Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-2.4012.645.2017.1.AW
z 3 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 września 2017 r. (data wpływu 12 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• możliwości zastosowania własnej metody (innej niż wymieniona w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r.) ustalenia „sposobu określenia proporcji” w odniesieniu do wydatków ponoszonych na budowę kanalizacji sanitarnej oraz przebudowę i rozbudowę oczyszczalni ścieków - jest nieprawidłowe;
• nieuwzględniania w liczniku proporcji, o której mowa w § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r., dopłaty do taryf za odprowadzenie 1 m3 ścieków – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania własnej metody (innej niż wymieniona w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r.) ustalenia „sposobu określenia proporcji” w odniesieniu do wydatków ponoszonych na budowę kanalizacji sanitarnej, przebudowę i rozbudowę oczyszczalni ścieków oraz nieuwzględniania w liczniku proporcji, o której mowa w § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r., dopłaty do taryf za odprowadzenie 1 m3 ścieków.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenia przyszłe.

Gmina jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, rozliczającym m.in. podatek VAT w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków. Gmina zamierza wybudować kanalizację sanitarną wraz z przykanalikami w G. i przesył ścieków do przepompowni w T. oraz przebudować i rozbudować oczyszczalnię ścieków w W. (przedsięwzięcie dalej zwane „Zadaniem” lub „Inwestycją”). Zrealizowane Zadanie Gmina przekaże do używania podległemu sobie Zakładowi Komunalnemu w S. (dalej zwany „Zakładem”), który posiada status samorządowego zakładu budżetowego.

Nabyte towary i usługi związane z realizacją przedmiotowego Zadania będą wykorzystywane również do czynności niepodlegających opodatkowaniu (odprowadzenie ścieków z obiektów jednostek budżetowych Gminy).

Realizacja przedmiotowego Zadania, w myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446), należy do zadań własnych Gminy. Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 powołanej wyżej ustawy, do zakresu działań gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Art. 7 ust. 1 pkt 3 powołanej ustawy stanowi, że zaspokojenie zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, w szczególności zadania te obejmują sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku, a także urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenie w energię elektryczną, cieplną oraz gaz.

Od 1 stycznia 2017 r., w wyniku przeprowadzonej centralizacji rozliczeń, Gmina jest jedynym podatnikiem podatku od towarów i usług, w którego strukturze funkcjonują jednostki budżetowe i samorządowy zakład budżetowy.

Przedmiotem działalności Zakładu jest zbiorowe zaspokojenie potrzeb ludności w zakresie:

1. Gospodarki komunalnej poprzez:




1. wywóz nieczystości komunalnych,
   
2. utrzymanie czystości wokół obiektów użyteczności publicznej,
   
3. eksploatację i konserwację sieci kanalizacyjnej i oczyszczalni ścieków,
   
4. eksploatację i konserwację sieci wodociągowej oraz stacji uzdatniania wody,
   
5. obsługę komunalnych kotłowni,
   
6. naprawę, konserwację, bieżące utrzymanie dróg gminnych i innych, dla których Gmina pełni rolę zarządcy.




2. Obsługi szkół gminnych poprzez dowóz uczniów do szkół.
   
3. Usług budowlanych, a w szczególności:




1. prowadzenie prac remontowo-budowlanych w zakresie obiektów stanowiących własność Gminy,
   
2. budowę dróg gminnych i osiedlowych.




4. Innych usług kwalifikowanych do sfery użyteczności publicznej: utrzymywanie punktu dyżurnego przyjmującego informację o wystąpieniu na terenie Gminy szczególnych zagrożeń, awarii i powiadamianiu stosownych służb, celem ich likwidacji.

Z uwagi na fakt, że prowadzona przez Gminę działalność ma charakter specyficzny, w celu odliczenia podatku VAT od faktur dokumentujących wydatki związane z Inwestycją, Gmina postanowiła skorzystać z przyznanego jej w ustawie o podatku od towarów i usług uprawnienia do ustalenia sposobu określenia proporcji (dalej „prewspółczynnika”). Według Gminy, prewspółczynnik w zakresie realizacji ww. Zadania (dalej zwany „własną metodą”) powinien być liczony jako udział sprzedaży opodatkowanej netto z działalności dotyczącej odbioru ścieków (licznik) we wszystkich świadczeniach Zakładu w zakresie odbioru ścieków (mianownik). Wszystkie świadczenia Zakładu w zakresie odbioru ścieków to - w opinii Zakładu - sprzedaż opodatkowana netto w zakresie odbioru ścieków (dla mieszkańców i firm), oraz świadczenia w tym zakresie udokumentowane notami (świadczenia na rzecz jednostek podległych Gminie).

