INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 października 2011r. (data wpływu 4 października 2011r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 stycznia 2012r. (data wpływu 9 stycznia 2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez podmiot niezarejestrowany jako podatnik VAT czynny w dniu ich wystawienia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawionych przez podmiot niezarejestrowany jako podatnik VAT czynny w dniu ich wystawienia.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 stycznia 2012r. (data wpływu 9 stycznia 2012r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 28 grudnia 2011r. znak IBPP1/443-1518/11/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca podpisał umowę z podwykonawcą na wykonanie robot budowlanych – tynków maszynowych, w której kontrahent oświadczył, że jest płatnikiem podatku VAT. W miesiącu maju wpłynęła do firmy Wnioskodawcy faktura za roboty budowlane z datą wystawienia 29 kwietnia 2011r., a w miesiącu czerwcu faktura z datą wystawienia 31 maja 2011r. VAT naliczony z ww. faktur został wykazany odpowiednio w deklaracjach VAT-7 za miesiąc maj 2011r. i czerwiec 2011r. Po złożeniu deklaracji okazało się, że kontrahent nie jest czynnym podatnikiem VAT, ponieważ złożył zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług w dniu 9 maja 2011r. i tym samym będzie czynnym podatnikiem VAT od dnia 1 czerwca 2011r. W związku z tym podwykonawca w dniu wystawienia faktur nie był zarejestrowany na potrzeby podatku VAT.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym od dnia 27 maja 1993r., z tytułu wykonywania czynności
2. Przedmiotowe faktury wystawione w dniu 29 kwietnia i 31 maja 2011r., otrzymane przez Wnioskodawcę odpowiednio w maju i czerwcu 2011r. dotyczą wykonania tynków maszynowych, a więc robót budowlanych, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Czynności te zostały faktycznie wykonane, co zostało potwierdzone protokołami odbioru wykonanych robót, a kwoty wykazane na fakturach są zgodne z rzeczywistością.
3. Kontrahent w swoim zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R w części C.1. zaznaczył punkt 33 tj. „podatnik rezygnuje (zrezygnował) ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy”. Według ustnej informacji, kontrahent dokonał zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług, ponieważ chciał być podatnikiem VAT.
4. Na druku VAT-R jako datę ewentualnej rezygnacji ze zwolnienia lub utraty prawa do zwolnienia, kontrahent wskazał 1 czerwca 2011r.
5. Kontrahent uzyskał potwierdzenie zarejestrowania jako podatnik VAT czynny (VAT-5) w dniu 12 maja 2011r.
6. Według ustnych informacji uzyskanych od kontrahenta powodem wystawienia faktur VAT pomimo faktu, że nie był czynnym podatnikiem VAT, była jego nieświadomość.
7. Zgodnie z pismem kontrahenta, faktura wystawiona w dniu 29 kwietnia 2011r. nr 1/2011 w związku z zapłatą w miesiącu maju 2011r. została, w związku ze szczególnym obowiązkiem podatkowym przy usługach budowlanych, ujęta przez niego w rejestrze sprzedaży za miesiąc maj 2011r. i wykazana w deklaracji VAT-7 za miesiąc maj 2011r. Deklaracja została złożona w urzędzie skarbowym w dniu 27 czerwca 2011r.
8. Natomiast faktura nr 4/2011 wystawiona w dniu 31 maja 2011r. w związku z zapłatą w miesiącu czerwcu 2011r. została, zgodnie ze szczególnym obowiązkiem podatkowym przy usługach budowlanych, ujęta przez kontrahenta w rejestrze VAT za miesiąc czerwiec 2011r. i wykazana w deklaracji VAT-7 za miesiąc czerwiec 2011r. Deklarację tę złożono w urzędzie skarbowym w dniu 25 lipca 2011r. W dniu 3 sierpnia 2011r. kontrahent złożył korektę deklaracji VAT-7 za miesiąc czerwiec 2011r.
9. W składanych przez kontrahenta deklaracjach VAT-7 został wykazany podatek należny wynikający z przedmiotowych faktur VAT (ustna informacja).
10. Wnioskodawca nie przeprowadził weryfikacji złożonego przez kontrahenta oświadczenia, że jest płatnikiem podatku VAT, we właściwym dla niego urzędzie skarbowym.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym powyżej stanie faktycznym, Wnioskodawca miał prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur za roboty budowlane w miesiącach ich otrzymania...

