Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT1-1.4012.768.2017.1.MM
z 2 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy – przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2017 r. (data wpływu 3 listopada 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorygowania złożonych deklaracji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do skorygowania złożonych deklaracji.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Będąc właścicielem Gospodarstwa Rolnego zwanym dalej „gospodarstwem” zrezygnował Pan w 2010 r. ze zryczałtowanego opodatkowania i stał się czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2012 r. założył Pan firmę o nazwie „…” – … zwaną dalej „przedsiębiorstwem” i jednocześnie zrezygnował ze zwolnienia od podatku VAT.

Pozarolnicza działalność gospodarcza obejmuje usługi w zakresie suszenia zbóż oraz handlu detalicznego i hurtowego zbożem i nawozami. W celu rozliczania podatku dochodowego prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów. Handlując nawozami, kupuje Pan je w dużej ilości po cenie hurtowej i sprzedaje rolnikom po cenie detalicznej, a część przekazuje na potrzeby własnego gospodarstwa rolnego. Zboże do przedsiębiorstwa skupuje Pan od rolników, jak również przekazuje z własnego gospodarstwa, aby sprzedać duże ilości kontrahentowi, z którym zawarł umowę sprzedaży. Należy tu podkreślić, że ten kontrahent nie zawiera umów na małe ilości zboża i nie może Pan sprzedawać po korzystnej cenie zboża z gospodarstwa temu kontrahentowi. Został więc Pan zmuszony do zawarcia umowy sprzedaży zboża tylko z przedsiębiorstwa i dlatego przekazywał Pan zboże ze swojego gospodarstwa do przedsiębiorstwa.

Jako podatnik podatku VAT prowadzi Pan oddzielnie ewidencję sprzedaży i zakupów w gospodarstwie i przedsiębiorstwie. Skumulowane wartości z ewidencji VAT z obu jednostek przenoszone są do jednej deklaracji VAT-7, gdzie rozliczany jest podatek od towarów i usług. W celu przekazania wyprodukowanego w gospodarstwie zboża wystawiał Pan faktury sprzedaży do przedsiębiorstwa, czyli dokumentował czynności, które z punktu widzenia ustawy o VAT nie istnieją.

Dokumentował Pan sprzedaż zboża w ewidencji sprzedaży VAT gospodarstwa i równolegle w ewidencji zakupów VAT firmy „…”. W wyniku tego nieprawnie zawyżona została kwota netto sprzedaży oraz podatek należny w gospodarstwie oraz wartość netto nabyć i podatek naliczony w firmie. Powyższe czynności nie miały wpływu na ostateczną wartość podatku VAT do przeniesienia lub do zwrotu.

Analogiczne postępowanie stosował Pan w przypadku przekazania nawozu z firmy „…” do gospodarstwa rolnego, traktując te czynności jako sprzedaż z firmy do gospodarstwa. Wystawił Pan również fakturę z „…” na rzecz gospodarstwa za usługę suszenia zboża.

Dokumentując te czynności w ewidencji VAT gospodarstwa i przedsiębiorstwa potraktował Pan je, jak dwie niezależne firmy, co okazało się niezamierzonym błędem w prowadzeniu dokumentacji VAT. Powyższa zastosowana procedura w stosunku do sprzedaży zboża z gospodarstwa do firmy, jak i nawozów z firmy do gospodarstwa, nie miała wpływu na ostateczne rozliczenie podatku VAT. Rozliczaniem podatków zajmowało się Biuro Rachunkowe we …. Po otrzymaniu interpretacji Biuro Rachunkowe dokona korekty podatku VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z niezgodnym z obowiązującym stanem prawnym dotyczącym wystawienia faktur sprzedaży zboża z gospodarstwa rolnego do przedsiębiorstwa oraz dokonywaniem sprzedaży nawozów i usług suszenia z przedsiębiorstwa do gospodarstwa rolnego można skorygować deklaracje VAT-7 po skorygowaniu ewidencji VAT, anulując przez przekreślenie faktur sprzedaży między gospodarstwem a przedsiębiorstwem oraz między przedsiębiorstwem a gospodarstwem i wystawieniem w to miejsce dowodów wewnętrznych, których nie ujmuje się w ewidencji VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, dokonanie korekty deklaracji VAT-7 poprzez anulowanie faktur będzie prawidłowe, ponieważ dopuszczona jest możliwość anulowania faktury po spełnieniu dwóch warunków łącznie:

1. nie doszło do faktycznego wykonania usługi czy dostawy towarów,
2. faktura VAT nie trafiła do obiegu prawnego, czyli odbiorca jej nie otrzymał, co oznacza, że wystawca faktury posiada dwa egzemplarze dokumentu.

