Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-3.4012.111.2017.2.PK
z 23 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 5 września 2017 r. (data wpływu 11 września 2017 r.), uzupełniony pismem z 31 października 2017 r. (data wpływu 6 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług w zakresie wynajmu sprzętu - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 września 2017 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie określenia miejsca świadczenia usług w zakresie wynajmu sprzętu. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 31 października 2017 r. stanowiącym odpowiedź na wezwanie Organu z 24 października 2017 r. znak: 0111-KDIB3-3.4012.111.2017.1.PK, 0111-KDIB1-1.4011.173.2017.2.BK, 0111-KDIB1-3.4010.296.2017.2.PC.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług o charakterze budowlano-montażowym, w ramach której zajmuje się m.in. przygotowaniem powierzchni handlowej w galeriach handlowych.

Wnioskodawca realizuje inwestycje polegające na przygotowaniu powierzchni handlowej w galeriach handlowych [dalej: Inwestycje] m.in. na terenie państw należących do Unii Europejskiej innych niż Polska, w tym na terenie Niemiec, Czech, Anglii i Chorwacji.

Przy realizacji Inwestycji Wnioskodawca najmuje od miejscowych dostawców m.in.: kontenery na odpady budowlane, podnośniki, sztaplarki, wózki widłowe, dźwigi, rusztowania, płoty, ogrodzenia budowlane, młoty, tarcze, piły do betonu, nagrzewnice, osuszacze oraz samochody [dalej: Sprzęt]. Zaznaczenia wymaga przy tym, że Wnioskodawca wynajmuje od kontrahentów wyłącznie sprzęt - nie korzysta z usług personelu kontrahentów.

Spółka nie posiada na terenie krajów, w których wykonuje Inwestycje, siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie zarejestrował się w żadnym z tych Państw jako podatnik VAT.

W uzupełnieniu do wniosku wnioskodawca podał, że:

• w przypadku dźwigów okres najmu trwa zazwyczaj od 2 do 3 miesięcy,
• wózki widłowe wynajmowane są, w zależności od potrzeby, na okres od kilku do kilkunastu godzin jednorazowo,
• samochody - podobnie jak wózki widłowe - wynajmowane są, w zależności od potrzeby, na okres od kilku do kilkunastu godzin jednorazowo.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy usługi polegające na wynajmie Sprzętu powinny być opodatkowane zgodnie z zasadą wynikającą z art. 47 dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej [dalej: Dyrektywa] oraz art. 28e ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług [dalej: ustawa o VAT], tj. przy założeniu, że miejscem świadczenia tych usług jest miejsce położenia nieruchomości (tj. galerii handlowych, które Wnioskodawca wykańcza), czy też usługi te winny być opodatkowane zgodnie z generalną zasadą wynikającą z przepisu art. 44 Dyrektywy oraz art. 28b ustawy o VAT, tj. przy założeniu, że miejscem świadczenia usług jest siedziba działalności gospodarczej Wnioskodawcy?

Zdaniem wnioskodawcy świadczone na jego rzecz usługi wynajmu Sprzętu powinny być opodatkowane zgodnie z generalną zasadą wynikającą z przepisu art. 44 Dyrektywy oraz art. 28b ustawy o VAT (tj. w miejscu siedziby Wnioskodawcy), a nie zgodnie z zasadą wynikającą z art. 47 Dyrektywy oraz art. 28e ustawy o VAT (tj. w miejscu położenia wykańczanych galerii handlowych).

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 47 Dyrektywy:

Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość.

Zaś w myśl art. 28e ustawy o VAT:

Miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Katalog usług wymienionych w art. 47 Dyrektywy oraz w art. 28e ustawy o VAT ma wprawdzie charakter otwarty, jednak po to, aby można było zastosować zasadę wynikającą z art. 28e ustawy o VAT konieczne jest, by usługi dotyczyły konkretnej nieruchomości.

