Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0111-KDIB3-1.4012.585.2017.3.AB
z 13 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 14 września 2017 r. (data wpływu 19 września 2017 r.), uzupełnionym pismem z 14 listopada 2017 r. (data wpływu 21 listopada 2017 r.) oraz pismem z 4 grudnia 2017 r. (data wpływu 8 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działki wraz z rozpoczętą przez nabywcę budową węzła przesiadkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 września 2017 r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej m.in. podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działki wraz z rozpoczętą przez nabywcę budową węzła przesiadkowego.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z 14 listopada 2017 r. (data wpływu 21 listopada 2017 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 7 listopada 2017 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.585.2017.1.AB oraz pismem z 4 grudnia 2017 r. (data wpływu 8 grudnia 2017 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z 24 listopada 2017 r. znak: 0111-KDIB3-1.4012.585.2017.2.AB.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką kapitałową z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Polski, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych („podatek CIT”). Wnioskodawca jest również czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług („podatek VAT”).

Jedynym wspólnikiem Wnioskodawcy (posiadającym 100% udziałów w kapitale zakładowym Wnioskodawcy) jest Miasto - podmiot publiczny („Właściciel”).

Obecnie planowane jest obniżenie Kapitału Zakładowego Wnioskodawcy wraz z jednoczesnym umorzeniem części udziałów Właściciela w Kapitale Zakładowym Wnioskodawcy - za wynagrodzeniem („Wynagrodzenie”).

Wynagrodzeniem za umorzone udziały w Kapitale Zakładowym Wnioskodawcy będzie przeniesienie w drodze tzw. datio in solutum (świadczenia w miejsce wykonania zobowiązania - art. 453 Kodeksu Cywilnego) prawa własności należącej do Wnioskodawcy - działki nr 7/7 położonej w K przy ul. M (obręb ewidencyjny e), („Działka nr 7/7”) zabudowanej budynkami oraz budowlami, które są w dniu złożenia Wniosku w trakcie rozbiórki (rozbiórka będzie zakończona przed dniem zbycia Działki nr 7/7).

Działka nr 7/7 została wydzielona - na podstawie decyzji Prezydenta Miasta nr W z dnia 24 kwietnia 2017 r. - z większej działki położonej w K przy ul. M, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 7/3 (obręb ewidencyjny e), stanowiącej własność Wnioskodawcy.

Dla działki nr 7/3 (a zatem również dla terenu obecnej Działki nr 7/7) została wydana przez Prezydenta Miasta w dniu 31 maja 2016 r. decyzja nr 31/16 o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego („Decyzja z 31 maja 2016 r. nr 31/16”). Zgodnie z Decyzją z 31 maja 2016 r. nr 31/16 inwestycja celu publicznego ma polegać na budowie węzła przesiadkowego.

Działka nr 7/3 (zatem również teren Działki nr 7/7) jest obecnie przedmiotem umowy użyczenia zawartej w dniu 18 maja 2016 r. pomiędzy Wnioskodawcą a Miastem.

Na dzień sporządzania tego Wniosku, brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla Działki nr 7/7.

Budynki oraz budowle znajdujące się Działce nr 7/7 są obecnie w trakcie rozbiórki i przed dokonaniem datio in solutum (zbyciem Działki nr 7/7) zostaną rozebrane. W momencie dokonywania datio in solutum (zbycia Działki nr 7/7) na Działce nr 7/7, będzie w toku budowa węzła przesiadko-wego. Nakłady na budowę węzła przesiadkowego będzie ponosiło wyłącznie Miasto. Nakłady te mają pozostać własnością Miasta (nie są rozliczane z Wnioskodawcą) i nie będą przedmiotem transakcji w ramach datio in solutum (tj. wartość Działki nr 7/7 nie obejmuje nakładów poniesionych na Działkę nr 7/7 przez Miasto, a zatem wartość Działki nr 7/7 jest ustalona tak, jakby nie było żadnych nakładów na Działce nr 7/7).

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że:

1. Prawo do rozporządzania jak właściciel, do nakładów na rozpoczętą budowę węzła przesiadkowego, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT na dzień przekazania przedmiotowej działki nr 7/7 będzie posiadało Miasto.
2. Przedmiotowa działka nr 7/7 na dzień sprzedaży nie będzie objęta obowiązującym planem zagospodarowania przestrzennego.
3. Działka nr 7/7 będąca przedmiotem wniosku nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej z podatku.
   
