Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT2-2.4011.348.2017.3.MM
z 18 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 9 października 2017 r. (data wpływu 18 października 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odliczeń w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W czerwcu 2014 r. Wnioskodawczyni poczuła się gorzej i trafiła do szpitala .., następnie do U. w G, a od sierpnia 2014 r. przebywa w zakładzie opiekuńczo-leczniczym wpisanym do rejestru wojewody. Odpłatność miesięczna za pobyt w tego typu placówkach wynosi od 250% najniższej emerytury do 70% własnych dochodów. W zakładzie tym Wnioskodawczyni przebywa do chwili obecnej.

O możliwości odliczania od dochodów kosztów pobytu w zakładzie opiekuńczo-leczniczym Wnioskodawczyni dowiedziała się dopiero w marcu 2017 r., dlatego też zgromadziła wymaganą dokumentację i 11 kwietnia 2017 r. złożyła ją w Miejskim Zespole do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności. W maju 2017 r. Wnioskodawczyni otrzymała Orzeczenie o Stopniu Niepełnosprawności, zaliczające ją do znacznego stopnia niepełnosprawności. Ustalony stopień niepełnosprawności datowano od dnia 11 kwietnia 2017 r., a więc od dnia złożenia dokumentacji.

W niniejszym Orzeczeniu nie wskazano daty ustalenia niepełnosprawności.

Z danych zawartych w orzeczeniu wynikało, że Wnioskodawczyni jest niepełnosprawna od 11 kwietnia 2017 r., a nie od 2014 r., kiedy to przyjęta została do zakładu opiekuńczo-leczniczego. Do tego zakładu nie są przyjmowane jednak osoby zdrowe, warunkiem przyjęcia do stacjonarnej opieki długoterminowej jest badanie i wypełnienie skali np. Bahtela. Wnioskodawczyni w tej skali uzyskała 45 pkt.

W związku z powyższym Wnioskodawczyni odwołała się do Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, kwestionując pkt V Orzeczenia „niepełnosprawność istnieje od – nie da się ustalić”. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności uznał odwołanie Wnioskodawczyni i zmienił pkt V Orzeczenia wskazując, że „niepełnosprawność istnieje od 76 roku życia” (tj. w jej przypadku od 2014 r.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej w zeznaniach za lata 2014, 2015, 2015 posiadając orzeczenie, z którego wynika, że: zaliczona została na stałe do znacznego stopnia niepełnosprawności, niepełnosprawność istnieje od 76 roku życia (tj. od 2014 r.), a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 11 kwietnia 2017 r.?

Zdaniem Wnioskodawczyni może skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, bowiem istnieją przesłanki warunkujące skorzystanie z niej, tj, wydatki zostały poniesione przez osobę niepełnosprawną i odliczenia chce dokonać osoba posiadająca ustalony stopień niepełnosprawności. Wprawdzie ustalony stopień niepełnosprawności warunkuje dokonanie odliczenia, jednakże – w ocenie Wnioskodawczyni – nie musi wystąpić już w momencie poniesienia wydatków, gdyż wystarczy, aby wydatek dotyczył osoby niepełnosprawnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych – w brzmieniu obowiązującym przed 1 stycznia 2015 r. - (t. j. Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie natomiast do art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy – w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. - podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c, art. 30e i art. 30f, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4-4e i 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b - 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy, odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Stosownie do art. 26 ust. 7b ustawy, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika zatem, że podstawowym warunkiem odliczenia wydatków na cele rehabilitacyjne wymienione w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest posiadanie przez osobę, która poniosła wydatek m.in. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności. Co do zasady więc, odliczeniu podlegają wydatki poniesione przez osobę niepełnosprawną od daty uzyskania orzeczenia o niepełnosprawności, chyba że w orzeczeniu tym wskazano, że stopień niepełnosprawności lub istnienie niepełnosprawności datowane są wcześniej niż data wydania orzeczenia. W takiej sytuacji podatnik, który posiada orzeczenie o niepełnosprawności może - od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data istnienia niepełnosprawności - odliczać te wydatki, które uprawniają do odliczeń niezależnie od tego, do której grupy inwalidztwa dana osoba została zakwalifikowana, zaś od dnia wskazanego w orzeczeniu jako data ustalenia stopnia niepełnosprawności – te wydatki, których odliczenie zostało uzależnione od posiadania określonej grupy inwalidztwa.

Jak wynika z opisanego stanu faktycznego, w czerwcu 2014 r. Wnioskodawczyni poczuła się gorzej i trafiła do szpitala …, następnie do U. w G, a od sierpnia 2014 r. przebywa w zakładzie opiekuńczo-leczniczym wpisanym do rejestru wojewody. Odpłatność miesięczna za pobyt w tego typu placówkach wynosi od 250% najniższej emerytury do 70% własnych dochodów. W zakładzie tym Wnioskodawczyni przebywa do chwili obecnej.

W maju 2017 r. Wnioskodawczyni otrzymała Orzeczenie o Stopniu Niepełnosprawności, zaliczające ją do znacznego stopnia niepełnosprawności. Ustalony stopień niepełnosprawności datowano od dnia 11 kwietnia 2017 r., a więc od dnia złożenia dokumentacji.

W niniejszym Orzeczeniu nie wskazano daty ustalenia niepełnosprawności.

Z danych zawartych w orzeczeniu wynikało, że Wnioskodawczyni jest niepełnosprawna od 11 kwietnia 2017 r., a nie od 2014 r., kiedy to przyjęta została do zakładu opiekuńczo-leczniczego. W związku z powyższym Wnioskodawczyni odwołała się do Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności, kwestionując pkt V Orzeczenia „niepełnosprawność istnieje od – nie da się ustalić”. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności uznał odwołanie Wnioskodawczyni i zmienił pkt V Orzeczenia wskazując, że „niepełnosprawność istnieje od 76 roku życia” (tj. w jej przypadku od 2014 r.).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że skoro wydatek za pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym (o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) podlega odliczeniu od dochodu niezależnie od tego, do jakiej grupy inwalidztwa dana osoba została zakwalifikowana, to Wnioskodawczyni może odliczyć wydatki poniesione na ten cel począwszy od daty ustalenia niepełnosprawności (wskazanej przez Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności), czyli jak wynika z opisanego stanu faktycznego od 76 roku życia (2014 r.).

Zatem Wnioskodawczyni – w związku z poniesionymi przez nią w latach: 2014, 2015, 2016 wydatkami za pobyt w zakładzie opiekuńczo - leczniczym (w przypadku, gdy wydatki te nie zostały jej sfinansowane lub dofinansowane ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały jej zwrócone w jakiejkolwiek formie) może skorzystać z odliczeń w ramach tzw. ulgi rehabilitacyjnej. W przypadku gdy ww. wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawczyni należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawczynię w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.