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro nowelizacja ustawy o VAT na dzień 1 lipca 2011r. w zakresie art. 88 ust. 3a pkt 1 była wykonaniem wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 grudnia 2010r. w sprawie C-438/09, to przed tym dniem (1 lipca 2011r.), pomimo zapisu, że odliczenie podatku naliczonego nie przysługuje gdy faktury zostały wystawione przez podmiot nieuprawniony, podatnik miał prawo zgodnie z wyrokiem ETS (po dniu 22 grudnia 2010r.) do odliczenia VAT z opisanych faktur w miesiącu ich otrzymania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl postanowień art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył zatem podatnikom prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez nich zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, m.in. tego że zakupy towarów i usług udokumentowane fakturami VAT będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

W myśl uregulowań art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do dnia 30 czerwca 2011r., nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy sprzedaż została udokumentowana fakturami lub fakturami korygującymi wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur korygujących.

Zgodnie z art. 96 ust. 1 ww. ustawy, podmioty, o których mowa w art. 15, są obowiązane przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5 złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenie rejestracyjne, z zastrzeżeniem ust. 3.

Z kolei ust. 3 powołanego wyżej przepisu stanowi, iż podmioty wymienione w art. 15, zwolnione od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9 lub wykonujące wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 i art. 82 ust. 3, mogą złożyć zgłoszenie rejestracyjne.

W myśl art. 96 ust. 4 ww. ustawy naczelnik urzędu skarbowego rejestruje podatnika i potwierdza jego zarejestrowanie jako „podatnika VAT czynnego” lub w przypadku podatników, o których mowa w ust. 3 – jako „podatnika VAT zwolnionego”.

Natomiast zgodnie z przepisem art. 96 ust. 5 ww. ustawy, jeżeli podmioty, o których mowa w ust. 3, rozpoczną dokonywanie sprzedaży opodatkowanej, utracą zwolnienie od podatku lub zrezygnują z tego zwolnienia, obowiązane są do złożenia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w ust. 1, a w przypadku podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT zwolnieni – do aktualizacji tego zgłoszenia, w terminach:

1. przed dniem dokonania pierwszej sprzedaży towaru lub usługi, innych niż zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-13 oraz art. 82 ust. 3, w przypadku rozpoczęcia dokonywania tej sprzedaży;
2. przed dniem, w którym podatnik traci prawo do zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9, w przypadku utraty tego prawa;
3. przed początkiem miesiąca, w którym podatnik rezygnuje ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 3 oraz w art. 113 ust. 1, w przypadku rezygnacji z tego zwolnienia;
4. przed dniem wykonania pierwszej czynności określonej w art. 5, w przypadku rezygnacji ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 9.
   
   

Przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Wskazując, w przywołanym powyżej art. 106 ust. 1 cyt. ustawy, podmioty obowiązane do wystawiania faktur VAT, ustawodawca posłużył się określeniem „podatnicy, o których mowa w art. 15”.

Stosownie natomiast do art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. W świetle powyżej wskazanego art. 15 ust. 1, status danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług jest niezależny od dokonania rejestracji dla potrzeb tego podatku. Należy podkreślić, iż mocą art. 96 ust. 1 ww. ustawy, na podmioty, o których mowa w art. 15, nałożony został obowiązek złożenia naczelnikowi urzędu skarbowego zgłoszenia rejestracyjnego, przed dniem dokonania pierwszej czynności określonej w art. 5. Z obowiązku tego zostały wyłączone jedynie podmioty zwolnione od podatku, które mogą przedmiotowe zgłoszenie złożyć, ale nie mają takiego obowiązku. Jednocześnie w art. 96 ust. 4 ww. ustawy, został dokonany wyraźny podział podatników podatku od towarów i usług na „podatników VAT czynnych” oraz „podatników VAT zwolnionych”, co znajduje odzwierciedlenie w odmiennym kształtowaniu praw i obowiązków tych dwóch grup podatników.

Należy również zwrócić uwagę, że do podstawowych zasad wspólnego systemu VAT należy między innymi zasada neutralności podatku dla podatnika, rozumiana jako stosowanie podatku od towarów i usług na wszystkich etapach obrotu gospodarczego z równoczesnym prawem do potrącenia podatku zawartego w poprzedniej fazie obrotu. Z zasady neutralności podatku VAT wynikającej z art. 2 Pierwszej Dyrektywy Rady z dnia 11 kwietnia 1967r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych (67/227/EWG) oraz z konstrukcji Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) wynika, iż brak formalnej rejestracji sprzedawcy (dokumentującego fakturami dokonywane czynności opodatkowane, o których mowa w art 5 ustawy o VAT), jako podatnika VAT czynnego nie uniemożliwia nabywcy skorzystania z prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z faktur dokumentujących zakupy bezspornie związane z prowadzeniem działalności.

Należy także zauważyć, że powołane wyżej Dyrektywy Pierwsza i Szósta zostały uchylone Dyrektywą Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1, ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007r. W nowej Dyrektywie 2006/112/WE powtórzono zasadę neutralności podatku VAT, o której mowa powyżej. Prawo podatnika do odliczenia podatku naliczonego przy zakupach towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych (art. 86 ust. 1) kształtuje się w danym okresie rozliczeniowym. Zdarzeniem uprawniającym do obniżenia podatku należnego – co wprost wynika z art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy – jest zazwyczaj otrzymanie faktury lub dokumentu celnego, a ewentualne późniejsze rozliczenie podatku jest konsekwencją już nabytego prawa do obniżenia kwoty podatku należnego.

W świetle powyższego, prawo do obniżenia podatku należnego powstaje u wszystkich podatników, o ile wykażą, że zakupy były związane z bieżącą lub przyszłą działalnością opodatkowaną.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, będąc zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, podpisał umowę z podwykonawcą na wykonanie robot budowlanych – tynków maszynowych, w której kontrahent oświadczył, że jest płatnikiem podatku VAT. W miesiącu maju wpłynęła do firmy Wnioskodawcy faktura za roboty budowlane z datą wystawienia 29 kwietnia 2011r., a w miesiącu czerwcu faktura z datą wystawienia 31 maja 2011r. VAT naliczony z ww. faktur został wykazany odpowiednio w deklaracjach VAT-7 za miesiąc maj 2011r. i czerwiec 2011r.

