Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.470.2017.1.KO
z 20 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2017 r. (data wpływu 9 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 listopada 2017 r. (data wpływu 13 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z używaniem urządzeń Wnioskodawcy oraz pozostałych wydatków, ponoszonych przez przedstawicieli w imieniu Wnioskodawcy (pytanie Nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 30 października 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.363.2017.1.KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 30 października 2017 r. (data doręczenia 7 listopada 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 9 listopada 2017 r. (data wpływu 13 listopada 2017 r.) nadanym za pośrednictwem …..w dniu 10 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu tkaninami. W celu zwiększenia sprzedaży planuje zawrzeć umowy o współpracę z zewnętrznymi podmiotami prowadzącymi w tym zakresie działalność gospodarczą (zwanymi dalej: przedstawicielami). Przedstawiciele będą otrzymywali wynagrodzenie prowizyjne i na tę okoliczność wystawią przedsiębiorcy faktury VAT. W ramach zawartych umów Wnioskodawca zobowiązuje się zapewnić przedstawicielom sprzęt stanowiący Jego własność, tj. w szczególności: samochód osobowy, narzędzia pracy (laptop, oprogramowanie) wraz ze zdalnym dostępem do systemu sprzedaży przedsiębiorcy oraz telefon komórkowy. Wszystkie koszty związane z użytkowaniem przez przedstawicieli sprzętów (samochód, laptop, telefon komórkowy) udostępnionych na podstawie tytułu prawnego (umowa współpracy) oraz protokołu przekazania, będą ponoszone przez Wnioskodawcę. Dodatkowo po stronie Wnioskodawcy leżało będzie ponoszenie tzw. wydatków pozostałych, tj. kosztów związanych m.in. z uczestnictwem przedstawicieli w targach branżowych, zakup biletów lotniczych wynikających z konieczności dokonywania podróży w ramach działalności na rzecz Wnioskodawcy, noclegów w hotelach, itp. Warunkiem ponoszenia takich kosztów jest wcześniejsze zaakceptowanie ich przez osobę nadzorującą pracę przedstawicieli.

W uzupełnieniu z dnia 9 listopada 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że przychody z działalności gospodarczej są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. podatek liniowy).

Wnioskodawca zawiera z przedstawicielami umowy o współpracę, które zawierają część elementów umowy toolingowej. Wnioskodawca udostępni każdemu z przedstawicieli sprzęty, takie jak: samochód osobowy, laptop z oprogramowaniem, komputer z oprogramowaniem, telefon komórkowy. Przedmioty o wartości powyżej 3 500 złotych netto będą stanowiły środki trwałe Wnioskodawcy, a poniżej tej wartości - wyposażenie Wnioskodawcy.

Za koszty poniesione w związku z używaniem urządzeń przedsiębiorcy rozumie się takie koszty jak: paliwo, naprawa samochodów, akcesoria samochodowe, wymiana opon, części zamienne, opłata za dostęp do internetu, zakup dodatkowego oprogramowania. Koszty pozostałe będzie ponosił przedstawiciel w imieniu Wnioskodawcy.

W związku z zawartymi umowami o współpracę nie nastąpi przeniesienie na przedstawicieli własności wymienionych we wniosku rzeczy. Przedstawiciele nie będą uprawnieni do swobodnego dysponowania udostępnionym mieniem, będą mogli wykorzystywać je jedynie do wykonywania swoich czynności wskazanych w umowie. Udostępnienie przedstawicielom wymienionych we wniosku składników majątku nastąpi nieodpłatnie, w tym jednak znaczeniu, że przedstawiciele nie będą obciążani żadnymi dodatkowymi opłatami z powodu korzystania ze składników majątku stanowiącego własność Wnioskodawcy, jednakże w zamian za udostępnienie będą świadczyli czynności wynikające z zawartej umowy. Udostępnienie przedstawicielom wymienionych we wniosku składników majątku będzie miało wpływ na wartość wynagrodzenia wynikającego z umowy.

