Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.292.2017.1.WM
z 7 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 września 2017 r. (data wpływu 25 września 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia straty – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia straty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym. Obecnie nie prowadzi działalności gospodarczej, tak w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, jak również nie pozostaje wspólnikiem żadnej spółki osobowej. Wnioskodawca do kwietnia 2016 r. prowadził jednoosobową działalność gospodarczą. W kwietniu 2016 r. jednoosobowa działalność gospodarcza Wnioskodawcy została wykreślona z rejestru CEIDG. Dodatkowo, w okresie od połowy 2015 r. do wiosny 2017 r. Wnioskodawca był wspólnikiem w kilku spółkach osobowych, tj. komandytariuszem w spółkach komandytowych. Spółki komandytowe w okresie, w którym Wnioskodawca był ich wspólnikiem wypracowały stratę podatkową, tak za 2016 r., jak i w 2017 r. W konsekwencji. Wnioskodawcy przypisano stratę podatkową, której wysokość nie jest przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, która została wykazana w rozliczeniu rocznym złożonym za 2016 r. Jak wspomniano, również w 2017 r. spółki komandytowe wykazały stratę podatkową w czasie, kiedy Wnioskodawca był ich komandytariuszem i w konsekwencji, Wnioskodawcy przypisano odpowiednie kwoty straty podatkowej. Na dzień złożenia niniejszego wniosku, w stosunku do straty za 2016 r., spełniony jest warunek stanowiący, że aby odliczyć stratę za ubiegły rok od dochodu w roku następnym lub w latach przyszłych, należy najpierw złożyć zeznanie roczne, w którym strata ta zostanie wykazana (przykładowo przywołać można tutaj wyrok Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 12 lipca 2002 r., sygn. akt I SA/Łd 1362/2000). Nie ma natomiast przeszkód, aby w 2017 r. zakładając, że Wnioskodawca będzie w tym roku posiadał status przedsiębiorcy, strata za 2017 r. ulega potrąceniu z dochodem już w danym roku podatkowym i w efekcie tego, do zeznania rocznego wpisujemy mniejszy dochód (dochód pomniejszony o stratę), czy też nawet stratę (gdy strata z jednej transakcji była wyższa, niż dochód z innej).

Żadna ze strat, tj. strata wypracowana w 2016 r., jak również strata pochodząca z rozliczeń
2017 r. na dzień złożenia niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie została jeszcze rozliczona przez Wnioskodawcę

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca będzie mógł w przyszłości rozliczyć opisane straty podatkowe prowadząc działalność gospodarczą, niezależnie od tego, czy będzie to jednoosobowa działalność gospodarcza, czy też Wnioskodawca działalność będzie prowadził jako wspólnik spółki osobowej?
2. Czy wypracowane straty powinny być rozliczone w taki sposób, że rozliczenie dokonywane jest przez ich odliczenie od dochodów w najbliższych kolejno następujących po sobie pięciu latach podatkowych, z tym, że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty?
3. Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do rozliczenia wskazanych strat po założeniu działalności gospodarczej lub po przystąpieniu jako wspólnik do spółki osobowej pomimo, że przez pewien czas nie prowadził w żadnej formie działalności gospodarczej?

Zdaniem Wnioskodawcy, będzie mógł rozliczyć w przyszłości straty podatkowe prowadząc działalność gospodarczą niezależnie od tego, czy będzie to jednoosobowa działalność gospodarcza, czy też Wnioskodawca będzie prowadził działalność gospodarczą jako wspólnik spółki osobowej. Zgodnie bowiem z przepisem art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT), o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym, że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty. W konsekwencji, rozliczenie straty ze źródła przychodów polega na tym, że o wysokość tej straty można obniżyć dochód z danego źródła.

