Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.266.2017.2.AG
z 15 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 sierpnia 2017 r. (data wpływu 28 sierpnia 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 10 października 2017 r. (data wpływu 17 października 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości ujęcia w kosztach uzyskania przychodów należności za towar, wynikających z faktur wystawionych przez kontrahenta oraz wydatków za jego transport i ekspertyzę, gdy dostarczony towar okazał się wadliwy oraz możliwości ujęcia tych kosztów w podatkowej księdze przychodów i rozchodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług.

Powyższy wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 i w art. 14f § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), w związku z czym Organ podatkowy pismem z dnia 28 września 2017 r., Nr 0113-KDIPT1-2.4012.552.2017.1.IR, 0113-KDIPT2-1.4011.266.2017.1.AG, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h wymienionej ustawy, wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 29 września 2017 r. i doręczono w dniu 6 października 2017 r. Uzupełnienie ww. wniosku wpłynęło w dniu 17 października 2017 r., nadane zostało w polskiej placówce pocztowej operatora publicznego w dniu 12 października 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w kwietniu 2015 r. dokonał zamówienia towaru (owoce i warzywa) w firmie …. Transakcja została potwierdzona wystawionymi przez ww. firmę fakturami na kwotę 68 492,50 Euro. Towar został przetransportowany na terytorium Polski przez firmę spedycyjną „…”. Koszt transportu 31 675,04 zł. Po otrzymaniu pierwszej transzy towaru okazało się, że towar nie jest zgodny z zamówieniem, bo nie nadaje się kompletnie do sprzedaży ze względu na jego stan (zepsute owoce i warzywa lub na skraju zepsucia). Mimo zgłoszenia tego faktu dostawca przesłał Wnioskodawcy dalsze partie towaru (część z nich miała zamienić te zepsute), które nosiły identyczne cechy wadliwości (zepsute lub bliskie zepsucia towary), mimo zapewnień dostawcy, że następne partie będą wolne od wad. Reasumując cały towar nie nadawał się do sprzedaży. Według oceny Wnioskodawcy, stan towarów nie odpowiadał złożonemu zamówieniu, więc był niezgodny z zamówieniem. Wnioskodawca zgłosił reklamację do dostawcy, który wyraził zgodę na powołanie eksperta dla oceny stanu niezgodności zamówienia z otrzymanym towarem. Do kontroli jakości ww. produktów powołana została firma P…. Zgodnie z dokonaną oceną przez firmę … i sporządzonym przez nią protokołem kontroli, towar nadawał się wyłącznie do utylizacji już w chwili dostarczenia.

Mając powyższe na względzie Wnioskodawca uznał, że otrzymał coś, czego nie zamawiał. Przedmiotem zamówienia były świeże warzywa i owoce, a otrzymał nienadający się do sprzedaży towar, który podlegał od samego początku utylizacji. Dokonując takiej oceny towaru uznał, że nie nosi on w żadnym wypadku cech towaru handlowego, gdyż ze względów sanitarnych nie mógł być dopuszczony do dalszej sprzedaży. Firma dostawcy, mimo otrzymania protokołu z kontroli towaru, stoi na innym stanowisku i domaga się od Wnioskodawcy zapłaty.

Sprawa jest sporna. Wnioskodawca dostał wyrok Sądu pierwszej instancji, tj. Sądu Gospodarczego w … z dnia 17 maja 2016 r., stanowiący nakaz zapłaty na rzecz firmy dostawcy. Rozprawa odbyła się bez udziału Wnioskodawcy w wyniku braku skutecznego powiadomienia Jego osoby o rozprawie (korespondencja została wysłana na błędny adres). W dniu 10 października 2016 r. Wnioskodawca złożył apelację od tego wyroku do Sądu Apelacyjnego w … i czeka na wyznaczenie terminu rozprawy.

Całość poniesionych w związku z powyższą transakcją kosztów, takich jak: koszt zakupu, koszty transportu oraz ekspertyzy nie mogła, zdaniem Wnioskodawcy, stanowić kosztu uzyskania przychodów, co spowodowało, że transakcja nie została przez Niego ujęta w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wobec faktu, że dostarczone zepsute warzywa i owoce, w ocenie Wnioskodawcy i zgodnie z ww. ekspertyzą, nie spełniały skutecznie roli towaru uznał także, że nie powinien wykazywać tej transakcji jako nabycia WNT.

