Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT2-1.4011.363.2017.2.KO
z 20 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2017 r. (data wpływu 9 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 listopada 2017 r. (data wpływu 13 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych przekazanych przedstawicielom, wydatków ponoszonych na nabycie wyposażenia o wartości początkowej nieprzekraczającej 3 500 zł oraz braku obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu (pytania Nr 1 i 3) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 października 2017 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek ten nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) w związku z czym pismem z dnia 30 października 2017 r., Nr 0113-KDIPT2-1.4011.363.2017.1.KO, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w związku z art. 14h wymienionej ustawy, wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie do uzupełnienia ww. wniosku wysłano w dniu 30 października 2017 r. (data doręczenia 7 listopada 2017 r.). Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 9 listopada 2017 r. (data wpływu 13 listopada 2017 r.), nadanym za pośrednictwem ….. w dniu 10 listopada 2017 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenia przyszłe:

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu tkaninami. W celu zwiększenia sprzedaży planuje zawrzeć umowy o współpracę z zewnętrznymi podmiotami prowadzącymi w tym zakresie działalność gospodarczą (zwanymi dalej: przedstawicielami). Przedstawiciele będą otrzymywali wynagrodzenie prowizyjne i na tę okoliczność wystawią przedsiębiorcy faktury VAT. W ramach zawartych umów Wnioskodawca zobowiązuje się zapewnić przedstawicielom sprzęt stanowiący Jego własność, tj. w szczególności: samochód osobowy, narzędzia pracy (laptop, oprogramowanie) wraz ze zdalnym dostępem do systemu sprzedaży przedsiębiorcy oraz telefon komórkowy. Wszystkie koszty związane z użytkowaniem przez przedstawicieli sprzętów (samochód, laptop, telefon komórkowy) udostępnionych na podstawie tytułu prawnego (umowa współpracy) oraz protokołu przekazania, będą ponoszone przez Wnioskodawcę. Dodatkowo po stronie Wnioskodawcy leżało będzie ponoszenie tzw. wydatków pozostałych, tj. kosztów związanych m.in. z uczestnictwem przedstawicieli w targach branżowych, zakup biletów lotniczych wynikających z konieczności dokonywania podróży w ramach działalności na rzecz Wnioskodawcy, noclegów w hotelach, itp. Warunkiem ponoszenia takich kosztów jest wcześniejsze zaakceptowanie ich przez osobę nadzorującą pracę przedstawicieli.

W uzupełnieniu z dnia 9 listopada 2017 r. Wnioskodawca wskazał, że przychody z działalności gospodarczej są opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. podatek liniowy).

Wnioskodawca zawiera z przedstawicielami umowy o współpracę, które zawierają część elementów umowy toolingowej. Wnioskodawca udostępni każdemu z przedstawicieli sprzęty, takie jak: samochód osobowy, laptop z oprogramowaniem, komputer z oprogramowaniem, telefon komórkowy. Przedmioty o wartości powyżej 3 500 złotych netto będą stanowiły środki trwałe Wnioskodawcy, a poniżej tej wartości - wyposażenie Wnioskodawcy.

Za koszty poniesione w związku z używaniem urządzeń przedsiębiorcy rozumie się takie koszty jak: paliwo, naprawa samochodów, akcesoria samochodowe, wymiana opon, części zamienne, opłata za dostęp do internetu, zakup dodatkowego oprogramowania. Koszty pozostałe będzie ponosił przedstawiciel w imieniu Wnioskodawcy.

W związku z zawartymi umowami o współpracę nie nastąpi przeniesienie na przedstawicieli własności wymienionych we wniosku rzeczy. Przedstawiciele nie będą uprawnieni do swobodnego dysponowania udostępnionym mieniem, będą mogli wykorzystywać je jedynie do wykonywania swoich czynności wskazanych w umowie. Udostępnienie przedstawicielom wymienionych we wniosku składników majątku nastąpi nieodpłatnie, w tym jednak znaczeniu, że przedstawiciele nie będą obciążani żadnymi dodatkowymi opłatami z powodu korzystania ze składników majątku stanowiącego własność Wnioskodawcy, jednakże w zamian za udostępnienie będą świadczyli czynności wynikające z zawartej umowy. Udostępnienie przedstawicielom wymienionych we wniosku składników majątku będzie miało wpływ na wartość wynagrodzenia wynikającego z umowy.