Zdaniem Gminy, zastosowanie własnej metody pozwoli na obiektywne i najpełniejsze odzwierciedlenie wysokości udziału sprzedaży opodatkowanej w całkowitym obrocie, tym samym gwarantując nie tylko realizację obowiązków wynikających z art. 86 ust. 2b ustawy o podatku od towarów i usług, ale również pozwoli na odliczenie kwoty podatku naliczonego w wysokości odpowiadającej najbliżej rzeczywistej, minimalizując ryzyko narażenia Skarbu Państwa na stratę.

W opinii Gminy, dla realizacji Zadania nie będą adekwatne prewspółczynniki ani Zakładu, ani Urzędu Gminy wyliczone na podstawie art. 86 ust. 22 ustawy o VAT, gdyż opierają się one w znacznej mierze na danych z zakresu innego niż gospodarka ściekowa Gminy. Dla przykładu, Zakład, poza gospodarką ściekową Gminy, zajmuje się również wywozem nieczystości komunalnych, utrzymywaniem czystości wokół obiektów użyteczności publicznej, eksploatacją i konserwacją sieci wodociągowej oraz stacji uzdatniania wody, obsługą komunalnych kotłowni, naprawą, konserwacją i bieżącym utrzymaniem dróg gminnych i innych, dla których Gmina pełni rolę zarządcy. Prewspółczynnik Zakładu liczony według metody zawartej w art. 86 ust. 22 ustawy o VAT (na podstawie rozporządzenia) nie będzie tu więc reprezentatywny.

Gmina wprowadziła uchwałą Rady Gminy z dnia 29 czerwca 2016 r. dopłatę do taryf za odprowadzenie 1 m3 ścieków, zgodnie z art. 24 ust. 6 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków (Dz. U. z 2015 r., poz. 139, z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Gmina może zastosować własną metodę liczenia prewspółczynnika dla wydatków związanych z realizacją Zadania (pytanie dotyczy zdarzenia przyszłego)?
2. Czy dopłatę do taryf za odprowadzenie 1 m3 ścieków, którą Rada Gminy wprowadziła uchwałą z dnia 29 czerwca 2016 r., zgodnie z art. 24 ust. 6 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków, należy uwzględnić w liczniku proporcji, o której mowa w § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie określenia sposobu zakresu wykorzystania nabywanych towarów i usług dla celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (pytanie dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1.

Gmina w zakresie odliczania podatku VAT od faktur związanych z realizacją zadania może zastosować zaprezentowaną przez siebie metodę ustalania prewspółczynnika.

Zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie określenia sposobu zakresu wykorzystania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193), w przypadku jednostek samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej jednostki organizacyjnej.

Celem przepisów nakładających obowiązek obliczenia sposobu określenia proporcji jest jak najbardziej zgodne z rzeczywistością obliczenie przez podatników podatku naliczonego, związanego z dokonywanymi transakcjami wykorzystywanymi do celów zarówno prowadzonej działalności gospodarczej, jak również do innych celów.

Zgodnie z art. 86 ust. 2h w związku z art. 86 ust. 2b ustawy, sposób, według którego dokonuje się proporcjonalnego odliczenia podatku naliczonego musi najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej i dokonywanych nabyć.

Warunek jest spełniony, jeśli sposób ten:

• zapewni dokonywanie odliczenia podatku naliczonego wyłącznie w części przypadającej na działalność gospodarczą,
• obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadających na działalność gospodarczą oraz na cele inne z wyjątkiem celów prywatnych - gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2h ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), jeżeli podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22 (tj. w rozporządzeniu Ministra Finansów z 2015 r.) uzna, że wskazany przez przepisy sposób nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności, może zastosować inny sposób (metodę) określenia proporcji.

W tym przypadku Gmina doszła do wniosku, iż najwłaściwszą i najlepiej obrazującą metodą ustalenia proporcji będzie obliczanie jej poprzez zestawienie metody rozumianej jako udział sprzedaży opodatkowanej netto z działalności dotyczącej odbioru ścieków (licznik) we wszystkich świadczeniach Zakładu z zakresu odbioru ścieków (mianownik). Wszystkie świadczenia Zakładu w zakresie odbioru ścieków to - w opinii Zakładu - sprzedaż opodatkowana netto w zakresie odbioru ścieków (dla mieszkańców i firm) oraz świadczenia w tym zakresie udokumentowane notami (świadczenia na rzecz jednostek podległych Gminie).

