Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0113-KDIPT3.4011.310.2017.1.MG
z 22 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2017 r. (data wpływu 25 października 2017 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 października 2017 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, zgodnie z zawartą umową, od 1 sierpnia 2017 r. wydzierżawia od … w … Spółka Akcyjna z siedzibą w …, ul. …., plac o powierzchni 900 m² zlokalizowany w … przy ul. …, z przeznaczeniem na miejsca postojowe dla samochodów służbowych Wnioskodawcy. Wysokość czynszu jest niezależna od ilości parkujących samochodów. Część samochodów służbowych parkuje na parkingu stale, a część przez krótki okres czasu. Nadto, stosownie do umowy, Wnioskodawca ma prawo udostępniać część miejsc parkingowych swoim pracownikom oraz pojazdom służbowym Policji. Na tej podstawie, w związku z decyzją Wnioskodawcy, część pracowników złożyła deklaracje chęci parkowania prywatnych samochodów w związku z dojazdem do pracy i ponoszenia z tego tytułu opłaty w kwocie 30 zł. Kwota ta jest potrącana z wynagrodzenia pracownikom na podstawie pisemnej zgody. Kwota 30 zł jest stała i niezależna od liczby pracowników, którzy wyrazili chęć parkowania samochodu na wydzierżawionym terenie oraz od częstotliwości parkowania samochodów służbowych oraz pojazdów służbowych Policji, a także nie jest pomniejszana za czas nieobecności w pracy pracownika z powodu np. urlopu wypoczynkowego, choroby. Część pracowników - prokuratorów wykorzystuje swoje samochody parkowane na parkingu na dojazdy do sądów na rozprawy. Miesięczna suma potrącanych kwot od poszczególnych pracowników jest niższa aniżeli miesięczna kwota płacona z tytułu dzierżawy przez Wnioskodawcę.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w stanie faktycznym sprawy okoliczność, że suma miesięcznych opłat ponoszonych przez pracowników Wnioskodawcy za parking jest mniejsza od miesięcznej wysokości czynszu płaconego przez Wnioskodawcę z tytułu dzierżawy placu przeznaczonego na miejsca postojowe dla samochodów służbowych powoduje powstanie podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychodu po stronie tychże pracowników?

Zdaniem Wnioskodawcy, okoliczność, że kwota, którą pokrywa On w związku z dzierżawą placu jest wyższa od sumy opłat ponoszonych przez pracowników, nie powoduje powstania po stronie pracowników przychodu, który podlegałyby opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Stanowisko to Wnioskodawca uzasadnia tym, że zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 3 tej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b. Przepisy te stanowią, że:

Zgodnie z art. 12 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W myśl art. 12 ust. 2a. cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku:
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Zgodnie z art. 12 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., K 7/13 stwierdził, że przeprowadzona przez niego analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń”, jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Trybunału należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
  

• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
  

• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy, w stanie faktycznym sprawy niemożliwym jest przypisanie wymiernej korzyści indywidualnemu pracownikowi. Wnioskodawca płaci bowiem czynsz o zryczałtowanej kwocie niezależnie od liczby parkujących samochodów. Sam wykorzystuje parking albowiem część parkujących samochodów stanowią samochody służbowe, w tym samochody parkujące na parkingu przez krótki okres czasu. Poza tym, część pracowników - prokuratorów dojeżdża swoimi zaparkowanymi na parkingu samochodami do sądów na rozprawy, a więc wykonuje zadania w interesie pracodawcy. Nie można więc tutaj przyjąć nieodpłatności świadczenia. W związku z tym, nie można w sposób wymierny przypisać świadczenia do konkretnego pracownika. Wątpliwym jest również, aby pracownik płacąc 30 zł uniknął wydatków. Nie ma bowiem pewności czy, gdyby opłata była większa to skorzystałby on z parkingu a nie np. zaparkowałby samochód gdzieś dalej w miejscu ogólnodostępnym bądź na innym tańszym parkingu. Okoliczność, że pracownicy parkują na parkingu i ponoszą z tego tytułu opłaty powoduje obniżenie kosztów działalności Wnioskodawcy a nie powstanie podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym przychodu po stronie pracowników.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 2032, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści powyższego przepisu wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartym w cytowanej ustawie, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne świadczenie, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu świadczenie, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Stosownie do art. 31 powyższej ustawy, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Stosowanie do art. 38 ust. 1 cyt. ustawy, płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