Po złożeniu deklaracji okazało się, że kontrahent nie jest czynnym podatnikiem VAT, ponieważ złożył zgłoszenie rejestracyjne w zakresie podatku od towarów i usług w dniu 9 maja 2011r. i tym samym będzie czynnym podatnikiem VAT od dnia 1 czerwca 2011r. W związku z tym podwykonawca w dniu wystawienia faktur nie był zarejestrowany na potrzeby podatku VAT. Ponadto z wniosku wynika, że przedmiotowe faktury dotyczą wykonania robót budowlanych, które podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT. Czynności te zostały faktycznie wykonane, co zostało potwierdzone protokołami odbioru wykonanych robót, a kwoty wykazane na fakturach są zgodne z rzeczywistością Kontrahent w swoim zgłoszeniu rejestracyjnym VAT-R w części C.1. zaznaczył punkt 33 tj. „podatnik rezygnuje (zrezygnował) ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 lub 9 ustawy”. Według ustnej informacji, kontrahent dokonał zgłoszenia rejestracyjnego w zakresie podatku od towarów i usług, ponieważ chciał być podatnikiem VAT. Na druku VAT-R jako datę ewentualnej rezygnacji ze zwolnienia lub utraty prawa do zwolnienia, kontrahent wskazał 1 czerwca 2011r. Kontrahent uzyskał potwierdzenie zarejestrowania jako podatnik VAT czynny (VAT-5) w dniu 12 maja 2011r. Według ustnych informacji uzyskanych od kontrahenta powodem wystawienia faktur VAT pomimo faktu, że nie był czynnym podatnikiem VAT, była jego nieświadomość. Zgodnie z pismem kontrahenta, faktura wystawiona w dniu 29 kwietnia 2011r. nr 1/2011 w związku z zapłatą w miesiącu maju 2011r. została, w związku ze szczególnym obowiązkiem podatkowym przy usługach budowlanych, ujęta przez niego w rejestrze sprzedaży za miesiąc maj 2011r. i wykazana w deklaracji VAT-7 za miesiąc maj 2011r. Deklaracja została złożona w urzędzie skarbowym w dniu 27 czerwca 2011r. Natomiast faktura nr 4/2011 wystawiona w dniu 31 maja 2011r. w związku z zapłatą w miesiącu czerwcu 2011r. została, zgodnie ze szczególnym obowiązkiem podatkowym przy usługach budowlanych, ujęta przez kontrahenta w rejestrze VAT za miesiąc czerwiec 2011r. i wykazana w deklaracji VAT-7 za miesiąc czerwiec 2011r. Deklarację tę złożono w urzędzie skarbowym w dniu 25 lipca 2011r. W dniu 3 sierpnia 2011r. kontrahent złożył korektę deklaracji VAT-7 za miesiąc czerwiec 2011r. W składanych przez kontrahenta deklaracjach VAT-7 został wykazany podatek należny wynikający z przedmiotowych faktur VAT (ustna informacja). Wnioskodawca nie przeprowadził weryfikacji złożonego przez kontrahenta oświadczenia, że jest płatnikiem podatku VAT, we właściwym dla niego urzędzie skarbowym.

W przedmiotowej sprawie zasadnym jest przywołanie orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-438/09 z dnia 22 grudnia 2010r. dotyczącego właśnie budzącego wątpliwości Wnioskodawcy art. 88 ust. 3a pkt 1 lit. a ustawy o VAT. W powołanym orzeczeniu Trybunał stwierdził, że artykuł 18 ust. 1 lit. a) oraz art. 22 ust. 3 lit. b) szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku, w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy Rady 2006/18/WE z dnia 14 lutego 2006r., należy interpretować w ten sposób, że podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego z tytułu nabycia usług wykonanych przez innego podatnika niezarejestrowanego jako podatnik podatku od wartości dodanej, w sytuacji gdy odnośne faktury zawierają wszystkie informacje wymagane przez wskazany art. 22 ust. 3 lit. b), a w szczególności zawierają informacje niezbędne do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła te faktury, oraz rodzaju wykonanych usług oraz że artykuł 17 ust. 6 szóstej dyrektywy 77/388 w brzmieniu ustalonym na mocy dyrektywy 2006/18 należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, na mocy których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego innemu podatnikowi będącemu usługodawcą niezarejestrowanym dla celów tego podatku.

W uzasadnieniu ww. orzeczenia Trybunał stwierdził, że niezależnie od wagi zgłoszenia rejestracyjnego z punktu widzenia prawidłowego funkcjonowania systemu VAT uchybienie temu obowiązkowi przez jednego podatnika nie może podważać przysługującego innemu podatnikowi prawa do odliczenia wynikającego z art. 17 ust. 2 szóstej dyrektywy.

Zdaniem Trybunału z ogółu poczynionych w orzeczeniu rozważań wynika także, że art. 17 ust. 6 szóstej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on przepisom krajowym, na mocy których podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT zapłaconego innemu podatnikowi będącemu usługodawcą niezarejestrowanym dla celów tego podatku.

