Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP2-2.4010.249.2017.1.RK
z 28 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2017 r. (data wpływu 5 października 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie m.in. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na organizację zewnętrznych spotkań pracowników Spółki z klientami – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie m.in. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych na organizację zewnętrznych spotkań pracowników Spółki z klientami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

V., Spółka z siedzibą w Holandii prowadzi w Polsce działalność gospodarczą za pośrednictwem oddziału V. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oddział w Polsce („Spółka”). Spółka w Polsce zajmuje się głównie pośrednictwem przy sprzedaży produktów marki V., tj. komputerów stacjonarnych, tabletów, laptopów oraz smartfonów. Zadaniem Spółki jest intensyfikacja sprzedaży produktów V. na rzecz podmiotów biznesowych, tj. prowadzących działalność gospodarczą.

Indywidualne spotkania odbywa każdy z pracowników, do którego zadań należy zwiększenie sprzedaży, jest zobowiązany do prowadzenia sprzedaży metodą bezpośrednią, tj. organizowanie spotkań z klientami biznesowymi Spółki oraz potencjalnymi klientami, głównie poza siedzibą Spółki, w celu przedstawienia produktów marki V. znajdujących się w ofercie Spółki oraz przybliżenie klientom/potencjalnym klientom nowości produktowych, które będą wkrótce w ofercie Spółki. Jeżeli powyższe spotkanie odbywa się w porze „lunchowej”, w większości przypadków, pracownik Spółki odbywa spotkanie z klientem w restauracji. W trakcie lunchu omawiane są stricte kwestie biznesowe. Spotkanie ma jedynie na celu zaprezentowanie oferty i przekonanie klienta biznesowego do nabycia produktu V.. Lunch zamawiany jest z karty lunchowej. Koszty lunchu swojego, jak i klienta pokrywa pracownik Spółki z ww. środków pieniężnych przydzielonych mu przez Spółkę na ten cel.

Podmiot z grupy V., na rzecz której Spółka świadczy ww. usługi, płacąc wynagrodzenie Spółki za świadczone przez nią usługi wyznacza Spółce określony budżet na koszty spotkań biznesowych, które są niezbędne do poniesienia w celu sprzedaży produktu V.. Poniesione przez Spółkę koszty zwracane są przez podmiot.

Poza spotkaniami indywidualnymi z klientami organizowane są spotkania wewnętrzne. W celu przygotowania pracowników Spółki do tych spotkań, niezbędne są okresowe spotkania wewnętrzne w Spółce, na których przedstawiana jest (i) strategia biznesowa Spółki na nadchodzące miesiące, (ii) prowadzone są szkolenia pracowników Spółki z zakresu nowych produktów i ich funkcjonalności, oraz (iii) prowadzony jest coaching wewnętrzny. Podczas takich spotkań Spółka zapewnia standardowe napoje (kawa, herbata, soki) oraz opłaca dla pracowników catering (zestawy lunchowe).

Dodatkowo organizowane są szkolenia zewnętrzne (wyjazdowe) dla pracowników połączone z coachingiem zewnętrznym i integracją. W związku z takim wyjazdem Spółka nabywa dwa typy usług, tj. usługę organizacji konferencji oraz jednocześnie usługę turystyczną (polegającą na dowiezieniu pracowników Spółki na miejsce, gdzie organizowana jest konferencja oraz zapewnienie noclegu). Podczas takich wyjazdów Spółka zapewnia dowóz pracowników na miejsce szkolenia i integracji, nocleg, napoje i posiłki w czasie trwania wyjazdu szkoleniowo-integracyjnego. W wyjazdach takich biorą udział tylko pracownicy Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy koszty gastronomiczne ponoszone w związku ze spotkaniami indywidualnymi, tj. koszt lunchu pracownika i klienta mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki?
2. Czy koszty związane ze spotkaniami wewnętrznymi, tj. napoje oraz zestawy cateringowe (lunchowe) dla pracowników uczestniczących w tych spotkaniach mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki?
3. Czy koszt usługi turystycznej związanej z przewozem i zakwaterowaniem pracowników uczestniczących w wyjazdach szkoleniowo-integracyjnych może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów Spółki?
4. Czy koszt usługi organizacji konferencji/szkolenia podczas wyjazdu szkoleniowo-integracyjnego obejmujący zapewnienie sali wykładowej oraz wyżywienie uczestników konferencji/szkolenia może być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów Spółki?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź w zakresie pytania nr 1. Natomiast w zakresie pyt. nr 2,3,4 zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

W zakresie pytania nr 1

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty gastronomiczne ponoszone w związku ze spotkaniami indywidualnymi pracowników, tj koszt zakupu w restauracji lunchu dla pracownika i klienta stanowią koszt uzyskania przychodu dla Spółki. Kwestia zaliczania do kosztów uzyskania przychodów tego typu wydatków budzi od wielu lat spory w praktyce z uwagi na brak ustawowej, legalnej definicji pojęcia „reprezentacja”.