Uważa Pan, że w tym przypadku te dwa warunki są spełnione.

W przypadku warunku pierwszego, aby doszło do dostawy towarów lub świadczenia usług muszą być dwie strony transakcji – sprzedawca i nabywca. Ponieważ wg ustawy o podatku VAT, jest Pan jednocześnie sprzedawcą i nabywcą, więc tym samym nie doszło do dostawy towarów i świadczenia usług.

W przypadku warunku drugiego, sprzedawcą i nabywcą jest ta sama osoba, a więc nie występuje tu inny podmiot. Podatnik dysponuje więc oryginałami i kopiami faktur.

Reasumując, uważa Pan, iż fakt, że są to faktury zaksięgowane, czyli ujęte w rejestrach VAT, nie powinien być przeszkodą w ich anulowaniu, ponieważ jako jeden i ten sam podatnik ma Pan dostęp do rejestrów sprzedaży i równocześnie rejestrów zakupów. Stanowisko takie, że można anulować faktury już ujęte w rejestrach VAT, potwierdza interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej z 26 lipca 2016 r., sygn. IPPP3/4512-340/16-2/KP, która mówi, że cyt: „W zależności od etapu, na którym dochodzi do anulowania faktury, może wystąpić konieczność wystornowania faktury w rejestrze VAT, co oznacza, że z powodów technicznych anulowana faktura pojawia się w rejestrze sprzedaży zarówno ze znakiem dodatnim jak i ujemnym (w efekcie wartość wynosi zero).”

Utwierdza to Pana w przekonaniu, że zaksięgowanie faktur w rejestrach VAT nie powinno mieć wpływu na możliwość anulowania faktur, ponieważ będąc tym samym podatnikiem VAT ma możliwość wystornowania faktur równolegle w rejestrach sprzedaży i zakupów, co nie spowoduje w żaden sposób uszczerbku dla budżetu państwa, a odzwierciedli stan faktyczny.

Korekta polegałaby na anulowaniu faktur między gospodarstwem a przedsiębiorstwem, a tym samym zmniejszeniu sprzedaży w ewidencji VAT gospodarstwa oraz zmniejszeniu zakupów w ewidencji VAT przedsiębiorstwa o tą samą kwotę netto i tą samą wartość podatku VAT gospodarstwa oraz zmniejszenia sprzedaży w ewidencji VAT przedsiębiorstwa i zmniejszenia zakupów w ewidencji VAT gospodarstwa. Wysokość zobowiązania podatkowego lub podatek do zwrotu byłby w niezmienionej wysokości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2–10, art. 130c i art. 133.

Do dnia 31 grudnia 2014 r. przywołany przepis posiadał brzmienie „Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2–10 i art. 133.

Jak stanowi art. 109 ust. 3 ustawy, podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą dane niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej oraz informacji podsumowującej. Ewidencja powinna zawierać w szczególności dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokości kwoty podatku należnego, korekt podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżającej kwotę podatku należnego, korekt podatku naliczonego, kwoty podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu, a także inne dane służące identyfikacji poszczególnych transakcji, w tym numer, za pomocą którego kontrahent jest zidentyfikowany na potrzeby podatku lub podatku od wartości dodanej.

W okresie od dnia 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2016 r. ww. przepis brzmiał następująco „Podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wplacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, akt. 125, art. 130d, art. 134 oraz art. 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.”.

Od 1 stycznia do 31 grudnia 2014 r. stanowił on, że „Podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, akt. 125, art. 134 oraz art. 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.”, natomiast do dnia 31 grudnia 2013 r. brzmiał „Podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i art. 82 ust. 3 oraz podatników, u których sprzedaż jest zwolniona od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 lub 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, akt. 125, art. 134, art. 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Według art. 106a ustawy, przepisy niniejszego rozdziału stosuje się do:

1. sprzedaży, z wyjątkiem przypadków, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 i 5 oraz ust. 1a, w których usługodawca lub dokonujący dostawy towarów nie rozlicza podatku należnego i faktura dokumentująca te transakcje nie jest wystawiana przez usługobiorcę lub nabywcę towarów w imieniu i na rzecz usługodawcy lub dokonującego dostawy towarów;
   
