Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.305.2017.2.DJD
z 15 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a i art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2017 r. (data wpływu 12 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 16 października 2017 r. (data wpływu 17 października 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na eksploatację, amortyzację i ratę leasingową dwóch samochodów wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej oraz w celach prywatnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 września 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Wniosek ten w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., Nr 201, z późn. zm.), w związku z czym pismem z dnia 6 października 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.305.2017.1.DJD, na podstawie art. 13 § 2a, art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 6 października 2017 r. (data doręczenia 11 października 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem, które wpłynęło w dniu 17 października 2017 r., nadanym za pośrednictwem placówki pocztowej operatora publicznego w dniu 16 października 2017 r.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą. Świadczy usługi rzeczoznawcy majątkowego oraz usługi doradztwa gospodarczego. Jest czynnym podatnikiem VAT. Rozlicza się na zasadach ogólnych - podatkowa księga przychodów i rozchodów (PKPiR), nikogo nie zatrudnia. Posiada jedno auto osobowe zaliczone do środków trwałych, które amortyzuje oraz zalicza do kosztów uzyskania przychodów opłaty eksploatacyjne. Dla celów podatku VAT odlicza 50% podatku od wydatków eksploatacyjnych.

Wnioskodawca zamierza kupić lub wziąć w leasing drugie auto do celów mieszanych. Umowa leasingu będzie spełniać warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Auto to nie jest niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca zamierza je kupić w celu zabezpieczenia źródła przychodów w przypadku, np. awarii pierwszego auta oraz ma zamiar ich używać zamiennie w zależności od okoliczności.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że jest polskim rezydentem podatkowym i prowadzi działalność gospodarczą od 1 czerwca 2016 r. Wnioskodawca posiada samochód marki Seat Leon wyprodukowany w 2014 r. Do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych auto zostało wprowadzone w dniu 1 lipca 2016 r. Wnioskodawca pisząc w opisie zdarzenia przyszłego „auto do celów mieszanych” ma na myśli sytuację, o której mowa w art. 86a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, czyli że od kolejnego auta zamierza odliczać 50% podatku VAT. Opłaty eksploatacyjne, które Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodu to: badanie techniczne pojazdu, ubezpieczenie, paliwo, koszty napraw/serwisu, części zamienne i eksploatacyjne. Wnioskodawca zamierza kupić/wziąć w leasing auto nowe lub używane. Wybór konkretnej marki/modelu zależy od aktualnych ofert na rynku samochodów. Będzie to samochód osobowy, który nie będzie spełniał wymogów, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2. Wnioskodawca rozważa zakup samochodu z podwyższonym prześwitem - przestrzenią między nawierzchnią a podwoziem pojazdu (np. Mitsubishi ASX, Nissan Qashqai, Suzuki S-Cross, Suzuki Vitara, VW T-Roc, VW Tiguan, Seat Arona, Seat Ateca, Honda CR-V, Toyota Rav4, Skoda Karoq lub podobne modele) lub samochodu z napędem na 4 koła. Taki samochód w niektórych warunkach drogowych dodatkowo ułatwi poruszanie się (np. dojazd do trudno dostępnych nieruchomości lub firm, dla których świadczy On usługi lub musi dojechać ze względu na przedmiot prac, dojazd poprzez zaspy śnieżne, itp.). Pisząc we wniosku „nie jest niezbędne” Wnioskodawca ma na myśli, że zazwyczaj wystarcza Mu posiadany samochód. Jednakże w razie awarii lub innych zdarzeń, które uniemożliwią korzystanie z posiadanego samochodu, drugi samochód zabezpiecza źródło przychodów, gdyż umożliwia dotarcie do klienta, wycenianej nieruchomości, firmy, której dotyczy przedmiot wykonywanych prac lub w inne miejsce.