W piśmie z dnia 10 października 2017 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku, Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu i usług. Prowadzony typ ewidencji to podatkowa księga przychodów i rozchodów. Swoje przychody (dochody) opodatkowuje 19% podatkiem liniowym.

Poinformował, że zamówienia towaru w firmie … dokonał telefonicznie. Firma … prowadzi działalność gospodarczą na terenie Francji. Złożenie powyższego zamówienia nie zostało poprzedzone żadną umową, wszystkie uzgodnienia miały formę rozmowy telefonicznej. Ewentualne reklamację miały opierać się o raport niezależnej firmy eksperckiej.

W odpowiedzi na pytanie: Kiedy Wnioskodawca dokonał zakupu towaru w firmie ….?, Wnioskodawca wskazał, że zamówienie nosiło datę 8 kwietnia 2015 r.

Ponadto podał, że firma … wystawiła Mu cztery faktury: 10 kwietnia 2015 r., 20 kwietnia 2015 r. i 23 kwietnia 2015 r. (korekta faktury) oraz 30 kwietnia 2015 r. Natomiast zamówiony „towar” został dostarczony Wnioskodawcy w trzech partiach: 13 kwietnia 2015 r., 20 kwietnia 2015 r. i 29 kwietnia 2015 r. Towar dotarł do Jego magazynu, jednakże ze względu na jego stan Wnioskodawca nie uznał go za towar zamówiony. Towar ten przechowywany był w magazynie Wnioskodawcy, chociażby w celu dokonania ekspertyzy. Jeżeli to oznacza przyjęcie towaru na magazyn, to został on przyjęty na magazyn.

Firma transportowa dostarczająca Wnioskodawcy zamówiony towar działała na Jego zamówienie, czyli na rzecz Wnioskodawcy. Koszty transportu ponosił Wnioskodawca.

Reklamacja została zgłoszona telefonicznie w dniu dostarczenia towaru (do każdej partii towaru oddzielne zgłoszenie telefoniczne). Firma … nakazała sporządzenie raportu o stanie towaru przez niezależną firmę ekspertów. Zgoda została wyrażona telefonicznie. Wnioskodawca miał swobodę w wyborze firmy, która dokona ekspertyzy stanu jakościowego towarów. Firma … według wiedzy Wnioskodawcy, posiadała odpowiednie uprawnienia do dokonania ekspertyzy. Ekspertyza została dokonana w dniach: 14 kwietnia 2015 r., 20 kwietnia 2015 r. i 29 kwietnia 2015 r. Koszty ekspertyzy w łącznej kwocie 3 321 zł poniósł Wnioskodawca i nie dokonał obciążenia firmy … tymi kosztami.

Dostarczony Wnioskodawcy wadliwy towar został zutylizowany. W związku z wadami dostarczonego towaru firma … wystawiła jedną fakturę korygującą z dnia 23 kwietnia 2015 r., nieobejmującą całości dostawy. Wnioskodawca nie uiścił należności za dostawę. Zamówiony przez Niego towar miał służyć działalności gospodarczej.

Firma … wystawiła Wnioskodawcy faktury na łączną kwotę 68 492,59 Euro. Miało to ich zdaniem potwierdzać prawidłowość dostawy (ze względu na jakość towaru Wnioskodawca nie uznał tej dostawy za właściwą).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania, przy czym pytanie Nr 1 zostało ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym ciąży na Wnioskodawcy, jako podatniku, obowiązek rozpoznania nabycia towaru dostarczonego Mu przez firmę …, jako nabycie wewnątrzwspólnotowe (dalej: WNT), o którym mowa w art. 9 ustawy o VAT?
2. Czy zgodnie z przepisami art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca prawidłowo uznał, że w stosunku do ww. towaru nie dochodzi do możliwości potraktowania zakupu dokonanego w firmie … jako kosztu uzyskania przychodów, co spowodowało brak możliwości ujęcia tego zakupu oraz kosztów mu towarzyszących, opisanych w stanie faktycznym (koszty transportu, koszty ekspertyzy), w podatkowej księdze przychodów i rozchodów?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania Nr 2, odnoszącego się do podatku dochodowego od osób fizycznych, natomiast w zakresie pytania Nr 1, dotyczącego podatku od towarów i usług, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu wniosku, otrzymał On od dostawcy produkt, który ze względu na swój stan nie mógł już w dniu dostawy, ani w czasie późniejszym, podlegać sprzedaży. Otrzymany produkt nie był dla Wnioskodawcy towarem. Oznacza to, że Wnioskodawca nie mógł go sprzedać, o czym wiedział już w chwili otrzymania dostawy. Skoro nie mógł sprzedać towaru już wtedy, to znaczy, że od chwili otrzymania dostawy zakup nie mógł służyć uzyskaniu przychodów.

Zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przedmiotowy rzekomy towar nie spełniał tych wymogów, tym bardziej, że w sporze z firmą …, Wnioskodawca zanegował całą dostawę jako niezgodną z zamówieniem.

Oznacza to zdaniem Wnioskodawcy, że wystawiona Mu przez firmę … faktura dotyczy dostawy czegoś, czego nie zamawiał (przedmiotem zamówienia był pełnowartościowy towar), a skoro tak, to wydatek ten nie stanowi u Wnioskodawcy kosztu uzyskania przychodów.

Uzasadniając to stanowisko, Wnioskodawca podkreślił, że w świetle cytowanego wyżej przepisu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie każdy wydatek dokumentowany fakturą może stanowić koszt uzyskania przychodu. Jest tak tylko w sytuacji, gdy wydatek taki służy uzyskaniu, zabezpieczeniu lub zachowaniu przychodów. Wspomniana dostawa z opisanych powodów nie spełniła takiego zadania.

Tak samo ma się rzecz z kosztem wykonanej ekspertyzy oraz kosztami transportu, które skoro dotyczą tej dostawy też nie mogą stanowić kosztu uzyskania przychodów.

Wyrażając własne stanowisko odnośnie pytania Nr 2, bazując na cytowanym wyżej brzmieniu art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca uważa, że:

• nie może uznać za koszt uzyskania przychodów wydatków wynikających z wystawionej Mu przez firmę … faktury, gdyż otrzymany produkt nie był towarem i neguje zasadność wystawienia faktury, jako niedokumentującej dostawy towaru, który zamówił,
  

• nie może uznać za koszt uzyskania przychodów wskazanych kosztów transportu oraz kosztów ekspertyzy, gdyż jako związane z nabyciem produktu, którego nie mógł sprzedać, nie są związane z uzyskaniem przychodów.
  
  

Wobec powyższego, nie powinien On wykazywać ww. wydatków (to jest: kosztów zakupu towaru, kosztów ekspertyzy oraz kosztów transportu) w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma, lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania wyróżnia się koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie). W przypadku kosztów pośrednich brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia, świadczenia na rzecz pracowników, koszty promocji i reklamy.

Przy ustalaniu kosztów uzyskania przychodów, każdy wydatek - poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu.

Powyższy przepis wskazuje, że podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem:

• faktycznego poniesienia wydatku,
  

• istnienia związku przyczynowego pomiędzy wydatkiem a przychodami,
  

• braku dokonanego wydatku na liście negatywnej, zawartej w art. 23 ustawy,
  

• odpowiedniego udokumentowania poniesionego wydatku.
  
  

Przy czym, obowiązek wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności gospodarczej, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów, spoczywa na podatniku.

Zgodnie zaś z art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej „księgą”, z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Z wyżej przytoczonego przepisu wynika obowiązek prowadzenia przez osoby prowadzące działalność gospodarczą podatkowej księgi przychodów i rozchodów lub ksiąg rachunkowych. W księgach tych podatnik obowiązany jest ewidencjonować przychody i koszty mające wpływ na ustalenie podstawy opodatkowania i wysokość należnego podatku.

Sposób prowadzenia księgi określa rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2017 r., poz. 728). Zawarte w załączniku Nr 1 do ww. rozporządzenia „Objaśnienia do podatkowej księgi przychodów i rozchodów” wskazują w jakich kolumnach wpisywać określone przychody i koszty.

W myśl pkt 7 ww. Objaśnień, kolumna 10 jest przeznaczona do wpisywania zakupu materiałów oraz towarów handlowych według cen zakupu.

W myśl pkt 11 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, kolumna 11 jest przeznaczona do wpisywania kosztów ubocznych związanych z zakupem, np. kosztów dotyczących transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze.

Zgodnie z pkt 13 Objaśnień do podatkowej księgi przychodów i rozchodów, kolumna 13 jest przeznaczona do wpisywania pozostałych kosztów (poza wymienionymi w kolumnach 10-12), z wyjątkiem kosztów, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

W świetle powyższych przepisów, koszty, których wysokość nie ma wpływu na podstawę opodatkowania i wysokość należnego podatku, nie powinny być w księdze ujmowane.