Gmina uważa, że dla realizacji Zadania nie będą adekwatne prewspółczynniki ani Zakładu, ani Urzędu Gminy wyliczone na podstawie art. 86 ust. 22 ustawy o VAT (rozporządzenia), gdyż opierają się one w znacznej mierze na danych z zakresu innego niż gospodarka ściekowa Gminy. Dla przykładu, Zakład poza gospodarką ściekową Gminy zajmuje się również wywozem nieczystości komunalnych, utrzymywaniem czystości wokół obiektów użyteczności publicznej, eksploatacją i konserwacją sieci wodociągowej oraz stacji uzdatniania wody, obsługą komunalnych kotłowni, naprawą, konserwacją i bieżącym utrzymaniem dróg gminnych i innych, dla których Gmina pełni rolę zarządcy. Prewspółczynnik Zakładu liczony według metody zawartej w art. 86 ust. 22 ustawy o VAT (na podstawie rozporządzenia) nie będzie reprezentatywny.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z 5 lipca 2017 r., (sygn. akt I SA/Wr 366/17) orzekł, że podatnik posiada uprawnienie do wyboru metody ustalenia współczynnika, nawet w przypadku gdy zasady jego ustalenia, że względu na rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej zostały uregulowane w rozporządzeniu Ministra finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników.

Ponadto, w przypadku niewyrażenia przez organ zgody na zastosowanie zaproponowanej przez podatnika metody, to organ administracyjny (podatkowy) jest zobowiązany do wykazania, iż metoda wybrana przez podatnika jest niewłaściwa. Co więcej, WSA stwierdził, iż organ podatkowy jest zobligowany do wskazania w uzasadnieniu rzeczowych i wyczerpujących przyczyn, dla których wybrana przez podatnika metoda, zdaniem organu, jest nieprezentatywna. Na taką okoliczność organ podatkowy ma obowiązek wskazania właściwej, jego zdaniem, metody włącznie z jej uzasadnieniem. Obowiązek organów do wydania wyczerpującego uzasadnienia, zarówno w kwestii odrzucenia metody wybranej przez podatnika, jak również uzasadnienia właściwej metody zaproponowanej przez organ wynika z podstawowej zasady postępowania administracyjnego, zgodnie z którą postępowanie winno toczyć się w sposób budzący zaufanie do organów. Zasada ta ma również zastosowanie w postępowaniu o wydanie interpretacji indywidualnej.

Zdaniem WSA we Wrocławiu, samo powołanie się przez organ podatkowy na rozporządzenie Ministra Finansów z 17 grudnia 2015 r. nie wystarczy by uznać wybraną przez podmiot (podatnika) metodę niewłaściwą, gdyż takie działanie narusza ustawowe uprawnienie do wyboru metody przez podatnika, wynikające z ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 2b ustawy o VAT, wybrany przez podatnika sposób ma gwarantować, że dokonane odliczenie podatku naliczonego nastąpi wyłącznie w części przypadającej na działalność gospodarczą (tj. w tym przypadku sprzedaż opodatkowaną), jednocześnie w pełni i precyzyjnie odzwierciedli część wydatków poniesionych na działalność gospodarczą, co w niniejszym przypadku niewątpliwie ma miejsce. Obliczenie współczynnika w sposób zaproponowany przez Gminę najlepiej odzwierciedli wysokość kwot sprzedaży opodatkowanej, z tytułu której może nastąpić odliczenie naliczonego podatku VAT.

Ad 2.

Zgodnie z § 3 ust. 4 rozporządzenia, jako sposób określenia proporcji uznaje się w przypadku zakładu budżetowego sposób ustalony według wzoru: X = (Ax100)/P

gdzie poszczególne symbole oznaczają;

X - proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

A - roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez zakład budżetowy, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,

P- przychody wykonane zakładu budżetowego.

W ocenie Gminy, otrzymana dotacja do ceny ścieków nie jest obrotem z działalności gospodarczej zrealizowanej przez zakład budżetowy, gdyż nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT (nie jest dotacją otrzymaną od podmiotu trzeciego).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzeń przyszłych jest:

• nieprawidłowe – w zakresie możliwości zastosowania własnej metody (innej niż wymieniona w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r.) ustalenia „sposobu określenia proporcji” w odniesieniu do wydatków ponoszonych na budowę kanalizacji sanitarnej oraz przebudowę i rozbudowę oczyszczalni ścieków;
• prawidłowe – nieuwzględniania w liczniku proporcji, o której mowa w § 3 ust. 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r., dopłaty do taryf za odprowadzenie 1 m3 ścieków.

