Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.386.2017.1.SJ
z 26 października 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 28 sierpnia 2017 r. (data wpływu 4 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w związku z nabyciem przekąsek dla pracowników oraz obowiązku naliczenia podatku VAT z tytułu nieodpłatnego udostępnienia przekąsek pracownikom – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku do towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT w związku z nabyciem przekąsek dla pracowników oraz obowiązku naliczenia podatku VAT z tytułu nieodpłatnego udostępnienia przekąsek pracownikom.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka Sp. z o.o. Sp. k. (zwana dalej Spółką) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, rozwoju oraz sprzedaży produktów z branży motoryzacyjnej oraz przemysłowej. Spółka jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W lipcu bieżącego roku Spółka wprowadziła program kart magnetycznych przekazywanych pracownikom do bezpłatnego wykorzystania w automatach z przekąskami, stojących w kantynie Spółki. Karty są doładowywane przez Pracodawcę miesięcznie symbolicznymi wartościami (np. 20 zł). Pracownicy mogą swobodnie korzystać z automatów w czasie godzin pracy. Przekąski są nabywane przez Spółkę ze środków obrotowych, a ich dostawa jest dokumentowana co miesiąc fakturami uwzględniającymi faktycznie skonsumowane przekąski przez pracowników korzystających z kart. Spółka nie prowadzi ewidencji w zakresie spożycia przekąsek przez konkretne osoby.

Rozliczając w deklaracjach VAT podatek od towarów i usług (dalej podatek VAT), Spółka nie dokonuje obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupowych z uwagi na uznanie do celów podatku VAT, że wydatki na nabycie artykułów spożywczych z automatów z przeznaczeniem ich wyłącznie do bezpłatnego poczęstunku pracowników, nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem VAT w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej. Wobec powyższego Spółka nie nalicza również podatku należnego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy podlega odliczeniu podatek VAT od zakupów przekąsek, z których korzystają pracownicy w ramach używania kart magnetycznych, oraz czy podlega obowiązkowi naliczenia tego podatku nieodpłatne udostępnienie przekąsek pracownikom?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie przysługuje mu prawo do odliczenia podatku naliczonego, ale Spółka nie ma też obowiązku naliczenia tego podatku w związku z dostawą przekąsek.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.) – dalej jako ustawa o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) tej ustawy kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług. Zgodnie zatem z przywołanymi przepisami oraz pomijając wyłączenia wymienione w art. 88 ustawy o VAT, zasadniczo odliczenie podatku od nabywanych towarów i usług przysługuje w związku z zakupem towarów i usług, które są związane z prowadzoną przez podatnika działalnością opodatkowaną.

W przypadku Spółki podstawowej ocenie podlega więc intencja nabycia artykułów udostępnianych w automatach. Dokonywane przez Spółkę zakupy są przeznaczone do wykorzystania, tj. spożycia, przez pracowników. W tym miejscu jednak należy ocenić, czy spożycie przez pracowników zapewnionych im bezpłatnie artykułów spożywczych wiąże się docelowo z działalnością opodatkowaną Spółki. Zdaniem Spółki, jednoznaczna kwalifikacja takich zakupów do celów wykonywania (bądź nie) czynności opodatkowanych jest utrudniona, gdyż w bardzo ogólnym zakresie zakup przekąsek do spożycia przez pracowników jest zawsze wiązany z całokształtem działalności Spółki jako przedsiębiorcy i pracodawcy. Spółka stara się bowiem przekazywać takie dodatkowe świadczenia pracownikom, mając na uwadze zapewnienie im przyjaznych i komfortowych warunków pracy oraz bycie konkurencyjnym pracodawcą. Niewątpliwie jest to związanie z całokształtem działalności gospodarczej Spółki, w tym Spółki jako czynnego podatnika podatku VAT generującego sprzedaż opodatkowaną przy czynnym udziale pracowników. Niemniej Spółka przyjmuje, że udostępnianiu pracownikom przekąsek bliżej jednak do zaspokojenia prywatnej potrzeby pracowników niż do wpływania w ten sposób na wykonywanie czynności opodatkowanych przez Spółkę. Spółka nie ma bowiem obowiązku finansowania zakupu żadnych posiłków dla pracowników, w tym drobnych przekąsek. Taki obowiązek nie wynika z przepisów kodeksu pracy, których Spółka musiałaby dopełnić jako pracodawca. Leży to w gestii samych pracowników. Stąd ewentualny wniosek o przeważającym powiązaniu zakupu przekąsek dla pracowników z działalnością opodatkowaną Spółki należałoby uznać za zbyt daleko idący, by ustalić prawo do odliczenia podatku VAT.

