Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB1-1.4010.127.2017.1.BK
z 14 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 201 z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 21 września 2017 r. (data wpływu do Organu 28 września 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie braku obowiązku uznania otrzymanych od kontrahenta środków pieniężnych na zakup linii produkcyjnej za przychód podatkowy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 września 2017 r. do Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, m.in. w zakresie braku obowiązku uznania otrzymanych od kontrahenta środków pieniężnych na zakup linii produkcyjnej za przychód podatkowy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest producentem systemów okiennych i roletowych oraz wchodzi w skład niemieckiej grupy kapitałowej zajmującej się produkcją systemów roletowych w całej Europie. Wnioskodawca oferuje rolety:

• w systemie do nowego budownictwa (w skrzynkach nadprożowych stanowiących element muru),
• w systemie mini zewnętrznym (dwie odmiany skrzynek: aluminium gięte i ciągnione),
• w systemie mini zewnętrznym okrągłym (nowoczesna forma zaokrąglonych skrzynek giętych lub ciągnionych),
• w systemie mini naokiennym (pasujące do wszystkich typów okien, które mocowane są na ramie okna),

a także zajmuje się produkcją systemów okiennych opartych na profilach niemieckiego producenta. Od 2015 r. Wnioskodawca przeniósł siedzibę i produkcję do nowo wybudowanego zakładu produkcyjnego. Ze względu na budowę nowego zakładu i chęć uruchomienia w nim produkcji systemów okiennych Wnioskodawca rozpoczął negocjacje z jednym z wiodących dostawców profili okiennych na rynku niemieckim i europejskim (dalej: „Dostawca”). Efektem negocjacji było ustalenie pomiędzy stronami w drodze porozumienia o współpracy, iż Dostawca udzieli Wnioskodawcy wsparcia inwestycyjnego polegającego m.in. na częściowym sfinansowaniu zakupu linii produkcyjnej. Wnioskodawca natomiast, dzięki nabyciu ww. linii produkcyjnej, będzie mógł rozpocząć produkcję okien, która to jest jego podstawową działalnością obok produkcji rolet. Wnioskodawca w produkcji tej wykorzystywać będzie profile dostarczane przez Dostawcę. Linia produkcyjna została przyjęta do użytkowania jako środek trwały 20 sierpnia 2015 r. Natomiast wydatki na nią zostały poniesione w transzach w okresie wcześniejszym. Do sierpnia 2015 r. wydatki na linię produkcyjną osiągnęły łącznie kwotę około 3 mln PLN. W wyniku uzgodnień na rachunek bankowy Wnioskodawcy wpłynął przelew od Dostawcy opiewający na ustaloną w porozumieniu kwotę. tj. 400 tys. EUR. Otrzymane środki pieniężne Wnioskodawca potraktował jako zwrot części wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego (linii produkcyjnej). Otrzymana kwota dofinansowania w całości została przeznaczona na pokrycie sumy wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę przed dniem otrzymania tej kwoty. Wnioskodawca ustala różnice kursowe zgodnie z art. 9b ust 1 pkt 1 w związku z art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano m.in. pytanie:

Czy otrzymany przez Wnioskodawcę zwrot części wydatków poniesionych na zakup linii produkcyjnej nie stanowi dla niego przychodu?

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, zwrot części wydatków poniesionych przez niego na zakup linii produkcyjnej zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1888 z późn. zm., dalej: „ustawa CIT”) nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Uzasadniając prezentowane stanowisko Wnioskodawca wskazał, iż ustawa CIT nie zawiera legalnej definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy CIT można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodzącą do majątku podatnika, mająca definitywny charakter, powiększająca jego aktywa, którą może on rozporządzać jak własną - przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika.

Ustawodawca przewidział jednakże wyjątki od powyższej reguły.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy CIT do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Innymi słowy, wydatki, które zostają zwrócone podatnikowi, a nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, korzystają z powyższego wyłączenia.

