Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP3-3.4011.360.2017.3.LZ
z 27 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 sierpnia 2017 r. (data wpływu 1 września 2017 r.) uzupełnione pismem z dnia 28 września 2017 r. (data nadania 1 października 2017 r., data wpływu 4 października 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.360.2017.1.LZ z dnia 18 września 2017 r. (data nadania 18 września 2017 r., data doręczenia 25 września 2017 r.) oraz pismem z dnia 17 listopada 2017 r. (data nadania 20 listopada 2017 r., data wpływu 22 listopada 2017 r.) na wezwanie Nr 0114-KDIP3-3.4011.360.2017.2.LZ z dnia 24 października 2017 r. (data nadania 25 października 2017 r., data doręczenia 17 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 września 2017 r. wpłynął do tutejszego organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr 0114-KDIP3-3.4011.360.2017.1.LZ z dnia 18 września 2017 r. (data nadania 18 września 2017 r., data doręczenia 25 września 2017 r.) oraz pismem Nr 0114-KDIP3-3.4011.360.2017.2.LZ z dnia 24 października 2017 r. (data nadania 25 października 2017 r., data doręczenia 17 listopada 2017 r.) tutejszy organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku.

Pismem z dnia 28 września 2017 r. (data nadania 1 października 2017 r., data wpływu 4 października 2017 r.) oraz pismem z dnia 17 listopada (data nadania 20 listopada 2017 r., data wpływu 22 listopada 2017 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni odziedziczyła po swoim tacie udział w nieruchomości zabudowanej, działki gruntu 62/2 i 62/3 na obszarze 534 m². Udział Wnioskodawczyni wynosi 60/384. Ojciec Wnioskodawczyni zmarł w dniu 15 września 1982 r. Nieruchomość została odebrana właścicielom na mocy dekretu z 26 października 1945 r. Była to nieruchomość zabudowana budynkiem 3 piętrowym z czerwonej cegły (mury 60 cm.). W dniu 10 marca 2015 r. nieruchomość niezabudowana po 70 latach została zwrócona następcom prawnym, ale nie w pełnej własności, lecz w użytkowaniu wieczystym (akt notarialny). W dniu 26 czerwca 2015 r. decyzją Zarząd Dzielnicy orzekł przekształcenie nieodpłatnie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości.

Obecnie Wnioskodawczyni zresztą współwłaścicieli chce sprzedać ww. nieruchomość.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni wskazała, że:

W dniu 8 października 1932 r. - ojciec Wnioskodawczyni ożenił się z pierwszą żoną Władysławą, w dniu 7 listopada 1932 r. kupiona nieruchomość została zapisana w księdze wieczystej na żonę ojca Wnioskodawczyni Władysława G. i jej mamę Katarzynę R. W 1932 r. w nieruchomości zamieszkali ojciec Wnioskodawczyni i jego żona, a następnie wraz z ich dziećmi.

Ojciec Wnioskodawczyni jako jedyny żywiciel rodziny utrzymywał tę nieruchomość płacąc podatki, utrzymując dozorcę i dokonując napraw.

W dniu 26 października 1945 r. nieruchomość Nr. 8B oraz Hip. znalazła się na terenie objętym działaniem dekretu.

Z dniem 21 listopada 1945 r. - wejścia w życia dekretu - grunt przedmiotowej nieruchomości na podst. art. 1 dekretu przeszły na własność gminy, a następnie po likwidacji gmin w 1950 r. na własność skarbu Państwa. Pierwotne właścicielki, tj. Władysława G. i Katarzyna R. zostały pozbawione swojej własności.

W dniu 18 maja 1963 roku zmarła Katarzyna R. na stałe zamieszkująca w R. Postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 5 lipca 2011 r. a następnie postanowieniem Sądu Rejonowego Władysława G. odziedziczyła 1/4 spadku po swojej mamie Katarzynie R.

W dniu 13 sierpnia 1966 r. zmarła Władysława G. – ojciec Wnioskodawczyni odziedziczył udział po swojej żonie wraz z czwórką ich dzieci w nieruchomości.

W dniu 5 lipca 2001 roku postanowieniem Sądu Rejonowego ojciec Wnioskodawczyni na mocy ustawy odziedziczył 1/4 części spadku po żonie Władysławie G.

Ojciec Wnioskodawczyni mieszkał w ww. nieruchomości od 1932 roku do chwili śmierci w 1982 roku – był on zameldowany na pobyt stały, gdyż odebrano dekretem Bieruta nieruchomość, ale pozostawiono mieszkanie 3 pokoje z kuchnią, za które przez 37 lat ojciec Wnioskodawczyni musiał płacić tzw. komorne. Ojciec Wnioskodawczyni mieszkał i był zameldowany przez 50 lat w tej nieruchomości na stałe, a Wnioskodawczyni mieszkała i była zameldowana na stałe od urodzenia przez 22 lata jako jedyna córka z drugiego małżeństwa. Po śmierci ojca matka Wnioskodawczyni musiała płacić tzw. komorne do chwili otrzymania mieszkania spółdzielczego w 1990 roku. Z chwilą przeprowadzki Wnioskodawczyni i jej matka musiały zdać to mieszkanie, czyli oddać gminie i zmienić meldunek.