   

W związku z powyższym opisem w zakresie podatku od towarów i usług zadano następujące pytania (oznaczone jak we wniosku):

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku przekazanie Działki nr 7/7 wraz z rozpoczętą budową węzła przesiadkowego na rzecz Miasta w trybie datio in solutum (stosowanie do art. 453 Kodeksu Cywilnego) będzie stanowiło odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT?
2. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku przekazanie w ramach datio in solutum na rzecz Miasta Działki nr 7/7 z będącą w toku budową węzła przesiadkowego będzie traktowana jako dostawa niezabudowanego gruntu, stanowiącego tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, co oznacza, że transakcja będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT stawką podstawową w wysokości 23%?
   
   

Stanowisko Wnioskodawcy.

Ad. 3.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku przekazanie Działki nr 7/7 wraz z rozpoczętą budową węzła przesiadkowego na rzecz Miasta trybie datio in solutum (stosowanie do art. 453 Kodeksu Cywilnego) będzie stanowiło odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT.

Instytucja prawa cywilnego określana jako datio in solutum została uregulowana w art. 453 Kodeksu Cywilnego. Jej istotą jest to, że dłużnik zobowiązany do spełnienia określonego świadczenia na podstawie istniejącego stosunku zobowiązaniowego spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, przez co pierwotne zobowiązanie wygasa.

W związku z tym, że przedmiotem zbycia w ramach datio in solutum ma być prawo własności Działki nr 7/7 (wraz z będącą w toku budową węzła przesiadkowego, które to nakłady ponosi wyłącznie jednak podmiot trzeci - Miasto, a nie Wnioskodawca), należy ustalić w jaki sposób zaklasyfikować te czynności na gruncie ustawy o VAT. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT „opodatkowaniu podatkiem (...) (VAT) podlegają: odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.” W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, kluczowym zatem będzie ustalenie czy zbycie przez Wnioskodawcę Działki nr 7/7 w wyniku datio in solutum na rzecz Miasta stanowi „odpłatną dostawę towarów” w rozumieniu ustawy o VAT.

Art. 7 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, że „przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 (ustawy o VAT), rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).” Art. 2 pkt 6 ustawy o VAT „ilekroć w dalszych przepisach (ustawy o VAT) jest mowa o: 6) towarach - rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.”

W świetle ww. przepisów ustawy o VAT należy zatem stwierdzić, że zasadniczo zbycie nieruchomości, w ramach którego dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel jest klasyfikowane jako „dostawa towarów” na gruncie ustawy o VAT. Dla opodatkowania tych czynności podatkiem VAT fundamentalne znaczenie ma jednak fakt czy czynności te dokonywane są w sposób „odpłatny”.