Praktyka w tym zakresie ewoluowała na przestrzeni lat, początkowo orzecznictwo szło w kierunku definicji słownikowej pojęcia reprezentacja, sądy wskazywały że o zaliczeniu bądź nie danego wydatku do kosztu uzyskania przychodów decydował fakt czy wydatek taki nosił cechy „wystawności, okazałości czy tez ponadprzeciętności”. Jeżeli nie można było przypisać tych cech wówczas wydatek taki był klasyfikowany jako nie stanowiący kosztu „reprezentacji” i mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W rozpatrywanym stanie faktycznym wydatek ponoszony przez pracowników Spółki z całą pewnością nie nosi znamion „wystawności, okazałości czy tez ponadprzeciętności”. Pracownik nie spotyka się z klientami w ekskluzywnych restauracjach lecz w „zwykłych” restauracjach, gdzie ceny lunchu nie odbiegają od przeciętnych rynkowych cen. Co więcej ani pracownik ani klient nie zamawiają posiłków specjalnych, tj spoza karty, lecz znajdujących się w ofercie danej restauracji. Spotkanie w restauracji nie jest niespotykaną praktyką w branży handlowej. Powszechną praktyką jest spotykanie się z klientem w porze, np. lunchowej w celu przedstawienia mu oferty reprezentowanej przez handlowca spółki. Tak więc nie ulega wątpliwości, że stosując praktykę orzeczniczą obowiązującą do niedawna, wskazane koszty z całą pewnością nie noszą cech wystawności, okazałości czy tez ponadprzeciętności.

Przykładowo w wyroku z dnia 11 kwietnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (I SA/Po 110/13) wskazał iż, wymienienie w przepisie wyłączającym z kosztów podatkowych wydatków reprezentacyjnych, jako przykładowych wydatków na usługi gastronomiczne, zakupu żywności i napojów w tym alkoholowych nie oznacza, że wydatki te nigdy nie będą kosztami. Wydatki takie nie będą kosztami uzyskania przychodu tylko wtedy, gdy mają charakter reprezentacyjny. Dla oceny podatkowych skutków stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o interpretację niezbędne jest ustalenie sensu i zakresu pojęcia „reprezentacja”. Pojęcie to nie zostało zdefiniowane w ustawie podatkowej Według definicji słownikowej „reprezentacja” to okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną („Uniwersalny słownik języka polskiego” pod red. S. Dubisza, Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 2006 r). Za reprezentację należy uznać wszelkie działania związane z tworzeniem wizerunku firmy, utrzymywaniem dobrych relacji z kontrahentami, które wprawdzie nie są konieczne dla osiągania przychodu lub zabezpieczenia jego źródła ale sprzyjają temu celowi są z nim w sposób pośredni powiązane.

W orzecznictwie sądów administracyjnych prezentowany jest pogląd dotyczący zakresu pojęcia „reprezentacja” zgodnie z którym reprezentacja to ogólnie okazałość, wystawność w czyimś sposobie życia, związana ze stanowiskiem, pozycją społeczną. Reprezentacją będą wszelkie wydatki, które w sposób ponadstandardowy kreują pozytywny wizerunek firmy, w tym wobec innych podmiotów z którymi współpracuje. Oznacza to, że nie będzie reprezentacją wydatek poczyniony w restauracji na koszt posiłku zwyczajowo przyjętego w obecnych realiach życia gospodarczego (por np wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 maja 2012 r. o sygn. akt II FSK 2200/10, z dnia 27 września 2012 r o sygn akt II FSK 392/11)