W opisanym stanie faktycznym nie można powiedzieć, aby wynajem Sprzętu dotyczył jakiejś konkretnej nieruchomości, był z jakąś nieruchomością immanentnie związany. Sprzęt używany przez Wnioskodawcę może być bowiem wykorzystywany przy prowadzeniu prac na obszarze jednej nieruchomości, ale wcale nie musi - każdy z tych Sprzętów można wykorzystać równie dobrze przy prowadzeniu prac na terenie innej nieruchomości, można także wykorzystać go przy pracach niezwiązanych z wykańczaniem jakiejkolwiek nieruchomości. Dlatego też trudno uznać, aby wynajem poszczególnych urządzeń wchodzących w zakres „Sprzętu” powinien być opodatkowany na zasadzie wskazanej w art. 28e ustawy o VAT oraz art. 47 Dyrektywy.

W powyższym kontekście warto również zwrócić uwagę na dwa przepisy, które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2017 r. do rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej [dalej: Rozporządzenie]. Chodzi mianowicie o przepisy art. 31a i art. 31b, które to przepisy doprecyzowują regulację art. 47 Dyrektywy.

Zgodnie z art. 31a ust. 1 Rozporządzenia:

Usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

W ustępie 2 art. 31 Rozporządzenia wymieniono przykładowy katalog usług, które uważa się za związane z nieruchomościami, zaś w ustępie 3 wskazano przykładowy katalog usług, które takiego związku nie wykazują.

Natomiast w myśl art. 31b Rozporządzenia:

Jeżeli sprzęt jest pozostawiony do dyspozycji usługobiorcy w celu przeprowadzenia prac dotyczących nieruchomości, transakcja ta jest świadczeniem usług związanych z nieruchomościami jedynie wtedy, gdy usługodawca ponosi odpowiedzialność za wykonane prace.

Przyjmuje się, że usługodawca, który dostarcza usługobiorcy sprzęt wraz z odpowiednim personelem obsługującym w celu przeprowadzenia prac, bierze odpowiedzialność za wykonanie tych prac. Domniemanie, że usługodawca jest odpowiedzialny za wykonanie prac, można obalić za pomocą jakichkolwiek istotnych przesłanek wynikających ze stanu faktycznego lub prawnego.

Zestawienie powyższych przepisów Rozporządzenia, w ocenie Wnioskodawcy, przesądza o tym, że usługi wynajmu na jego rzecz Sprzętu, nie stanowią usług związanych z nieruchomościami. Tezę tę uzasadnia przede wszystkim treść art. 31b Rozporządzenia, który jednoznacznie wskazuje na to, że pozostawienie do dyspozycji usługobiorcy sprzętu w celu przeprowadzenia prac dotyczących nieruchomości stanowi transakcję związaną z nieruchomościami jedynie wtedy, gdy usługodawca ponosi odpowiedzialność za wykonane prace. W zdaniu drugim tego artykułu doprecyzowano zaś, że usługodawca dostarczający sprzęt usługobiorcy jest odpowiedzialny za wykonanie prac wyłącznie wtedy, gdy dostarcza sprzęt wraz z obsługującym go personelem. W niniejszej sprawie Wnioskodawca najmuje wyłącznie sprzęt od usługodawców. Wnioskodawca nie korzysta z usług personelu usługodawców. Nie można zatem powiedzieć, że usługodawca ponosi odpowiedzialność za prace wykonywane przez Wnioskodawcę. W konsekwencji - nie można powiedzieć, że usługi wynajmu Sprzętu są usługami związanymi z nieruchomościami, opodatkowanymi podatkiem VAT w miejscu położenia nieruchomości.

W tym świetle, w ocenie Wnioskodawcy, usługi wynajmu sprzętu na jego rzecz powinny być opodatkowane w miejscu siedziby jego działalności gospodarczej, tj. w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2017 r. poz. 1221) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega określone czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które – stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (z zastrzeżeniem art. 2a).

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ww. ustawy definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Natomiast przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Biorąc pod uwagę powyżej przywołaną definicję świadczenia usług należy stwierdzić, że każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi co do zasady usługę w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W przypadku świadczenia usług, bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dana usługa podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie, a w konsekwencji od tego będzie zależał sposób dokumentowanie usługi fakturą oraz wykazania w deklaracji VAT.