W związku z powyższym, jako że cel zakupu i zużycia artykułów spożywczych z automatu jest znany Spółce od początku i zidentyfikowany przez nią jako osobisty cel pracowników, Spółka uznaje, że bezpłatne udostępnianie pracownikom przekąsek nie ma związku z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi. W konsekwencji, skoro wydatki na nabycie przekąsek nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, Spółka nie odliczy podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących poniesione wydatki.

Natomiast w zakresie braku obowiązku naliczenia podatku VAT z tytułu nieodpłatnego udostępniania przekąsek pracownikom należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Przy czym za czynności równoważne dostawie towarów, w myśl art. 7 ust. 2 ustawy o VAT rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, a w szczególności przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników oraz wszelkie inne darowizny – jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatki naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych. Innymi słowy, jeśli podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego od towarów przekazanych do zużycia dla pracowników, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo, tj. podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania.

W sytuacji Spółki, uznając, że nie miała ona prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z faktur dotyczących nabycia przekąsek dla pracowników, konsekwentnie nieodpłatne udostępnienie tych artykułów pracownikom nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Powyższe znajduje potwierdzenie np. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 29 lutego 2016 r. nr ILPP3/4512-1-246/15-4/AW w zbliżonym stanie faktycznym sprawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15 ustawy, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Ustawa o podatku od towarów i usług ustanawia zasadę tzw. niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia podatku nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

Istotna jest intencja nabycia – jeśli dany towar (usługa) ma służyć wykonywaniu czynności opodatkowanych wówczas, po spełnieniu wymienionych w art. 86 ustawy wymogów formalnych, odliczenie jest prawnie dozwolone, oczywiście jeżeli nie wyłączają go inne przepisy ustawy lub aktów wykonawczych.

Wystarczającym zatem jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towaru lub usługi, przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej oraz planowanej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakup ten dokonany został w celu jego wykorzystania w ramach działalności opodatkowanej. Ta warunkowość realizacji określonego w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony powoduje, że nieziszczenie się warunku pozytywnego, jakim jest wykorzystanie towaru lub usługi do realizacji czynności opodatkowanej podatnika, np. gdy okaże się, że zmieniono przeznaczenie towaru (usługi) i został on ostatecznie wykorzystany do czynności zwolnionych od VAT lub niepodlegających VAT – spowoduje konieczność weryfikacji uprzedniego odliczenia podatku naliczonego.

Biorąc pod uwagę fakt, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia ma zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Przy czym związek ten może mieć charakter bezpośredni lub pośredni.

O związku bezpośrednim dokonywanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy nabywane towary służą np. dalszej odsprzedaży (towary handlowe) lub też nabywane towary i usługi są niezbędne do wytworzenia towarów lub usług będących przedmiotem dostawy. Bezpośrednio wiążą się więc z czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Natomiast o pośrednim związku nabywanych towarów i usług z działalnością przedsiębiorcy można mówić wówczas, gdy ponoszone wydatki wiążą się z całokształtem funkcjonowania przedsiębiorstwa – mają pośredni związek z działalnością gospodarczą, a tym samym z osiąganym przez podatnika obrotem opodatkowanym. Aby jednak można było wskazać, że określone zakupy mają chociażby pośredni związek z działalnością podmiotu, istnieć musi związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy dokonanymi zakupami towarów i usług a powstaniem obrotu. O pośrednim związku dokonanych zakupów z działalnością podatnika można mówić wówczas, gdy zakup towarów i usług nie przyczynia się bezpośrednio do uzyskania obrotu przez podatnika, np. poprzez ich odsprzedaż, lecz poprzez wpływ na ogólne funkcjonowanie przedsiębiorstwa jako całości, przyczynia się do generowania przez podmiot obrotu. Najczęściej do wydatków mających pośredni wpływ na wykonywanie czynności opodatkowanych zalicza się koszty reprezentacji i reklamy, wydatki związane z udziałem w targach, konferencjach, koszty doradztwa podatkowego itp.