W takim stanie prawnym decyzja o ujęciu danego kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów każdorazowo winna być poprzedzona analizą, czy dany wydatek ma wpływ na wysokość podstawy opodatkowania, a tym samym wysokość należnego podatku dochodowego od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu i usług. W dniu 8 kwietnia 2015 r. zamówił w firmie …, prowadzącej działalność gospodarczą na terenie Francji, towar (owoce i warzywa). Zamówienia towaru dokonał telefonicznie, powyższe nie zostało poprzedzone żadną umową. Wszystkie uzgodnienia ww. sprawie miały formę rozmowy telefonicznej. Ewentualne reklamację miały opierać się o raport niezależnej firmy eksperckiej.

Zamówiony towar został przetransportowany na terytorium Polski przez wynajętą przez Wnioskodawcę firmę spedycyjną „…”. Towar dostarczony został w trzech partiach: 13 kwietnia 2015 r., 20 kwietnia 2015 r. i 29 kwietnia 2015 r. Poniesione w związku z transportem zamówionych towarów wydatki wynosiły 31 675,04 zł.

Już po otrzymaniu pierwszej transzy towaru okazało się, że nie nadaje się on do sprzedaży, gdyż dostarczone Wnioskodawcy owoce i warzywa są zepsute lub na skraju zepsucia. Reklamacja tej partii towaru została zgłoszona firmie … telefonicznie, przy czym firma ta zapewniała Wnioskodawcę, że dalsze partie towaru będą wolne od wad. Jednakże pozostałe partie towaru, których część miała zamienić te zepsute, również nie nadawała się do sprzedaży, były to bowiem warzywa i owoce zepsute lub bliskie zepsucia. Reklamacje tego towaru zostały zgłoszone telefonicznie, tj. w dniu dostarczenia każdej partii towaru dokonano oddzielnego zgłoszenia, co następowało drogą telefoniczną. W związku z powyższym firma … nakazała sporządzenie raportu o stanie towaru przez niezależną firmę ekspertów. Zgoda została wyrażona telefonicznie. Wnioskodawca miał swobodę w wyborze firmy, która dokona ekspertyzy stanu jakościowego towarów.

Ekspertyzę ww. towaru Wnioskodawca zlecił firma …, która według Jego wiedzy posiadała odpowiednie uprawnienia do dokonania ekspertyzy. Ekspertyzę wykonano w dniach: 14 kwietnia 2015 r., 20 kwietnia 2015 r. i 29 kwietnia 2015 r. Zgodnie z dokonaną przez firmę … oceną i sporządzonym przez nią protokołem kontroli, towar nadawał się wyłącznie do utylizacji już w chwili dostarczenia. Koszty ekspertyzy w łącznej kwocie 3 321 zł poniósł Wnioskodawca, nie dokonał obciążenia firmy … tymi kosztami. Dostarczony Wnioskodawcy wadliwy towar został zutylizowany.

Firma … wystawiła Wnioskodawcy trzy faktury: z dnia 10 kwietnia 2015 r., z dnia 20 kwietnia 2015 r. oraz z dnia 30 kwietnia 2015 r., a ponadto w związku z wadami dostarczonego towaru firma ta wystawiła jedną fakturę korygującą z dnia 23 kwietnia 2015 r., nieobejmującą jednak całości dostawy. Według ww. faktur łączna wartość dostarczonego Wnioskodawcy towaru wynosiła 68 492,59 Euro. Wnioskodawca nie uiścił należności za dostawę. Wnioskodawca uznał, że otrzymał coś, czego nie zamawiał. Przedmiotem zamówienia były bowiem świeże warzywa i owoce, a otrzymał nienadający się do sprzedaży towar, który podlegał od samego początku utylizacji, warzywa i owoce nie noszące cech towaru handlowego. Ze względów sanitarnych dostarczony Mu towar nie mógł być dopuszczony do dalszej sprzedaży. Natomiast firma …, mimo otrzymania protokołu z kontroli towaru, domaga się od Wnioskodawcy zapłaty za towar. Sprawa jest sporna. Wnioskodawca otrzymał wyrok Sądu Gospodarczego w … z dnia 17 maja 2016 r., zobowiązujący Go do zapłaty należności za dostawę ww. towaru na rzecz firmy …. Rozprawa odbyła się bez udziału Wnioskodawcy, gdyż nie powiadomiono Go skutecznie o rozprawie (korespondencja została wysłana na błędny adres). W dniu 10 października 2016 r. Wnioskodawca złożył apelację od tego wyroku do Sądu Apelacyjnego w … i czeka na wyznaczenie terminu rozprawy.

