Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0114-KDIP1-2.4012.607.2017.1.KT
z 29 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2017 r. (data wpływu 8 listopada 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia dostawy towarów dokonanej na rzecz Wnioskodawcy w ramach transakcji łańcuchowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 listopada 2017 r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie rozliczenia dostawy towarów dokonanej na rzecz Wnioskodawcy w ramach transakcji łańcuchowej.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podmiotem działającym w branży produkcyjno-handlowej, specjalizującym się w produkcji i sprzedaży testów psychologicznych oraz sprzedaży książek psychologicznych. Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem VAT oraz jest zidentyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (podatnik VAT-UE).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca współpracuje z podmiotami z Polski oraz z zagranicy, w tym m.in. ze spółką z siedzibą w Czechach (podatnik VAT-UE). Współpracę pomiędzy Wnioskodawcą a Czechami reguluje m.in. Umowa.

Wnioskodawca będący czynnym „płatnikiem” VAT, zawarł umowę sprzedaży z kontrahentem z Polski. Na poczet umowy firma polska pobrała zaliczkę, na którą wystawiła fakturę ze stawką VAT 23%. Wnioskodawca zamówił towar u kontrahenta z Czech. Natomiast Czesi zamówili towar od Niemców w spółce „matce”, dla których Czesi są spółką „córką”. Towar zostanie wysłany bezpośrednio z magazynu z terytorium Niemiec do klienta Wnioskodawcy. Niemcy sami organizują transport.

Reasumując: Firma Polska - Wnioskodawca sprzedaje towar Polakowi, który kupiła od Czecha, a ten kupił od Niemca.

Wnioskodawca nie posiada wiedzy, na jakich warunkach odbywa się dostawa towarów pomiędzy Czechami a Niemcami.

Firma Polska otrzymuje od Czecha Fakturę, w której wskazuje Nabywcę - Wnioskodawcę oraz Odbiorcę - klienta Wnioskodawcy, ze stawką 0%. Dodatkowo obciąża Wnioskodawcę kosztami wysyłki, które ponieśli Niemcy.

Podatnik z siedzibą w Czechach, od którego Wnioskodawca nabywa towar w opisanej transakcji, nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, oraz podatnik ten, według wiedzy Wnioskodawcy, nie jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce.

Invoice Invoice Invoice

Niemcy → Czesi → Wnioskodawca → Klient

↓_______________________________↑

dostawa

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca słusznie uważa, iż niezależnie od sposobu rozliczania kosztów transportu, to Niemcy są podmiotem organizującym transport w rozumieniu art. 22 ust. 2 ustawy VAT, a w konsekwencji transakcja sprzedaży towaru przez Czecha na rzecz Wnioskodawcy w łańcuchu dostaw podlega opodatkowaniu w Polsce?
2. Jeżeli odpowiedź na pierwsze pytanie jest twierdząca, to czy po otrzymaniu faktury od Czecha ze stawką 0% Wnioskodawca jest uprawiony do wykazania odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT oraz na podstawie przedstawionych w opisie stanu faktycznego okoliczności, transport towaru należy przyporządkować do dostawy towarów realizowanej przez Niemców na rzecz Czechów.

Art. 7 ust. 8 ustawy o VAT przewiduje, iż w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zgodnie z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba, że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Natomiast art. 22 ust. 3 ustawy o VAT przewiduje, iż dostawę towarów, która:

• poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
  

• następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
  
  
  

Analizowana transakcja stanowi tzw. transakcję łańcuchową. Wysyłkę lub transport towarów należy przyporządkować tylko jednej dostawie (tzw. dostawie „międzynarodowej”, zwanej również dostawą „ruchomą”). Jedynie dostawa ruchoma może korzystać z preferencyjnej stawki VAT. Pozostałe dostawy traktowane są natomiast jako dostawa krajowa, podlegająca opodatkowaniu odpowiednio w kraju rozpoczęcia lub zakończenia transportu.

W ocenie Wnioskodawcy, dostawę „ruchomą” przypisuje się dostawie między Niemcami a Czechami, natomiast transakcje między Czechami a Wnioskodawcą uznaje się jako dostawę „nieruchomą”.