Podkreślić należy także, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Jak wynika z opisu sprawy Spółka (zarejestrowany, czynny podatnik VAT) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, rozwoju oraz sprzedaży produktów z branży motoryzacyjnej oraz przemysłowej. W lipcu bieżącego roku Spółka wprowadziła program kart magnetycznych przekazywanych pracownikom do bezpłatnego wykorzystania w automatach z przekąskami, stojących w kantynie Spółki. Karty są doładowywane przez Pracodawcę miesięcznie symbolicznymi wartościami (np. 20 zł). Pracownicy mogą swobodnie korzystać automatów w czasie godzin pracy. Przekąski są nabywane przez Spółkę ze środków obrotowych, a ich dostawa jest dokumentowana co miesiąc fakturami uwzględniającymi faktycznie skonsumowane przekąski przez pracowników korzystających z kart. Spółka nie prowadzi ewidencji w zakresie spożycia przekąsek przez konkretne osoby. Spółka przyjmuje, że udostępnianiu pracownikom przekąsek bliżej do zaspokojenia prywatnej potrzeby pracowników niż do wpływania w ten sposób na wykonywanie czynności opodatkowanych przez Spółkę, gdyż Spółka nie ma bowiem obowiązku finansowania zakupu żadnych posiłków dla pracowników, w tym drobnych przekąsek. Taki obowiązek nie wynika z przepisów kodeksu pracy, których Spółka musiałaby dopełnić jako pracodawca. Leży to w gestii samych pracowników. Stąd ewentualny wniosek o przeważającym powiązaniu zakupu przekąsek dla pracowników z działalnością opodatkowaną Spółki należałoby uznać za zbyt daleko idący, by ustalić prawo do odliczenia podatku VAT. W związku z powyższym, jako że cel zakupu i zużycia artykułów spożywczych z automatu jest znany Spółce od początku i zidentyfikowany przez nią jako osobisty cel pracowników, Spółka uznaje, że bezpłatne udostępnianie pracownikom przekąsek nie ma związku z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

W rozpatrywanej sprawie, w pierwszej kolejności, wątpliwości Spółki dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego od zakupów przekąsek, z których korzystają pracownicy w ramach używania kart magnetycznych.

Zatem w odniesieniu do wątpliwości Wnioskodawcy należy wskazać, że powyższy opis sprawy wskazuje, że dokonywane przez Zainteresowanego zakupy przekąsek już w momencie ich nabycia będą przeznaczone do wykorzystania przez pracowników. Wobec tego cel ich zużycia jest od razu znany.

Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami ustawy możliwe jest odliczenie podatku od nabywanych towarów i usług, które są związane z prowadzoną przez podatnika opodatkowaną działalnością gospodarczą. W odniesieniu do przekazywanych pracownikom w czasie godzin pracy przekąsek, tj. w sytuacji gdy pracownik sam decyduje, czy i kiedy się nimi poczęstuje, brak jest argumentów przemawiających za odliczeniem podatku, gdyż nie wiąże się to z prowadzoną przez podatnika działalnością.

Takie podejście jest zgodne z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku TSUE z 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-371/07 Danfoss i AstraZeneca Trybunał zaznaczył, że: „poza sporem jest, że zwykle do pracownika należy wybór rodzaju, dokładnego czasu lub miejsca spożywania posiłku. Pracodawca w tym zakresie nie interweniuje, ponieważ obowiązkiem pracownika jest jedynie powrót do miejsca pracy o odpowiedniej porze i wykonywanie swoich zwykłych zajęć. (…) Wydawanie posiłków pracownikom ma co do zasady na celu zaspokojenie potrzeb prywatnych i należy do sfery wyboru pracownika, w której pracodawca nie interweniuje. Wynika z tego, że w zwykłych okolicznościach świadczenie usług polegających na nieodpłatnym wydawaniu posiłków pracownikom zaspokaja prywatne potrzeby tych ostatnich w rozumieniu art. 6 ust. 2 szóstej dyrektywy” – (pkt 57 wyroku).