Kwestia określenia miejsca świadczenia przy świadczeniu usług została uregulowana w Rozdziale 3 Dział V ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 28a ustawy o VAT, na potrzeby stosowania Rozdziału 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W myśl art. 15 ust. 2 cyt. ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły do celów zarobkowych.

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 i 2 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ww. przepisy wiążą miejsce świadczenia usług z siedzibą usługobiorcy, który winien być podatnikiem tj. podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą, a w sytuacji gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności usługobiorcy to z tym miejscem.

Jednakże w odniesieniu do pewnych kategorii usług, przepisy dotyczące podatku od towarów i usług wprowadzają szczególne regulacje dotyczące miejsca świadczenia. Jedną z takich kategorii są usługi związane z nieruchomościami.

I tak, zgodnie z art. 28e ustawy – miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Stosownie do art. 3 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1042/2013 z dnia 7 października 2013 r. zmieniającego rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011 w odniesieniu do miejsca świadczenia usług (Dz. Urz. UE L 284 z 26.11.2013 str. 1) – (...) Art. 13b, 31a i 31b rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 282/2011, wprowadzone niniejszym rozporządzeniem, stosuje się od dnia 1 stycznia 2017 r. Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Zgodnie z art. 13b rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 77 z 23.03.2011, str. 1, z późn. zm.) – zwanego dalej rozporządzeniem 282/2011 – do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1. każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;
2. każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;
3. każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;
4. każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.
   
   

W myśl art. 31a ust. 1 rozporządzenia 282/2011 – usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1. gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;
2. gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.
   
   

Zgodnie z art. 31b ww. rozporządzenia jeżeli sprzęt jest pozostawiony do dyspozycji usługobiorcy w celu przeprowadzenia prac dotyczących nieruchomości, transakcja ta jest świadczeniem usług związanych z nieruchomościami jedynie wtedy, gdy usługodawca ponosi odpowiedzialność za wykonane prace.

Przyjmuje się, że usługodawca, który dostarcza usługobiorcy sprzęt wraz z odpowiednim personelem obsługującym w celu przeprowadzenia prac, bierze odpowiedzialność za wykonanie tych prac. Domniemanie, że usługodawca jest odpowiedzialny za wykonanie prac, można obalić za pomocą jakichkolwiek istotnych przesłanek wynikających ze stanu faktycznego lub prawnego.

Dodatkowo należy mieć na uwadze art. 28j ustawy gdzie określono - na zasadach szczególnych - miejsce świadczenia usług wynajmu środków transportu. Stosownie do art. 28j ust. 1 i 2 ustawy miejscem świadczenia usług krótkoterminowego wynajmu środków transportu jest miejsce, w którym te środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy. Przez krótkoterminowy wynajem środków transportu, o którym mowa w ust. 1, rozumie się ciągłe posiadanie środka transportu lub korzystanie z niego przez okres nieprzekraczający 30 dni, a w przypadku jednostek pływających - przez okres nieprzekraczający 90 dni.

W kontekście powyższej regulacji istotne jest ustalenie znaczenia pojęcia „środek transportu”. Ustawa o podatku od towarów i usług precyzuje jedynie, jakie pojazdy lądowe, jednostki pływające oraz statki powietrzne uważane są za nowe środki transportu. Definicję ww. pojęcia, ale użytego w innym kontekście, zawiera art. 38 ust. 1 wyżej powołanego rozporządzenia wykonawczego Rady nr 282/2011. Stanowi on, że „środek transportu”, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenie służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystywania w celu transportu.

Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

1. pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;
2. przyczepy i naczepy;
3. wagony kolejowe;
4. statki;
5. statki powietrzne;
6. pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;
7. ciągniki i inne pojazdy rolnicze;
8. pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.
   
