Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT1-2.4012.773.2017.1.AJB
z 12 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 24 października 2017 r. (data wpływu 31 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego przy świadczeniu usług w związku z prowadzeniem biura rachunkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorzystania ze zwolnienia podmiotowego przy świadczeniu usług w związku z prowadzeniem biura rachunkowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Od 03.01.2005 roku Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą – biuro rachunkowe. W ramach prowadzonej działalności świadczy usługi sklasyfikowane w PKD 69.20.Z (działalność rachunkowo-księgowa, doradztwo podatkowe). Wnioskodawczyni pracuje sama, nie zatrudnia pracowników ani innych osób na umowy cywilno-prawne. Działalność Wnioskodawczyni wykonuje zarówno we własnym mieszkaniu (zaadaptowany jeden pokój) jak i w siedzibach innych firm.

Wnioskodawczyni posiada certyfikat Ministerstwa Finansów uprawniający ją do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych. Wnioskodawczyni nie posiada uprawnień do wykonywania usług doradcy podatkowego i usług prawniczych.

Czynności jakie Wnioskodawczyni wykonuje dla swoich klientów ograniczają się wyłącznie do:

• prowadzenia podatkowej książki przychodów i rozchodów (nie prowadzi ksiąg rachunkowych),
  

• ewidencji przychodów zryczałtowanych,
  

• prowadzenia ewidencji środków trwałych i wyposażenia,
  

• sporządzania i podpisywania deklaracji podatkowych do urzędów skarbowych (VAT, PIT, NIP),
  

• sporządzania (naliczania) list płac, rachunków do umów-zleceń, umów o dzieło, prowadzenie kartotek wynagrodzeń,
  

• sporządzania stosownych deklaracji zgłoszeniowych i rozliczeniowych do ZUS,
  

• sporządzania deklaracji do PFRON,
  

• sporządzania sprawozdań do GUS,
  

• udział w postępowaniach kontrolnych, prowadzonych przez organy kontroli w siedzibie Biura Rachunkowego, lub urzędzie skarbowym dotyczących okresu prowadzenia przez Biuro kompleksowej obsługi księgowej i odnoszących się wyłącznie do czynności wykonanych przez Biuro w ramach zawartych umów,
  

• od początku roku 2017 sporządzanie i wysyłanie JPK.
  
  

Czynności te Wnioskodawczyni wykonuje w ramach kompleksowej i ciągłej obsługi księgowej, na podstawie umów zawartych z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą. Wnioskodawczyni dodaje, iż od początku prowadzenia działalności tj. od 03-01-2005 roku jest czynnym podatnikiem VAT.

Wnioskodawczyni nie posiada uprawnień doradcy podatkowego, nie udziela swoim klientom porad, zaleceń ani opinii podatkowych. Nie jest też: adwokatem, radcą prawnym, biegłym rewidentem.

Jedynie na podstawie otrzymanych dokumentów Wnioskodawczyni dokonuje zapisów i sporządza deklaracje, które przesyła do odpowiednich urzędów (zazwyczaj elektronicznie) podpisując za pomocą podpisu elektronicznego.

Wnioskodawczyni usługi świadczy tylko i wyłącznie na rzecz podmiotów gospodarczych, z którymi ma podpisane umowy.

Z końcem roku 2017 Wnioskodawczyni wprowadzi wyraźny zapis (aneksami – w stosunku do klientów, z którymi były już podpisane umowy) lub jako odrębny punkt umowy – dla nowych klientów), iż Zleceniobiorca – Biuro Rachunkowe nie świadczy usług doradztwa podatkowego.

W uzupełnieniu Wnioskodawczyni dodaje, że nie reprezentowała i nie będzie reprezentować klientów przed organami kontrolującymi. Jedynie na prośbę tych organów Wnioskodawczyni udziela kontrolującym informacji dotyczących wpisów do PKiR, rejestrów i deklaracji VAT, gdyż cała dokumentacja księgowa danego okresu przechowywana jest w biurze – do tych czynności ogranicza się i będzie ograniczać udział Wnioskodawczyni w postępowaniach kontrolnych.

