Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL3-1.4011.302.2017.2.AA
z 29 listopada 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 października 2017 r. (data wpływu 12 października 2017 r.), uzupełnionym w dniu 20 listopada 2017 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu podróży służbowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wartości diet z tytułu podróży służbowej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, w związku z czym pismem z dnia 14 listopada 2017 r. znak 0112-KDIL3-1.4011.302.2017.1.AA na podstawie art. 169 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 17 listopada 2017 r., natomiast w dniu 20 listopada 2017 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 17 listopada 2017 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna od 2012 r. prowadzi działalność gospodarczą sklasyfikowaną w PKD 88.10.Z, czyli pozostała pomoc społeczna bez zakwaterowania świadczona osobom w podeszłym wieku i osobom niepełnosprawnym, odwiedzanie osób w podeszłym wieku i chorych w ich domach oraz dzienna opieka dla osób w podeszłym wieku. Prowadzi książkę przychodów i rozchodów, rozlicza się na zasadach ogólnych. Usługi opieki nad ludźmi starszymi i chorymi świadczy głównie w Niemczech na zlecenie fundacji zarejestrowanej w Niemczech. Za wykonaną usługę wystawia fakturę na fundację niemiecką. Siedziba działalności jest zarejestrowana w A. W tej miejscowości Wnioskodawca również świadczy usługi opieki nad osobą chorą co jest udokumentowane fakturą. W kraju świadczy również usługi tłumaczenia tekstów. Gdy Wnioskodawca wyjeżdża do Niemiec to pracę świadczy w różnych rejonach i okres trwania tych prac jest różny. Niekiedy podróż służbowa trwa nawet trzy tygodnie i ponosi koszty wyżywienia. W 80% zlecenia, które otrzymuje za pośrednictwem fundacji dotyczą opieki nad nieletnimi. Dzieci te w większości przypadków pochodzą z rodzin patologicznych, które objęte są ochroną Jugendamtu. Na każde dziecko jest wyliczona konkretna kwota pieniędzy z której Wnioskodawca musi się rozliczyć paragonami i fakturami. Pieniądze te przeznaczone są tylko i wyłącznie na potrzeby dzieci i nie ma tu miejsca na wyżywienie Wnioskodawcy. Takie same zasady dotyczą opieki nad osobami starszymi, gdzie wyżywienie dostarczane jest przez rodzinę dla pacjenta, catering lub kupowane przez opiekuna. W przypadku, gdy to opiekun zaopatruje pacjenta musi rozliczyć się z paragonów z których wynika co zostało zakupione i na jaką kwotę.

Swoje wyżywienie Wnioskodawca opłaca ze swoich prywatnych pieniędzy, niezależnie czy opiekuje się dziećmi czy dorosłymi.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w podanym stanie faktycznym Wnioskodawca jako właściciel firmy może rozliczać w książce przychodów i rozchodów koszty diet przysługujących w czasie podróży zagranicznej przeznaczonych na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki?

Zdaniem Wnioskodawcy, koszty diet mogą być kosztem uzyskania przychodów, ponieważ zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów. Przebywając poza granicami kraju Wnioskodawca świadczy usługi opieki nad osobami starszymi, chorymi i dziećmi, która jest źródłem przychodów, wykazanych w książce przychodów i rozchodów w kolumnie nr 7. Wyjazdy do Niemiec traktuje jako podróż służbową, ponieważ zadanie zlecone przez fundację niemiecką wykonuje poza miejscowością, w której znajduje się siedziba. Wobec powyższego diety są naliczane zgodnie z paragrafem 13 pkt 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, z późn. zm.) oraz wysokość diet mieści się w granicach limitu określonego w ww. rozporządzeniu. Analizując dalsze przepisy podatku dochodowego od osób fizycznych, a mianowicie art. 23 ust. 1 pkt 53 ww. ustawy, wynika, że nie uznaje się za koszty uzyskania przychodu wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Jak już Wnioskodawca wspomniał, diety nalicza w granicach limitu, czyli też przepisy art. 23 ust. 1 pkt 53 w jego przypadku nie mają zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągniecia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z tym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim. Dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, określony wydatek nie może być również wyszczególniony w katalogu negatywnym – wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, ujętych w art. 23 ww. ustawy oraz musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Z powołanego przepisu ustawy wynika, że osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wartości diet za czas podróży służbowych w ramach określonego limitu, tzn. do wysokości diet przysługujących pracownikom. Zakresem omawianego unormowania zostały więc objęte osoby prowadzące działalność gospodarczą bez żadnych wyłączeń podmiotowych i przedmiotowych.

W szczególności przepis ten nie przewiduje żadnych ograniczeń kręgu osób uprawnionych ze względu na rodzaj lub miejsce wykonywania czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, ani też nie rozróżnia wyjazdu służbowego w celu zawarcia umowy o świadczenie usług, dokonania zakupu środka trwałego, czy świadczenia usługi w wykonywaniu zawartej umowy. Jedyne ograniczenie ustanowione tym przepisem odnosi się do limitu wartości, która może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ustawodawca wyłącza bowiem z kosztów wartość diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, ale tylko w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom.

Zasadniczą przesłanką decydującą o kwalifikacji danego wyjazdu jako podróży służbowej jest jej związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dlatego też, za podróż służbową należy uznać bezpośrednie wykonywanie przez przedsiębiorcę zadań związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą poza siedzibą firmy, zarówno w kraju, jak i poza jego granicami.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą sklasyfikowaną wg PKD 88.10.Z, czyli pozostałą pomoc społeczną bez zakwaterowania świadczenia osobom w podeszłym wieku i osobom niepełnosprawnym, odwiedzanie osób w podeszłym wieku i chorych w ich domach oraz dzienna opieka dla osób w podeszłym wieku. Ponadto Wnioskodawca opiekuje się nieletnimi. Usługi opieki nad ludźmi starszymi i chorymi oraz dziećmi Wnioskodawca świadczy głównie w Niemczech na zlecenie fundacji zarejestrowanej w Niemczech. Siedziba działalności jest zarejestrowana w A.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że odbywane przez Wnioskodawcę podróże służbowe – w celu odbywania opieki nad osobami starszymi, chorymi i dziećmi poza granicami kraju – związane są z prowadzoną działalnością gospodarczą. Stosownie zatem do art. 22 ust. 1 i art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diet za czas tych podróży, do wysokości wskazanej w ww. rozporządzeniu.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.