Z dniem 1 października 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 5 września 2016 r. o szczególnych zasadach rozliczeń podatku od towarów i usług oraz dokonywania zwrotów środków publicznych przeznaczonych na realizację projektów finansowanych z udziałem środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu przez jednostki samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1454, z późn. zm.), zwana dalej „ustawą centralizacyjną”.

Zgodnie z art. 2 pkt 1 tej ustawy, ilekroć jest mowa o jednostce organizacyjnej rozumie się przez to:

1. utworzone przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządową jednostkę budżetową lub samorządowy zakład budżetowy,
2. urząd gminy, starostwo powiatowe, urząd marszałkowski.

W myśl art. 3 ww. ustawy, jednostka samorządu terytorialnego jest obowiązana do podjęcia rozliczania podatku wraz ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi najpóźniej od dnia 1 stycznia 2017 r.

Podstawowe zasady dotyczące odliczania podatku naliczonego są sformułowane w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zgodnie z którym, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do treści ust. 2 pkt 1 cyt. artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

1. nabycia towarów i usług,
2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Na podstawie art. 86 ust. 2a ustawy, w przypadku nabycia towarów i usług wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej podatnika nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2, oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej, zwanym dalej „sposobem określenia proporcji”. Sposób określenia proporcji powinien najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć.

Stosownie do treści ust. 2b tegoż artykułu, sposób określenia proporcji najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez podatnika działalności i dokonywanych przez niego nabyć, jeżeli:

1. zapewnia dokonanie obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane oraz
2. obiektywnie odzwierciedla część wydatków przypadającą odpowiednio na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza, z wyjątkiem celów osobistych, do których ma zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2, oraz celów, o których mowa w art. 8 ust. 5 – w przypadku, o którym mowa w tym przepisie, gdy przypisanie tych wydatków w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe.

Zgodnie z art. 86 ust. 2c ustawy, przy wyborze sposobu określenia proporcji można wykorzystać w szczególności następujące dane:

1. średnioroczną liczbę osób wykonujących wyłącznie prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie osób wykonujących prace w ramach działalności gospodarczej i poza tą działalnością;
2. średnioroczną liczbę godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą w ogólnej średniorocznej liczbie godzin roboczych przeznaczonych na prace związane z działalnością gospodarczą i poza tą działalnością;
3. roczny obrót z działalności gospodarczej w rocznym obrocie podatnika z działalności gospodarczej powiększonym o otrzymane przychody z innej działalności, w tym wartość dotacji, subwencji i innych dopłat o podobnym charakterze, otrzymanych na sfinansowanie wykonywanej przez tego podatnika działalności innej niż gospodarcza;
4. średnioroczną powierzchnię wykorzystywaną do działalności gospodarczej w ogólnej średniorocznej powierzchni wykorzystywanej do działalności gospodarczej i poza tą działalnością.

W celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje się dane za poprzedni rok podatkowy (ust. 2d cyt. artykułu).

Przepis ust. 2e analizowanego artykułu stanowi, że podatnik rozpoczynający w danym roku podatkowym wykonywanie działalności gospodarczej i działalności innej niż działalność gospodarcza, w celu obliczenia kwoty podatku naliczonego w przypadku, o którym mowa w ust. 2a, przyjmuje dane wyliczone szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego w formie protokołu.

Zgodnie z art. 86 ust. 2f ustawy, przepis ust. 2e stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć dane za poprzedni rok podatkowy byłyby niereprezentatywne.

Proporcję określa się procentowo w stosunku rocznym. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Przepisy art. 90 ust. 5, 6, 9a i 10 stosuje się odpowiednio (art. 86 ust. 2g ustawy).

W przypadku gdy podatnik, dla którego sposób określenia proporcji wskazują przepisy wydane na podstawie ust. 22, uzna, że wskazany zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie ust. 22 sposób określenia proporcji nie będzie najbardziej odpowiadać specyfice wykonywanej przez niego działalności i dokonywanych przez niego nabyć, może zastosować inny bardziej reprezentatywny sposób określenia proporcji – art. 86 ust. 2h ustawy.

Jak wskazuje ust. 22 cyt. artykułu, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, w drodze rozporządzenia, określić w przypadku niektórych podatników sposób określenia proporcji uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazać dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem tego sposobu określenia proporcji, uwzględniając specyfikę prowadzenia działalności przez niektórych podatników i uwarunkowania obrotu gospodarczego.