Zauważyć należy, zgodnie z art. 555 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), sprzedawca jest odpowiedzialny względem kupującego, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę fizyczną lub prawną (rękojmia).

Stosownie do art. 5561 § 1ww. ustawy, wada fizyczna polega na niezgodności rzeczy sprzedanej z umową. W szczególności rzecz sprzedana jest niezgodna z umową, jeżeli:

1. nie ma właściwości, które rzecz tego rodzaju powinna mieć ze względu na cel w umowie oznaczony albo wynikający z okoliczności lub przeznaczenia;
2. nie ma właściwości, o których istnieniu sprzedawca zapewnił kupującego, w tym przedstawiając próbkę lub wzór;
3. nie nadaje się do celu, o którym kupujący poinformował sprzedawcę przy zawarciu umowy, a sprzedawca nie zgłosił zastrzeżenia co do takiego jej przeznaczenia;
4. została kupującemu wydana w stanie niezupełnym.
   
   

W myśl art. 561 § 1 powyższej ustawy, jeżeli rzecz sprzedana ma wadę, kupujący może żądać wymiany rzeczy na wolną od wad albo usunięcia wady.

Sprzedawca jest obowiązany wymienić rzecz wadliwą na wolną od wad lub usunąć wadę w rozsądnym czasie bez nadmiernych niedogodności dla kupującego (art. 561 § 2 ww. ustawy).

Według art. 577 § 1 ustawy Kodeks cywilny, udzielenie gwarancji następuje przez złożenie oświadczenia gwarancyjnego, które określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego w przypadku, gdy rzecz sprzedana nie ma właściwości określonych w tym oświadczeniu. Oświadczenie gwarancyjne może zostać złożone w reklamie.

Zgodnie z art. 577 § 2 ww. ustawy, obowiązki gwaranta mogą w szczególności polegać na zwrocie zapłaconej ceny, wymianie rzeczy bądź jej naprawie oraz zapewnieniu innych usług.

Stosownie do art. 579 § 1 powyższej ustawy, kupujący może wykonywać uprawnienia z tytułu rękojmi za wady fizyczne rzeczy niezależnie od uprawnień wynikających z gwarancji.

Z treści przytoczonych powyżej przepisów ustawy Kodeks cywilny wynika, że w przypadku, gdy przekazany towar okazuje się wadliwy, na sprzedawcy ciąży obowiązek prawny naprawy, bądź wymiany wadliwego towaru. W takiej sytuacji, wszystkie wydatki związane z reklamacją wadliwego towaru oraz jego naprawą lub wymianą wadliwego towaru obowiązany jest ponieść sprzedający.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że skoro otrzymane przez Wnioskodawcę w 2015 r. od francuskiej firmy …, w związku z zamówieniem z dnia 8 kwietnia 2015 r., warzywa i owoce, które miały stanowić towar handlowy, nie nadawały się do sprzedaży, gdyż były zepsute lub na granicy zepsucia i z uwagi na powyższe nie mogły być wykorzystane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, to należność za ww. dostawę, wynikająca z faktur wystawionych przez firmę …, nie stanowi kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto brak jest podstaw do ujęcia w kosztach uzyskania przychodów kwot wynikających z ww. faktur również z uwagi na fakt, że należność za te faktury nie została przez Wnioskodawcę uiszczona, nie mamy więc w tym przypadku do czynienia z wydatkiem faktycznie poniesionym.

Nie stanowią również kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej wydatki poniesione przez Niego na ekspertyzę dostarczonego towaru, tj. warzyw i owoców oraz za transport wadliwego towaru z Francji do firmy Wnioskodawcy. Wydatki te, jako związane z wadliwym towarem, który już w momencie sprzedaży nie nadawał się do gospodarczego wykorzystania nie mają wpływu na przychody osiągane z tej działalności, ani na zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodu. W świetle art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowią więc kosztów uzyskania przychodów. Skoro wskazane wyżej należności za faktury oraz wydatki za ekspertyzę wadliwych towarów i ich transport nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, to nie wystąpi obowiązek ich ewidencjonowania w podatkowej księdze przychodów i rozchodów po stronie kosztów.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Informuje się, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych w trybie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe lub stan faktyczny będą zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania dowodowego okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. W związku z powyższym, przy wydawaniu niniejszej interpretacji Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Ponadto nadmienia się, że wydając interpretację w trybie art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonych do wniosku ORD-IN dokumentów, jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i Jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.