Do końca roku 2017 Wnioskodawczyni nie przewiduje przekroczenia kwoty 200.000,00 zł obrotu.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od 01-01-2018 roku Wnioskodawczyni może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli nie zmieni się zakres czynności Zainteresowanej opisanych w poz. 75 niniejszego dokumentu i Zainteresowana nie przekroczy w roku 2017 kwoty obrotu 200.000,00 zł może skorzystać ze zwolnienia podmiotowego na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Czynności polegające na prowadzeniu ksiąg i ewidencji podatkowych są czynnościami typowo księgowymi, a sporządzanie deklaracji i zeznań podatkowych ma charakter techniczny, a nie prawny, choćby z tego względu, że sporządzane są na podstawie innych dokumentów, w szczególności ksiąg podatkowych i innych ewidencji.

Tym samym czynności te nie stanowią doradztwa, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, niezależnie od tego, że zostały uznane za czynności doradztwa podatkowego w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym (art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy).

Powyższą wykładnię potwierdza również systematyka ustawy o VAT, zgodnie z którą prawodawca rozróżnia usługi doradcze od księgowych (art. 28l pkt 3).

Zauważyć należy, że zwolnienie na podstawie art. 113 ustawy nie ma zastosowania do czynności reprezentowania podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach m.in. podatkowych i celnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 – jednak mają one z reguły charakter usług prawniczych.

Z kolei, w myśl art. 2 ust. 2 ustawy o doradztwie podatkowym zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 4, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy.

Według art. 3 ustawy o doradztwie podatkowym podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1 i 4 są;

• osoby fizyczne, wpisane na listę doradców podatkowych;
  

• adwokaci i radcowie prawni;
  

• biegli rewidenci.
  
  

Jak wynika z przepisów osoby posiadające certyfikat księgowy nie tylko uprawnione są do prowadzenia, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz do sporządzania, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielania im pomocy w tym zakresie, z wyłączeniem świadczenia usług w zakresie doradztwa podatkowego i innych usług doradczych, zastrzeżonych do wyłącznej kompetencji osób wykonujących zawody regulowane.

Brak jest również podstaw prawnych do uznania czynności usługowego prowadzenia ksiąg za czynności doradztwa podatkowego w rozumieniu przepisu art. 2 ust. 1 ustawy o doradztwie podatkowym, ten bowiem wskazuje wyłącznie kategorie czynności, do wykonywania których uprawnieni są doradcy podatkowi oraz podmioty z nimi zrównane.

Wśród tych ostatnich ustawa nie wymienia osób posiadających certyfikat księgowy.

Podsumowując powyższe uwagi – o możliwości skorzystania ze zwolnienia podmiotowego przewidzianego w przepisie art. 113 ust. 1 w zw. z art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy o VAT nie przesądza treść przepisów ustawy o doradztwie podatkowym, a wyłącznie okoliczność, czy podatnik faktycznie świadczy usługi doradcze na rzecz swoich klientów.

Z kolei samych usług księgowych, nawet złożonych, w świetle regulacji i definicji terminu „doradztwo” nie sposób uznać za usługi doradcze, bowiem ich istota polega na prawidłowej kwalifikacji dokumentów księgowych, wygenerowaniu w oparciu o ich treść wymaganych prawem rejestrów i ewidencji oraz sporządzeniu, w oparciu o zgromadzone w nich dane, odpowiednich deklaracji, informacji i zeznań podatkowych.

Czynności te nie wiążą się zatem z doradzaniem i wskazywaniem klientom określonego sposobu postępowania, co stanowi istotę czynności doradczych.

