2017.12.07 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej - 0114-KDIP1-3.4012.404.2017.2.ISK

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-3.4012.404.2017.2.ISK
z 7 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2017 r. (data wpływu 17 października 2017 r.) uzupełnionym w dniu 24 listopada 2017 r. (data wpływu 24 listopada 2017 r.) w odpowiedzi na wezwanie tut. Organu z dnia 20 listopada 2017 r. (doręczone Stronie w dniu 24 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża dla nabywanych usług (towarów) - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, uzupełniony w dniu 24 listopada 2017 r. (data wpływu 24 listopada 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z dnia 20 listopada 2017 r. (skutecznie doręczone 24 listopada 2017 r.) dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury VAT marża dla nabywanych usług (towarów).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest organizacja imprez turystycznych. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 23 grudnia 2016 roku i rozlicza się z tego podatku na zasadach określonych w art. 119 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm. zwana dalej jako ustawa o VAT). Usługi świadczone bezpośrednio na rzecz turysty Wnioskodawca nabywa od podmiotów zewnętrznych i nie świadczy usług własnych w rozumieniu art. 119 ust. 5 ustawy o VAT. Podstawę opodatkowania działalności Wnioskodawcy, jako organizatora turystyki stanowi kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykonuje kompleksowe usługi turystyczne dla podatników na terytorium Polski.

Intencją Wnioskodawcy jest sprzedaż pakietu usług w postaci zorganizowanej imprezy turystycznej, za którą łącznie ustalono kwotę należności. Z punktu widzenia usługobiorcy istotny jest zakup zorganizowanej imprezy turystycznej obejmującej m.in. hotel, transport, wyżywienie, zwiedzanie, imprezy dodatkowe np. koncerty, animacje, opiekę rezydenta, pilota, przewodnika, filmy, zdjęcia oraz gadżety pamiątkowe z wyjazdu.

Współpraca rezydentów, animatorów, pilotów, przewodników oparta jest o umowę zlecenia w przypadku podatników lub umowę o dzieło, wykonawcy ponoszą odpowiedzialność wobec osób trzecich z tytułu świadczonych przez nich usług.

Transport realizowany jest przez zewnętrzne specjalistyczne firmy świadczące usługi transportowe.

Usługi noclegowe realizowane są za pośrednictwem wynajmowanych hoteli.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle powyższego, zważywszy na fakt, że wszystkie ww. usługi lub towary stanowią niezbędne składniki-konieczne do organizacji kompletnej imprezy turystycznej i nie są usługami własnymi, Wnioskodawca ma prawo uznać, iż składniki te t.j.:

cena wynajmu hotelu;
koszty wyżywienia;
usługi transportowe;
bilety i karty wstępu na imprezy okolicznościowe;
koszty ubezpieczenia uczestników;
pamiątki okolicznościowe;
usługi pilotów, przewodników, animatorów oraz przewoźników zarejestrowanych jako czynnych podatników podatku od towarów i usług;
usługi pilotów, przewodników, animatorów prowadzących działalność gospodarczą zwolnionych z podatku od towarów i usług na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o VAT;
usługi pilotów, przewodników, animatorów jako podatników zatrudnianych na podstawie umowy o wykonanie dzieła.

Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie wymienione w zapytaniu elementy są niezbędne do zaspokojenia potrzeb i oczekiwań turystów w trakcie korzystania z usługi turystycznej, w konsekwencji stanowią wydatki czynione dla bezpośredniej korzyści turysty i jako takie podlegają procedurze marży (stanowią element kalkulacyjny do określenia marzy).

Ad 1-8

Zważywszy na fakt, iż usługi turystyczne trzeba traktować jako świadczone kompleksowo z punktu widzenia klienta (usługobiorcy), należy uznać, ze wszystkie składowe usługi, łącznie z ubezpieczeniem realizowane są dla bezpośredniej korzyści turysty.