   

Definicja pojęcia „pojazd” znajduje się w art. 2 pkt 31 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1260 ze zm.), zgodnie z którym jest to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszyna lub urządzenie do tego przystosowane.

Analiza powyższych regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, którym jest przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Podstawą do uznania maszyny lub urządzenia za pojazd, jest jego przeznaczenie do poruszania się po drodze.

Ww. przepisy wyznaczają szczególne miejsce świadczenia gdy usługi są związane z nieruchomościami oraz gdy usługi dotyczą krótkoterminowego wynajmu środków transportu. W tych przypadkach miejsce świadczenia jest powiązane, odpowiednio, z miejscem położenia nieruchomości oraz z miejscem gdzie środki transportu są faktycznie oddawane do dyspozycji usługobiorcy.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że przy realizacji Inwestycji poza granicami kraju, w ramach których Wnioskodawca świadczy usługi budowlano montażowe, najmuje od miejscowych dostawców m.in.: kontenery na odpady budowlane, podnośniki, sztaplarki, wózki widłowe, dźwigi, rusztowania, płoty, ogrodzenia budowlane, młoty, tarcze, piły do betonu, nagrzewnice, osuszacze oraz samochody. Wnioskodawca wynajmuje od kontrahentów wyłącznie sprzęt - nie korzysta z usług personelu kontrahentów. Spółka nie posiada na terenie krajów, w których wykonuje Inwestycje, siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ani też nie zarejestrował się w żadnym z tych Państw jako podatnik VAT. Wnioskodawca wskazał, że:

• w przypadku dźwigów okres najmu trwa zazwyczaj od 2 do 3 miesięcy,
• wózki widłowe wynajmowane są, w zależności od potrzeby, na okres od kilku do kilkunastu godzin jednorazowo,
• samochody - podobnie jak wózki widłowe - wynajmowane są, w zależności od potrzeby, na okres od kilku do kilkunastu godzin jednorazowo.
  
  

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie nie będzie miał zastosowania art. 28e ustawy, gdyż istotą opisanej we wniosku usługi najmu jest udostępnienie usługobiorcy sprzętu, będące jednocześnie głównym i zasadniczym jej elementem. Zatem mimo, iż ww. sprzęt będzie wykorzystywany przez usługobiorcę przy realizacji inwestycji budowlanej, przedmiotowa usługa nie będzie stanowić usługi związanej z nieruchomością.

W odniesieniu do najmu środków transportu tj. samochodów, wózków widłowych oraz dźwigów, gdy są to dźwigi samojezdne, przy ustalaniu miejsca świadczenia usługi należy uwzględnić art. 28j ustawy.

Przenosząc powyższe na grunt przywołanych przepisów należy stwierdzić, że:

• w przypadku najmu sprzętu bez obsługującego go personelu, innego niż środki transportu (dźwigi samojezdne, wózki widłowe, samochody), w tym dźwigów innych niż samojezdne, miejscem świadczenia usług określane będzie na zasadach ogólnych, tym samym miejscem świadczenia tych usług będzie Polska, czyli siedziby usługobiorcy, w tym przypadku Wnioskodawcy,
• w przypadku najmu dźwigów samojezdnych, bez obsługującego go personelu, na okres przekraczający 30 dni (w tym przypadku na okres 2-3 miesięcy) miejscem świadczenia usług określane będzie na zasadach ogólnych, tym samym miejscem świadczenia tych usług będzie Polska, czyli siedziby usługobiorcy, w tym przypadku Wnioskodawcy,
• w przypadku najmu wózków widłowych i samochodów na okres nieprzekraczający 30 dni (w tym przypadku na okres do kilkunastu godzin) miejscem świadczenia usług określane będzie na zasadach szczególnych określonych w art. 28j ustawy, tym samym miejscem świadczenia tych usług będzie kraj w którym te środki transportu są oddawane do dyspozycji Wnioskodawca.
  
  

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy oceniane całościowo należało uznać za nieprawidłowe.

W zakresie w którym wniosek dotyczył podatku dochodowego od osób prawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych wydano odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku - al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.