Z kolei w orzeczeniu Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-255/02 z dnia 21 lutego 2006r. Trybunał stwierdził, że Szósta dyrektywa 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmieniona dyrektywą 95/7, powinna być interpretowana w ten sposób, iż sprzeciwia się ona prawu podatnika do odliczenia podatku od wartości dodanej, jeżeli transakcje, z których wynika to prawo, stanowią nadużycie. Dla stwierdzenia istnienia nadużycia wymagane jest po pierwsze, aby dane transakcje, pomimo iż spełniają formalne przesłanki przewidziane w odpowiednich przepisach szóstej dyrektywy i ustawodawstwa krajowego transponującego tę dyrektywę, skutkowały uzyskaniem korzyści podatkowej, której przyznanie byłoby sprzeczne z celem tych przepisów. Po drugie, z ogółu obiektywnych okoliczności powinno również wynikać, iż zasadniczym celem tych transakcji jest uzyskanie korzyści podatkowej.

Jeżeli stwierdzono istnienie nadużycia, to przeprowadzone transakcje powinny zostać przedefiniowane w taki sposób, aby odtworzyć sytuację, która istniałaby, gdyby nie dokonano transakcji stanowiących nadużycie.

W niniejszej sprawie należy również przytoczyć wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE w sprawie C-439/04 z dnia 6 lipca 2006r., z którego wynika, że w przypadku gdy dostawa jest realizowana na rzecz podatnika, który nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja była wykorzystana do celów oszustwa, które zostało popełnione przez sprzedawcę, art. 17 szóstej dyrektywy 77/388 w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych, zmienionej przez dyrektywę 95/7, należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwia się on temu, aby przepis prawa krajowego, zgodnie z którym stwierdzenie nieważności umowy sprzedaży na mocy przepisu prawa cywilnego, który powoduje bezwzględną nieważność umowy jako sprzecznej z zasadami porządku publicznego z powodu sprzecznej z prawem kauzy po stronie sprzedawcy, powodował utratę prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej zapłaconego przez tego podatnika. W tym przypadku bez znaczenia jest to, czy nieważność ta wynika z popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, czy też powstała ona na skutek innych oszustw.

Natomiast gdy na podstawie obiektywnych okoliczności zostanie ustalone, że dostawa została zrealizowana na rzecz podatnika, który wiedział lub powinien był wiedzieć, że nabywając towar, uczestniczył w transakcji wykorzystanej do popełnienia oszustwa w podatku od wartości dodanej, stwierdzenie niemożności skorzystania z prawa do odliczenia należy do sądu krajowego.

Przenosząc powyższe na grunt sprawy będącej przedmiotem wniosku o interpretację należy stwierdzić, że jeśli:

• faktury otrzymane przez Wnioskodawcę, jako podatnika VAT, dokumentują czynności faktycznie dokonane,
• czynności udokumentowane takimi fakturami są opodatkowane podatkiem VAT (tj. nie są to czynności zwolnione od podatku lub niepodlegające opodatkowaniu),
• zawierają dane niezbędne do ustalenia tożsamości osoby, która wystawiła te faktury oraz rodzaju wykonanych usług,
• działania podejmowane przez Wnioskodawcę jak i kontrahenta nie miały na celu obejścia przepisów prawa,
• Wnioskodawca nie wiedział i nie mógł wiedzieć o tym, że dana transakcja miała na celu obejście przepisów prawa,
• nabyte usługi budowlane Wnioskodawca wykorzystywał do czynności opodatkowanych,

to sam brak rejestracji kontrahenta nie stanowi przeszkody dla realizacji prawa do odliczenia podatku VAT zapłaconego z tytułu nabycia tych usług wykonanych przez innego podatnika niezarejestrowanego jako podatnik podatku VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego, bądź zmiany stanu prawnego.

Na marginesie należy zaznaczyć, że tut. organ nie jest uprawniony do dokonywania analizy załączonych do wniosku dokumentów, a interpretację wydaje w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), co wynika wprost z przepisu art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.