Powyższe stanowisko, w ocenie Wnioskodawcy, potwierdza pogląd wyrażony w wyroku TSUE w sprawie C-430/09 Euro Tyre Holding z dnia 16 grudnia 2010 r. W omawianym wyroku TSUE stwierdził, iż w sytuacji gdy towar jest przedmiotem dwóch następujących po sobie dostaw między różnymi podatnikami, ale jednocześnie jest przedmiotem tylko jednego transportu, ustalenie czynności, której należy przypisać transport, tj. pierwszej lub drugiej dostawy, następuje w świetle całościowej oceny wszystkich okoliczności sprawy w celu ustalenia, która z tych dwóch dostaw spełnia wszystkie przesłanki związane z dostawą wewnątrzwspólnotową.

Wnioskodawca uważa również, że jako przyporządkowanie transportu do danej dostawy można uznać: bezpośredni kontakt z przewoźnikiem, w ramach którego następuje ustalanie szczegółów transportu towarów. Bez znaczenia przy ocenie tego, kto odpowiada za organizację transportu, pozostaje natomiast kwestia dotycząca tego, kto ostatecznie obciążany jest (bezpośrednio lub pośrednio) kosztami transportu.

W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że faktura otrzymana od Czecha powinna być opodatkowana stawką kraju, w którym zakończono transport, czyli Polska. Faktura otrzymana przez Czecha ze stawką VAT 0% została wykazana na zasadzie odwrotnego obciążenia na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 5 w związku z art. 22 ust. 2 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…). Towarami zaś są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Z powołanego przepisu art. 5 ust. 1 ustawy wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Terytorialny charakter podatku od towarów i usług oznacza zatem, że opodatkowaniu podlegają tylko te czynności, które zostaną uznane za wykonane na terytorium kraju. W tym wypadku określenie miejsca świadczenia (dostawy) determinuje miejsce opodatkowania. Miejsce świadczenia wskazuje jednocześnie państwo, w którym dana czynność winna zostać opodatkowana. Określenie miejsca świadczenia jest szczególnie istotne w przypadku dostawy towarów, która odbywa się pomiędzy podmiotami z różnych państw. Miejsce świadczenia (opodatkowania) przy dostawie towarów uzależnione jest od sposobu, w jaki realizowana jest ta dostawa.

Jak wskazuje art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

W przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejscem dostawy towarów jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy (art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy).

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 2 ustawy, w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

W myśl art. 22 ust. 3 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z powołanych przepisów wynika, że miejscem opodatkowania dostawy towarów, co do zasady, jest miejsce (kraj), w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki. Na ustalenie miejsca dostawy nie ma przy tym wpływu siedziba dostawcy (podatnika) – istotne jest jedynie miejsce, gdzie towar jest przechowywany i z którego jest przewożony ostatecznie do nabywcy.

Ponadto, w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Ustalenie tzw. dostawy ruchomej w łańcuchu opiera się każdorazowo na analizowaniu warunków dostawy w celu właściwego zidentyfikowania transakcji, której powinno być przypisane przemieszczenie (transport) towarów. W rezultacie analizując transakcje łańcuchowe należy zawsze odnosić się do warunków dostawy dla transakcji pomiędzy poszczególnymi podmiotami, i na ich podstawie ustalać miejsce świadczenia. Tylko bowiem ta dostawa, do której zostanie przyporządkowany transport – w przypadku przemieszczenia towaru pomiędzy różnymi państwami - będzie miała charakter międzynarodowy.

Cyt. przepis art. 22 ust. 2 ustawy odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany (transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika, że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Natomiast w sytuacji, gdy transport organizowany jest przez pierwszego dostawcę lub ostatecznego nabywcę, transport należy przyporządkować odpowiednio pierwszej lub ostatniej dostawie. Jeśli więc za transport towarów odpowiedzialny jest pierwszy dostawca, transport towarów należy przyporządkować dostawie towarów dokonywanej przez tego dostawcę (pierwszej dostawie w ramach łańcucha dostaw).

Zatem, w celu ustalenia dostawy, której przyporządkowany jest transport towarów, należy odpowiednio wykazać, że transportu dokonuje kolejny nabywca towaru (przeprowadzenie dowodu należy do obowiązków tego nabywcy) lub też należy przeanalizować warunki dostawy. W jednym i drugim przypadku należy poddać analizie okoliczności związane z organizacją transportu, tzn. jakie czynności faktyczne związane z transportem podjął każdy z uczestników transakcji łańcuchowej.