Samochody, laptopy, komputery i telefony, które zostaną przekazane przedstawicielom, będą stanowiły środki trwałe Wnioskodawcy, o ile ich wartość jednostkowa przekroczy 3 500 zł netto oraz zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (pytania Nr 1 i 2 ostateczne sformułowano w uzupełnieniu wniosku):

1. Czy odpisy amortyzacyjne od środków trwałych przekazanych przedstawicielom (samochody, laptopy, komputery, telefony) o wartości początkowej przekraczającej 3 500 zł netto oraz wydatki ponoszone na nabycie wyposażenia o wartości początkowej nieprzekraczającej 3 500 zł netto (tj. w szczególności laptopy, komputery, telefon, oprogramowanie), przekazanego przedstawicielom, będą stanowiły koszty uzyskania przychodu?
2. Czy wydatki poniesione w związku z używaniem urządzeń Wnioskodawcy (w szczególności takie jak: paliwo, naprawa samochodów, akcesoria samochodowe, wymiana opon, części zamienne, opłata za dostęp do Internetu, zakup dodatkowego oprogramowania) ponoszone przez przedstawiciela w imieniu Wnioskodawcy oraz wydatki pozostałe (tj. m.in. koszty noclegów, biletów lotniczych, wstępu na targi) ponoszone przez przedstawiciela w imieniu Wnioskodawcy, stanowią koszty uzyskania przychodu Wnioskodawcy?
3. Czy Wnioskodawca zobowiązany jest do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w celu zaliczenia w koszty uzyskania przychodu wydatków z tytułu używania samochodów przekazanych do użytkowania przedstawicielom, jeśli samochód wprowadzony został do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie przedstawionego zdarzenia przyszłego w odniesieniu do pytania Nr 1 i Nr 3. Natomiast ocena stanowiska Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania Nr 2 wyrażona zostanie w odrębnym rozstrzygnięciu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przedstawionym w uzupełnieniu wniosku, w obecnym stanie prawnym nie ma precyzyjnych uregulowań dotyczących specyficznych umów zawieranych przez przedsiębiorców. W przedmiotowej sprawie jest mowa właśnie o takich umowach, które ze względu na zawarte w niej postanowienia, zawierają także elementy umowy toolingowej, czyli zakładają m.in. udostępnienie kontrahentowi urządzeń wykorzystywanych przez niego w ramach wspólnego przedsięwzięcia (współdziałanie przy produkcji lub sprzedaży określonych towarów), gdzie jedna ze stron zobowiązuje się do udostępnienia (bez przenoszenia prawa własności) drugiej stronie określonych środków, które mają być wykorzystane przez tę drugą stronę do wykonywania uzgodnionych działań na rzecz strony udostępniającej te środki. Obie strony takiej umowy dwustronnie zobowiązującej odnoszą korzyści - dający sprzęt zobowiązuje się m.in. do jego przekazania otrzymującemu, otrzymujący zaś - do świadczenia określonych usług na rzecz dającego. W niniejszej sprawie mamy zatem do czynienia z umową świadczenia usług na rzecz przedsiębiorcy, połączoną z udostępnieniem do używania urządzeń niezbędnych do świadczenia usług. Zauważyć w tym miejscu należy, że przedstawiciel ma ograniczoną możliwość korzystania z ww. urządzeń, używa ich bowiem wyłącznie w celu świadczenia usług na rzecz Wnioskodawcy. Przekazanie urządzeń nie stanowi więc sposobu finansowania przedstawiciela, ale sposób zorganizowania przez Wnioskodawcę własnego, uzasadnionego ekonomicznie procesu sprzedaży. Fakt udostępnienia urządzeń będzie miał niewątpliwie wpływ nie tylko na osiągnięcie przychodów, ale dodatkowo na wielkość tych przychodów. Wobec powyższego należy wskazać, że przekazanie przedstawicielom sprzętu w celu używania go do świadczenia usług wyłącznie w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy nie jest przekazaniem nieekwiwalentnym. W przedmiotowej sprawie przedstawiciel świadczy określone usługi na rzecz przedsiębiorcy i ponosi w jego imieniu określone wydatki w celu wykonania tych usług, w tym: wydatki związane z używaniem przekazanych przez Wnioskodawcę urządzeń (samochodu, laptopa, komputera, oprogramowania).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej: updof, kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 powołanej ustawy. Aby dany wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu muszą być spełnione łącznie następujące przesłanki: musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy (bezpośredni lub pośredni) pomiędzy poniesionym wydatkiem a osiągniętym przychodem, wydatek nie może być wymieniony w art. 23 ustawy oraz winien być prawidłowo udokumentowany.