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny wobec braku legalnej definicji „reprezentacji” kwalifikacja do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z szeroko pojętymi działaniami promocyjnymi winna odbywać się na podstawie całokształtu okoliczności oraz charakteru prowadzonej przez podatnika działalności. Ocena ta uzależniona jest od szeregu czynników zewnętrznych takich jak miejsce i czas wydatku, obroty i dochody firmy, branża w jakiej firma działa, wreszcie popyt i podaż produktów, a więc dane rynkowe charakterystyczne dla tej branży W związku z powyższym nie można uznać, że każda relacja (spotkanie) podatnika z jego kontrahentami lub potencjalnymi kontrahentami, skutkiem której jest poniesienie wydatku związanego ze spożyciem posiłku mieści się w dyspozycji art. 23 ust. 1 pkt 23 updof a w konsekwencji nie stanowi kosztu uzyskania przychodów. Nie zawsze bowiem wydatki poniesione na usługi gastronomiczne mają charakter reprezentacyjny. Aby wydatki te zostały uznane za reprezentację muszą wychodzić poza ustalone normy czy zwyczaje, mieć charakter wytworności i wystawności. Także cel spotkania ma znaczenie, inny charakter ma spotkanie w celu załatwienia spraw służbowych, celów biznesowych, a innych spotkanie w celu zachęcenia kontrahentów do nawiązania, podtrzymania lub rozszerzenia kontaktów handlowych. O zaliczeniu zatem danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów decydować będzie konkretny stan faktyczny sprawy.

W tym miejscu należy wskazać, iż większość poniższych wyroków odnosi się do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednak ze względu na fakt, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest identyczny z przepisem art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Poniższe uwagi znajdują zastosowanie do przepisów ustawy dotyczącej osób prawnych.

Nowe światło na powyżej analizowaną kwestię rzucił niedawno Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 28 października 2015 roku (FSK II 2141/13). W wyroku tym Sąd wskazał, że problem właściwej wykładni pojęcia „reprezentacja”, użytego w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy, był przedmiotem wielu rozbieżnych interpretacji w orzecznictwie sądowym, a także w doktrynie prawa podatkowego. Z jednej strony prezentowane było stanowisko, według którego reprezentacja związana jest z okazałością, wystawnością w sposobie życia - za koszty reprezentacji uznawano wydatki ponoszone na wykreowanie lub umocnienie pozytywnego wizerunku, ale tylko wtedy, gry wizerunek ten był ponadstandardowy. Przy takim ujęciu problemu wydatkiem reprezentacyjnym nie byłby wydatek zwyczajowo przyjęty w realiach życia gospodarczego - nawet, jeżeli miałby to być obiad w restauracji. To podejście można zatem sprowadzić do kwestii ponad standardowości danego wydatku względem poziomu przyjętego w zwykłych, zwyczajowych warunkach obrotu gospodarczego w danej dziedzinie.

Drugi nurt poglądów stał na stanowisku, że do kosztów reprezentacji należy zaliczyć wszelkie koszty, które mają na celu tworzenie pozytywnego wizerunku przedsiębiorcy. Podnoszono tu, że z kosztów uzyskania przychodów wyłączyć trzeba wszelkie wydatki, mające na celu tworzenie pozytywnego wizerunku - nawet koszty poczęstunku w restauracji w sytuacji, gdy takiego poczęstunku nie można było zorganizować w siedzibie przedsiębiorcy z powodu niewystarczającej ilości miejsca. To stanowisko można więc ocenić jako eliminujące z kręgu kosztów podatkowych wszelkie wydatki, o ile tylko mają one na celu stworzenie lub utrwalenie dobrego wizerunku podatnika.

W postanowieniu z dnia 8 kwietnia 2013 roku FSK II 7/12 Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że „...wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenia swojej zasobności, profesjonalizmu...” z zastrzeżeniem, że wydatki takie są reprezentacją, „...jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest właśnie wykreowanie takiego obrazu podatnika”.

Przełomowe znaczenie dla omawianego problemu miał następnie wyrok w poszerzonym składzie 7 sędziów NSA z dnia 17 czerwca 2013 r, sygn. FSK II 702/11. Poszerzony skład NSA nie przychylił się w tym orzeczeniu ani do pierwszej z wymienionych wyżej koncepcji, prezentowanej do tej pory przez orzecznictwo, ani do drugiej (podobnie też w wyroku NSA z dnia 25 października 2013 r o sygn FSK II 1976/13, a także w przywołanych i zreferowanych tam innych orzeczeniach tego Sądu, które wydano zarówno na gruncie omawianego art. 23 ust. 1 pkt 23 updof, jak i analogicznego w treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Z powyższego wyroku o sygn. FSK II 702/11, a następnie z orzeczeń wydanych później, wynika, że dla właściwej wykładni art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy (jak i analogicznego w treści art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych) najistotniejszy jest cel poniesienia określonego wydatku, a nie jego rodzaj. Kierując się etymologią wyrazu „reprezentacja”, wywodzącego się z łacińskiego słowa „repraesentatio”, oznaczającego „wizerunek”, Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że reprezentacja to działanie w celu wykreowania oraz utrwalenia pozytywnego wizerunku podatnika wobec innych podmiotów. W podanym znaczeniu reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu stworzenia oczekiwanego wizerunku podatnika dla potrzeb ułatwienia zawarcia umowy lub stworzenia korzystnych warunków jej zawarcia. W takiej sytuacji wydatki na reprezentację to koszty, jakie ponosi podatnik w celu wykreowania swojego pozytywnego wizerunku, uwypuklenie swojej zasobności, profesjonalizmu. Przy tak zdefiniowanym terminie „reprezentacji” kwestia wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności nie ma żadnego znaczenia. Dla oceny, czy dana działalność stanowi reprezentację, czy też innego rodzaju działalność, konieczna jest analiza całokształtu okoliczności faktycznych konkretnej sprawy, zwłaszcza wobec braku ustawowej definicji tego terminu.

