Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.407.2017.1.AK
z 8 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2017 r. (data wpływu 13 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodu do wywozu śmieci – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży samochodu do wywozu śmieci.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Miasto i Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Gmina ponadto realizuje inne zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa. W znacznej mierze dotyczą one systemu publiczno-prawnego, są to m.in. zadania związane z wodociągami i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r.; Dz. U. z 2013 r., poz. 594, z późn. zm.).

Działalność ta zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r.; Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm., nie podlega obowiązkowi podatkowemu.

Niektóre zaś działania, które Gmina podejmuje nie są objęte ustawą zawarte są tak więc umowy cywilnoprawne na ich podstawie działania te są realizowane. Zadania te w takim przypadku traktowane są przez Gminę jako podlegające ustawie o VAT i ujmowane są w deklaracji VAT.

Dnia 12 lipca 2010 r. Gmina kupiła samochód ciężarowy przeznaczony do wywozu śmieci.

Zakup ww. samochodu został sfinansowany w części ze środków pochodzących z przyznanej Gminie pomocy, w ramach umowy zawartej dnia 3 lutego 2010 r. w związku z realizacją programu UE „Zakup specjalistycznego samochodu do zbiórki i wywozu odpadów komunalnych” i ze środków pochodzących z budżetu gminy.

Na podstawie zawartej umowy o nieodpłatne korzystanie z samochodu ciężarowego do wywozu śmieci, dnia 16 sierpnia 2010 r. z Zakładem Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o., przedmiotowy samochód został przekazany, w celu nieodpłatnego korzystania na czas określony 5 lat, licząc od dnia zawarcia umowy.

Do momentu zakończenia umowy okresu związania celem, w ramach umowy przyznania pomocy finansowej, samochód ciężarowy był w posiadaniu spółki komunalnej. Samochód ten zakupiono w celu realizowania przez Gminę zadań związanych z utrzymaniem czystości i wywozu odpadów z terenu gminy. Zadania te zostały przekazane do realizacji spółce komunalnej na podstawie Uchwały Rady Miasta i Gminy z dnia 29 września 2009 r. o utworzeniu spółki komunalnej, której 100% udziałów posiada Gmina. Zakład Gospodarki Komunalnej sp. z o.o. w marcu 2017 r. zgłosił chęć odkupienia od Gminy przedmiotowego samochodu ciężarowego. Gmina po przeanalizowaniu warunków oferowanych przez Spółkę przyjęła ofertę i sprzedała ww. samochód, w marcu bieżącego roku została wystawiona faktura VAT ze stawką niepodlegającą opodatkowania i nie została ona ujęta w deklaracji VAT.

Przy nabyciu przedmiotowego samochodu, Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Gmina słusznie postąpiła wystawiając fakturę VAT ze stawką niepodlegającą opodatkowaniu i nie ujmując jej w deklaracji VAT-7 za miesiąc marzec 2017 sprzedając opisany w zdarzeniu samochód ciężarowy do wywozu śmieci drugiemu podmiotowi (posiadającemu odrębną podmiotowość prawną aniżeli Gmina)?

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowego samochodu na rzecz drugiego podmiotu (posiadającego odrębną podmiotowość aniżeli Wnioskodawca), nie powinna podlegać opodatkowaniu VAT i dalej nie powinna być objęta żadną ustawową stawką VAT, ponieważ w myśl ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. art. 15 ust. 1 i 2 (Dz. U. z 2016 r., poz. 710, z późn. zm.), Wnioskodawca nie będzie działał jako podatnik VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że samochód ciężarowy do wywozu śmieci został nabyty przez Gminę w celu realizacji podstawowych zadań własnych gminy, o charakterze publiczno-prawnym, a nie do celów działalności gospodarczej w myśl ustawy o podatku od towarów i usług nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei art. 7 ust. 1 tej samej ustawy podaje, że przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednak, by skutecznie do takiej czynności doszło musi być wykonana przez podmiot, który działa w charakterze podatnika VAT.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne. wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą.

Natomiast wg art. 15 ust. 6 nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Ponadto art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, mówi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność.

Ponadto zgodnie z art. 7 ust. 1 tej samej ustawy zaspokojenie potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych gminy, które m.in. obejmują zadania z zakresu utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych.

Zgodnie z powyższym utrzymanie porządku na terenie Gminy należy do jednych z zadań, do których Gmina została powołana. W ocenie Gminy przedmiotowy samochód ciężarowy do wywozu śmieci, a użytkowany nieodpłatnie przez jej spółkę komunalną, służył tylko do zadań związanych z utrzymaniem czystości i porządku na terenie całej Gminy, nie został on nabyty do celów działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT. Przedmiotowy samochód nie stanowił nigdy majątku wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej (nie był przedmiotem najmu, dzierżawy lub umowy o podobnym charakterze), tym samym zbycie tego majątku nie powinno zostać objęte żadną ustawową stawką podatku VAT.