Zauważyć należy, że powołany art. 86 ust. 2a ustawy wprost określa, co stanowi kwotę podatku naliczonego w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych. Zgodnie z tą normą, w przypadku nabycia towarów i usług, wykorzystywanych zarówno do celów wykonywanej przez podatnika działalności gospodarczej, jak i do celów innych niż działalność gospodarcza (z wyjątkiem wykorzystania na cele osobiste, do których może mieć zastosowanie art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy), w sytuacji gdy przypisanie tych towarów i usług w całości do działalności gospodarczej nie jest możliwe, kwotę podatku naliczonego oblicza się zgodnie ze sposobem określenia zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej.

Cele prowadzonej działalności gospodarczej należy rozpatrywać w kontekście definicji działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 i 3 ustawy. W związku z prowadzeniem działalności gospodarczej u podatnika mogą wystąpić działania czy sytuacje, które nie generują opodatkowania podatkiem od towarów i usług. „Towarzyszą” one działalności gospodarczej i nie stanowią obok niej odrębnego przedmiotu działalności podatnika. Nie podlegają one opodatkowaniu, jednakże ich występowanie nie oznacza, że u podatnika występują czynności wykonywane poza działalnością gospodarczą. Za czynności zrównane z czynnościami wykonywanymi w ramach działalności gospodarczej uznaje się także nieodpłatną dostawę towarów lub nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste w przypadkach, o których mowa w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2a ustawy. Uzasadnia to fakt, że chociaż czynności te z definicji nie mają związku z działalnością gospodarczą, w sytuacjach określonych w tych przepisach następuje obowiązek naliczenia podatku. Natomiast przez cele inne rozumie się sferę działalności danego podmiotu niebędącą działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 i 3 ustawy (przykładowo działalność podmiotu w charakterze organu władzy czy nieodpłatną działalność statutową).

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do ust. 2 tego artykułu, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

W myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Należy nadmienić, że gmina, w świetle art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2016 r., poz. 446, z późn. zm.), wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Na podstawie art. 6 ust. 1 tej ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, nie zastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

Do zadań własnych gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne obejmują sprawy wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy o samorządzie gminnym). W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi. (art. 9 ust. 1 ww. ustawy o samorządzie gminnym).

Z powyższych konstrukcji prawnych jednoznacznie wynika, że gmina, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika VAT. Jednocześnie z przepisów tych wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki (urzędy) czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

Na podstawie art. 86 ust. 22 ustawy o podatku od towarów i usług zostało wydane rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r. w sprawie sposobu określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej w przypadku niektórych podatników (Dz. U. z 2015 r., poz. 2193). Rozporządzenie to określa w przypadku niektórych podatników sposób określania zakresu wykorzystywania nabywanych towarów i usług do celów działalności gospodarczej uznany za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć oraz wskazuje dane, na podstawie których jest obliczana kwota podatku naliczonego z wykorzystaniem sposobu określenia proporcji (§ 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia).

W świetle zapisów § 2 pkt 8 rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o jednostkach organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego - rozumie się przez to:

1. urząd obsługujący jednostkę samorządu terytorialnego,
2. jednostkę budżetową,
3. zakład budżetowy.

Z § 2 pkt 7 rozporządzenia wynika, że ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o zakładzie budżetowym - rozumie się przez to utworzony przez jednostkę samorządu terytorialnego samorządowy zakład budżetowy.

Ww. rozporządzenie wprowadza wzory, według których wyznaczane są sposoby określenia proporcji, uznane za najbardziej odpowiadające specyfice wykonywanej przez tych podatników działalności i dokonywanych przez nich nabyć. Metody te mają charakter „obrotowy”, polegający na ustaleniu „udziałów” z tytułu działalności gospodarczej w całkowitym „obrocie” z tytułu działalności gospodarczej oraz działalności pozostającej poza sferą podatku od towarów i usług.

Zgodnie z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia, w przypadku jednostki samorządu terytorialnego sposób określenia proporcji ustala się odrębnie dla każdej z jednostek organizacyjnych jednostki samorządu terytorialnego.

Oznacza to, że w przypadku jednostek samorządu terytorialnego, nie może być ustalany jeden „całościowy” sposób określenia proporcji dla jednostek samorządu terytorialnego jako osoby prawnej, tylko powinny być ustalane odrębnie sposoby określenia proporcji dla jej poszczególnych jednostek organizacyjnych.