Ad 9

Usługi pilotów, przewodników, animatorów jako podatników zatrudnianych na podstawie umowy o dzieło mogą być uznane za usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, ponieważ usługi te spełniają warunki pozwalające na zaliczenie ich do samodzielnej działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest organizatorem imprez turystycznych świadczących przez pilotów, przewodników, animatorów zatrudnianych na podstawie umowy o dzieło, z których wynika, iż to świadczący te usługi (czyli wykonawcy) ponoszą odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonanie świadczonych przez nich usług. Osoby te posiadają ubezpieczenie - polisę odpowiedzialności cywilnej (o.c.). Usługi te świadczone w ramach umowy o dzieło, nie są wykonywane w warunkach, o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT (spełniają kryterium samodzielności przy ich wykonaniu). Zatem należy je zaliczyć do nabytych przez podatnika usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty , o których mowa w art. 119 ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221 z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą o VAT”, opodatkowaniu podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w świetle art. 7 ust. 1 ustawy o VAT - rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Co do zasady, podstawą opodatkowania, zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a–30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Należy zwrócić uwagę, że w stosunku do usług turystyki ustawodawca przewidział szczególne procedury, które dotyczą m.in. określania podstawy opodatkowania tych usług.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W świetle art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

W myśl art. 119 ust. 3 ustawy o VAT przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

(uchylony);
działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
(uchylony).

Powyższe regulacje odnoszą się do usług, które w całości składają się na usługę turystyczną. Użycie w cytowanym przepisie słowa „w szczególności” oznacza, że jest to katalog otwarty. Konsekwentnie, inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Podkreślić również należy, że czynnikiem wyróżniającym konkretną czynność jako usługę, jest przede wszystkim to, że świadczenie tej czynności zmierza do zaspokojenia określonej potrzeby zamawiającego.

Ponieważ ustawa o VAT nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przyjąć należy, że nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z usługi turystycznej, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży.

Łączne spełnienie powyższych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

W przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki, oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podatnik wykonuje we własnym zakresie część świadczeń w ramach tej usługi, zwanych dalej „usługami własnymi”, odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29a (art. 119 ust. 5 ustawy o VAT).

Należy podkreślić, że do towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty można zaliczyć jedynie takie towary i usługi, które Wnioskodawca nabywa od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty i nie stanowią one jednocześnie „środków” do wyświadczenia usługi własnej Wnioskodawcy, która następnie staje się elementem kompleksowej usługi turystycznej. Natomiast wszelkie towary i usługi nabywane przez Wnioskodawcę dla wyświadczenia usługi własnej, stanowiącej następnie element usługi turystyki, należy uznać za wydatki dotyczące usług własnych.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji legalnej pojęcia „usługi turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych.

Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz. Urz. UE L 347, str. 1 ze zm.) – poprzednio art. 26 ust. 2 zdanie pierwsze Szóstej Dyrektywy. Stosownie do powołanego art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Pojęcie „pojedynczej usługi” w rozumieniu tego przepisu obejmuje świadczenia nabywane od innych podatników.

Należałoby więc przyjąć, że przez usługę turystyki rozumie się usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PNN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Z kolei „Słownik Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052), pojęcie to definiuje jako: „zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych”. Natomiast Światowa Organizacja Turystyki (WTO) zaleca dla celów statystycznych następującą definicję turystyki: „Turystyka obejmuje ogół czynności osób, które podróżują i przebywają w celach wypoczynkowych, zawodowych lub innych nie dłużej niż rok bez przerwy poza swoim codziennym otoczeniem, z wyłączeniem wyjazdów, w których głównym celem jest działalność zarobkowa”.

Definicje usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale nie służące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak, „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159).

Inną definicję proponuje S. Wodejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wodejko, „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

W związku z tym należy stwierdzić, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług (obcych i własnych) takich jak np. hotel, wyżywienie, transport, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania. Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt). Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką. Wobec tego aby daną usługę uznać za usługę turystyki, powinna ona być usługą składającą się z więcej niż jednego świadczenia, świadczący usługę musi działać na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek, oraz przy świadczeniu usługi musi nabywać towary i usługi od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty. A contrario, w sytuacji gdy świadczący usługę nie działa we własnym imieniu i na własny rachunek, nie nabywa usług dla bezpośredniej korzyści turysty od innych podmiotów, a także usługa ta jest usługą pojedynczą (nie jest złożona z co najmniej dwóch świadczeń), usługa taka nie może być uznana za usługę turystyki, o której mowa w cytowanym wcześniej art. 119 ust. 1 ustawy.

Z powołanych przepisów prawa podatkowego wynika, że nabywane usługi jako stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, można zaliczyć do usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty wyłącznie wtedy, gdy jak to wynika z art. 119 ust. 3 pkt 3 ustawy, są nabywane od innych podatników i będą spełniały warunki pozwalające na zaliczenie ich do samodzielnej działalności gospodarczej.