Pojęcie „organizacji” transportu - przyjęte w praktyce stosowania ww. przepisów przez organy podatkowe oraz sądy administracyjne - nie zostało zdefiniowane w przepisach ustawy. W takiej sytuacji należy posłużyć się orzecznictwem, przede wszystkim wspólnotowym, i przywołać opinię Rzecznika Generalnego J. Kokotta, wydaną w sprawie EMAG Handel Eder OHG o sygn. C-245/04, gdzie stwierdza się m.in., że to podmiot zlecający transport decyduje zasadniczo o tym, kiedy towar znajduje się w określonym miejscu, również jeśli do transportu angażowane są osoby trzecie. Zatem to podmiot, który zleca i organizuje transport, jest odpowiedzialny za towar, a w konsekwencji za prawidłowe określenie skutków podatkowych wynikających z przemieszczenia transgranicznego towaru.

W kwestii przyporządkowania transportu do danej dostawy trzeba wskazać na element decydujący, jakim jest to, kto wykonuje transport towarów lub kto go zleca. Przy czym, bez wpływu na powyższe pozostaje, to kto jest ostatecznie obciążony kosztami tego transportu.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, czynny zarejestrowany podatnik VAT, zidentyfikowany również na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (jako podatnik VAT UE), w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawarł umowę sprzedaży towaru z kontrahentem z Polski. Wnioskodawca zamówił towar u kontrahenta z Czech, który z kolei zamówił towar od spółki niemieckiej. Towar jest wysyłany bezpośrednio z magazynu z terytorium Niemiec do polskiego klienta Wnioskodawcy, przy czym Spółka niemiecka sama organizuje transport. W transakcji tej Wnioskodawca dokonuje zatem na rzecz swojego polskiego klienta sprzedaży towaru, który kupił od kontrahenta czeskiego, a ten z kolei kupił ten towar od spółki niemieckiej.

Podatnik czeski wystawia na rzecz Wnioskodawcy fakturę, w której wskazuje jako nabywcę - Wnioskodawcę oraz jako odbiorcę – polskiego klienta Wnioskodawcy, ze stawką 0%. Dodatkowo kontrahent obciąża Wnioskodawcę kosztami wysyłki, które poniosła spółka niemiecka.

Kontrahent czeski jest spółką z siedzibą w Czechach, podatnikiem VAT UE, który nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowany dla celów VAT w Polsce.

Opisane okoliczności wskazują, że występuje tu transakcja łańcuchowa, o której mowa w art. 7 ust. 8 ustawy. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi kwestia rozpoznania transakcji „ruchomej” w łańcuchu dostaw, w szczególności opodatkowania na terytorium kraju transakcji dostawy towaru dokonanej na rzecz Spółki przez kontrahenta z Czech.

W przedstawionej sprawie ustalenie, który z podmiotów uczestniczących w transakcji łańcuchowej powinien rozpoznać i rozliczyć dostawę dokonaną na terytorium kraju, wymaga dokonania analizy warunków dostawy towarów transportowanych bezpośrednio od niemieckiego dostawcy do ostatecznego nabywcy (klienta Spółki) w Polsce. W analizowanym przypadku, jak wskazano we wniosku, to spółka niemiecka – pierwszy dostawca – sama organizuje transport. Zatem transport towarów należy przypisać transakcji dokonywanej pomiędzy spółką niemiecką a kontrahentem Wnioskodawcy – spółką czeską. Tym samym, opierając się na regulacjach art. 22 ust. 2 i ust. 3 pkt 1 ustawy, to transakcję sprzedaży pomiędzy tymi podmiotami, tj. pierwszą w łańcuchu dostaw, należy uznać za dostawę transgraniczną („ruchomą”), dokonaną i podlegającą opodatkowaniu w miejscu rozpoczęcia transportu, tj. na terytorium Niemiec. Tylko ta dostawa w opisanym łańcuchu ma charakter międzynarodowy.