W myśl z § 3 ust. 4 rozporządzenia z dnia 17 grudnia 2015 r., jako sposób określenia proporcji uznaje się w przypadku zakładu budżetowego sposób ustalony według wzoru:

X = A x 100

-------------

P

gdzie poszczególne symbole oznaczają:

X – proporcję określoną procentowo, zaokrągloną w górę do najbliższej liczby całkowitej,

A – roczny obrót z działalności gospodarczej zrealizowany przez zakład budżetowy, stanowiący część rocznego obrotu jednostki samorządu terytorialnego z działalności gospodarczej,

P – przychody wykonane zakładu budżetowego.

Jak wskazuje § 2 pkt 4 rozporządzenia, przez obrót należy rozumieć podstawę opodatkowania, o której mowa w art. 29a, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 ustawy, w zakresie:

1. dokonywanych przez podatników:





1. odpłatnych dostaw towarów na terytorium kraju,
   
2. odpłatnego świadczenia usług na terytorium kraju,
   
3. eksportu towarów,
   
4. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,





2. odpłatnych dostaw towarów lub świadczenia usług poza terytorium kraju, które podlegałyby opodatkowaniu podatkiem gdyby były wykonywane na terytorium kraju.





Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Ustęp 6 powołanego artykułu stanowi, że podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.

Mając na uwadze brzmienie cyt. art. 29a ust. 1 ustawy stwierdzić należy, że w sytuacji gdy podatnik, w związku z konkretną dostawą towarów lub świadczeniem usług, otrzymuje dotację, subwencję lub inną dopłatę o podobnym charakterze, tego rodzaju dofinansowanie stanowi obok ceny, uzupełniający ją element podstawy opodatkowania z tytułu danej dostawy lub świadczenia. Kryterium uznania dotacji za zwiększającą obrót stanowi zatem stwierdzenie, że dotacja dokonywana jest w celu sfinansowania konkretnej czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Natomiast dotacje niedające się powiązać z konkretnymi czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie stanowią obrotu w rozumieniu przepisu art. 29a ust. 1 powołanej wyżej ustawy, czyli nie zwiększają podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Według § 2 pkt 11 powołanego rozporządzenia z dnia 17 grudnia 2015 r., przez przychody wykonane zakładu budżetowego rozumie się przychody zakładu budżetowego w rozumieniu ustawy o finansach publicznych, w tym dotacje przekazane temu zakładowi z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, pomniejszone o kwoty dotacji, które zostały zwrócone, wynikające ze sprawozdania z wykonania planu finansowego, z których zakład ten pokrywał koszty swojej działalności wykonując przypisane mu zadania jednostki samorządu terytorialnego, z wyjątkiem odsetek od środków na rachunkach bankowych zaliczonych do przychodów z mienia tego zakładu budżetowego oraz odszkodowań należnych temu zakładowi innych niż odszkodowania stanowiące zapłatę, o której mowa w art. 29a ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 198, z późn. zm.), dochodami jednostek samorządu terytorialnego są:

1. dochody własne;
2. subwencja ogólna;
3. dotacje celowe z budżetu państwa.

W myśl ust. 2 ww. artykułu, w rozumieniu ustawy dochodami własnymi jednostek samorządu terytorialnego są również udziały we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych oraz z podatku dochodowego od osób prawnych.

W ust. 3 tegoż artykułu postanowiono, że dochodami jednostek samorządu terytorialnego mogą być:

1. środki pochodzące ze źródeł zagranicznych niepodlegające zwrotowi;
2. środki pochodzące z budżetu Unii Europejskiej;
3. inne środki określone w odrębnych przepisach.

W świetle zapisów art. 130 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1870, z późn. zm.), dotacje przedmiotowe są to środki przeznaczone na dopłaty do określonych rodzajów wyrobów lub usług, kalkulowane według stawek jednostkowych.

Na podstawie art. 219 ust. 1 ww. ustawy, z budżetu jednostki samorządu terytorialnego mogą być udzielane dotacje przedmiotowe dla samorządowych zakładów budżetowych, kalkulowane według stawek jednostkowych.

Przykładem przepisu szczególnego stanowiącego podstawę udzielania dotacji przedmiotowych z budżetu jednostki samorządu terytorialnego jest art. 24 ust. 6 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U z 2015, poz. 139, z późn. zm.), umożliwiający organowi stanowiącemu gminy przyznanie, na mocy uchwały, dopłaty do cen doprowadzanej wody i odprowadzanych ścieków, przekazywanej przez gminę przedsiębiorstwu-wodociągowo-kanalizacyjnemu, mającej charakter dotacji przedmiotowej w rozumieniu ustawy o finansach publicznych.

