Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-1.4011.346.2017.1.KS
z 16 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2017 r. (data wpływu 6 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z zawarciem ugody - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2017 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z zawarciem ugody.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki osobowej K. SPÓŁKA JAWNA (dalej: „Spółka”).

W rozumieniu ustawy o PIT Wnioskodawca jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą i jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

Spółka prowadzi działalność usługową w zakresie krajowego i międzynarodowego transportu. Spółka posiada ubezpieczenie OC przewoźnika za całkowite lub częściowe zaginięcie towaru lub za jego uszkodzenie w międzynarodowym transporcie samochodowym, którą Ubezpieczający ponosi zgodnie z postanowieniami Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR).

W 2015 roku, Spółka realizowała zlecenie transportowe z Francji na rzecz niemieckiego spedytora, z którym Spółka ma podpisaną umowę na świadczenie usług przewozu towarów. Z dokumentów potwierdzających zlecenie transportu wynika, że samochód ciężarowy, w którym znajdował się przewożony towar nie powinien pozostawać bez nadzoru. Samochód w czasie postoju powinien pozostawać na parkingu strzeżonym i zabezpieczonym.

W związku z faktem, że dopuszczalny czas jazdy i pracy kierowcy dobiegał końca, po którym kierowca zobowiązany jest do wykonania 9-cio godzinnej przerwy, kierowca nie miał możliwości zatrzymania samochodu na parkingu strzeżonym (oddalonym o 74 km) tylko na parkingu przy stacji benzynowej ESSO w miejscu oświetlonym wśród innych samochodów. Jednocześnie, kierowca nie opuścił pojazdu, zatem nie pozostawił go bez nadzoru i zamknął naczepę dodatkowym, ponadstandardowym zabezpieczeniem.

Pomimo dochowania staranności doszło do włamania do naczepy samochodu (po uprzednim odurzeniu kierowy) i kradzieży przewożonego towaru. Wartość skradzionego towaru wyceniono na 71.666,13 EUR.

W związku ze zgłoszoną przez Spółkę szkodą, Ubezpieczyciel Spółki dokonał wypłaty odszkodowania na rzecz niemieckiego spedytora, przyjmując za podstawę jego wypłaty art. 23 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR). Zgodnie z powołanym przepisem, jeżeli na podstawie postanowień niniejszej Konwencji przewoźnik obowiązany jest zapłacić odszkodowanie za całkowite lub częściowe zaginięcie towaru, odszkodowanie to oblicza się według wartości towaru w miejscu i w okresie przyjęcia go do przewozu. Odszkodowanie nie może jednak przekraczać 8,33 jednostki rozrachunkowej za 1 kilogram brakującej wagi brutto. W konsekwencji za podstawę wypłaty odszkodowania przyjęto wagę a nie wartość towaru. Kwota wypłaconego odszkodowania wynosiła 22.947,15 EUR.

Niemiecki spedytor pozwał Spółkę o zapłatę różnicy pomiędzy wartością skradzionego towaru oraz otrzymanym odszkodowaniem, powiększając tę kwotę o koszty wyceny skradzionego towaru oraz o odsetki.

Spółka zwróciła się do niemieckich prawników o ocenę prawną powyższego powództwa. Analiza sprawy i ewentualnych kosztów z nią związanych skutkowały podpisaniem z niemieckim spedytorem ugody sądowej na podstawie, której Spółka wypłaciła spedytorowi niemieckiemu kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy wypłaconym od Ubezpieczyciela odszkodowaniem, a wartością żądaną przez niemieckiego spedytora. Strony partycypowały w kosztach postępowania w takim stopniu, że Spółka poniosła 70% kosztów postępowania a niemiecki spedytor 30%.

Spółka wypłaciła umówioną kwotę, aby uniknąć kosztownego procesu toczonego poza granicami Polski i aby kontynuować współpracę z niemieckim spedytorem.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisywanym stanie faktycznym, Wnioskodawczyni będzie uprawniona do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu, wydatków poniesionych w związku z zawarciem ugody tj. kosztów wypłaconego odszkodowania oraz kosztów postępowania, w proporcji do posiadanego udziału w Spółce?