Dokonując oceny kwalifikacji wydatków w okolicznościach konkretnej sprawy, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w sprawie o sygn. FSK II 702/11, należy kierować się w tym zakresie również dynamiczną wykładnią funkcjonalną, spowodowaną zmieniającą się rzeczywistością gospodarczą. Wydatki, jakie dawniej nie mogły być uznane – ze względu na utrwalone w obrocie gospodarczym zwyczaje - za uzasadnione inaczej, jak tylko zamiarem utrwalenia swojego obrazu profesjonalnego, rzetelnego przedsiębiorcy, w innych, obecnych realiach gospodarczych należy uzasadnić po prostu koniecznością nawiązania lub kontynuowania relacji z kontrahentami/klientami, co finalnie doprowadzić ma do powstania lub zwiększenia przychodu.

Ta linia orzecznicza NSA stała się obecnie dominująca i utrwalona. Konsekwentnie prezentuje ją najnowsze orzecznictwo NSA (np. wyrok z 15 kwietnia 2015 r., FSK II 483/13). W efekcie uznać należy, że tylko wydatek na zakup tych usług gastronomicznych i innych usług (np. cateringowych, konferencyjnych, transportowych), których jedynym (głównym) celem jest tworzenie lub poprawa wizerunku podatnika na zewnątrz, podlega wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy oraz art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując powyższe, nie ulega wątpliwości, że koszt lunchu podczas spotkania z klientem powinien być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów Spółki. Po pierwsze, przy tego typu spotkaniach nie ma mowy o wystawności, okazałości czy też ponadprzeciętności - jak wskazano, spotkanie z klientem odbywa się w „zwykłej restauracji” serwującej zestawy lunchowe. Posiłek zamawiany jest z karty. Jak jednak wynika z dominującej i utrwalonej linii orzeczniczej nie ma to znaczenia dla zaliczenia bądź nie tego typu wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Kierując się więc kryterium obowiązującym w orzecznictwie, tj. kwestią czy jedynym (głównym) celem poniesienia wydatku na zakup usług gastronomicznych jest tworzenie lub poprawa wizerunku podatnika na zewnątrz, należy wskazać, że przesłanka ta nie jest spełniona:

• po pierwsze Spółka jest jedynie pośrednikiem w sprzedaży produktów V., tak więc pracownik Spółki nie sprzedaje towaru należącego do Spółki a jedynie ma za zadanie zwiększyć sprzedaż Spółki z grupy,
  

• po drugie, jedynym celem spotkania z klientem jest przedstawienie klientowi oferty produktowej, w sprzedaży której pośredniczy Spółka. Dla klienta biznesowego, z którym relacje utrzymują pracownicy Spółki nie ma znaczenia czy zostanie podjęty obiadem w restauracji X czy Y oraz czy spotka się w restauracji czy też w siedzibie Spółki. Kryterium podjęcia decyzji o zakupie sprzętu jest kwestia: jakości, funkcjonalności i innowacyjności sprzedawanego sprzętu.
  
  
  

Dodatkowo spotkania w restauracjach z klientem (tzw. business lunch) jest powszechną praktyką rynkową i nie mają za zadanie tworzenie lub poprawę wizerunku Spółki na zewnątrz a jedynie przedstawienie produktu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1888 z późn. zm.; dalej: updop).

Art. 15 ust. 1 updop stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem a powstaniem przychodu lub zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia.

A zatem, warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów, jest by wydatek łącznie spełniał następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  
  

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 16 ust. 1 updop. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu.