I tak, zgodnie z art. 24 ust. 6 ww. ustawy, rada gminy może podjąć uchwałę o dopłacie dla jednej, wybranych lub wszystkich taryfowych grup odbiorców usług. Dopłatę gmina przekazuje przedsiębiorstwu wodociągowo-kanalizacyjnemu.

W art. 2 pkt 3 i 4 tej ustawy wskazano, że użyte w ustawie określenia oznaczają:

3. odbiorca usług - każdego, kto korzysta z usług wodociągowo-kanalizacyjnych z zakresu zbiorowego zaopatrzenia w wodę i zbiorowego odprowadzania ścieków na podstawie pisemnej umowy z przedsiębiorstwem wodociągowo-kanalizacyjnym;
4. przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne - przedsiębiorcę w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, jeżeli prowadzi działalność gospodarczą w zakresie zbiorowego zaopatrzenia w wodę lub zbiorowego odprowadzania ścieków, oraz gminne jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, prowadzące tego rodzaju działalność.

Analiza przedstawionych we wniosku okoliczności oraz treści powołanych przepisów prawa podatkowego prowadzi do stwierdzenia, że Gmina nie może - w celu określenia przysługującej do odliczenia kwoty naliczonego z tytułu wytworzenia sieci kanalizacji sanitarnej w G. oraz oczyszczalni ścieków w W. - zastosować własnej metody ustalenia „sposobu określenia proporcji” (tzw. „prewspółczynnika”), innej niż przewidziana w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2015 r.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż wydatki, które Gmina poniesie na wybudowanie kanalizacji sanitarnej oraz przebudowanie i rozbudowanie oczyszczalni ścieków, będą służyć zarówno działalności opodatkowanej (świadczenie odpłatnych usług odprowadzania ścieków na rzecz mieszkańców i firm), jak i innej działalności, tj. wykonywanej poza zakresem podatku od towarów i usług (odprowadzanie ścieków z jednostek podległych Gminie). W związku z powyższym, słusznie stwierdzono we wniosku, że w odniesieniu do tych wydatków Gminie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego na zasadach określonych w art. 86 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług. Nie można jednak zaaprobować zaproponowanej przez Gminę metody wydzielenia kwoty podatku naliczonego opartej na udziale sprzedaży opodatkowanej netto z działalności dotyczącej odbioru ścieków (licznik) we wszystkich świadczeniach zakładu budżetowego (Zakładu) w zakresie odprowadzania ścieków (mianownik), ponieważ - w ocenie organu - nie jest to sposób, który można uznać za najbardziej odpowiadający specyfice wykonywanej przez Gminę/Zakład działalności i dokonywanych nabyć towarów i usług. Wynika to z faktu, że odnosi się on tylko do jednego z rodzajów działalności wykonywanej przez Gminę/Zakład (realizacja zadań z zakresu zbiorowego odprowadzania ścieków), tymczasem w przypadku gmin występują również inne czynności, tj. czynności niepodlegające opodatkowaniu i skutkujące nienaliczaniem podatku należnego (np. budowa ogólnodostępnej infrastruktury gminnej w postaci oświetlenia, chodników, placów zabaw, czy też utrzymanie tej infrastruktury, itp.).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzenia w sprawie sposobu określania proporcji nie przewidują odrębnego rozliczania podatku naliczonego w odniesieniu do poszczególnych działalności jednostek samorządu terytorialnego czy prowadzonych przez nie zadań inwestycyjnych. Jednakże, jak już wskazano, proporcja ta ustalana jest odrębnie dla urzędu obsługującego jednostkę samorządu terytorialnego (urzędu gminy/miasta, starostwa powiatowego oraz urzędu marszałkowskiego), odrębnie dla jednostki budżetowej oraz odrębnie dla samorządowego zakładu budżetowego. Skoro w rozpatrywanej sprawie działalność w zakresie zbiorowego odprowadzania ścieków jest/będzie prowadzona Gminę za pośrednictwem ww. Zakładu, to zastosowanie znajdzie sposób ustalenia proporcji przewidziany w rozporządzeniu dla zakładu budżetowego.