Wnioskodawca zaznacza przy tym, że mieszka na wsi, a kontrahenci, z którymi współpracuje lub nieruchomości, które wycenia, są położone w różnych, często odległych miejscach, do których dojazd komunikacją publiczną jest bardzo trudny lub wręcz niemożliwy. Używanie aut zamiennie w zależności od okoliczności oznacza, że Wnioskodawca będzie wybierał auto, które ma większy prześwit albo ma mniejsze spalanie, w zależności od tego, który parametr będzie dla Niego istotny w danej chwili. Ponadto, w sytuacji awarii jednego samochodu, drugi samochód umożliwi Mu dotarcie gdziekolwiek, tym samym zabezpiecza źródło przychodów. Wydatki związane z drugim autem Wnioskodawca zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodu, a będą one podobne do tych, jakie ponosi w związku z posiadanym obecnie autem. Najprawdopodobniej samochód zostanie zakupiony za gotówkę, jednakże jeżeli korzystna finansowo będzie opcja leasingu, wówczas samochód zostanie wyleasingowany. Zakupione auto stanowić będzie środek trwały, który zostanie wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, natomiast leasingowane – po wykupieniu na koniec umowy leasingu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy posiadając dwa auta do celów mieszanych i nie zatrudniając pracowników, Wnioskodawca będzie mógł zaliczyć wydatki na eksploatację obu samochodów oraz amortyzację lub ratę leasingową do kosztów uzyskania przychodów?
2. Czy od wydatków dla obu samochodów Wnioskodawca będzie mógł odliczać 50% VAT?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 1, dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania Nr 2, dotyczącego podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, może zaliczać On do kosztów uzyskania przychodów koszty eksploatacyjne, amortyzację lub raty leasingowe dwóch samochodów. Żadne przepisy w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych nie nakładają ograniczeń w tej kwestii.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem biorąc w leasing lub kupując samochód do użytkowania w działalności gospodarczej w razie awarii lub uszkodzenia pierwszego auta, Wnioskodawca zabezpiecza źródło przychodów. Ponadto, auta będą użytkowane zamiennie w działalności gospodarczej. Ustawa nie określa minimalnej ilości kilometrów przejechanych, czy minimalnego czasu spędzonego w aucie, by można było zaliczać wydatki jako koszt uzyskania przychodu. Zatem Wnioskodawca nie widzi powodu, dla którego nie mógłby zaliczyć przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

Powyższe stanowisko jest zgodne z interpretacjami Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

• z dnia 12 kwietnia 2017 r., Nr 3063-ILPP2-3.4512.44.2017.2.IP,
  

• z dnia 29 marca 2017 r., Nr 3063-ILPB1-1.4511.66.2017.2.AA.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Należy zauważyć, że powyższa definicja kosztów uzyskania przychodów ma charakter ogólny, natomiast unormowania odnoszące się do kosztów są rozlegle i charakteryzują się znacznym stopniem komplikacji. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma również cel, w jakim został poniesiony.

Aby zatem określony wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

1. musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
2. nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,
3. musi być należycie udokumentowany.
   
   

Jednocześnie należy wskazać, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, że wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zostają z mocy samego prawa uznane za koszty podlegające odliczeniu. Innymi słowy, poniesienie wydatku, który nie został wyłączony w art. 23, nie oznacza, że wydatek taki automatycznie będzie uznany za koszt uzyskania przychodów. Podatnik ma bowiem możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod warunkiem, że mają one związek z przychodem z prowadzonej działalności gospodarczej, a ich poniesienie ma, bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu.

W przypadku źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Konstrukcja kosztów uzyskania przychodów oparta jest więc na swoistej klauzuli generalnej, zgodnie z którą podatnik ma możliwość odliczania wszelkich kosztów, pod tym jednak warunkiem, że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodu.

Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ograniczają możliwości wykorzystywania na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu, w tym także samochodów osobowych oraz ilości tych środków transportu. Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków związanych z eksploatacją składnika majątku, w tym przypadku samochodu osobowego, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wykorzystywaniem samochodu, a osiągniętym przychodem spoczywa na podatniku. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie samochodu osobowego i jego eksploatację do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym. Brak jest przeszkód prawnych, aby podatnik w prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystywał kilka samochodów osobowych, o ile jest to uzasadnione rodzajem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Jeżeli zatem charakter prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej (np. jej rozmiar, sposób wykonywania usług, itp.) uzasadnia wykorzystywanie w tej działalności gospodarczej dwóch środków transportu (samochodów), to (co do zasady) wydatki związane z tymi pojazdami – w ustawowych granicach – mogą stanowić koszty uzyskania przychodów tej działalności.

Jednakże to na podatniku spoczywa nie tylko obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą, wykazania że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, ale także obowiązek właściwego ich udokumentowania.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych – określona została w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Według art. 22d ust. 2 ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia. Stosownie zatem do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g ustawy.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Wskazać jednocześnie należy, że w przypadku środka trwałego w postaci samochodu osobowego ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 23 ust. 1 pkt 4 wprowadza ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od tego samochodu. Zgodnie z tym przepisem, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20 000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Podatnicy mogą wobec tego uznać za koszty uzyskania przychodów wydatki poniesione na nabycie środków trwałych i dokonywać ich zaliczenia w poczet kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej pośrednio poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane zgodnie z ww. przepisami ustawy. Mogą zatem zaliczyć w poczet kosztów uzyskania przychodów również wydatki na eksploatację tych środków trwałych.

Natomiast kwestie dotyczące zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały przez ustawodawcę uregulowane w art. 23a-23l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23a pkt 1 oraz pkt 3 cytowanej ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o:

• umowie leasingu – rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej „korzystającym”, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów;
  

• odpisach amortyzacyjnych – rozumie się przez to odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a–22m, z uwzględnieniem art. 23.
  
