Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-1.4012.357.2017.1.RW
z 21 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 16 sierpnia 2017 r. (data wpływu 21 sierpnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług wzakresie możliwości wystawienia faktury na rzecz Inwestora tytułem bezpodstawnego wzbogacenia za wykonane roboty budowlane, w przypadku gdy wynagrodzenie za te roboty zostało ujęte w fakturach wystawionych na rzecz innego podmiotu (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 sierpnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości wystawienia faktury na rzecz Inwestora tytułem bezpodstawnego wzbogacenia za wykonane roboty budowlane, w przypadku gdy wynagrodzenie za te roboty zostało ujęte w fakturach wystawionych na rzecz innego podmiotu (pytanie oznaczone we wniosku nr 1).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe.

W dniu 29 września 2011 r. Wnioskodawca zawarł jako podwykonawca umowę z podmiotem mianującym się Głównym Wykonawcą (dalej zwanym Wykonawcą) na wykonanie robót budowlanych – sieci wod.kan. zewnętrznych na inwestycji dot. budowy budynku produkcyjno magazynowego.

Wnioskodawca, tak jak pozostali podwykonawcy robót budowlanych realizowanych na zlecenie Wykonawcy, działał w przekonaniu, że Wykonawca zawarł umowę o generalne wykonawstwo z Inwestorem.

Z udokumentowanych informacji wynika, iż jeszcze w październiku 2011 r. Inwestor regulował należności na rzecz Wykonawcy, a współpraca układała się poprawnie.

Z tytułu wykonanych prac w okresie od listopada 2011 r. do grudnia 2011 r. Wnioskodawca wystawił Wykonawcy 3 faktury na łączna kwotę 1.208.179,81 zł brutto.

Faktury zostały przyjęte przez Wykonawcę bez zastrzeżeń, a Wnioskodawca rozliczył podatek VAT określony w ww. fakturach zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Pismem z dnia 13 grudnia 2011 r. Wykonawca odstąpił od umowy o roboty budowlane zawartej z Wnioskodawcą z powodu braku zapłaty należności przez Inwestora.

Jak okazało się Inwestor stwierdził, iż z Wykonawcą nie łączył go żaden stosunek prawny w związku z czym zwrócił część wystawionych przez Wykonawcę faktur i odmówił zapłaty należności.

Wykonawca uregulował na rzecz Wnioskodawcy jedynie część należności w wysokości 365.630,81 zł i do zapłaty pozostała kwota 842.549,00 zł.

Wnioskodawca nie złożył wniosku o rozliczenie złych długów.

Ani Wykonawca, ani też Inwestor nie kwestionują faktu wykonania prac przez Wnioskodawcę, jednakże do dnia dzisiejszego należność w wysokości 842.549,00 zł nie została uregulowana, a sprawa o zapłatę toczy się aktualnie przed Sądem Okręgowym, gdzie Wnioskodawca dochodzi zasądzenia nieuregulowanej kwoty solidarnie, a ewentualnie in solidum od Wykonawcy oraz Inwestora.

Z identycznym roszczeniem, dotyczącym także robót budowlanych na tej samej inwestycji, przeciwko Wykonawcy oraz Inwestorowi wystąpił także inny podwykonawca. W sprawie tej zapadł już prawomocny wyrok Sądu II Instancji, w którym zasądzono od Wykonawcy i Inwestora in solidum na rzecz podwykonawcy należność.

Inwestor, który uznaje, iż jest bezpodstawnie wzbogacony, po zapoznaniu się z wyrokiem sądu apelacyjnego zadeklarował dokonanie płatności należnego wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy, wymagając jednakże wystawienia przez Spółkę faktury VAT na rzecz Inwestora, mimo iż za te same prace wystawione zostały już przez Wnioskodawcę w 2011 r. 3 faktury, gdzie nabywcą był Wykonawca.