Należy podkreślić, że jak wskazał Wnioskodawca, obowiązek zapewnienia przez niego swoim pracownikom przekąsek nie wynika z przepisów kodeksu pracy, których Spółka musiałaby dopełnić jako pracodawca. Nie jest również niezbędne (jak wynika to z ww. orzeczenia) dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, bowiem pracownicy są zobowiązani świadczyć pracę niezależnie od poczęstunku, jaki serwuje im z własnej woli pracodawca. To do pracownika należy wybór produktu oraz ustalenie miejsca i czasu jego spożycia. Zatem wydawanie pracownikom przekąsek, z których korzystają pracownicy w ramach używania kart magnetycznych, nie ma związku ze sprzedażą opodatkowaną Wnioskodawcy. Tak więc zakupy przedmiotowych towarów nie mają związku z wykonanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi.

W konsekwencji skoro wydatki na nabycie przekąsek nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego od zakupów przekąsek, z których korzystają pracownicy w ramach używania kart magnetycznych, na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy.

Ponadto, w rozpatrywane sprawie wątpliwości Wnioskodawcy budzi również kwestia braku obowiązku naliczenia podatku VAT z tytułu nieodpłatnego udostępniania przekąsek pracownikom.

Odnośnie opodatkowania wydania i zużycia ww. towarów przez pracowników należy wskazać, że zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Według art. 7 ust. 2 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.
  
  

Zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy – przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Z powyższych uregulowań wynika, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega generalnie każde nieodpłatne przekazanie towaru należącego do przedsiębiorstwa, z którym wiąże się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, o ile podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu, imporcie lub wytworzeniu tego towaru lub ich części składowych, z wyjątkiem przekazania towarów stanowiących prezenty o małej wartości lub próbki. Jeżeli natomiast podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego, to nieodpłatne przekazanie tych towarów pozostaje neutralne podatkowo (podatnik nie musi dokonać ich opodatkowania).

Opodatkowaniu podlega również zużycie towarów należących do przedsiębiorstwa na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

Zwrócić przy tym należy uwagę, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia potrzeb osobistych. Za Słownikiem Języka Polskiego uznać należy, że potrzebami osobistymi są takie potrzeby, które dotyczą danej osoby i które są jej potrzebami prywatnymi, tj. potrzebami niezwiązanymi z prowadzoną przez tę osobę działalnością gospodarczą, statusem pracownika czy pełnioną funkcją.

Zatem można przyjąć, że potrzebami osobistymi są te, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy, a zatem potrzeby osobiste to te, których zaspokojenie wynika z dobrej woli pracodawcy. Natomiast potrzeby pracownicze to te, których spełnienie nie wynika z autonomii stron, ale do zaspokajania których pracodawca jest zobowiązany na podstawie przepisów prawa, np. przepisów Kodeksu pracy, przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy itp.

Odnośnie opodatkowania przekąsek nabywanych przez Wnioskodawcę oraz ich udostępniania do zużycia przez pracowników należy wskazać, że przesłanką opodatkowania nieodpłatnego przekazania lub zużycia towarów jest, aby podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części. Nieodpłatne przekazanie towarów lub zużycie podlega opodatkowaniu tylko wówczas, gdy w związku z nabyciem bądź wytworzeniem towarów będących przedmiotem przekazania podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia.

Ponieważ – jak już wskazano – Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu przekąsek, zużycie przez pracowników nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w trybie art. 7 ust. 2 ustawy.

W świetle powyższych regulacji prawnych oraz odnosząc się do opisu sprawy tut. organ stwierdza, że Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT od zakupów przekąsek, z których korzystają pracownicy w ramach używania kart magnetycznych oraz Spółka w związku z nieodpłatnym udostępnieniem przekąsek pracownikom nie jest zobowiązana do naliczenia podatku VAT.

Tut. organ wskazuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.