Zgodnie z art. 39 ust. 1 powyższej ustawy, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem art. 45ba ust. 4, płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, są obowiązani przesłać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika wykonuje swoje zadania, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania, imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wydzierżawia plac z przeznaczeniem na miejsca postojowe dla samochodów służbowych. Wysokość czynszu jest niezależna od ilości parkujących samochodów. Część samochodów służbowych parkuje na parkingu stale, a część przez krótki okres czasu. Nadto, stosownie do umowy, Wnioskodawca ma prawo udostępniać część miejsc parkingowych swoim pracownikom oraz pojazdom służbowym Policji. Na tej podstawie, w związku z decyzją Wnioskodawcy, część pracowników złożyła deklaracje chęci parkowania prywatnych samochodów w związku z dojazdem do pracy i ponoszenia z tego tytułu opłaty w kwocie 30 zł. Kwota ta jest potrącana z wynagrodzenia pracownikom, na podstawie pisemnej zgody. Kwota 30 zł jest stała i niezależna od liczby pracowników, którzy wyrazili chęć parkowania samochodu na wydzierżawionym terenie oraz od częstotliwości parkowania samochodów służbowych oraz pojazdów służbowych Policji, a także nie jest pomniejszana za czas nieobecności w pracy pracownika z powodu np. urlopu wypoczynkowego, choroby. Część pracowników prokuratorów wykorzystuje swoje samochody parkowane na parkingu na dojazdy do sądów na rozprawy. Miesięczna suma potrącanych kwot od poszczególnych pracowników jest niższa aniżeli miesięczna kwota płacona z tytułu dzierżawy przez Wnioskodawcę.

Biorąc pod uwagę powyższe, zauważyć należy, że w przedmiotowej sprawie pracownicy Wnioskodawcy, którzy złożyli deklaracje chęci parkowania prywatnych samochodów na placu dzierżawionym przez Wnioskodawcę w związku z dojazdem do pracy, ponoszą z tego tytułu ustaloną opłatę w kwocie 30 zł. Zatem, nie można przyjąć, że kwota stanowiąca różnicę między sumą miesięcznych opłat ponoszonych przez pracowników Wnioskodawcy za korzystanie z parkingu w celach prywatnych a wysokością miesięcznego czynszu z tytułu dzierżawy płaconego przez Wnioskodawcę stanowi dla tych pracowników przysporzenie powodujące powstanie przychodu. Podkreślić należy, że Wnioskodawca dzierżawi za opłatą parking z przeznaczeniem na miejsca postojowe dla własnych samochodów służbowych i dodatkowo udostępnia m.in. swoim pracownikom część miejsc parkingowych, za które Wnioskodawca pobiera od tych pracowników określone kwoty opłaty. Wnioskodawca nie udostępnia tym pracownikom miejsc parkingowych nieodpłatnie, a tym samym nie osiągają oni wymiernych korzyści z tego tytułu, co oznacza, że pracownicy nie osiągają przychodów z nieodpłatnych świadczeń.

Reasumując, stwierdzić należy, że po stronie ww. pracowników nie wystąpi przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia w związku powstałą różnicą między sumą miesięcznych opłat ponoszonych przez pracowników Wnioskodawcy za korzystanie z parkingu w celach prywatnych a wysokością miesięcznego czynszu z tytułu dzierżawy płaconego przez Wnioskodawcę, a co za tym idzie na Wnioskodawcy, jako płatniku, nie będzie ciążył obowiązek obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy na podstawie art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy również wskazać, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …., w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.