Definicję podatnika zawiera art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług. Z treści art. 15 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na mocy art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 i 2048 oraz z 2017 r. poz. 60, 528, 648 i 859);
(uchylony);
z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

W art. 13 pkt 8 powołanej w powyższym przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wymieniono przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki
organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zatem podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki. Usługa turystyki jest kompleksową usługą, realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą one być nabywane od innych podatników.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest organizacja imprez turystycznych. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług od dnia 23 grudnia 2016 roku i rozlicza się z tego podatku na zasadach określonych w art. 119 ustawy o VAT. Usługi świadczone bezpośrednio na rzecz turysty Wnioskodawca nabywa od podmiotów zewnętrznych i nie świadczy usług własnych w rozumieniu art. 119 ust. 5 ustawy o VAT. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca wykonuje kompleksowe usługi turystyczne dla podatników na terytorium polski.

Transport realizowany jest przez zewnętrzne specjalistyczne firmy świadczące usługi transportowe.

Usługi noclegowe realizowane są za pośrednictwem wynajmowanych hoteli.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą możliwości zastosowania art. 119 ustawy o VAT do świadczonych usług obejmujących:

cenę wynajmu hotelu;
koszty wyżywienia;
usługi transportowe;
bilety i karty wstępu na imprezy okolicznościowe;
koszty ubezpieczenia uczestników;
pamiątki okolicznościowe;
usługi pilotów, przewodników, animatorów oraz przewoźników zarejestrowanych jako
czynnych podatników podatku od towarów i usług;
usługi pilotów, przewodników, animatorów prowadzących działalność gospodarczą
zwolnionych z podatku od towarów i usług na mocy art. 113 ust. 1 ustawy o VAT;
usługi pilotów, przewodników, animatorów jako podatników zatrudnianych na podstawie
umowy o wykonanie dzieła.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz okoliczności przedstawione przez Wnioskodawcę należy przyjąć, że nabywane przez Wnioskodawcę usługi (towary) stanowią wydatki poniesione dla bezpośredniej korzyści turysty. Wnioskodawca wskazał, że usługi (towary) te stanowią niezbędne składniki konieczne do organizacji kompletnej imprezy turystycznej oraz zaspokajają one potrzeby i oczekiwania turysty w trakcie korzystania z tejże usługi. Jak już zostało wskazane, przez usługę turystyki należy rozumieć zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez), wobec tego ww. poniesione wydatki na zakup usług (towarów) warunkują realizację imprezy turystycznej i są związane z bezpośrednią korzyścią turysty. Intencją Wnioskodawcy jest sprzedaż pakietu usług w postaci zorganizowanej imprezy turystycznej, za którą łącznie określono kwotę należności. Ponadto Wnioskodawca nabywając usługi od podmiotów zewnętrznych działa na rzecz nabywcy we własnym imieniu i na własny rachunek.

W odniesieniu do usług rezydentów, animatorów, pilotów lub przewodników świadczonych na podstawie umowy o dzieło lub umowy zlecenia Wnioskodawca wskazał, iż wykonawcy ponoszą odpowiedzialność wobec osób trzecich z tytułu świadczonych przez nich usług. Tym samym czynności świadczone przez te osoby należy uznać za samodzielną działalność gospodarczą wykonywaną na warunkach określonych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy o VAT. W konsekwencji, również te wydatki należy uznać za usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, o których mowa w art. 119 ust. 2 ustawy.

Okoliczności sprawy wskazują zatem, że Wnioskodawca będzie miał prawo do zastosowania do świadczonych przez Niego usług turystyki procedury VAT-marża wynikającej z art. 119 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Reasumując, należy stwierdzić, że nabywane przez Wnioskodawcę od innych podatników usługi i towary tj.: wynajem hotelu, wyżywienie, transport, zakup biletów i karnetów wstępu na imprezy okolicznościowe, ubezpieczenie uczestników imprezy, pamiątki okolicznościowe oraz usługi pilotów, przewodników, animatorów i przewoźników - podlegają zaliczeniu ich do usług nabywanych dla bezpośredniej korzyści turysty, jako stanowiące składnik świadczonej przez Wnioskodawcę usługi turystycznej. W związku z tym należy je uwzględnić przy ustalaniu podstawy opodatkowania według szczególnej procedury rozliczania podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 119 ustawy o VAT.

W związku z tym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin