przedstawionym stanie faktycznym składniki majątku małżonków G., pomimo że niektóre z nich zostały nabyte tylko przez jedno z małżonków w ramach prowadzonej działalności gospodarczej należały do majątku wspólnego małżonków, w związku z czym mogą być wykorzystywane przez każdego z małżonków zgodnie z zasadami określonymi w art. 34(1) Krio.

Przekazanie środków trwałych z przedsiębiorstwa męża do przedsiębiorstwa Wnioskodawczyni nie nastąpi za wynagrodzeniem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. W jaki sposób Wnioskodawczyni ma ustalić wartość początkową środków trwałych otrzymanych w ramach umowy do używania przy wprowadzaniu środków trwałych do takiej ewidencji?
   
2. Czy dokonując amortyzacji, Wnioskodawczyni ma uwzględnić odpisy amortyzacyjne dokonane przez męża, czy w tym przypadku ma zastosowanie zasada kontynuacji amortyzacji?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni:

Ad. 1

Otrzymane od męża środki trwałe będą podlegały amortyzacji. Powinny więc zostać wprowadzone do ewidencji środków trwałych.

Przy wprowadzaniu środka trwałego do takiej ewidencji trzeba ustalić jego wartość początkową - jest to wartość początkowa tego składnika majątku przyjęta przez poprzedniego właściciela (męża).

W przypadku, gdy jeden z małżonków - w tym wypadku żona przejmie do swojej działalności składnik majątkowy wykorzystywany wcześniej (amortyzowany) w działalności współmałżonka, wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) współmałżonka wykorzystującego dotychczas ten składnik w swojej działalności gospodarczej. Jeśli wartość początkowa środka trwałego nie została jeszcze w pełni zamortyzowana, należy dokonywać odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz metody amortyzacji (por. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dn. 13.06.2011 r., nr ITPB1/415-284/11/RR).

Ad.2

Zdaniem Wnioskodawczyni, dokonując amortyzacji, musi ona uwzględniać dokonane odpisy amortyzacyjne jej męża.

Podatnik dokonując amortyzacji uwzględnia on odpisy amortyzacyjne dokonane przez męża (występuje w tym przypadku zastosowania zasada kontynuacji amortyzacji). Ponadto nie będzie on miał możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, która przyspieszy rozliczenie podatkowych kosztów z tytułu amortyzacji tego składnika majątkowego.

Zgodnie z art. 22g. ust 11 ustawy o PIT.

11. W razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z kolei w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi. - art. 22g. ust 11 ustawy o PIT 13. Przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie:

1. podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata,
   
2. zmiany formy prawnej prowadzonej działalności, polegającej na połączeniu lub podziale dotychczasowych podmiotów albo zmianie wspólników spółki niebędącej osobą prawną,
   
3. (uchylony)
   
4. (uchylony)
   
5. zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków

- jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 31 § 1 w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682) z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

W myśl art. 34¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Stosownie zaś do art. 43 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Ustrój wspólności ustawowej, obejmujący dorobek obojga małżonków, ukształtowany został przez ustawodawcę jako wspólność łączna, bezudziałowa. Wspólność ta charakteryzuje się tym, że w czasie jej trwania małżonkowie nie mają określonych udziałów w majątku wspólnym, nie mogą zatem rozporządzać udziałami, a także nie mogą żądać podziału majątku objętego wspólnością (art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Ustawowy ustrój majątkowy między małżonkami może ulec zniesieniu lub ograniczeniu na skutek zawartej między nimi umowy (art. 47 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego), na skutek orzeczenia sądu (art. 52 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego) albo z mocy prawa np. ubezwłasnowolnienia jednego z małżonków (art. 53 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego). Zarówno w wypadku umownego wyłączenia wspólności ustawowej w czasie trwania małżeństwa, jak i w przypadku zniesienia tej wspólności przez sąd, bądź w przypadku ustania małżeństwa, między małżonkami (byłymi małżonkami) ustaje wspólność ustawowa, a do majątku, który był nią objęty, stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych. Natomiast w myśl art. 50¹ Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w razie ustania wspólności, udziały małżonków są równe, chyba że umowa majątkowa małżeńska stanowi inaczej. Następnie małżonkowie mogą zdecydować o podziale majątku wspólnego.

Tym samym, z chwilą ustania wspólności ustawowej dochodzi do przekształcenia współwłasności łącznej we współwłasność w częściach ułamkowych, a każdy z małżonków może rozporządzać swoim udziałem w majątku wspólnym, który według domniemania jest równy udziałowi drugiego współmałżonka i wynosi ½.

W świetle powyższego przenosząc powołane regulacje prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że w chwili ustania wspólności ustawowej małżeńskiej Wnioskodawczyni stała się właścicielem udziału wynoszącego 1/2 we wszystkich składnikach majątku małżonków, podobnie jak Jej małżonek.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 2032 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty,

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższych przepisów wynika, że aby określony składnik majątku mógł być uznany za środek trwały musi łącznie spełniać następujące warunki:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania -
• jego przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą lub oddany do używania innym podmiotom, na podstawie umów wymienionych w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, tj. na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub leasingu.
  
  

Zauważyć należy, że odpisów amortyzacyjnych mogą dokonywać, co do zasady, jedynie podmioty będące właścicielami lub współwłaścicielami wymienionych w cytowanym art. 22a ust. 1 ww. ustawy składników majątku.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Z kolei stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zauważyć należy, że podatnik - wprowadzając środek trwały do ewidencji - musi określić jego wartość początkową. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi więc wartość początkowa początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ww. ustawy. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

A zatem, jeżeli środek trwały stanowi współwłasność podatnika i nie jest przedmiotem wspólności majątkowej małżeńskiej, to jego wartość początkową należy ustalić, stosując proporcję do udziału we współwłasności. Jak wskazano, od zasady tej jest tylko jeden wyjątek dotyczący składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków. W rozpatrywanej sprawie wyjątek ten nie znajdzie jednak zastosowania, ponieważ w związku z ustanowieniem rozdzielności majątkowej przez sąd środki trwałe nie będą już przedmiotem wspólności majątkowej małżeńskiej, będą jedynie przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych.

W myśl art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Natomiast w myśl art. 22g ust. 13 pkt 5 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Powyższe przepisy art. 22g ust. 13 pkt 5 w zw. z art. 22g ust. 12 ww. ustawy, nakazują zatem, w sytuacji zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków, jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu), ustalić wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu zmieniającego. Przy czym, przepisy te nie wskazują w jakiej formie ma nastąpić zmiana działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków, czy w formie odpłatnej, czy też nieodpłatnej, jak również czy zmiana ta dotyczyć ma małżonków między którymi istnieje ustrój wspólności majątkowej, czy też ustrój rozdzielności majątkowej. Zatem przyjąć należy, że dyspozycja powyższych przepisów dotyczy każdej formy zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków, niezależnie od panującego w małżeństwie ustroju majątkowego.

Stosownie do treści art. 22h ust. 3 ww. ustawy, podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7.

Z treści wniosku wynika, że wyrokiem z 27 stycznia 2015 r., sąd ustanowił rozdzielność majątkową pomiędzy Wnioskodawczynią a jej mężem. Z dniem 29 czerwca 2015 r. pomiędzy małżonkami powstała z mocy prawa współwłasność w częściach równych w majątku, który dotychczas był objęty wspólnością ustawową małżeńską. Przed sądem toczy się pomiędzy małżonkami postępowanie o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej, którego przedmiotem jest m.in. przedsiębiorstwo prowadzone dotychczas przez męża. W związku z powyższym małżonkowie zamierzają zawrzeć umowę o sposobie współposiadania oraz współkorzystania z przedsiębiorstwa męża, na mocy której mąż przekaże Wnioskodawczyni do prowadzenia przedsiębiorstwo do czasu prawomocnego zakończenia postępowania o podział majątku wspólnego po ustaniu wspólności majątkowej małżeńskiej albo do czasu zawarcia ugody sądowej lub pozasądowej pomiędzy stronami. Wnioskodawczyni zarejestruje własną działalność gospodarczej w Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej. Wnioskodawczyni zamierza nabyć do używania od męża ruchomości i używać ich dalej na cele związane z działalnością opodatkowaną. Na okoliczność przekazania ruchomości - maszyn i środków transportu zostanie między małżonkami podpisany odrębny dokument o przekazaniu oraz zostaną one wycofane z ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej męża i wprowadzone do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powołane regulacje prawne oraz opisane zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych zastosowanie znajdzie art. 22g ust. 13 pkt 5 w zw. z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wartość początkową środków trwałych należy ustalić w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji małżonka Wnioskodawczyni z tym, że tylko od tej części wartości początkowej środków trwałych, która odpowiada jej udziałowi we współwłasności.

Wskazać bowiem należy, że w przedmiotowej sprawie w wyniku ustanowienia rozdzielności majątkowej (również bez podziału majątku) środki trwałe nie będą już przedmiotem wspólności majątkowej małżeńskiej, będą jedynie przedmiotem współwłasności w częściach ułamkowych. Skoro środki trwałe, które na mocy uprzedniego zawarcia umowy z małżonkiem będą wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej stanowią współwłasność w częściach ułamkowych (w wysokości ½ udziału we współwłasności), to do momentu planowanego podziału majątku wspólnego małżonków (jeżeli zmianie nie ulegnie stan faktyczny sprawy) ich wartość początkową należy ustalić stosując proporcję do udziału we współwłasności. Wnioskodawczyni będzie zatem mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych wyłącznie od tej części wartości początkowej środków trwałych, która odpowiada jej udziałowi we współwłasności.

Ponadto wskazać należy, że Wnioskodawczyni przejmując środki trwałe wykorzystywane dotychczas w działalności gospodarczej małżonka, jeśli ich wartość początkowa nie została jeszcze przez niego w pełni zamortyzowana, będzie mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczas dokonanych odpisów oraz kontynuować metodę amortyzacji przyjętą przez męża z tym jednak zastrzeżeniem, że wysokość tych odpisów należy dokonywać wyłącznie od tej części wartości początkowej środków trwałych, która odpowiada jej udziałowi we współwłasności.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz zasad dokonywania odpisów amortyzacyjnych należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanej przez Wnioskodawczynię interpretacji indywidualnej, tut. organ informuje, że zapadła ona w odmiennym do sprawy stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

• z zastosowaniem art. 119a;
  

• w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
  
  
  

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.