Zwrot nieruchomości w użytkowaniu wieczystym nastąpił na podstawie Aktu Notarialnego z dnia 10 marca 2015. Do niniejszego aktu załączono ostateczną decyzją Prezydenta miasta z dnia 27 listopada 2014 roku w sprawie ustanowienia na 99 lat użytkowania wieczystego. Decyzja wydana na podstawie art. 7 ust. 1, 2 i 3 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy (Dz. U. Nr. 50 poz. 279) art. 1 ust. 1, art. 20 ust. 1 i art. 26 ust. 2 z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju m. st. Warszawy (Dz. U. z 2002r. Nr. 41 poz. 361, z późn. zm.) oraz art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. 2013.594), art. 30 § 4 i art. 104 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. 2013.267) oraz Uchwały Rady miasta z dnia 8 listopada 2007 r. w sprawie zasad gospodarowania zasobem nieruchomości m. st. Warszawy w zakresie ustalenia wysokości czynszu symbolicznego za grunty oddawane w użytkowanie wieczyste w trybie i na zasadach art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st Warszawy oraz bonifikaty od opłat rocznych za grunty oddawane w użytkowanie wieczyste w trybie i na zasadach art. 214 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. Urz. Woj. z 2007 r. Nr 247, poz.7174).

Wnioskodawczyni wskazała również, że na mocy dekretu zabrana została nieruchomość zabudowana, a zwrócona została nieruchomość niezabudowana. W spadku po ojcu Wnioskodawczyni odziedziczyła nieruchomość zabudowaną budynkiem. Budynek został rozebrany pomimo sprzeciwu spadkobierców w październiku 1999 roku. Obecnie Wnioskodawczyni planuje sprzedaż nieruchomość niezabudowanej.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni sprzedając przed upływem 5 lat będzie musiała zapłacić podatek 19% od jej udziału?

Zdaniem Wnioskodawczyni, nie powinna płacić podatku, gdyż przed dekretem była to pełna własność nie użytkowanie wieczyste. Decyzja z dnia 26 czerwca 2015 r. przywróciła prawo własności, które obowiązywało przed odebraniem nieruchomości na mocy dekretu Bieruta.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) przed upływem 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy formułuje generalna zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia przedmiotowej nieruchomości bądź udziału w niej.

Przy rozstrzygnięciu tej kwestii, należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego dotyczące nabycia, czy tez utraty prawa własności.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Zgodnie z art. 922 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.) – spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego – spadek otwiera się z chwila śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki stają się spadkiem, który podlega przepisom prawa spadkowego, a data śmierci (chwila śmierci) ustala, kto staje się spadkobiercą oraz co wchodzi w skład masy spadkowej. Z kolei postanowienie sądu o stwierdzeniu nabycia spadku lub akt poświadczenia dziedziczenia potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia. Istotny zatem dla podatku dochodowego jest dzień otwarcia spadku, czyli daty śmierci spadkodawcy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że w dniu 7 listopada 1932 r. nieruchomość została nabyta przez pierwotnych właścicieli i zapisana w księdze wieczystej jako hipoteka na pierwszą żonę ojca Wnioskodawczyni Władysławę G. i jej mamę Katarzynę R.

W dniu 26 października 1945 r. nieruchomość Nr. 8B oraz hip. znalazła się na terenie objętym działaniem dekretu.

W dniu 18 maja 1963 roku zmarła Katarzyna R. Spadek po niej odziedziczyła Władysława G. w udziale 1/4. Władysława G. zmarła w dniu 13 sierpnia 1966 r. spadek po niej nabył ojciec Wnioskodawczyni 1/4 udziału w nieruchomości wraz z czwórką ich dzieci.

Ojciec Wnioskodawczyni zmarł w dniu 15 września 1982 r. Wnioskodawczyni odziedziczyła udział wynoszący 60/384 w nieruchomości zabudowanej, działki gruntu 62/2 i 62/3 na obszarze 534 m².

Zwrot nieruchomości niezabudowanej (Budynek został rozebrany w Październiku 1999 roku) w użytkowaniu wieczystym nastąpił na podstawie Aktu Notarialnego 10 marca 2015 r. Do niniejszego aktu załączono ostateczną decyzją Prezydenta miasta z dnia 27 listopada 2014 roku w sprawie ustanowienia na 99 lat użytkowania wieczystego. W dniu 26 czerwca 2015 r. decyzją Zarząd Dzielnicy orzekł przekształcenie nieodpłatnie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości. Obecnie Wnioskodawczyni planuje wraz z innymi współwłaścicielami zbycie nieruchomość niezabudowanej.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279, z pózn. zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłata symboliczna;

• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;
  

• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  

• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczysta gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  

• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
  
  
  

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestie stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłata symboliczna (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowana forma rekompensaty.

Z odniesienia powyższych przepisów do przedstawionego stanu faktycznego wynika, że nie powinno się oceniać ustanowienia na rzecz Wnioskodawczyni prawa użytkowania wieczystego w kategoriach nabycia, o jakim stanowi art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste nie może być utożsamione ze zwrotem własności, jednakże stanowi swoisty substytut zwrotu własności, w sytuacji, w której ubieganie się o zwrot własności jest niemożliwe ze względu na brak do tego podstaw prawnych w dekrecie komunalizacyjnym. Ustanowienie w tej sytuacji użytkowania wieczystego, należy traktować, jako swoista restytucje stosunków własnościowych z przed komunalizacji.

Wydanie na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze w decyzji ustanawiającej prawo użytkowania wieczystego gruntu na rzecz byłego właściciela lub jego następców prawnych oraz zawarcie przez Prezydenta Miasta z byłym właścicielem lub jego następcami prawnymi umowy użytkowania wieczystego gruntu nie może być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że powyższe stanowisko potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych, np. Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06, wyrok WSA w Warszawie z dnia 5 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2606/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 2498/12, wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3072/12.

Sądy administracyjne podzieliły pogląd zawarty w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2002 r. sygn. akt III RN 18/02, że „ (…) celem ustawodawcy nie było objecie opodatkowaniem sprzedaży użytkowania wieczystego nieruchomości, jeżeli sprzedaż ta została dokonana przez byłego właściciela tej nieruchomości lub jego następców prawnych, którzy użytkowanie wieczyste uzyskali w wyniku realizacji uprawnień wynikając z art. 7 ust. 1-4 dekretu. Sąd uznał, że w przypadku tych osób nie doszło do nabycia użytkowania wieczystego, gdyż osoby te były właścicielami, którym państwo mocą dekretu odebrało własność nieruchomości i nigdy nie wywiązało się z określonych w dekrecie obowiązków w zakresie zrekompensowania właścicielom wywłaszczonych nieruchomości poniesionego przez nich uszczerbku majątkowego. W ocenie sądu tak należało potraktować spadkobierców byłych właścicieli nieruchomości, jeżeli to oni uzyskali użytkowanie wieczyste w wyniku realizacji uprawnień wynikających z art. 7 ust. 1-4 dekretu, które przeszły na nich ze spadkodawców”.

W świetle przywołanych uregulowań prawnych, należy stwierdzić, że ustanowienie na rzecz Wnioskodawczyni w trybie art. 7 dekretu prawa użytkowania wieczystego gruntu w udziale, w którym prawa i roszczenia Wnioskodawczyni nabyła w spadku, nie stanowi nabycia w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do kwestii przekształcenia prawa użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności należy wskazać, że użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem zgodnie z art. 232 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459z późn. zm.) może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, gminy lub związku międzygminnego. Jest to prawo na rzeczy cudzej, jednak zakres i sposób określenia treści tego prawa zbliża je bardziej do prawa własności, niż praw rzeczowych ograniczonych. Ponadto na podstawie wyrażonych odesłań w art. 234 i 237 Kodeksu cywilnego do ww. prawa stosuje się odpowiednio przepisy o własności. Z powyższych względów prawo użytkowania wieczystego nie zostało wymienione w art. 244 ww. ustawy wśród innych praw rzeczowych ograniczonych, lecz zostało uregulowane odrębnie, jako tytuł II księgi drugiej Kodeksu cywilnego.

Granice prawa użytkowania wieczystego są wyznaczane przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Uprawnienie do wyłącznego korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego gruntu jest skuteczne wobec osób trzecich, a także właściciela gruntu, chyba, że umowa o której mowa wyżej zawiera odrębne uregulowania dotyczące uprawnień właściciela.

Użytkowanie wieczyste jest prawem zbywalnym, podlega dziedziczeniu oraz egzekucji. Użytkownik wieczysty może, więc rozporządzać swoim prawem zarówno w drodze czynności prawnej inter vivos, jak i mortis causa. Nie można być natomiast jednocześnie właścicielem i użytkownikiem wieczystym gruntu, ponieważ nabycie prawa własności przez użytkownika wieczystego gruntu prowadzi do wygaśnięcia użytkowania wieczystego.

Możliwe jest jednak przekształcenie prawa użytkowania wieczystego, przysługującego osobom fizycznym będącym dotychczasowymi użytkownikami wieczystymi, w prawo własności. Przekształcenie prawa wieczystego użytkowania w prawo własności jest tylko zmiana formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości.

Wobec powyższego, ww. przekształcenie również nie jest zdarzeniem prawnopodatkowym, które należy utożsamiać z nabyciem, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że sprzedaż udziałów we współwłasności gruntu nie będzie stanowiła źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy, także wówczas gdy sprzedaż ta zostanie dokonana przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło wydanie decyzji ustanawiającej prawo wieczystego użytkowania, czy też jego przekształcenie w prawo własności.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni jest prawidłowe.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym łub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.