W kwestii klasyfikowania zbycia nieruchomości w ramach datio in solutum jako odpłatnej dostawy towarów wypowiedział się m.in. Wojewódzki Sąd Administracyjny („WSA”) w Łodzi w prawomocnym wyroku z dnia 28 marca 2013 r. (sygn. akt I SA/Łd 1236/12) w którym wskazał m.in., że „odnosząc się do głównego zagadnienia spornego w tej sprawie, czyli odpłatności lub braku odpłatności świadczenia Spółki polegającego na przeniesieniu własności nieruchomości, a więc na dostawie towaru, należy zauważyć, że termin „odpłatność” w odniesieniu do dostawy towarów lub do świadczenia usług nie został zdefiniowany ani w ustawie VAT, ani też w Dyrektywie Nr 2006/112/WE i VI Dyrektywie Rady. Definicji tej można natomiast poszukać w przepisach Kodeksu cywilnego oraz orzecznictwie ETS. W rozumieniu cywilistycznym odpłatność zawiera element wynagrodzenia pieniężnego, a więc musi istnieć wzajemna ekwiwalentność świadczeń. Zgodnie natomiast z orzecznictwem ETS odpłatność w rozumieniu VAT definiowana jest znacznie szerzej, a elementem wyróżniającym jest wynagrodzenie z tytułu dokonanej transakcji, z pominięciem formy tegoż wynagrodzenia. Konieczny jest więc bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem a otrzymaniem wynagrodzenia (np. wyrok ETS w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99). Z podobnymi poglądami można się również spotkać w rozstrzygnięciach sądów administracyjnych (por. wyrok WSA w Krakowie z 28 września 2005r., I SA/Kr 850/05, Białymstoku z 23 sierpnia 2006 r., I SA/Bk 193/06, WSA w Warszawie z 1 kwietnia 2008 r., III SA/Wa 2166/07). Opodatkowaniu podlega zatem dostawa towarów i świadczenie usług za wynagrodzeniem, które powinno mieć formę przysporzenia, a więc zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta lub zmniejszenia jego pasywów z tytułu konkretnego świadczenia. Organy podatkowe prawidłowo oceniły, że przeniesienie własności nieruchomości przez Spółkę miało charakter odpłatny, bowiem w zamian za nieruchomość Spółka zmniejszała swoje pasywa. Wygasły obciążenia Spółki z tytułu zawartej wcześniej umowy pożyczki. Strony umowy notarialnej z dnia 30 września 2008 r. jasno oświadczyły, że należności obciążające Spółkę A zostały uregulowane wraz z odsetkami. Oczywiste jest, że uznanie obciążeń Spółki za uregulowane nastąpiło dlatego, że Spółka zgodziła się przenieść na pożyczkodawców własność nieruchomości. Niewątpliwie Spółka w zamian za zbywaną nieruchomość uzyskała korzyść majątkową poprzez zmniejszenie swych obciążeń. Korzyść ta ma charakter wynagrodzenia, przy czym nie budzi wątpliwości ani związek pomiędzy świadczeniem Spółki, a uzyskaną przez nią korzyścią majątkową, ani ekwiwalentność świadczenia Spółki i uzyskaną przez nią w zamian tego świadczenia korzyścią. (...).

Zdaniem Wnioskodawcy, pogląd przedstawiony w ww. wyroku WSA należy uznać za prawidłowy. Oznacza to, że zbycie przez Wnioskodawcę na rzecz Miasta Działki nr 7/7 w ramach datio in solutum należy klasyfikować jako „odpłatną dostawę towarów” na gruncie ustawy o VAT.

Ad. 4.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w zdarzeniu przyszłym przedstawionym we Wniosku przekazanie w ramach datio in solutum na rzecz Miasta Działki nr 7/7 z będącą w toku budową węzła przesiadkowego będzie traktowana jako dostawa niezabudowanego gruntu, stanowiącego tereny budowlane w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, co oznacza, że transakcja będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT stawką podstawową w wysokości 23%.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT „zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.” Art. 2 pkt 33 ustawy o VAT „ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o: terenach budowlanych - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.”

Wykładnia z przeciwieństwa zwolnienia od podatku VAT, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT prowadzi do wniosku, że dostawa niezabudowanych terenów budowlanych podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Definicja „terenów budowlanych” zawarta w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT wskazuje natomiast na to, że są to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we Wniosku wynika, że do czasu przeniesienia prawa własności Działki nr 7/7 w ramach datio in solutum zostaną w całości rozebrane budynki oraz budowle znajdujące się na tej działce, a w momencie przenoszenia prawa własności Działki nr 7/7 będzie w toku budowa węzła przesiadkowego. Nakłady na budowę węzła przesiadkowego będą jednak ponoszone w całości przez Miasto , które dysponuje Działką nr 7/7 na podstawie umowy użyczenia, a nie przez Wnioskodawcę. Nakłady te mają pozostać własnością Miasta i nie będą przedmiotem transakcji w ramach datio in solutum.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, nakłady poniesione przez Miasto na Działkę nr 7/7 nie będą miały wpływu na ustalenie zasad opodatkowania podatkiem VAT planowanej transakcji. Innymi słowy nakładów poniesionych przez Miasto nie należy uwzględniać przy ocenie skutków na gruncie ustawy o VAT planowanej transakcji tym bardziej, że nakłady pozostaną nadal własnością Miasta oraz nie będą przedmiotem datio in solutum.

Potwierdzenie prawidłowości powyższego stanowiska co do traktowania nakładów poniesionych przez podmiot dysponujący gruntem na podstawie umowy cywilnoprawnej, który następnie ten grunt nabywa od właściciela, można znaleźć np. w wyroku NSA z dnia 10 stycznia 2013 r. (sygn. akt I FSK 310/12), w którym sąd stanął na stanowisku, że „nie można uznać, że przedmiotem dostawy, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy (...) (o VAT), będzie budynek nierozerwalnie związany z gruntem, jeżeli budynek został zbudowany przez nabywcę z własnych środków bez udziału właściciela gruntu, a cena zbycia została tak skalkulowana, że nie obejmuje wartości tego budynku.”