Przy rozliczeniu straty należy przestrzegać zasady, że strata z danego źródła przychodu może być pokryta jedynie z dochodów z tego samego źródła. Oznacza to, że w przedstawionym stanie faktycznym, wypracowane straty mogą być rozliczone od dochodów osiąganych w przyszłości przez Wnioskodawcę z działalności gospodarczej, tak jednoosobowej, jak i uczestnictwa w spółce osobowej, które stanową to samo źródło przychodów na gruncie ustawy o PIT. Spółki osobowe, w tym spółki komandytowe nie posiadają osobowości prawnej. Nie są więc podatnikiem podatku dochodowego, ponieważ podatnikami są jej wspólnicy. Osoba fizyczna będąca wspólnikiem spółki komandytowej lub innej spółki osobowej będzie więc podlegała opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach określonych w ustawie o PIT – w tym przypadku, jak wynika z art. 5b ust. 2 ustawy o PIT jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka nie będąca osobą prawną (m.in. spółka komandytowa), przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o PIT, uznaje się za przychody ze źródła, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Zgodnie bowiem z przepisem art. 5b ust. 2 ustawy o PIT, przychody wspólnika będącego osobą fizyczną z udziału w spółce niebędącej podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą również u niego uznaje się za przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. Stanowisko takie znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych: np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 29 czerwca 2017 r. w sprawie I SA/GI 296/15, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 marca 2017 r. w sprawie III SA/Wa 243/16, oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2017 r. w sprawie FSK 15/17.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 maja 2017 r. w sprawie I FSK 3110/15 podkreślił jednoznacznie, że: „przychód wspólnika – osoby fizycznej – z udziału w spółce niemającej osobowości prawnej zgodnie z art. 5b ust. 2 u.p.d.o.f. jest przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.), bez względu na rodzaj prowadzonej przez spółkę działalności oraz źródeł, z których spółka ta uzyskuje przychody”.

Warto również zacytować tezę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 maja 2014 r. w sprawie II FSK 1402/12, która stanowi, że w ustawie o PIT zawarta jest legalna definicja działalności gospodarczej i to ona przesądza o tym, kto jest podatnikiem podatku dochodowego.