  

Z treści art. 23b ust. 1 powołanej ustawy wynika, że opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Zgodnie natomiast z treścią art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1888, 1926, 1933 i 1948),
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178)

–do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.

W związku z powyższym, jeżeli zawarta umowa leasingu spełnia, określone w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunki oraz finansujący w dniu jej zawarcia nie korzysta ze zwolnień wymienionych w art. 23b ust. 2 powołanej ustawy, to korzystający może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z uiszczeniem rat leasingowych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 47 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek na ubezpieczenie samochodu osobowego w wysokości przekraczającej ich część ustaloną w takiej proporcji, w jakiej pozostaje równowartość 20 000 euro, przeliczona na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia.

Oznacza to, że w przypadku opłacania składek na ubezpieczenie samochodu osobowego składki te stanowią koszt uzyskania przychodu tylko w części ustalonej od wartości samochodu nieprzekraczającej równowartości 20 000 euro (przeliczonej na złote według kursu sprzedaży walut obcych ogłaszanego przez NBP z dnia zawarcia umowy ubezpieczenia w wartości samochodu przyjętej dla celów ubezpieczenia).

Wobec powyższego, wydatki związane z eksploatacją samochodów wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, stanowiących środki trwałe w tej działalności, czy też wykorzystywanych na podstawie umowy leasingu, mogą stanowić koszty podatkowe pod warunkiem należytego ich udokumentowania.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca, prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług rzeczoznawcy majątkowego oraz usług doradztwa gospodarczego. Wnioskodawca posiada samochód osobowy marki Seat Leon z 2014 r., który wykorzystuje w celach prywatnych oraz w działalności gospodarczej. Od lipca 2016 r. samochód ten stanowi środek trwały w prowadzonej działalności. Wnioskodawca zalicza do kosztów uzyskania przychodu opłaty eksploatacyjne auta takie jak: badanie techniczne pojazdu, ubezpieczenie, paliwo, koszty napraw/serwisu, części zamienne.

Wnioskodawca zamierza kupić lub wziąć w leasing drugie auto osobowe nowe lub używane, w celu zabezpieczenia źródła przychodów. Wnioskodawca rozważa zakup samochodu z podwyższonym prześwitem - przestrzenią między nawierzchnią a podwoziem pojazdu lub samochodu z napędem na 4 koła, który w niektórych warunkach drogowych ułatwi Mu poruszanie się. Nabycie drugiego auta ma zabezpieczyć Wnioskodawcę w razie awarii lub innych zdarzeń, uniemożliwiających korzystanie z posiadanego samochodu, tym samym umożliwi dotarcie do: klienta, wycenianej nieruchomości, firmy, której dotyczy przedmiot wykonywanych prac. Wnioskodawca będzie używał aut zamiennie w zależności od okoliczności, tj. będzie wybierał auto, które ma większy prześwit albo ma mniejsze spalanie, w zależności od tego, który parametr będzie dla Niego istotny. Ponadto, w sytuacji awarii jednego samochodu drugi samochód w ogóle umożliwi dotarcie gdziekolwiek, tym samym zabezpieczać będzie źródło przychodów. Najprawdopodobniej samochód zostanie zakupiony za gotówkę, jednakże jeżeli korzystna finansowo będzie opcja leasingu, wówczas samochód zostanie wyleasingowany. Umowa leasingu będzie spełniać warunki określone w art. 23b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Auto będzie wykorzystywane częściowo na potrzeby firmy, a częściowo prywatnie oraz stanowić będzie środek trwały, który zostanie wpisany do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, natomiast leasingowane - po wykupieniu na koniec umowy leasingu. Wydatki związane z drugim autem, Wnioskodawca zamierza zaliczać do kosztów uzyskania przychodu, a będą one podobne do tych jakie ponosi w związku z posiadanym obecnie autem.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące uregulowania prawne stwierdzić należy, że jeżeli w istocie zakup przez Wnioskodawcę drugiego auta osobowego wykorzystywanego do celów mieszanych, tzn. częściowo na potrzeby firmy, a częściowo prywatnie, używanego przez Wnioskodawcę zamiennie z posiadanym już autem, będzie miał na celu osiąganie przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła tego przychodu, to ponoszone wydatki na eksploatację obu aut, ich amortyzacja oraz raty leasingowe będą stanowić koszty uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże zaznaczyć należy, że wydatki na eksploatację obu aut będą podlegały zaliczeniu w poczet kosztów uzyskania przychodów wyłącznie w tej części, w której będą faktycznie służyć uzyskiwaniu przychodów z działalności, bowiem tylko takie wydatki, które rzeczywiście związane są z wykorzystaniem samochodów na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, spełniają warunki określone w art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Końcowo należy wskazać, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz.1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.