W związku z powyższym, Działkę nr 7/7 należy traktować w świetle ustawy o VAT jako działkę niezabudowaną. Biorąc zaś pod uwagę, że Działka nr 7/7 jest objęta decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego (odpowiednikiem decyzji o warunkach zabudowy, tyle że na cele publiczne), należy zatem uznać, iż spełnia ona definicję „terenów budowlanych” w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Tym samym dostawa Działki nr 7/7 w ramach datio in solutum będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT podstawową stawką w wysokości 23%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie podatku od towarów i usług w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z cyt. wyżej przepisu wynika, że istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W treści tego artykułu, mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do rozporządzania nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawo własności” lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której - z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym - należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. Dostawa towarów nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Powyższe znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie krajowym (wyrok NSA z dnia 10 października 2013 r., sygn.. akt I FSK 310/12), jak również w orzecznictwie europejskim (orzeczenie C-320/88 Shipping and Forwarding Safe B.V. v. Staatsecretaris van Financien), w którym to orzeczeniu Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, że „dostawa towarów” nie ogranicza się wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy.

Dla uznania, że miała miejsce dostawa towarów, wystarczy że podmiot nabędzie tzw. własność ekonomiczną tzn. będzie miał możliwość dowolnego rozporządzania i dysponowania uzyskanym towarem. Przykładowo dostawą towarów będzie faktyczne rozporządzanie nieruchomością nawet bez zachowania formy aktu notarialnego, sprzedaż rzeczy znalezionej, której własności znalazca jeszcze nie nabył.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o VAT, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług następuje niezależnie od tego czy czynności podlegające opodatkowaniu zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Czynności opodatkowane na gruncie VAT zostały bowiem oderwane od ważności i skuteczności tych czynności na gruncie prawa cywilnego. Decydujące znaczenie ma bowiem nie prawny (na gruncie prawa cywilnego), lecz ekonomiczny aspekt transakcji.

Powyższe wskazuje jednoznacznie, że rozważając skutki podatkowe planowanej przez Wnioskodawcę transakcji należy mieć na uwadze nie jej aspekty cywilnoprawne, lecz te, które mają znaczenie z punktu widzenia ustawy o VAT.

Stosownie do art. 29a ust. 8 ustawy o VAT, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

Z cytowanego przepisu wynika wprost, że ustawa o podatku od towarów i usług przyjmuje regułę odwrotną niż zasada superficies solo cedit, wynika z niego bowiem, że grunt podziela los budynku (w tym sensie, że przy dostawie budynku nie wyodrębnia się do podstawy opodatkowania wartości gruntu). Oczywisty jest więc brak nawiązania w ustawie o VAT do uregulowań kodeksu cywilnego.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, Wnioskodawca czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Obecnie planowane jest obniżenie Kapitału Zakładowego Wnioskodawcy wraz z jednoczesnym umorzeniem części udziałów Właściciela w Kapitale Zakładowym Wnioskodawcy - za wynagrodzeniem. Wynagrodzeniem za umorzone udziały w Kapitale Zakładowym Wnioskodawcy będzie przeniesienie w drodze tzw. datio in solutum (świadczenia w miejsce wykonania zobowiązania - art. 453 Kodeksu Cywilnego) prawa własności należącej do Wnioskodawcy - działki nr 7/7 zabudowanej budynkami oraz budowlami, które są w dniu złożenia Wniosku w trakcie rozbiórki (rozbiórka będzie zakończona przed dniem zbycia Działki nr 7/7). Działka nr 7/7 została wydzielona większej działki położonej oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr 7/3 stanowiącej własność Wnioskodawcy. Budynki oraz budowle znajdujące się Działce nr 7/7 są obecnie w trakcie rozbiórki i przed dokonaniem datio in solutum (zbyciem Działki nr 7/7) zostaną rozebrane. W momencie dokonywania datio in solutum (zbycia Działki nr 7/7) na Działce nr 7/7, będzie w toku budowa węzła przesiadkowego. Nakłady na budowę węzła przesiadkowego będzie ponosiło wyłącznie Miasto. Nakłady te mają pozostać własnością Miasta (nie są rozliczane z Wnioskodawcą) i nie będą przedmiotem transakcji w ramach datio in solutum (tj. wartość Działki nr 7/7 nie obejmuje nakładów poniesionych na Działkę nr 7/7 przez Miasto, a zatem wartość Działki nr 7/7 jest ustalona tak, jakby nie było żadnych nakładów na Działce nr 7/7). Prawo do rozporządzania jak właściciel, do nakładów na rozpoczętą budowę węzła przesiadkowego, w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT na dzień przekazania przedmiotowej działki nr 7/7 będzie posiadało Miasto.