Zatem, zdaniem Wnioskodawcy, poniesione przez Niego wydatki na zakup wyposażenia i jego użytkowanie, a w przypadku zakupu środków trwałych - odpisy amortyzacyjne (przekazanych następnie przedstawicielom do ich wyłącznego użytku na potrzeby Wnioskodawcy) - stanowią koszty uzyskania przychodu.

Natomiast art. 23 ust. 1 pkt 46 updof stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu. W związku z powyższym, w przypadku gdy samochód stanowi środek trwały Wnioskodawcy, prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu w celu zaliczenia całości kosztów eksploatacji samochodu, nie jest wymagane.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać celowość wydatku, tj. istnienie związku przyczynowego między jego poniesieniem a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł obiektywnie oceniając – oczekiwać takiego efektu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki wydatek, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  

• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  

• został właściwie udokumentowany,
  

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Należy zastrzec, że dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest jego właściwie udokumentowanie.

Obowiązkiem podatników jest więc wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (w tym zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Dowody zgromadzone przez podatnika powinny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy kosztami a osiąganymi przychodami. O związku takim można mówić, gdy wydatek bezpośrednio wpływa na osiągnięcie konkretnego przychodu. Nie zawsze jednak poniesiony wydatek, choć pozostaje w związku z prowadzoną działalnością, można powiązać z konkretnym przychodem. Istnieją bowiem wydatki, które tylko pośrednio pozostają w związku gospodarczym z przychodem.

Ponadto, do kosztów uzyskania przychodów nie mogą być zaliczone wydatki wymienione w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a ww. ustawy, nie uważa się również za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych:

1. nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:
   • nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
   • dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
     
   • nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku,
2. jeżeli przed dniem 1 stycznia 1995 r. zostały nabyte lecz niezaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
3. oddanych do nieodpłatnego używania - za miesiące, w których składniki te były oddane do nieodpłatnego używania.
   
   

Z kolei, zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 49 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych na zakup zużywających się stopniowo rzeczowych składników majątku przedsiębiorstwa, niezaliczanych zgodnie z odrębnymi przepisami do środków trwałych - w przypadku stwierdzenia, że składniki te nie są wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, lecz służą celom osobistym podatnika, pracowników lub innych osób, albo bez uzasadnienia znajdują się poza siedzibą przedsiębiorstwa.