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma ona prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej kwoty na podstawie ugody, proporcjonalnie do udziału w zyskach Spółki.

Zgodnie z art. 22 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodu kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

Aby dane wydatki mogły być uznane za koszty uzyskania przychodów, jedynie wówczas, gdy spełniają następujące przesłanki:

1. służą osiągnięciu przychodu, czyli zostały poniesione w celu jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz
   
2. nie zostały wymienione przez ustawodawcę w katalogu kosztów wyłączonych przez niego spośród kosztów uzyskania przychodów.
   
   

W związku z powyższym, dla dokonania oceny, czy wypłacona na podstawie ugody kwota odszkodowania może być dla Wnioskodawczyni kosztem uzyskania przychodu, należy zweryfikować czy dany wydatek spełnia przesłanki określone w art. 22 ustawy o PIT i jednocześnie nie mieści się w normie prawnej wskazanej w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawczyni poniesione na podstawie zawartej ugody sądowej wydatki tj. koszty odszkodowania oraz koszty sądowe zostały poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów.

Należy podkreślić, że Spółka zdecydowała się na wypłatę dodatkowej kwoty (ponad kwotę odszkodowania uzyskaną od Ubezpieczyciela), nie dlatego, że uznaje swoją winę w zakresie skradzionego towaru, a jedynie utrzymania relacji handlowych z kontrahentem i nie narażania się na koszty związane z kontynuacją procesu toczonego za granicą (koszty postępowania, koszty zastępstwa prawnego).

Zdaniem Wnioskodawczyni, gdyby kradzież towaru była wynikiem zawinionego działania Spółki, Ubezpieczyciel nie dokonałby wypłaty odszkodowania. Zgodnie bowiem z art. 29 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) przewoźnik nie ma prawa korzystać z postanowień niniejszego rozdziału, które wyłączają lub ograniczają jego odpowiedzialność albo które przenoszą na drugą stronę ciężar dowodu, jeżeli szkoda powstała wskutek złego zamiaru przewoźnika lub jego niedbalstwa, które według prawa obowiązującego w miejscu prowadzenia sprawy sądowej uważane jest za równoznaczne ze złym zamiarem. To samo postanowienie stosuje się, jeżeli złego zamiaru lub niedbalstwa dopuszczają się pracownicy przewoźnika lub jakiekolwiek inne osoby, do których usług odwołuje się on dla wykonania przewozu, jeżeli ci pracownicy lub te inne osoby działają w wykonaniu swych funkcji. W takim przypadku ci pracownicy i te inne osoby nie mają prawa korzystania w zakresie ich osobistej odpowiedzialności z postanowień niniejszego rozdziału, wymienionych w ustępie 1.

W związku z tym, że Ubezpieczyciel nie zastosował żadnej przesłanki pozwalającej na niewypłacenie odszkodowania, należy przyjąć, że Ubezpieczyciel uznał, że doszło do kradzieży bez przyczynienia Spółki. W związku z powyższym dokonano wypłaty odszkodowania według kryteriów konwencji CMR - z uwzględnieniem wagi towarów a nie ich wartości.

Kwota odszkodowania wypłaconego poszkodowanemu niemieckiemu spedytorowi nie stanowiła dla niego wystarczającej rekompensaty. W związku z powyższym pozwano Spółkę o zapłatę kwoty uwzględniającej wartość skradzionego towaru.

Analiza sytuacji doprowadziła do konkluzji, że z punktu widzenia dalszego funkcjonowania Spółki, bardziej opłacalne jest przystanie na warunki ugody oferowane przez niemieckiego spedytora, niż kontynuowanie sporu bez pewnej szansy na wygraną. W konsekwencji, należy wskazać, że działanie Spółki polegające na wypłacie kwoty wynikającej z ugody miało wyłącznie na celu zabezpieczenie interesu finansowego Spółki - zachowanie źródła przychodów Spółki - poprzez utrzymanie dalszych relacji z kontrahentem Spółki i nie narażenia się na ewentualne coraz większe koszty sporu.