Powyższa analiza w odniesieniu do przedstawionego we wniosku zdarzenia pozwala stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie, transakcja sprzedaży przez Wnioskodawcę działki nr 7/7 na której Miasto buduje węzeł przesiadkowy, w świetle ustawy o podatku od towarów i usług, będzie miała charakter dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 ustawy. Ponieważ, jak wynika z opisu zdarzenia, to nabywca nieruchomości (Miasto) ponosi wyłącznie nakłady na wybudowanie przedmiotowego węzła oraz prawo do rozporządzania jak właściciel do nakładów na rozpoczętą budowę węzła przesiadkowego posiada Miasto jak i nakłady nie zostaną rozliczone pomiędzy Wnioskodawcą a Miastem, to przedmiotem dostawy będzie jedynie sam grunt. A zatem, należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie przedmiotem dostawy jest sam grunt.

W związku z powyższym przy dostawie działki nr 7/7 należy przeanalizować możliwość zwolnienia na podstawie art. 43 ust 1 pkt 9 ustawy o VAT.

Podstawowa stawka podatku od towarów i usług określona jest w art. 41 ust. 1 ustawy i wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zgodnie z art. 146a pkt 1 w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o terenach budowlanych - rozumie się przez to grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Opodatkowane są zatem dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe niezabudowane, będące terenami budowlanymi w rozumieniu art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

W tym miejscu należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2016 r., poz. 778, ze zm.), kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – w myśl art. 4 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

1. lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
2. sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.
   
   

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Z powyższych przepisów wynika, że przeznaczenie określonego gruntu należy oceniać wyłącznie w oparciu o istniejący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości.

Zauważyć należy, że analiza powołanych wyżej przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje jednoznacznie, że zwolnienie od podatku VAT obejmuje zbycie nieruchomości niezabudowanych (gruntów) wyłącznie w sytuacji, gdy nie są one przeznaczone pod zabudowę. Elementem, który determinuje możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku VAT przy zbyciu gruntów jest przeznaczenie gruntu na cele inne niż budowlane.

Ponadto zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będzie sprzedawał działkę nr 7/7 na rzecz Miasta. Na dzień sprzedaży ww. działka nie będzie objęta obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Dla działki nr 7/3 (a zatem również dla terenu obecnej Działki nr 7/7) została wydana przez Prezydenta Miasta w dniu 31 maja 2016 r. decyzja nr 31/16 o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z Decyzją z 31 maja 2016 r. nr 31/16 inwestycja celu publicznego ma polegać na budowie węzła przesiadkowego. Przedmiotowa działka nie była wykorzystywana przez Wnioskodawcę wyłącznie na cele działalności zwolnionej z podatku.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że sprzedaż opisanej działki nr 7/7, która na dzień sprzedaży nie będzie objęta obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego lecz została wydana decyzja ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, to należy przyjąć, że ww. nieruchomość jest przeznaczone pod zabudowę, tym samym stanowi grunt budowlany, o których mowa w art. 2 pkt 33 ustawy o VAT. Tym samym sprzedaż działki nr 7/7 nie będzie korzystała ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy.

Ponadto należy zauważyć, że przedmiotowa działka nie była wykorzystywana wyłącznie do działalności zwolnionej, tak więc dostawa działki nr 7/7 nie będzie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Podsumowując, sprzedaż przedmiotowej działki 7/7, nie korzysta ze zwolnienia od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT oraz na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, a zatem co do zasady podlega opodatkowaniu wg podstawowej tj. 23% stawki podatku – zgodnie z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT

Tym samym stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji indywidualnej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.