Samochody, laptopy, komputery i telefony, które zostaną przekazane przedstawicielom, będą stanowiły środki trwałe Wnioskodawcy, o ile ich wartość jednostkowa przekroczy 3 500 zł netto oraz zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (pytania Nr 1 i 2 ostateczne sformułowano w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy odpisy amortyzacyjne od środków trwałych przekazanych przedstawicielom (samochody, laptopy, komputery, telefony) o wartości początkowej przekraczającej 3 500 zł netto oraz wydatki ponoszone na nabycie wyposażenia o wartości początkowej nieprzekraczającej 3 500 zł netto (tj. w szczególności laptopy, komputery, telefony, oprogramowanie), przekazanego przedstawicielom, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu?
2. Czy wydatki poniesione w związku z używaniem urządzeń Wnioskodawcy (w szczególności takie jak: paliwo, naprawa samochodów, akcesoria samochodowe, wymiana opon, części zamienne, opłata za dostęp do Internetu, zakup dodatkowego oprogramowania) ponoszone przez przedstawiciela w imieniu Wnioskodawcy oraz wydatki pozostałe (tj. m.in. koszty noclegów, biletów lotniczych, wstępu na targi) ponoszone przez przedstawiciela w imieniu Wnioskodawcy, stanowią koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy?
3. Czy Wnioskodawca zobowiązany jest do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w celu zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wydatków z tytułu używania samochodów przekazanych do użytkowania przedstawicielom, jeśli samochód wprowadzony został do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytania Nr 2. Natomiast ocena stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytań Nr 1 i Nr 3 wyrażona zostanie w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, w przedmiotowej sprawie przedstawiciel świadczy określone usługi na rzecz Wnioskodawcy i ponosi w Jego imieniu określone wydatki w celu wykonania tych usług, w tym: zwyczajowo przyjęte wydatki związane z używaniem przekazanych przez Wnioskodawcę urządzeń (samochodu, komputera, laptopa, oprogramowania) oraz ponosi w imieniu Wnioskodawcy koszty, takie jak np.: zakup biletów lotniczych, noclegi w hotelach, artykuły biurowe, koszty uczestnictwa w targach. Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez przedstawiciela wydatki związane z używaniem udostępnionego sprzętu (takie jak: wydatki na paliwo, naprawy, akcesoria samochodowe, wymianę opon, części zamienne, opłaty za dostęp do Internetu, zakup dodatkowego oprogramowania) oraz wydatki pozostałe są niewątpliwie kosztami, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Występuje tu zarówno związek przyczynowo-skutkowy, a wydatki takie nie są ujęte w art. 23 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

O możliwości obciążenia podatkowych kosztów uzyskania przychodów wydatkami ponoszonymi przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych decydują przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Przez koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami należy rozumieć te koszty, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła. Są to więc wszelkie koszty, których poniesienie jest niezbędne, aby określone źródło przychodów przyniosło konkretne przychody. Aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednie związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach, należy zaś zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Podatnik oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentne korzyści, albowiem o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych różnicują przy tym zasady ujmowania kosztów dla celów podatkowych. W oparciu o kryterium stopnia powiązania istniejącego pomiędzy kosztem a celem, jakiemu ma służyć, ustawodawca wprowadził kategorie: kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z przychodami i innych niż bezpośrednio związane z przychodami (tzw. kosztów pośrednich), odrębnie regulując moment ich potrącalności (art. 22 ust. 5, ust. 5c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Te pierwsze dają się powiązać z konkretnie określonym przychodem, jaki osiągnął podatnik, natomiast te drugie wiążą się z całokształtem działalności prowadzonej przez podatnika i ogólnie określonymi przychodami osiąganymi z tytułu prowadzenia tej działalności.

