Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4016.4.2017.1.AG
z 24 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2017 r. (data wpływu 16 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku od niektórych instytucji finansowych w przypadku zawierania umów leasingu z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od niektórych instytucji finansowych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca będzie uznany za podatnika podatku od niektórych instytucji finansowych w przypadku zawierania umów leasingu z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest przedsiębiorstwem leasingowym, świadczącym usługi finansowe w zakresie leasingu środków transportu drogowego, maszyn oraz urządzeń biurowych (dalej łącznie: „przedmiot leasingu”). Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Polski. Równocześnie Spółka posiada ponad dwadzieścia oddziałów wpisanych do Krajowego Rejestru Sądowego.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka zawiera umowy tzw. leasingu operacyjnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888, z późn. zm., dalej: „ustawa o CIT”).

Obecnie usługi leasingu świadczone są na rzecz przedsiębiorców, przy czym Spółka rozważa także zwieranie umów leasingu z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej (dalej: „Konsumenci”).

W ramach oferty skierowanej do Konsumentów Spółka będzie oddawać przedmioty leasingu osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej do korzystania i pobierania pożytków przez czas oznaczony (tzw. leasing konsumencki). Konsumenci będą zobowiązani do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy wynagrodzenia za korzystanie z przedmiotu leasingu w postaci uzgodnionych rat.

Umowy będą przewidywać różne warianty w zakresie własności przedmiotów leasingu po zakończeniu trwania okresu leasingu m.in. zwrot przedmiotu leasingu Wnioskodawcy lub możliwość zakupu przedmiotu leasingu przez Konsumenta za cenę wyższą od, niższą od lub równą wartości rynkowej. Równocześnie, żadna z umów leasingu nie będzie zawierała zapisu przewidującego obowiązek wykupu przedmiotu umowy leasingu przez Konsumenta lub automatycznego przeniesienia prawa własności przedmiotu leasingu bez dodatkowego świadczenia na Konsumenta. Wnioskodawca nie będzie również zawierał osobnych umów z Konsumentami, na podstawie których byliby oni zobowiązani do nabycia przedmiotu leasingu, w zależności od żądania Wnioskodawcy.

Umowy leasingu, które Wnioskodawca planuje zawierać z Konsumentami nie będą zawierać także postanowień zgodnie, z którymi brak wykonania opcji wykupu przez Konsumentów wiązałby się z karami umownymi skutkującymi tym, że Konsumenci byliby w istocie ekonomicznie zobowiązani do wykupu przedmiotu leasingu.

Jednocześnie, Spółka nie posiada statusu banku krajowego, oddziału banku zagranicznego, oddziału instytucji kredytowej, spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, krajowego zakładu ubezpieczeń, krajowego zakładu reasekuracji, oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji, głównego oddziału zagranicznego zakładu ubezpieczeń i zagranicznego zakładu reasekuracji w rozumieniu art. 4 ustawy o podatku od niektórych instytucji finansowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy z tytułu zawierania w przyszłości umów leasingu z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, na zasadach opisanych w stanie faktycznym, Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, z tytułu zawierania w przyszłości umów leasingu z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, nie będzie on podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Zgodnie z art. 4 pkt 9 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (Dz. U. z 2017 r., poz. 1410), podatnikami tego podatku są instytucje pożyczkowe w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2016 r. poz. 1528 oraz z 2017 r. poz. 819; dalej: „ustawa o kredycie konsumenckim”).

Przytoczony przez Wnioskodawcę przepis wskazuje, że dla ustalenia, czy konkretny podmiot jest instytucją pożyczkową, a tym samym podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych, istotne jest określenie jego statusu na gruncie ustawy o kredycie konsumenckim.

Artykuł 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim stanowi, że instytucja pożyczkową jest kredytodawca inny niż:

1. bank krajowy, bank zagraniczny, oddział banku zagranicznego, instytucja kredytowa lub oddział instytucji kredytowej w rozumieniu ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 2015 r. poz. 128, z późn. zm.),
2. spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa oraz Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa,
3. podmiot, którego działalność polega na udzielaniu kredytów konsumenckich w postaci odroczenia zapłaty ceny lub wynagrodzenia na zakup oferowanych przez niego towarów i usług.
   
   

Z kolei pojęcie kredytodawcy zdefiniowano w art. 5 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim zgodnie, z którym jest nim przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, który w zakresie swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu.

Równocześnie art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim określa, jakie warunku musi spełniać umowa kredytu, aby być uznana za kredyt konsumencki. Zgodnie z ust. 1 przez umowę kredytu konsumenckiego należy rozumieć umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.