W kolejnym kroku, należy zweryfikować, czy działanie Spółki należy traktować jako usługę wykonaną wadliwie, co skutkowałoby wyłączeniem kwot wypłaconych przez Spółkę z kosztów uzyskania przychodów na podstawie ww. art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT, czy też jako usługę niewykonaną.

Należy wskazać, że art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT zawiera zamknięty katalog kar umownych i odszkodowań niestanowiących kosztów uzyskania przychodów - kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług. W związku z powyższym, wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów może nastąpić jedynie w sytuacji wadliwego albo opóźnionego wykonania usługi. A contrario inne płacone przez podatnika kary i odszkodowania mogą być kosztem podatkowym, jeżeli spełnione są przesłanki określone w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

W przedmiotowej sprawie nie doszło do zwłoki w dostarczeniu towaru, ponieważ towar nie został ostatecznie przemieszczony do umówionego miejsca.

Odnośnie wadliwości wykonanej usługi, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują w odrębny sposób terminu „wadliwy”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być rozumiane w sposób przyjęty na gruncie języka polskiego. Słowo „wadliwy” oznacza tyle, co „mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003).

Zgodnie z art. 774 ustawy z dnia 23.04.1964 r. - Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) Przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Z powyższego przepisu wynika, że cechą konstytutywną umowy przewozu jest przewiezienie osób lub rzeczy, za pomocą odpowiedniego środka transportu, do miejsca przeznaczenia. Usługi przewoźnika nie obejmują samego tylko działania, ale i jego rezultat. W sytuacji kradzieży towaru nie doszło do wykonania umowy, gdyż zaistniała trwała przeszkoda w dokonaniu przewozu, która uniemożliwiła dostarczenie przesyłki do miejsca przeznaczenia. W konsekwencji, z uwagi na fakt, że zlecona Spółce usługa przewozowa nie została wykonana, w niniejszej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o PIT.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny w kontekście powołanych przepisów, należy wskazać, że w przedmiotowej sprawie nie ma zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT.

Rozpatrując sprawę zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych w kontekście spełnienia przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 ustawy należy wziąć pod uwagę okoliczności sprawy tj.:

• niemożność zatrzymania się na parkingu strzeżonym przez kierowcę,
• dochowanie przez kierowcę staranności w nadzorze poprzez nieopuszczanie pojazdu oraz - zastosowanie dodatkowych zabezpieczeń,
• uznanie braku przyczynienia przez Spółkę i wypłacenie odszkodowania przez Ubezpieczyciela,
• dokonanie wypłaty różnicy odszkodowania pomiędzy wypłaconym odszkodowaniem uwzględniającym wagę towaru a odszkodowaniem kalkulowanym w oparciu o kryterium wartości z uwagi na chęć zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów Spółki,
• kontynuowania współpracy z kontrahentem niemieckim.
  
  

Mając na uwadze powyższe okoliczności, należy wskazać, że Wnioskodawca będący wspólnikiem Spółki ma prawo do rozpoznania kosztów podatkowych w postaci poniesionych wydatków na wypłatę kwot wynikających z ugody sądowej zawartej przed niemieckim sądem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższa definicja ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

W świetle powyższego uznać więc należy, że aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 cyt. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Przepisy art. 23 ust. 1 ww. ustawy zawierają enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów co oznacza, że każdy wydatek dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów nawet, jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Jednocześnie należy zauważyć, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 23 ust.1 cyt. ustawy zostaną ex lege uznane za koszty podlegające odliczeniu. Do uznania bowiem wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest wykazanie, że określony wydatek został poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów a więc winien być spełniony również ogólny warunek określony w art. 22 ust. 1 powoływanej ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług.

W świetle nakreślonego stanu faktycznego dla oceny stanowiska Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zaliczenia wypłaconego odszkodowania do kosztów uzyskania przychodów istotne jest ustalenie, czy przedmiotową umowę przewozu należy traktować jako usługę wykonaną wadliwie, co skutkowałoby wyłączeniem kwot wypłaconych z tytułu odszkodowania przez spółkę jawną, w której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy też jako usługę niewykonaną, co z kolei wymagałoby ustalenia związku z przychodami, zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują w odrębny sposób terminu „wadliwy”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Na gruncie języka polskiego słowo „wadliwy” oznacza tyle, co „mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003).