Zgodnie z opisanym we wniosku zdarzeniem przyszłym, Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie handlu tkaninami. W celu zwiększenia sprzedaży planuje zawrzeć umowy o współpracę z zewnętrznymi podmiotami prowadzącymi w tym zakresie działalność gospodarczą (zwanymi dalej: przedstawicielami), które zawierają część elementów umowy toolingowej. Przedstawiciele będą otrzymywali wynagrodzenie prowizyjne i na tę okoliczność wystawią Wnioskodawcy faktury VAT. W ramach zawartych umów Wnioskodawca zobowiązuje się zapewnić przedstawicielom sprzęt stanowiący Jego własność, tj. w szczególności: samochód osobowy, narzędzia pracy (laptop z oprogramowaniem, komputer z oprogramowaniem) wraz ze zdalnym dostępem do systemu sprzedaży oraz telefon komórkowy. Samochody, laptopy, komputery i telefony, które zostaną przekazane przedstawicielom, będą stanowiły środki trwałe Wnioskodawcy, o ile ich wartość jednostkowa przekroczy 3 500 zł netto oraz zostaną wpisane do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a poniżej tej wartości - wyposażenie Wnioskodawcy.

Wszystkie koszty związane z użytkowaniem przez przedstawicieli sprzętów (samochód, laptop, telefon komórkowy), udostępnionych na podstawie tytułu prawnego (umowa o współpracę) oraz protokołu przekazania, będą ponoszone przez Wnioskodawcę. Za koszty poniesione w związku z używaniem urządzeń Wnioskodawcy rozumie się takie koszty jak: paliwo, naprawa samochodów, akcesoria samochodowe, wymiana opon, części zamienne, opłata za dostęp do Internetu, zakup dodatkowego oprogramowania. Dodatkowo, po stronie Wnioskodawcy leżało będzie ponoszenie tzw. wydatków pozostałych, tj. kosztów związanych m.in. z uczestnictwem przedstawicieli w targach branżowych, zakup biletów lotniczych wynikających z konieczności dokonywania podróży w ramach działalności na rzecz Wnioskodawcy, noclegów w hotelach, itp. Warunkiem ponoszenia takich kosztów jest wcześniejsze zaakceptowanie ich przez osobę nadzorującą pracę przedstawicieli.

W związku z zawartymi umowami o współpracę nie nastąpi przeniesienie na przedstawicieli własności wymienionych we wniosku rzeczy. Przedstawiciele nie będą uprawnieni do swobodnego dysponowania udostępnionym mieniem, będą mogli wykorzystywać je jedynie do wykonywania swoich czynności wskazanych w umowie. Udostępnienie przedstawicielom wymienionych we wniosku składników majątku nastąpi nieodpłatnie, w tym jednak znaczeniu, że przedstawiciele nie będą obciążani żadnymi dodatkowymi opłatami z powodu korzystania ze składników majątku stanowiącego własność Wnioskodawcy, jednakże w zamian za udostępnienie będą świadczyli czynności wynikające z zawartej umowy. Udostępnienie przedstawicielom wymienionych we wniosku składników majątku będzie miało wpływ na wartość wynagrodzenia wynikającego z umowy. Koszty pozostałe będzie ponosił przedstawiciel w imieniu Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że opisane we wniosku obowiązki wykonywane przez przedstawicieli na podstawie zawartych umów pozostają w związku z działalnością Wnioskodawcy, a wydatki ponoszone w oparciu o niniejsze umowy, należy uznać za ponoszone w celu uzyskania przez Wnioskodawcę przychodów. Rozważenia wymaga zatem, czy wydatki te nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na mocy przepisów art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć należy, że przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 dotyczy kosztów eksploatacji samochodów osobowych niebędących środkami trwałymi. Z treści wniosku wynika, że udostępnione przedstawicielom samochody będą stanowiły dla Wnioskodawcy środki trwałe, wobec czego ograniczenie zawarte w tym przepisie nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania. Jeżeli zatem samochód jest użytkowany przez przedstawiciela wyłącznie na potrzeby wykonywania umowy oraz stanowi środek trwały, to koszty eksploatacji tego samochodu osobowego, ponoszone przez Wnioskodawcę, będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Ponadto, o sprzęcie który został oddany do używania przedstawicielom w celu wykonywania przez nich usług na rzecz Wnioskodawcy nie można mówić, że został oddany do nieodpłatnego używania, bądź że bez uzasadnienia znajduje się poza siedzibą Wnioskodawcy. Wobec tego w sprawie nie znajdują zastosowania przepisy art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. c) i pkt 49 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy wskazać, że składniki majątku uznaje się za środki trwałe, jeżeli stanowią własność lub współwłasność, są kompletne i zdatne do użytku w dniu oddania do używania na potrzeby związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, a przewidywany okres ich używania będzie przekraczał rok.