Wskazać także trzeba, iż Wykonawca nie wyraża zgody na skorygowanie wystawionych już faktur, poza tym z posiadanych informacji wynika, iż Wykonawca nie jest już czynnym podatnikiem VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca może wystawić Inwestorowi fakturę VAT tytułem bezpodstawnego wzbogacenia za wykonane roboty budowlane, biorąc pod uwagę, iż wynagrodzenie za te roboty zostało ujęte już w fakturach wystawionych przez Wnioskodawcę na rzecz innego podmiotu (Wykonawcy)? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, bezsporne w przedmiotowej sprawie jest, iż Wnioskodawca za wykonane prace wystawił na rzecz Wykonawcy 3 faktury, za które otrzymał tylko częściową zapłatę. Inwestor za wykonane prace nie uiścił wynagrodzenia ani na rzecz Wykonawcy ani też na rzecz Podwykonawcy. Inwestor wyksięgował i zwrócił Wykonawcy faktury wystawione przez niego. Inwestor nie kwestionuje stanowiska, iż został bezpodstawnie wzbogacony kosztem Wnioskodawcy.

Bezpodstawne wzbogacenie Inwestora zostało potwierdzone w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego, gdzie Sąd ten stwierdził, iż „Oceniając czy wzbogacenie wystąpiło i czy faktycznie ma ono bezpodstawny charakter należy brać pod uwagę wyłącznie relacje pomiędzy powódką i pozwaną (...). Niewątpliwie wzbogaconym jest skarżąca (czyli Inwestor –dop. Wnioskodawcy) skoro instalacje wykonano na należącej do niej nieruchomości, przez co weszły w skład jej majątku. Zubożonym pozostaje natomiast powódka, która kosztem swego majątku budowę tych instalacji wykonała. Ponieważ pomiędzy tymi podmiotami nie doszło nigdy do zawarcia umowy i nie zachodzą przesłanki odpowiedzialności za cudzy dług, niewątpliwie wzbogacenie nastąpiło bez podstawy prawnej”. (...). Tym samym wyrokiem Sąd Apelacyjny uznał, iż zarówno wykonawca jak i inwestor zobowiązani są in solidum do zapłaty wynagrodzenia na rzecz podwykonawcy, z tym zastrzeżeniem, że zapłata przez jednego z dłużników zwalnia z tego obowiązku drugiego.

Dokładnie w takiej samej sytuacji jak opisana w powołanym wyroku Sądu Apelacyjnego znajduje się Wnioskodawca.

W ocenie Wnioskodawcy obowiązujące przepisy, jak też znane mu interpretacje oraz orzecznictwo nie przewidują sytuacji gdy jeden podmiot za te same prace teoretycznie mógłby wystawić fakturę VAT na rzecz dwóch nabywców z różnych tytułów prawnych, tj. z tytułu umowy oraz z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia.

Z uwagi jednakże na fakt, iż spełnienie świadczenia tytułem bezpodstawnego wzbogacenia za zrealizowane prace przez Inwestora spowoduje zwolnienie z obowiązku zapłaty Wykonawcę, którego wierzytelność wygasa, zasadne zdaniem Wnioskodawcy jest wystawienie faktury na rzecz Inwestora.

W związku z tym, iż termin wystawienia faktury wskazany w art. 106i ustawy o podatku od towarów i usług w przypadku Inwestora nie może zostać dochowany, w ocenie Wnioskodawcy faktura mogłaby zostać wystawiona dopiero po otrzymaniu płatności ze strony Inwestora, gdyż dopiero zapłata będzie podstawą do wystawienia faktury (brak innego uzasadnienia w przypadku wystawienia faktury już na Wykonawcę)

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. 

Przez towary, na mocy art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. 

Na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów. 

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również: 

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa. 
   
   

Definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. 

Z treści art. 8 ust. 1 ustawy, wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, które nie stanowi dostawy towarów. Słownik języka polskiego definiuje czasownik „świadczyć” jako „wykonywać coś na czyjąś rzecz”, a „świadczenie” – to obowiązek wykonywania, przekazania czegoś. 

Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi będzie natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie niebędące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów. 

Nie każda czynność, która stanowi dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Określona czynność będzie opodatkowana podatkiem VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy. 

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. 

Działalność gospodarcza – według art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. 

Zasady wystawiania faktur regulują przepisy art. 106a-106q ustawy.

Jak stanowi art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą: 

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4. 
   
   

W myśl art. 106e ust. 1 ustawy, faktura powinna zawierać:

1. datę wystawienia;
2. kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę;
3. imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy;
4. numer, za pomocą którego podatnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. a;
5. numer, za pomocą którego nabywca towarów lub usług jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej, pod którym otrzymał on towary lub usługi, z zastrzeżeniem pkt 24 lit. b;
6. datę dokonania lub zakończenia dostawy towarów lub wykonania usługi lub datę otrzymania zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury;
7. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
8. miarę i ilość (liczbę) dostarczonych towarów lub zakres wykonanych usług;
9. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
10. kwoty wszelkich opustów lub obniżek cen, w tym w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty, o ile nie zostały one uwzględnione w cenie jednostkowej netto;
11. wartość dostarczonych towarów lub wykonanych usług, objętych transakcją, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
12. stawkę podatku;
13. sumę wartości sprzedaży netto, z podziałem na sprzedaż objętą poszczególnymi stawkami podatku i sprzedaż zwolnioną od podatku;
14. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto, z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
15. kwotę należności ogółem (…).
    
    

Jak stanowi art. 106g ust. 1 ustawy, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży.

Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-8 (art. 106i ust. 1 ustawy). 

Jeżeli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty, o której mowa w art. 106b ust. 1 pkt 4, fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy (art. 106i ust. 2 ustawy). 

Fakturę wystawia się nie później niż 30. dnia od dnia wykonania usług – w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 3 lit. a (art. 106i ust. 3 pkt 1 ustawy).

Przepis art. 106i ust. 7 ustawy stanowi, że faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 30. dnia przed:

1. dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2. otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty. 
   
   

Faktury są dokumentami sformalizowanymi i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w dniu 29 września 2011 r. Wnioskodawca zawarł jako podwykonawca umowę z podmiotem mianującym się Głównym Wykonawcą (dalej: Wykonawca) na wykonanie robót budowlanych. Wnioskodawca, tak jak pozostali podwykonawcy robót budowlanych realizowanych na zlecenie Wykonawcy, działał w przekonaniu, że Wykonawca zawarł umowę o generalne wykonawstwo z Inwestorem.

Z udokumentowanych informacji wynika, iż jeszcze w październiku 2011 r. Inwestor regulował należności na rzecz Wykonawcy, a współpraca układała się poprawnie.

Z tytułu wykonanych prac w okresie od listopada 2011 r. do grudnia 2011 r. Wnioskodawca wystawił Wykonawcy 3 faktury na łączna kwotę 1.208.179,81 zł brutto.

Faktury zostały przyjęte przez Wykonawcę bez zastrzeżeń, a Wnioskodawca rozliczył podatek VAT określony w ww. fakturach zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Pismem z dnia 13 grudnia 2011 r. Wykonawca odstąpił od umowy o roboty budowlane zawartej z Wnioskodawcą z powodu braku zapłaty należności przez Inwestora.

Jak okazało się Inwestor stwierdził, iż z Wykonawcą nie łączył go żaden stosunek prawny w związku z czym zwrócił część wystawionych przez Wykonawcę faktur i odmówił zapłaty należności.

Wykonawca uregulował na rzecz Wnioskodawcy jedynie część należności w wysokości 365.630,81 zł i do zapłaty pozostała kwota 842.549,00 zł.

Wnioskodawca nie złożył wniosku o rozliczenie złych długów.