Ponadto, przez umowę kredytu konsumenckiego rozumie się także umowę o kredyt niezabezpieczony hipoteką, który jest przeznaczony na remont domu albo lokalu mieszkalnego, w tym również w wysokości większej niż 255 500 zł lub równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska.

Ustawa o kredycie konsumenckim zawiera również katalog umów, które w szczególności uważa się za umowy o kredyt konsumencki. Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o kredycie konsumenckim są nimi:

1. umowa pożyczki;
2. umowa kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego;
3. umowa o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia;
4. umowa o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia;
5. umowa o kredyt odnawialny.
   
   

Jednocześnie w ust. 3 art. 3 ustawy o kredycie konsumenckim przewidziano, że za umowę o kredyt konsumencki nie uważa się umów dotyczących odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju, jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Równocześnie ustawa o kredycie konsumenckim w art. 4 ust. 1 zawiera wyłączenia o charakterze przedmiotowym. Art. 4 ust. 1 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim wskazuje, że ustawy nie stosuje się do umów leasingu, jeżeli umowa nie przewiduje obowiązku nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. Dodatkowo w art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim zawarto obostrzenie, zgodnie z którym ustawę stosuje się do umów leasingu i najmu, jeżeli umowa odrębna od tych umów przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy, uzależniając go od żądania kredytodawcy.

Zdaniem Wnioskodawcy, a contrario z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim wynika, że ustawę stosuje się do umów leasingu, jeśli umowa przewiduje obowiązek nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta. W związku z tym leasingodawca udzielający leasingu, w którym przewidziano obowiązek nabycia przedmiotu umowy przez konsumenta, powinien w tym zakresie być uznany za instytucję pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Potencjalnie zatem, zdaniem Wnioskodawcy, spółki leasingowe jako instytucje pożyczkowe mogą być podatnikami podatku od niektórych instytucji finansowych. Jednocześnie jednak, w ocenie Spółki, umowy leasingu, które planuje zawierać z Konsumentami nie będą podlegać na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o kredycie konsumenckim tej ustawie. Wnioskodawca nie będzie bowiem w nich zawierać obowiązku wykupu przedmiotu leasingu przez Konsumenta, ani innych regulacji o podobnym znaczeniu. Wnioskodawca jak było wskazane w stanie faktycznym, nie będzie również zamieszczał różnego rodzaju kar umownych, które mimo braku prawnego obowiązku ekonomicznie zmuszałyby Konsumenta do wykupu przedmiotu leasingu.

Zdaniem Wnioskodawcy, do umów leasingu, które planuje zawierać, nie będzie miał również zastosowania przepis art. 4 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, ponieważ Wnioskodawca nie będzie zawierał poza umowa leasingu dodatkowych umów, które przewidywałyby obowiązek wykupu przedmiotu leasingu przez Konsumenta, na żądanie Wnioskodawcy.

Tym samym, zdaniem Spółki, skoro umowy leasingu, które planuje zawierać nie będą podlegały ustawie o kredycie konsumenckim, to Spółka nie będzie instytucją pożyczkową w rozumieniu art. 5 pkt 2a ustawy o kredycie konsumenckim.

Wnioskodawca wskazuje, że pogląd ten podzielają również organy podatkowe w wydanych indywidualnych interpretacjach. Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w indywidualnej interpretacji z dnia 26 września 2016 r. (sygn. IPPB6/4510-444/16-2/AG), odstępując od uzasadnienia podzielił pogląd zaprezentowany przez podatnika, zgodnie z którym „Jeżeli zatem art. 4 ust. 1 pkt 2 i ust. 4 ustawy KK wyłączają z zakresu obowiązywania tej ustawy umowy leasingu, w sytuacji, gdy umowy nie przewidują obowiązku nabycia przedmiotu leasingu przez konsumenta/umowy odrębne nie przewidują takiego obowiązku, uzależniając go od żądania kredytodawcy, do umów takich nie znajdzie zastosowania art. 5 pkt 2a ustawy KK – w związku z czym leasingodawcy zawierający ww. umowy nie będą mogli zostać uznani za „instytucje pożyczkowe” oraz nie będą podlegali podatkowi PNIF”.

Podobnie stwierdził Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji z dnia 22 maja 2017 r. (sygn. 0114-KDIP2-2.4016.2.2017.1.AZ).

Mając na względzie przytoczone przepisy, zdaniem Wnioskodawcy, skoro z tytułu zawieranych w przyszłości umów leasingu nie będzie on uznany za instytucję pożyczkową, to tym samym nie będzie podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.