Ponadto, należy mieć na uwadze charakter działalności prowadzonej przez jednostkę samorządu terytorialnego, a także sposób finansowania tego podmiotu. Zgodnie z przywołanymi przepisami rozporządzenia, działalność jednostki samorządu terytorialnego finansowana jest z dochodów publicznych, środków pochodzących z budżetu Unii Europejskiej oraz środków pochodzących ze źródeł zagranicznych w rozumieniu ustawy o finansach publicznych. W dużej części działalność jednostki samorządu terytorialnego dotyczy sfery pozostającej poza systemem podatku od towarów i usług (czynności, przy realizacji których jednostka działa w charakterze władczym).

Mając na uwadze argumentację Gminy, że „prewspółczynnik” wyliczony na podstawie przepisów rozporządzenia opiera się w znacznej mierze na danych z zakresu innego niż gospodarka ściekowa Gminy, a zastosowanie zaproponowanej przez nią metody zapewni odliczenie podatku w sposób „obiektywny i najpełniejszy” minimalizując ryzyko narażenia Skarbu Państwa na stratę, zauważyć należy, że metoda ta nie uwzględnia tych elementów działalności Gminy, które mają wpływ na jej prowadzenie i funkcjonowanie. Wybrany przez Gminę sposób odzwierciedla bowiem jedynie udział sprzedaży opodatkowanej z tytułu odbioru ścieków we wszystkich świadczeniach Zakładu w zakresie odbioru ścieków, a nie specyfikę prowadzonej działalności, o której mowa w art. 86 ust 2b ustawy oraz nie zapewnia obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wyłącznie w odniesieniu do części kwoty podatku naliczonego proporcjonalnie przypadającej na wykonywane w ramach działalności gospodarczej czynności opodatkowane. Zatem uznać należy, że zastosowanie proponowanej przez Gminę metody mogłoby prowadzić do nieadekwatnego (niezgodnego z rzeczywistością) odliczenia podatku naliczonego.

Reasumując, Gmina powinna dokonać odliczenia podatku naliczonego z tytułu realizacji przedmiotowej Inwestycji przy pomocy sposobu wyliczenia proporcji, o którym mowa w § 3 ust. 4 rozporządzenia z dnia 17 grudnia 2015 r., bowiem metoda ta - wg normodawcy - najbardziej odpowiada specyfice wykonywanej przez Gminę działalności i dokonywanych nabyć oraz – z uwagi na sposób wyliczenia wskaźnika – obiektywnie odzwierciedla tę część wydatków, która przypada/będzie przypadać na działalność gospodarczą oraz na cele inne niż działalność gospodarcza.

Stanowisko organu potwierdza orzeczenie TSUE z 8 listopada 2012 r. C-511/10, w którym stwierdzono, że państwa członkowskie są uprawnione do stosowania w pierwszej kolejności jako kryterium podziału do celów obliczenia podlegającej odliczeniu proporcjonalnej części naliczonego podatku od wartości dodanej dla danej transakcji, takiej jak wzniesienie budynku o mieszanym użytku, kryterium innego niż kryterium oparte na wielkości obrotu, pod warunkiem, że przyjęta przez te państwa metoda gwarantuje dokładniejsze ustalenie rzeczonej proporcjonalnej części odliczenia.

W świetle powyższych wyjaśnień stanowisko Gminy do pytania nr 1, zgodnie z którym ma prawo do zastosowania odmiennego „sposobu określenia proporcji” do ww. wydatków inwestycyjnych, jest nieprawidłowe.

Oceniając stanowisko do pytania nr 2 wskazać należy, że skoro Gmina od dnia 1 stycznia 2017 r. dokonała centralizacji rozliczeń podatku od towarów i usług z podległymi jednostkami (działa wraz z nimi w charakterze jednego podatnika), to Gmina, jako podatnik VAT, a nie Zakład, wykonuje czynności w zakresie odprowadzania ścieków na rzecz wszystkich taryfowych grup odbiorców. W konsekwencji, przekazanie Zakładowi dopłaty (dotacji) do taryf za odprowadzenie 1 m3 ścieków należy traktować jako czynność wykonywaną poza zakresem podatku od towarów i usług, gdyż dofinansowanie to ma charakter wewnętrznych rozliczeń pieniężnych pomiędzy Gminą a Zakładem. Zatem, przekazywane przez Gminę Zakładowi dopłaty do taryf nie stanowią/nie będą stanowić elementu podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29a ustawy, i – jak słusznie stwierdzono we wniosku – nie należy ich wliczać do rocznego obrotu z działalności gospodarczej zrealizowanego przez Zakład.

W związku z powyższym stanowisko Gminy w tym zakresie uznano za prawidłowe.

Informuje się, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanych pytań) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione we wniosku, które nie zostały objęte pytaniami, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia, a w przypadku zdarzeń przyszłych - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.