Zgodnie z art. 774 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks Cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Z powyższego przepisu wynika, że cechą konstytutywną umowy przewozu jest przewiezienie osób lub rzeczy, za pomocą odpowiedniego środka transportu, do miejsca przeznaczenia. Usługi przewoźnika nie obejmują samego tylko działania, ale i jego rezultat. W sytuacji kradzieży towaru podczas wykonywania usługi transportu nie doszło do wykonania umowy, gdyż zaistniała trwała przeszkoda w dokonaniu przewozu, która uniemożliwiła dostarczenie towaru do miejsca przeznaczenia. Z uwagi na fakt, że zlecona spółce jawnej usługa przewozowa nie została wykonana, w niniejszej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy podatkowej.

Do rozważenia pozostaje zatem kwestia celu poniesionych wydatków będących następstwem zawarciem ugody w postaci kosztów wypłaconego odszkodowania oraz kosztów postępowania ugodowego kontekście przepisu art. 22 ust. 1 ustawy. Wyjaśnić należy, że przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie usług transportowych odpowiada na zasadzie ryzyka za szkody wyrządzone w przewożonym towarze powstałe podczas transportu.

Na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca konstruując zapis art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i biorąc pod uwagę wymagania w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków w stosunku do przedsiębiorców oczekuje, że podatnik prowadząc działalność gospodarczą i kwalifikując wydatki do kosztów podatkowych czyni to przy zachowaniu reguł należytej staranności. Aby poniesione wydatki mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania podatnika zmierzającego do powstania przychodu, zachowana albo zabezpieczenia źródła ich uzyskania, a nie skutkiem zaniedbań, czy braku staranności.

W przedmiotowej sprawie na skutek kradzieży, towar nie dotarł z Francji na rzecz niemieckiego spedytora, z którym spółka prowadząca działalność usługową w zakresie krajowego i międzynarodowego transportu posiada podpisaną umowę na świadczenie usług przewozu towarów. Z dokumentów potwierdzających zlecenie transportu wynika, że samochód ciężarowy, w którym znajdował się przewożony towar nie powinien pozostawać bez nadzoru. Samochód w czasie postoju powinien pozostawać na parkingu strzeżonym i zabezpieczonym. W związku z faktem, że dopuszczalny czas jazdy i pracy kierowcy dobiegał końca, po którym kierowca zobowiązany jest do wykonania przerwy, kierowca nie miał możliwości zatrzymania samochodu na parkingu strzeżonym tylko na parkingu przy stacji benzynowej. Doszło do włamania do naczepy samochodu i kradzieży przewożonego towaru. Niemiecki spedytor pozwał Spółkę o zapłatę różnicy pomiędzy wartością skradzionego towaru oraz otrzymanym odszkodowaniem, powiększając tę kwotę o koszty wyceny skradzionego towaru oraz o odsetki. Spółka podpisała z niemieckim spedytorem ugodę sądową na podstawie, której wypłaciła spedytorowi niemieckiemu kwotę stanowiącą różnicę pomiędzy wypłaconym od Ubezpieczyciela odszkodowaniem, a wartością żądaną przez niemieckiego spedytora. Strony partycypowały w kosztach postępowania w takim stopniu, że Spółka poniosła 70% kosztów postępowania a niemiecki spedytor 30%.

W ocenie Wnioskodawczyni ma ona prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej kwoty na podstawie ugody, proporcjonalnie do udziału w zyskach Spółki.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie w istocie nie ma zastosowania art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niemniej jednak rozpatrując kwestię zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów podatkowych w kontekście spełnienia przesłanek określonych w art. 22 ust. 1 ustawy w ocenie tut. Organu przedstawiony stan faktyczny nie daje podstaw do zaliczenia wypłaconych kwot na podstawie zawartej ugody do kosztów podatkowych. Dokonując badania wydatku pod kątem jego związku z przychodem, zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów na gruncie ustawy podatkowej należy za każdym razem uwzględnić zasadę racjonalności działania podatnika przez pryzmat działań przy zachowaniu należytej staranności zmierzających do powstania przychodu, zachowania albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu uzależniona jest bowiem od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności podatnik powinien przewidzieć, że wydatek przyczyni się do osiągnięcia przychodu, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