W odniesieniu do podatników prowadzących działalność gospodarczą należy przy tym podkreślić, że sam fakt poniesienia danego wydatku w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą nie jest decydujący dla uznania, że spełnia on przesłankę celowości wynikającą z art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Nie każdy bowiem wydatek ponoszony w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła. W odniesieniu do kosztów nieobjętych wyłączeniem z art. 23 ust. 1 ww. ustawy można stwierdzić, że kwestia ich związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika stanowi jeden z istotnych elementów, które powinny być uwzględniane przy ocenie ich celowości – nie przesądza jednak samoistnie o możliwości zaliczenia tych kosztów do kategorii kosztów podatkowych. Tym samym, obowiązek poniesienia przez Wnioskodawcę określonych wydatków na podstawie zawartej z przedstawicielem handlowym umowy nie przesądza automatycznie o możliwości ujęcia danego kosztu w rachunku podatkowym Wnioskodawcy.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że zaliczając określony wydatek do kosztów uzyskania przychodów podatnik stosuje przepis prawa podatkowego o charakterze materialnoprawnym uznając, że zaistniałe po jego stronie okoliczności wypełniają hipotezę określonej normy prawnej (mieszczą się w zakresie zastosowania danej normy prawnej/danego przepisu). Podejmując decyzję o zastosowaniu danego przepisu prawa podatkowego podatnik musi liczyć się jednak z koniecznością przedstawienia dowodów potwierdzających prawidłowość tej czynności, jaka może się pojawić na etapie ewentualnych postępowań podatkowych lub kontrolnych. Warunkiem niezbędnym ich kwalifikacji jest oczywiście wykazanie, że między tymi wydatkami a zamierzonym przychodem istnieje związek przyczynowy w tym znaczeniu, że są one uzasadnione z ekonomicznego punktu widzenia, a w rezultacie ich poniesienia Wnioskodawca oczekiwał zwiększenia swoich przychodów, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu. Skutkiem tego konieczne jest udokumentowanie, także w razie nieuzyskania przychodu w następstwie poniesienia tych wydatków, że były one – obiektywnie rzecz ujmując – racjonalne co do zasady i co do wysokości.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu tkaninami. W celu zwiększenia sprzedaży planuje zawrzeć umowy o współpracę z zewnętrznymi podmiotami prowadzącymi w tym zakresie działalność gospodarczą (zwanymi dalej: przedstawicielami), które zawierają część elementów umowy toolingowej. Przedstawiciele będą otrzymywali wynagrodzenie prowizyjne i na tę okoliczność wystawią Wnioskodawcy faktury VAT. W ramach zawartych umów Wnioskodawca zobowiązuje się zapewnić przedstawicielom sprzęt stanowiący Jego własność, tj. w szczególności: samochód osobowy, narzędzia pracy (laptop z oprogramowaniem, komputer z oprogramowaniem) wraz ze zdalnym dostępem do systemu sprzedaży oraz telefon komórkowy. Samochody, laptopy, komputery i telefony, które zostaną przekazane przedstawicielom, będą stanowiły środki trwałe Wnioskodawcy, o ile ich wartość jednostkowa przekroczy 3 500 zł netto oraz zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a poniżej tej wartości wyposażenie Wnioskodawcy.

Wszystkie koszty związane z użytkowaniem przez przedstawicieli sprzętów (samochód, laptop, telefon komórkowy) udostępnionych na podstawie tytułu prawnego (umowa współpracy) oraz protokołu przekazania będą ponoszone przez Wnioskodawcę. Za koszty poniesione w związku z używaniem urządzeń przedsiębiorcy rozumie się takie koszty jak: paliwo, naprawa samochodów, akcesoria samochodowe, wymiana opon, części zamienne, opłata za dostęp do internetu, zakup dodatkowego oprogramowania. Dodatkowo, po stronie Wnioskodawcy leżało będzie ponoszenie tzw. wydatków pozostałych, tj. kosztów związanych m.in. z uczestnictwem przedstawicieli w targach branżowych, zakup biletów lotniczych wynikających z konieczności dokonywania podróży w ramach działalności na rzecz Wnioskodawcy, noclegów w hotelach, itp. Warunkiem ponoszenia takich kosztów jest wcześniejsze zaakceptowanie ich przez osobę nadzorującą pracę przedstawicieli.

W związku z zawartymi umowami o współpracę nie nastąpi przeniesienie na przedstawicieli własności wymienionych we wniosku rzeczy. Przedstawiciele nie będą uprawnieni do swobodnego dysponowania udostępnionym mieniem, będą mogli wykorzystywać je jedynie do wykonywania swoich czynności wskazanych w umowie. Udostępnienie przedstawicielom wymienionych we wniosku składników majątku nastąpi nieodpłatnie, w tym jednak znaczeniu, że przedstawiciele nie będą obciążani żadnymi dodatkowymi opłatami z powodu korzystania ze składników majątku stanowiącego własność Wnioskodawcy, jednakże w zamian za udostępnienie będą świadczyli czynności wynikające z zawartej umowy. Udostępnienie przedstawicielom wymienionych we wniosku składników majątku będzie miało wpływ na wartość wynagrodzenia wynikającego z umowy. Koszty pozostałe będzie ponosił przedstawiciel w imieniu Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe oraz powołane regulacje prawne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznać należy, że jeżeli w istocie wydatki poniesione przez przedstawiciela w imieniu Wnioskodawcy w związku z używaniem urządzeń Wnioskodawcy (paliwo, naprawa samochodów, akcesoria samochodowe, wymiana opon, części zamienne, opłata za dostęp do Internetu, zakup dodatkowego oprogramowania) oraz wydatki pozostałe (koszty noclegów, biletów lotniczych, wstępu na targi), będą ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, to wydatki te mogą zostać uznane przez Wnioskodawcę za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z uwagi na powyższe, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wskazać należy, że wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że mają one wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża Wnioskodawcę.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Tak więc, jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie będzie zgodny ze zdarzeniem, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.