Jak stanowi bowiem art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jednak zgodnie z art. 22d ust. 1 ww. ustawy, podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3 500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.

Przy czym - w myśl art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Ustawodawca dopuszcza również - w odniesieniu do składników majątku, których wartość początkowa w dniu przyjęcia do używania jest równa lub niższa niż 3 500 zł – możliwość dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego (w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym).

Jak bowiem stanowi art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł. W przypadku, gdy wartość początkowa jest równa lub niższa niż 3 500 zł, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22d ust. 1, mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22h-22m albo jednorazowo – w miesiącu oddania do używania tego środka trwałego lub wartości niematerialnej lub prawnej, albo w miesiącu następnym.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia przyszłego oraz powołane przepisy prawne stwierdzić należy, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej odpisy amortyzacyjne od przekazanych przedstawicielom środków trwałych: samochodów, laptopów, komputerów, telefonów.

Natomiast w odniesieniu do składników majątku, o których mowa w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, których wartość początkowa nie przekracza 3 500 zł (jest równa lub niższa) – w przedmiotowym przypadku laptopy, komputery, telefony, oprogramowanie – dla celów podatkowych Wnioskodawca może:

1. nie zaliczać ich do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc ich wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania, zgodnie z art. 22d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bądź
2. zaliczyć je do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując w stosownej ewidencji środków trwałych, po czym:
   1. dokonać ich jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ww. ustawy), lub
   2. dokonywać odpisów amortyzacyjnych od ich wartości początkowej, zgodnie z zasadami określonymi w art. 22h – 22m (art. 22f ust. 3 ww. ustawy).
   
   
   

Należy zaznaczyć, że obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów - w oparciu o zgromadzone dowody - jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (zabezpieczeniem źródła przychodów).

Jak wykazano powyżej, dla możliwości uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu, konieczne jest przy tym jego właściwie udokumentowanie.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych (samochody, laptopy, komputery, telefony) o wartości początkowej przekraczającej 3 500 zł netto oraz wydatków na nabycie wyposażenia o wartości początkowej nieprzekraczającej 3 500 zł netto (laptopy, komputery, telefon, oprogramowanie), przekazanych przedstawicielom, należało uznać za prawidłowe.

Odnosząc się do kwestii, czy Wnioskodawca jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w celu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu używania samochodów przekazanych do użytkowania przedstawicielom, jeśli samochód wprowadzony został do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Wnioskodawcy, stwierdzić należy, że jak już wskazano wyżej, przepis art. 23 ust. 1 pkt 46 powoływanej ustawy wyłącza z kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione w związku z użytkowaniem niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego w przypadku, gdy ewidencja przebiegu pojazdów nie jest prowadzona oraz – w przypadku jej prowadzenia – ogranicza je do wysokości wynikającej z pomnożenia stawki za 1 km i faktycznego przebiegu pojazdu. Zatem w przypadku, gdy samochód osobowy stanowi środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej i został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podatnik nie jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu w celu zaliczenia całości kosztów eksploatacji samochodu, w przypadku, gdy samochód stanowi środek trwały Wnioskodawcy, należało uznać za prawidłowe.

Końcowo wskazać należy, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Przepis art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), nakłada na organ podatkowy obowiązek udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe jest zgodne ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Tak więc, jeżeli opis przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego nie będzie zgodny ze zdarzeniem, które wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 14na ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k - 14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ….., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.