Cyt. przepis art. 22 ust. 2 ustawy odnosi się wprost do sytuacji, kiedy towar jest wysyłany
(transportowany) przez nabywcę dokonującego również jego dostawy, czyli podmiot kupujący towar i sprzedający ten sam towar. W takiej sytuacji ustawodawca wskazał, że transport (wysyłka) przyporządkowane są dostawie realizowanej dla tego właśnie nabywcy. Jest to założenie domniemane, mogące zostać obalone w przypadku, gdy z warunków dostawy wynika,
że transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę.

Natomiast transakcja dostawy towaru dokonana następnie przez czeskiego kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy (trzeciego podmiotu w łańcuchu dostaw) powinna być uznana za transakcję, która nastąpiła po dokonaniu transportu towarów i która – stosownie do art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy – została dokonana w miejscu zakończenia transportu znajdującym się na terytorium kraju, co oznacza, że podlega opodatkowaniu w Polsce.

Co do zasady podmiotem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego jest podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, tj. podmiot który samodzielnie prowadzi działalność gospodarczą, np. dokonuje odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Jednakże, zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne nabywające towary, jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

1. dokonującym ich dostawy na terytorium kraju jest podatnik nieposiadający siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, a w przypadku dostawy towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej, podatnik ten nie jest zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4,
   
2. nabywcą jest:
   • w przypadku nabycia gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, energii cieplnej lub chłodniczej przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej - podmiot zarejestrowany zgodnie z art. 96 ust. 4 lub art. 97 ust. 4,
     
   • w pozostałych przypadkach - podatnik, o którym mowa w art. 15, posiadający siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju lub osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w art. 15, posiadająca siedzibę na terytorium kraju i zarejestrowana zgodnie z art. 97 ust. 4,
3. dostawa towarów nie jest dokonywana w ramach sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju.
   
   

Powołane przepisy przewidują sytuację, w której podatnikiem staje się nabywca towaru, jeśli dokonał on nabycia od dostawcy spoza terytorium kraju. Wynika z nich, że dla uznania nabywcy za podatnika zagraniczny dostawca towarów, który posiada siedzibę działalności gospodarczej poza Polską i nie posiada na terytorium kraju stałego miejsca prowadzenia działalności, nie może być zarejestrowany w Polsce dla celów VAT (przy dostawie towarów innych niż gaz w systemie gazowym, energia elektryczna w systemie elektroenergetycznym, energia cieplna lub chłodnicza przez sieci dystrybucji energii cieplnej lub chłodniczej). Jeśli zatem towary, z miejscem świadczenia (dostawy) w Polsce, dostarczane są przez podmiot niemający siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce, i podmiot ten nie jest zarejestrowany w Polsce, to nabywca tych towarów będzie podatnikiem zobowiązanym do rozliczenia podatku należnego z tytułu tych transakcji. Oznacza to przesunięcie obowiązków w zakresie rozliczenia (odprowadzenia podatku) z dostawcy na nabywcę, na zasadzie tzw. odwrotnego obciążenia.

Tym samym w przedstawionej sytuacji, w której Wnioskodawca (polski podatnik) nabywa w Polsce towar od dostawcy (spółki czeskiej), który jest podatnikiem nieposiadającym siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju i który nie jest zarejestrowanym w Polsce podatnikiem VAT - to zgodnie z ww. art. 17 ust. 1 pkt 5 ustawy na Wnioskodawcy, jako nabywcy, spoczywa obowiązek rozliczenia (opodatkowania) w Polsce opisanej dostawy towaru dokonanej przez podmiot zagraniczny.

W świetle powyższych ustaleń, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie tut. Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja dotyczy – stosownie do art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej - wyłącznie kwestii będącej przedmiotem wniosku (zapytania) w odniesieniu do indywidualnej sprawy Wnioskodawcy, tj. opodatkowania przez Wnioskodawcę na terytorium kraju dostawy towarów dokonanej na jego rzecz przez spółkę czeską w ramach transakcji łańcuchowej, nie rozstrzyga natomiast kwestii związanych z sytuacją prawnopodatkową podmiotów innych niż Wnioskodawca (zainteresowany), w szczególności opodatkowania (udokumentowania) transakcji przez czeskiego kontrahenta.

Trzeba też podkreślić, że Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji będzie się pokrywał z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
   
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej, może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.