W konsekwencji należy uznać, że Wnioskodawca będzie mógł rozliczyć w przyszłości wypracowane przez spółki komandytowe, w których był komandytariuszem, straty podatkowe tak w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, jak również jako wspólnik spółki osobowej.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wypracowane straty powinny być rozliczone w taki sposób, że rozliczenie dokonywane jest przez ich odliczenie od dochodów w najbliższych kolejno następujących po sobie pięciu latach podatkowych, z tym, że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty. Wniosek ten wynika wprost z brzmienia przepisu art. 9 ust. 3 ustawy o PIT, przy czym dodatkowo należy podkreślić, że w przypadku rozpoczęcia przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, uiszczane co miesiąc zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych powinny być obliczane od nadwyżki dochodu ponad kwotę straty przypadającej do odliczenia od dochodu od początku roku. Zatem całą część straty przypadającej do odliczenia w danym roku można uwzględnić przy obliczaniu pierwszej zaliczki.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że przysługuje mu prawo do rozliczenia wskazanych strat po założeniu działalności gospodarczej lub po przystąpieniu jako wspólnik do spółki osobowej pomimo, że przez pewien czas nie prowadził w żadnej formie działalności gospodarczej. Prawo to będzie przysługiwało w okresie wskazanym w przepisie art. 9 ust. 3 ustawy o PIT, okres nieprowadzenia działalności nie wstrzymuje biegu tego terminu. Innymi słowy, przerwanie okresu prowadzenia działalności nie skutkuje brakiem możliwości rozliczenia wypracowanych w okresie wcześniej prowadzonej działalności gospodarczej strat. Jak już wspomniano, instytucja straty podatkowej została uregulowana w art. 9 ustawy o PIT. Mówi on m.in., że dochodem z danego źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów. Przepisy podatkowe dają przy tym podatnikowi możliwość rozliczenia takiej straty. Szczegóły w tym zakresie znalazły się w ust. 3 przytoczonego wyżej przepisu. Co za tym idzie, ustawodawca zakreślił przede wszystkim ramy czasowe, w których strata podatkowa może być rozliczona – podatnik ma na to 5 lat następujących po roku, w którym stratę poniósł. Niemniej istotne jest przy tym także to, z jakiego źródła przychodów taka strata została poniesiona. Będzie ją można bowiem rozliczyć jedynie w ramach tego samego źródła przychodów, w ramach którego ją poniesiono. Przepisy prawa podatkowego nie odnoszą się jednak do braku możliwości rozliczenia straty podatkowej w przyszłości, w ramach prowadzenia nowej działalności gospodarczej, pod warunkiem, że zachowany jest okres 5 lat, oraz warunek tego samego źródła przychodu. W konsekwencji, prawa do rozliczenia wypracowanej straty nie traci przedsiębiorca, który dokonuje likwidacji działalności lub jej zamknięcia. Zamknięcie działalności oznacza bowiem jedynie wygaśnięcie źródła przychodów u podatnika, w ramach którego mógłby on w latach następnych osiągnięty dochód pomniejszyć o część powstałej straty. Niemniej prawo do rozliczenia takiej straty wciąż mu przysługuje. Co więcej, bez znaczenia pozostanie tutaj wybrana forma opodatkowania dla nowej działalności gospodarczej (z wyłączeniem karty podatkowej). Stanowisko takie jest w pełni akceptowane przez organy podatkowe, przykładowo wskazać można na interpretację Urzędu Skarbowego w Kartuzach z dnia 31 października 2005 r. w sprawie DF/415- 48/05/JM Konsekwencją przyjęcia zasady, że stratę ze źródła przychodów można pokryć tylko z dochodu uzyskanego z tego źródła, jest utrata prawa do rozliczenia straty, jeżeli podatnik „zlikwidował” źródło przychodów. Likwidacja polega na tym że podatnik tak układa swoje sprawy majątkowe, że nie uzyskuje żadnych przychodów ze źródła, z którego poniósł stratę, ale w zamian za to uzyskuje przychody z innego źródła. Jak się podkreśla w literaturze (red. J. Marciniuk „Podatek dochodowy od osób fizycznych”, Podatkowe Komentarze Becka, Warszawa 2014), w przeciwieństwie do tego nie będzie likwidacją źródła zaprzestanie działalności, która była powodem straty i rozpoczęcie nowej, z której przychody także będą kwalifikowane do tego samego źródła przychodów. Analogicznie stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 31 stycznia 1997 r. w sprawie III SA 1221/95. Istotnym jest tylko to, że zawieszenie działalności gospodarczej nie wstrzymuje biegu terminu do rozliczenia straty i nie wpływa na okres rozliczenia straty. Tak też argumentują organy podatkowe, czego przykładem jest interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 28 lutego 2011 r. nr ILPB1/415-1375/10- 2/AMN.

Wnioskodawca zdaje sobie oczywiście sprawę, że przywołane w niniejszym wniosku interpretacje oraz orzecznictwo nie są dla niego, ani dla organu wiążące, ponieważ zostały wydane w indywidualnych sprawach innych podatników. Jednakże dokumenty te wskazują na sposób interpretacji przepisów stanowiących o rozliczaniu straty podatkowej, które potwierdzają stanowisko Wnioskodawcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (art. 5b ust. 2 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

Działalność gospodarczą może prowadzić również spółka, która nie jest podatnikiem podatku dochodowego (od osób prawnych), podatnikami (w związku z uzyskiwaniem przychodów z działalności) są jej wspólnicy. W związku z powyższym, jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca podatnikiem, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody z działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

W myśl art. 9 ust. 3 cyt. ustawy, o wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, można obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty tej straty.

Przepis art. 9 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przepis ust. 3 nie ma zastosowania do strat:

1. z odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, oraz
2. ze źródeł przychodów, z których dochody są wolne od podatku dochodowego.

Natomiast zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz.U. z 2016 r. poz. 2180 ze zm.), podatnik uzyskujący przychody wymienione w art. 6 ust. 1, 1a i 1d, opłacający ryczałt od przychodów ewidencjonowanych, może odliczyć od przychodów stratę, o której mowa w art. 9 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym, oraz wydatki określone w art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, jeżeli nie zostały odliczone od dochodu lub nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym.