Czynnością doradczą nie jest również podpisywanie w imieniu klienta zeznań, informacji i deklaracji podatkowych oraz ZUS ani udzielanie organom skarbowym wyjaśnień i informacji dotyczących ewidencji i rejestrów prowadzonych przez podatnika na rzecz klientów.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W świetle art. 7 ust. 1 tej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2017 r.), zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych

– jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;

3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Z treści art. 113 ust. 4 ustawy wynika, że podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

Stosownie do art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Jak stanowi art. 113 ust. 9 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Na podstawie art. 113 ust. 11 powołanej ustawy podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
      • wyrobów tytoniowych,
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   4. terenów budowlanych,
   5. nowych środków transportu;

2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   3. jubilerskie;

3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Biorąc pod uwagę powołany powyżej przepis stwierdzić należy, że ze zwolnienia podmiotowego od podatku nie korzystają m.in. usługi prawnicze oraz w zakresie doradztwa.

W tym miejscu podkreślić należy, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze do niej, nie definiują pojęcia doradztwa. W potocznym rozumieniu termin „doradztwo” obejmuje szereg usług doradczych, tj.: podatkowe, prawne, finansowe. Zakres znaczeniowy pojęcia „usługi w zakresie doradztwa” jest szerszy niż termin „usługi w zakresie doradztwa podatkowego”.

Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN 2006, pod pojęciem „doradcy” należy rozumieć „tego, kto doradza”. Natomiast „doradzać”, w myśl powołanego wyżej Słownika Języka Polskiego PWN 2006, oznacza „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. Doradztwo jest zatem udzieleniem fachowych zaleceń, porad, np. ekonomicznych czy finansowych. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko. Jednym z rodzajów doradztwa jest doradztwo podatkowe.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 794, z późn. zm.), czynności doradztwa podatkowego obejmują:

1. udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami;
2. prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie;
3. sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie;
4. reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1.
   
   

Stosownie do art. 2 ust. 2 tej ustawy, zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 4, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1, są:

1. osoby fizyczne wpisane na listę doradców podatkowych;
2. adwokaci i radcowie prawni;
3. biegli rewidenci.
   
   

Stosownie do art. 3 ust. 2 cyt. ustawy, podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4, są:

1. osoby fizyczne wpisane na listę doradców podatkowych;
2. adwokaci i radcowie prawni.
   
   

Zasady wykonywania czynności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2016 r., poz. 1047, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 76a ust. 1 tej ustawy, usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych jest działalnością gospodarczą, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, polegającą na świadczeniu usług w zakresie czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2-6.

W myśl art. 76a ust. 3 ww. ustawy, działalność, o której mowa w ust. 1, mogą wykonywać przedsiębiorcy, pod warunkiem, że czynności z tego zakresu będą wykonywane przez osoby, które:

1. mają pełną zdolność do czynności prawnych;
2. nie były skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, za przestępstwo skarbowe oraz za przestępstwa określone w rozdziale 9.
   
   

Ustawa o podatku od towarów i usług, przywołując pojęcie usług w zakresie doradztwa (zakres tego pojęcia obejmuje również doradztwo podatkowe), nie odwołuje się jednak wprost do innych aktów prawnych, w tym do ustawy o doradztwie podatkowym, zatem do celów stosowania przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, definicją czynności doradztwa podatkowego, stworzoną na potrzeby uregulowania zawodu doradcy podatkowego, można posiłkować się jedynie pomocniczo – decydujące znaczenie ma więc w omawianym zakresie wykładnia językowa.

Uwzględniając zatem tę wykładnię, termin „doradztwo” oraz potoczne rozumienie tego terminu, jak również brzmienie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o doradztwie podatkowym, należy zauważyć, że doradztwo podatkowe sensu stricto obejmuje czynności polegające na udzielaniu porad z zakresu podatków czy też wskazywaniu sposobu postępowania w sprawie związanej z podatkami, w tym również na opracowaniu pewnej koncepcji czy strategii, którą podmiot np. podatnik może wykorzystać w prowadzonej przez siebie działalności np. do podjęcia lub zaniechania konkretnego działania. Tym samym, z katalogu czynności uznawanych za doradztwo podatkowe w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym, do celów stosowania przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, za czynności o charakterze doradczym powinny zostać uznane tylko czynności polegające na udzielaniu takim podmiotom jak: podatnicy, płatnicy i inkasenci, osoby trzecie odpowiedzialne za zaległości podatkowe oraz następcy prawni podatników, płatników lub inkasentów, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami. Powyższe znajduje również potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 maja 2007 r. sygn. K 42/05.