Ani Wykonawca, ani też Inwestor nie kwestionują faktu wykonania prac przez Wnioskodawcę, jednakże do dnia dzisiejszego należność w wysokości 842.549,00 zł nie została uregulowana.

Inwestor, który uznaje, iż jest bezpodstawnie wzbogacony, zadeklarował dokonanie płatności należnego wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy, wymagając jednakże wystawienia przez Spółkę faktury VAT na rzecz inwestora, mimo, iż za te same prace wystawione zostały już przez Wnioskodawcę w 2011 r. 3 faktury, gdzie nabywcą był Wykonawca.

Wnioskodawca ma wątpliwości, czy może wystawić Inwestorowi fakturę VAT tytułem bezpodstawnego wzbogacenia za wykonane roboty budowlane, biorąc pod uwagę, iż wynagrodzenie za te roboty zostało ujęte już w fakturach wystawionych przez Wnioskodawcę na rzecz innego podmiotu (Wykonawcy).

Faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Zakres i sposób, w jaki czynności dokonywane są przez podmioty winny być udokumentowane za pomocą faktur, zawarty jest w przepisach o podatku od towarów i usług. Katalog czynności dokumentowanych fakturami obejmuje m.in. dokonanie sprzedaży, przez którą rozumie się – stosownie do art. 2 pkt 22 ustawy – m.in. odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Podatnik wystawia fakturę w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego.

Zatem wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu przez podatnika oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego.

Istotnym w przedmiotowej sprawie jest, że Wnioskodawca wykonał roboty budowlane na podstawie umowy zawartej z Wykonawcą. Z tytułu wykonanych prac w okresie od listopada 2011 r. do grudnia 2011 r. Wnioskodawca wystawił Wykonawcy 3 faktury, które zostały przyjęte przez Wykonawcę bez zastrzeżeń, a należność z tytułu wykonanych robót została częściowo uregulowana. Ponadto, ani Wykonawca, ani też Inwestor nie kwestionują faktu wykonania prac przez Wnioskodawcę.

Jak wyżej wskazano celem faktury jest przede wszystkim udokumentowanie rzeczywistego przebiegu zdarzeń gospodarczych, pełni ona bowiem szczególną rolę dowodową w prawidłowym wymiarze podatku VAT. Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt sprzedaży określonych towarów lub usług, co oznacza, że nie można uznać za prawidłową fakturę, gdy nie wskazuje ona zaistniałego zdarzenia gospodarczego.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie może wystawić dla Inwestora faktury VAT dokumentującej czynności wykonanych na rzecz Wykonawcy w okresie od listopada 2011 r. do grudnia 2011 r. Faktura taka nie odzwierciedlałaby zaistniałego zdarzenia gospodarczego, nie potwierdzałaby wykonania określonych czynności na rzecz Inwestora, a jedynie roszczenia Wnioskodawcy z tytułu należnej mu części wynagrodzenia, z tytułu prac wykonanych na rzecz Wykonawcy. W przedmiotowej sprawie zdarzenie gospodarcze wymagające udokumentowania za pomocą faktury VAT dotyczyło ww. robót wykonanych w 2011 r. na rzecz Wykonawcy, co zostało przez Wnioskodawcę zrealizowane poprzez wystawienie trzech faktur VAT.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie mógł wystawić Inwestorowi faktury VAT tytułem bezpodstawnego wzbogacenia za wykonane na rzecz Wykonawcy roboty budowlane, bowiem faktura taka nie dokumentowałaby żadnego zdarzenia gospodarczego dokonanego pomiędzy Wnioskodawcą i Inwestorem.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1 uznano za nieprawidłowe.

Tut. organ informuje, że w zakresie pytań oznaczonych nr 2 i 3 w dniu 21 listopada 2017 r. zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie o sygn. 0112-KDIL1-1.4012.592.2017.1.RW.

Zaznacza się również, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku opisem zdarzenia przyszłego. Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywiste zdarzenie przyszłe sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywało się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego,w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art.53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.