Podsumowując – wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu zaistnieje związek przyczynowy i koszt nie będzie objęty dyspozycją art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu należy podkreślić, że to obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewentualną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop.

Należy również wskazać, że kosztami mogą być zarówno koszty uzyskania przychodów pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pozostające w związku pośrednim, tzw. koszty pośrednie) - jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty.

Jak wskazano powyżej, ocena prawna danego wydatku wymaga uwzględnienia unormowań art. 16 ust. 1 updop. Katalog wydatków wyłączonych z kategorii kosztów podatkowych na podstawie art. 16 ust. 1 ww. ustawy ma charakter zamknięty.

Wśród wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów ustawodawca wymienił – w art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Mimo, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje terminu „reprezentacja”, to zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą celem kosztów reprezentacyjnych jest stworzenie pewnego wizerunku podatnika, stworzenie dobrego obrazu jego firmy, działalności, wykreowanie pozytywnych relacji z kontrahentami. Zatem reprezentacja to przede wszystkim każde działanie skierowane do istniejących lub potencjalnych kontrahentów podatnika lub osoby trzeciej w celu wykreowania pozytywnego wizerunku podatnika. Co istotne, działania o charakterze reprezentacyjnym podejmowane są w stosunku do podmiotów lub ich przedstawicieli zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji nie obejmuje natomiast tych działań, które podejmowane są w stosunku do własnych pracowników.

W świetle powyższego konieczne jest zatem rozstrzygnięcie, czy opisane we wniosku wydatki spełniają kryteria określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W przedstawionym stanie faktycznym wskazano, że V. Spółka z siedzibą w Holandii prowadzi w Polsce działalność gospodarczą za pośrednictwem oddziału w Polsce. Wnioskodawca świadcząc usługi pośrednictwa w sprzedaży produktów marki „V.” działa na rzecz ww. podmiotu otrzymując z tego tytułu wynagrodzenie oraz określony budżet na koszty spotkań biznesowych. Jak wskazano w przedmiotowym wniosku, Spółka organizuje w restauracji indywidualne spotkania pracowników z klientami w celu zaprezentowania swojej oferty handlowej. Poniesione przez Spółkę koszty zwracane są przez podmiot z grupy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz opis stanu faktycznego należy wskazać, że dla możliwości zaliczenia wydatku w sensie faktycznym bądź ekonomicznym do kosztów uzyskania przychodów muszą zostać spełnione następujące warunki: zostanie poniesiony przez podatnika, ma charakter definitywny, pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu lub może mieć inny wpływ na wielkość osiągniętych przychodów, zostanie właściwie udokumentowany. Zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 updop nie wszystkie powyższe przesłanki zostały w przedstawionym stanie faktycznym przez Spółkę spełnione.

Za istotne i mające podstawowe znaczenie dla zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii omówionych kosztów uzyskania przychodów ma ich poniesienie przez podatnika, a nie jakikolwiek inny podmiot. Poniesienie wydatku z majątku podatnika oznacza, że pokryty jest on co do zasady z zasobów majątkowych podatnika w sposób ostateczny. Nie będzie stanowić definitywnie poniesionego wydatku przesunięcie środków finansowych w ramach podmiotów w grupie „V.” na określone koszty spotkań biznesowych z klientami. Dopiero definitywne wydatkowanie tych środków będzie oznaczać poniesienie wydatku.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wydatek musi zostać faktycznie poniesiony przez podatnika w sensie realnym, tzn. musi nastąpić uszczuplenie jego zasobów finansowych, z których wydatek jest dokonywany. W sytuacji, gdy Wnioskodawca nie ponosi kosztu, ponieważ wydatki zostają zwracane - ponoszone są przez inny podmiot – to w ogóle nie pojawi się też koszt podatkowy (wydatek nie został definitywnie poniesiony z majątku podatnika). Tym samym możliwość rozważań o dopuszczalności zaliczenia tego wydatku do kosztów uzyskania przychodów na zasadzie wyłączeń wskazanych w art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy pozostaje bezzasadne.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków gastronomicznych ponoszonych podczas spotkań biznesowych jest nieprawidłowe.

Odnosząc się zaś do powołanych we wniosku wyroków sądowych oraz interpretacji indywidualnych, organ zauważa, że rozstrzygnięcia w nich zawarte nie stanowią powszechnej wykładni przepisów prawa podatkowego, ponieważ wydawane są w indywidualnych sprawach, w konkretnym indywidualnie określonym stanie faktycznym i wiążą tylko strony postępowania.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1368, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.