Natomiast czynności polegające na prowadzeniu ksiąg i ewidencji podatkowych, z istoty swej bliskie są działalności zawodowej osób uprawnionych do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, czyli czynnościom księgowym, a czynności polegające na sporządzaniu deklaracji i zeznań podatkowych mają w znacznej mierze charakter techniczny, a nie prawny, choćby z tego względu, że sporządzane są na podstawie innych dokumentów, w szczególności ksiąg rachunkowych (vide uzasadnienie ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego). Tym samym czynności te nie stanowią doradztwa, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, niezależnie od tego, że zostały uznane za czynności doradztwa podatkowego w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym (w art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy).

Odnosząc się natomiast do czynności reprezentowania podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach m.in. podatkowych i celnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym, wskazania wymaga, że czynności te, pomimo zdefiniowania ich dla potrzeb ustawy o doradztwie podatkowym jako czynności doradztwa podatkowego, mają z reguły charakter usług prawniczych, których świadczenie również nie może być objęte zwolnieniem na podstawie art. 113 ustawy o VAT.

Podsumowując, w sytuacji gdy podatnik (niezależnie od jego statusu czy też posiadania określonych uprawnień) będzie świadczył wyłącznie usługi prowadzenia ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych lub też sporządzania (wypełniania) zeznań i deklaracji podatkowych i nie będzie świadczył usług doradczych lub prawniczych (takich jak wskazane w art. 2 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym) – nie znajdą zastosowania przepisy art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a lub lit. b ustawy o VAT.

Natomiast w przypadku świadczenia przez podatnika (niezależnie od jego statusu czy też posiadania określonych uprawnień) usług o charakterze doradczym lub prawniczym (np. wskazanych w art. 2 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym) – ww. regulacje będą miały zastosowanie.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane uregulowania prawne należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawczynię usługi stanowią czynności wymienione w art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o doradztwie podatkowym, których jednak ze względu na ich techniczny charakter nie można uznać za doradztwo, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT.

Zatem Wnioskodawczyni będzie mogła korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, przy świadczeniu usług w związku z prowadzeniem biura rachunkowego przy założeniu, że – jak wskazano we wniosku – Wnioskodawczyni nie będzie wykonywać usług o charakterze doradczym, nie będzie udzielać porad, opinii ani wskazywać sposobu postępowania w sprawie związanej z podatkami, ani też wykonywać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT wykluczających prawo do zwolnienia podmiotowego.

Jeżeli jednak wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT przekroczy kwotę, o której mowa w tym przepisie, zwolnienie utraci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Ponadto Wnioskodawczyni utraci prawo do zwolnienia podmiotowego w momencie wykonania czynności doradztwa (w szczególności doradztwa podatkowego) niezależnie od posiadanych przez Zainteresowaną uprawnień.

A zatem, uwzględniając fakt, że Wnioskodawczyni jest podatnikiem VAT czynnym od 3 stycznia 2005 r. oraz – jak wynika z treści wniosku – w 2017 r. nie uzyska obrotu ze sprzedaży opodatkowanej przekraczającego kwotę limitu uprawniającą do zwolnienia, to będzie miała prawo skorzystać ze zwolnienia na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT od 1 stycznia 2018 r. pod warunkiem, że wartość sprzedaży w 2017 r. nie przekroczy kwoty 200 000 zł i nie wykona czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawczynię. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ……, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.