W przedmiotowej sprawie istotna jest analiza okoliczności dotyczących dokonanej kradzieży i w efekcie poniesionego wydatku w postaci odszkodowania oraz kosztów postępowania ugodowego za szkody powstałe z tego tytułu. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego wydatku towarzyszyło racjonalne działanie w zakresie świadczenia usług przewozu towarów. W kontekście racjonalności działań podmiotu gospodarczego należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą firmy oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań powodujących zmniejszenie jego wpływów. Działalność gospodarcza podlega bowiem określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działań w dążeniu do realizacji postawionego celu.

Z opisanego stanu faktycznego nie wynika, aby w trakcie wykonywana zobowiązać polegających na wykonywaniu usługi transportu towaru na rzecz zleceniodawcy dochowano należytej staranności. Podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie profesjonalnego świadczenia usług transportowych nie może kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem zaniedbań czy niewłaściwego działania. Skoro z dokumentów potwierdzających zlecenie transportu jednoznacznie wynikało, że samochód w którym znajdował się przewożony towar nie powinien pozostawać bez nadzoru, a w czasie postoju powinien pozostawać na parkingu strzeżonym i zabezpieczonym to trudno przyjąć, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku dochowania należytej staranności a poniesiony wydatek miał na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Tymczasem w rozpatrywanym przypadku celem poniesienia wydatku w związku z zawartą ugodą z kontrahentem było uwolnienie się spółki jawnej od odpowiedzialności odszkodowawczej wynikającej z przepisów prawa przewozowego i Kodeksu cywilnego wobec podmiotu zamawiającego usługę przewozu towarów, a nie uzyskanie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, co jest warunkiem koniecznym zastosowania art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć należy, że podmiot świadczący profesjonalne usługi transportu w celu prawidłowego wykonania ciążących na nim obowiązków w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa przewożonego towaru winien zachować się zgodnie z ustaleniami będących efektem zawartej uprzednio z kontrahentem umowy na przewóz towarów. Jeżeli więc spółka jawna przyjęła zlecenie przewozu towaru i zgodziła się na wypełnienie ustalonych warunkami przewozu, to jako podmiot świadczący profesjonalne usługi przewozu winna w taki sposób rozplanować trasę, czas przewozu oraz miejsca postoju, aby zapewnić bezpieczeństwo przewożonego ładunku. Nie można więc mówić o należytym wykonaniu umowy przewozu, jeżeli pojazd przewożący ładunek kontrahenta podczas postoju znajdował się poza miejscem do tego wyznaczonym, co bez wątpienia ułatwiło i umożliwiło kradzież.

Wprawdzie powstała kradzież była bezpośrednim następstwem nieuprawnionego działania osób trzecich, to jednak poprzez niewypełnienie ustalonych z kontrahentem warunków przewozu towaru w zakresie wyznaczonego miejsca postoju nie dochowano należytej staranności. W kontekście art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyjaśnić należy, że ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik - w rozpatrywanej sprawie wspólnicy spółki jawnej. Nie ma zatem możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa, zwłaszcza wówczas gdy nie dochowano należytej staranności w trakcie realizacji umowy z kontrahentem. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Z wniosku nie wynika natomiast aby zgodnie z ustalonymi z kontrahentem warunkami przewozu zostały podjęte wystarczające działania zmierzające do zapobieżenia powstałej szkodzie na majątku kontrahenta, co wyklucza możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Skoro spółka jawna, w której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem świadcząc usługi przewozu towarów nie zachowała reguł należytej staranności, to tut. Organ podatkowy nie może przyjąć, że poniesione przez spółkę wydatki były racjonalne i spełniały przesłanki, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy, że poniesione przez spółkę jawną wydatki związane z zawartą ugodą tj. koszty wypłaconego odszkodowania oraz koszty postępowania nie mogą być zaliczone na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych w związku z zawarciem ugody należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będący przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.