W przypadku dokonywania odliczeń od przychodów, o których mowa w ust. 1, stosuje się odpowiednio przepisy art. 9 ust. 3 i 3a oraz art. 26 ust. 5-7h, 13b i 13c ustawy o podatku dochodowym (art. 11 ust. 2).

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż strata nie jest podatkowo obojętna, bowiem ustawodawca zawarł uregulowania, zgodnie z którymi strata ze źródła przychodów może być rozliczana przez podatnika w następnych latach podatkowych z tego samego źródła. Strata z pozarolniczej działalności gospodarczej może być rozliczana przez podatników opodatkowanych podatkiem dochodowym od osób fizycznych zarówno na zasadach ogólnych, jak i zryczałtowanym podatkiem dochodowym.

Strata jest nadwyżką kosztów uzyskania przychodów nad sumą przychodów i określana jest za rok podatkowy. Podstawowym warunkiem dla zaistnienia możliwości rozliczenia (odliczenia) straty podatkowej przez podatnika jest wystąpienie dochodu do opodatkowania.

Podatnik może odliczyć stratę z dochodów osiągniętych w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych. Ma również możliwość wyboru, w których latach i w jakiej wysokości dokona odliczeń, z zachowaniem warunku co do dopuszczalnej kwoty odliczenia w roku podatkowym. Brak dochodu do opodatkowania w określonym roku podatkowym oznacza brak możliwości rozliczenia straty podatkowej w tej jednostce czasowej. W skrajnym przypadku, kiedy w kolejnych pięciu latach podatkowych nie wystąpi dochód, strata podatkowa może nie być w ogóle rozliczona.

Tak więc, stratę może rozliczyć wyłącznie ten podatnik, który ją poniósł. Rozliczenie straty ze źródła przychodów polega na tym, że o wysokość tej straty można obniżyć dochód uzyskany z danego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, przy czym wysokość obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% kwoty poniesionej straty. W związku z tym rozliczenie straty może nastąpić w okresie nie krótszym niż dwa lata i nie dłuższym niż pięć lat. O tym, jaka część straty będzie rozliczana w danym roku podatkowym decyduje podatnik. Należy jednocześnie podkreślić, że przy rozliczaniu straty obowiązuje zasada, iż strata z danego źródła przychodu może być pokryta jedynie z dochodów z tego samego źródła.

Strata poniesiona z jednej działalności gospodarczej, prowadzonej samodzielnie lub też w formie spółki osobowej może być skompensowana dochodem osiągniętym w latach następnych z innej działalności gospodarczej, niezależnie czy prowadzona będzie samodzielnie, czy też w formie spółki osobowej. Strata poniesiona w danym roku podatkowym, kompensowana może być dochodem z działalności gospodarczej rozpoczętej po likwidacji działalności z której poniesiono stratę, o ile oczywiście zachowane zostaną terminy o których mowa w art. 9 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Fakt, że Wnioskodawca przez pewien czas nie prowadził działalności gospodarczej nie ma więc wpływu na możliwość obniżenia dochodu z tego źródła w latach następnych.

Przepisy regulujące rozliczenie straty w następnych latach nie wskazują, czy rozliczenia takiego należy dokonać dopiero po zakończeniu danego roku podatkowego, czy też w jego trakcie. Co za tym idzie, w przypadku braku szczegółowych uregulowań w tym zakresie należy przyjąć, że możliwe jest rozliczenie tej straty zarówno w trakcie roku podatkowego, jak i po jego zakończeniu, a wybór stosownej metody po zostaje w gestii podatnika.

W przypadku, gdy podatnik pomimo dokonywania odliczenia części straty z lat ubiegłych w trakcie roku podatkowego z dochodu bieżącego (zaliczkowo), w ostatecznym rozliczeniu za ten rok podatkowy nie osiągnął dochodu, lecz stratę, w związku z czym nie będzie mógł skorzystać z odliczenia, nie traci kwoty straty, którą „zaliczkowo” odliczył. Kwota ta może być bowiem odliczona w kolejnych latach podatkowych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało ocenić jako prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.