Nie mniej z uwagi na wątpliwości związane ze sposobem opodatkowania samochodu ciężarowego, Gmina postanowiła wystąpić z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji, w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z póź. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze.

Zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Według art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11.12.2006 s. 1, z późn. zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Jednakże w przypadku, gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji.

Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych).

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875), gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Natomiast zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów.

W szczególności zadania własne obejmują sprawy m.in. wodociągów i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz (art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie gminnym).

W celu wykonywania zadań gmina może tworzyć jednostki organizacyjne, a także zawierać umowy z innymi podmiotami, w tym z organizacjami pozarządowymi (art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym).

Gmina oraz inna gminna osoba prawna może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza zadania o charakterze użyteczności publicznej wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej ustawie (art. 9 ust. 2 cyt. ustawy).

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w dniu 20 marca 2014 r. wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym orzekł, że „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy.”

Mając na względzie powyższe należy każdorazowo badać, czy sprzedaż majątku gminnego podlega wyłączeniu z VAT. Należy pamiętać, że w każdym przypadku konieczna jest ocena spełniania przesłanek art. 9 i 13 dyrektywy 2006/112/WE (odpowiednio art. 15 ustawy o VAT) w konkretnych okolicznościach faktycznych sprawy.

Z opisu sprawy wynika, że Gmina jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, realizuje inne zadania nałożone na nią odrębnymi przepisami prawa. W znacznej mierze dotyczą one systemu publiczno-prawnego, są to m.in. zadania związane z wodociągami i zaopatrzenia w wodę, kanalizacji, usuwania i oczyszczania ścieków komunalnych, utrzymania czystości i porządku oraz urządzeń sanitarnych, wysypisk i unieszkodliwiania odpadów komunalnych, zaopatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz. Dnia 12 lipca 2010 r. Gmina kupiła samochód ciężarowy przeznaczony do wywozu śmieci. Zakup ww. samochodu został sfinansowany w części ze środków pochodzących z przyznanej Gminie pomocy w związku z realizacją programu UE „Zakup specjalistycznego samochodu do zbiórki i wywozu odpadów komunalnych” i ze środków pochodzących z budżetu gminy. Na podstawie zawartej umowy o nieodpłatne korzystanie z samochodu ciężarowego do wywozu śmieci, dnia 16 sierpnia 2010 r. z Zakładem Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o., przedmiotowy samochód został przekazany w celu nieodpłatnego korzystania na czas określony 5 lat, licząc od dnia zawarcia umowy. Do momentu zakończenia umowy okresu związania celem w ramach umowy przyznania pomocy finansowej, samochód ciężarowy był w posiadaniu spółki komunalnej. Samochód ten zakupiono w celu realizowania przez Gminę zadań związanych z utrzymaniem czystości i wywozu odpadów z terenu gminy. Zadania te zostały przekazane do realizacji spółce komunalnej, której 100% udziałów posiada Gmina. Zakład Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o. w marcu 2017 r. zgłosił chęć odkupienia od Gminy przedmiotowego samochodu ciężarowego. Gmina po przeanalizowaniu warunków oferowanych przez Spółkę przyjęła ofertę i sprzedała ww. samochód, w marcu bieżącego roku. Przy nabyciu przedmiotowego samochodu, Gminie nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W oparciu o przedstawiony stan faktyczny oraz obowiązujący w tym zakresie stan prawny, należy stwierdzić, że składniki rzeczowe majątku ruchomego, tj. samochód ciężarowy do wywozu śmieci, używany przez Zakład Gospodarki Komunalnej Sp. z o.o. w ramach realizacji zadań własnych Gminy, nie został nabyty na potrzeby działalności gospodarczej w rozumieniu VAT, a Gminie nie przysługiwało z tytułu jego nabycia prawo do odliczenia podatku VAT. W kontekście okoliczności, że przedmiotowy samochód był faktycznie użytkowany dla realizacji celów, które stanowią działalność publicznoprawną (pozostającą poza zakresem opodatkowania podatkiem VAT), w świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej należy uznać, że Gmina sprzedając przedmiotowy samochód nie działała w charakterze podatnika, w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, zatem jego sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując, Gmina powinna potraktować sprzedaż samochodu ciężarowego do wywozu śmieci jako czynność niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT i nie wykazywać tej transakcji w deklaracji za miesiąc marzec 2017 r.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (sformułowanego pytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone w wydanej interpretacji.

Jednocześnie podkreślić należy, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny/zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, udzielona interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.