Odnosząc się do powyższej regulacji należy wskazać, że sformułowanie „zwrot” w języku powszechnym oznacza oddanie, zwrócenie czegoś. Zwrotowi może zatem podlegać wyłącznie wydatek, który został wcześniej poniesiony.

Użyte w art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy CIT określenie „inne wydatki” koresponduje natomiast z poprzedzającym go art. 12 ust. 4 pkt 6 ww. ustawy, dotyczącym zwrotu określonego rodzaju wydatków. Przez inne wydatki należy zatem rozumieć wydatki inne niż wymienione w art. 12 ust. 4 pkt 6 ustawy CIT.

Z kolei przez brak zaliczenia podatku (winno być: wydatku) do kosztów uzyskania przychodów należy rozumieć decyzję ustawodawcy w przedmiocie możliwości zaliczenia danego rodzaju wydatków do kategorii kosztów podatkowych, a nie decyzję podatnika o faktycznym ujęciu albo braku ujęcia danego wydatku, jako kosztu uzyskania przychodów w jego rozliczeniach podatkowych.

Skutki podatkowe związane ze zwrotem kosztów są zatem uzależnione od tego, czy wydatki, które są zwracane, podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych, czy też nie. Jeżeli zwracane wydatki podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wówczas kwota zwrotu powinna podlegać zaliczeniu do przychodów. Natomiast jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczy kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym.

Jak wskazano powyżej, Wnioskodawca otrzymuje zwrot poniesionych wydatków na nabycie/wytworzenie środków trwałych, co w zestawieniu z art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy CIT oznacza, iż w przypadku otrzymania przez Wnioskodawcę zwrotu wydatków, odpisy amortyzacyjne nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Zatem kwota, jaką Wnioskodawca otrzymał z tytułu zwrotu przedmiotowych wydatków, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ww. ustawy, nie stanowi przychodu, gdyż Wnioskodawca nie może zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej linii produkcyjnej w części stanowiącej wartość otrzymanych dopłat (winno być: zwrotu).

Na potwierdzenie ww. stanowiska Wnioskodawca powołał interpretacje indywidualna wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu 28 stycznia 2015 r. Znak: ILPB4/423-255/11/15-S/ŁM, w której organ stwierdził, iż: „Skutki podatkowe związane ze zwrotem wydatków będą generalnie uzależnione od tego, czy wydatki, które będą zwracane podlegały zaliczeniu do kosztów podatkowych, czy też nie. Jeżeli zwracane wydatki podlegały zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, wówczas kwota zwrotu powinna podlegać zaliczeniu do przychodów. Natomiast, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym”.
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach 3 listopada 2015 r. sygn. IBPB-1-2/4510-422/15/MM, w której organ potwierdził stanowisko podatnika, iż: „Brak możliwości zaliczenia odpisów amortyzacyjnych od zwróconych nakładów do kosztów uzyskania przychodów ma konsekwencję w postaci braku konieczności rozpoznania przychodu podatkowego od kwoty otrzymanego zwrotu. Zgodnie bowiem z art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków nie zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. W świetle powyższej regulacji wydatki, które zostają podatnikowi zwrócone, a uprzednio nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, korzystają z wyłączenia z przychodów”.
• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy 22 stycznia 2015 r. Znak: ITPB3/423-522/14/AW, w której organ stwierdził, iż: „Innymi słowy, jeżeli zwrot poniesionych wydatków dotyczyć będzie kosztów, które zgodnie z przepisami podatkowymi nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, wówczas zwrócone wydatki nie będą dla podatnika przychodem podatkowym. Takie rozwiązanie wynika literalnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Jednocześnie, posługując się zasadami wnioskowania a contrario, z treści art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (mając ponadto na względzie art. 12 ust. 1) można wyprowadzić zasadę, że zwrócone wydatki zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, stanowią przychody podatnika” oraz 30 października 2012 r. Znak: ITPB3/423-417/12/MT.
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie 29 listopada 2012 r. Znak: IPPB5/423-890/12-2/AB.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a,
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Jednocześnie nadmienić należy, że w pozostałym zakresie objętym wnioskiem wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78-79, 50-126 Wrocław, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.