2. dostawy towarów i świadczenia usług dokonywanych przez podatnika posiadającego na terytorium kraju siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, z którego dokonywane są te czynności, a w przypadku braku na terytorium kraju siedziby działalności gospodarczej oraz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej – posiadającego na terytorium kraju stałe miejsce zamieszkania albo zwykłe miejsce pobytu, z którego dokonywane są te czynności, w przypadku gdy miejscem świadczenia jest terytorium:
   
   
   
   1. państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, a osobą zobowiązaną do zapłaty podatku od wartości dodanej jest nabywca towaru lub usługobiorca i faktura dokumentująca te czynności nie jest wystawiana przez tego nabywcę lub usługobiorcę w imieniu i na rzecz podatnika,
      
   2. państwa trzeciego.
      

W myśl art. 106b ust. 1 ustawy, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

1. sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2. sprzedaż wysyłkową z terytorium kraju i sprzedaż wysyłkową na terytorium kraju na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
3. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4. otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Do dnia 31 grudnia 2013 r. kwestie dotyczące wystawiania faktur były uregulowane w podobny sposób w art. 106 ustawy.

W myśl art. 108 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty.

Należy zauważyć, że faktura jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonego zdarzenia gospodarczego), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa.

Prawidłowość materialno-prawna faktury zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze. Podatnik wystawia fakturę m.in. w przypadku sprzedaży towaru lub usługi oraz w przypadku otrzymania zaliczki przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi. Faktura jest zatem dokumentem potwierdzającym zaistnienie zdarzenia gospodarczego i nierozerwalnie związana jest z powstaniem obowiązku podatkowego.

Wystawienie faktury należy rozumieć jako sporządzenie ww. dokumentu oraz jego przekazanie innemu podmiotowi (nabywcy), a przez to wprowadzenie faktury do obrotu prawnego. Faktura sporządzona, a nie wprowadzona do obrotu prawnego (faktura anulowana), nie jest zatem fakturą wystawioną w rozumieniu przepisu art. 106a ustawy i nie stanowi podstawy do zapłaty podatku w niej wykazanego w trybie art. 108 ust. 1 ustawy.

Na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o sprzedaży – rozumie się przez to odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Według art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do postanowień ust. 2 cytowanego artykułu, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
2. wszelkie inne darowizny

• jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W myśl ust. 3 tego artykułu, przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych prezentów o małej wartości i próbek, jeżeli przekazanie to następuje na cele związane z działalnością gospodarczą podatnika.

Do dnia 31 marca 2013 r. przepisy te miały następujące brzmienie:

• art. 7 ust. 2 – „Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:
  
  
  
  1. przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,
     
  2. wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny
     
     
     – jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.
     
     
     
• art. 7 ust. 3 – „Przepisu ust. 2 nie stosuje się do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek (art. 7 ust. 3 ustawy).
  

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Stosownie do ust. 2 ww. artykułu, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Do dnia 31 marca 2013 r. art. 8 ust. 2 pkt 1 ustawy miał brzmienie: „Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów.

Według art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Jak stanowi ust. 2 pkt 1 przywołanego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi:

1. suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:
   
   
   
   1. nabycia towarów i usług,
      
   2. dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem.
      

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz przywołanych przepisów prawa prowadzi do stwierdzenia, że przekazania przez Pana towarów z prowadzonego gospodarstwa rolnego do prowadzonej przez Pana firmy „…”, jak i towarów (usług) z tej firmy do prowadzonego gospodarstwa rolnego na jego rzecz nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Interpretując przepisy art. 7 ust. 1 ustawy należy bowiem wskazać, że czynności przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, musi towarzyszyć wydanie tego towaru nabywcy. Tylko wówczas powstaje obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności. W przepisie tym jest mowa o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar (a więc potencjalnemu nabywcy) prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Zatem z celowościowej wykładni przepisu art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że aby doszło do dostawy towarów w rozumieniu przepisów ustawy, muszą istnieć dwa podmioty – zbywca i nabywca towaru. Również w przypadku świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, niezbędne jest istnienie dwóch podmiotów – świadczącego usługę i jej nabywcę.

Z uwagi na fakt, iż gospodarstwo rolne oraz działalność gospodarcza w zakresie handlu detalicznego i hurtowego zbożem i nawozami prowadzi jeden podmiot (ta sama osoba – Pan), który dla potrzeb rozliczeń podatku od towarów i usług powinien rozliczać się składając jedną deklarację podatkową VAT-7, należy uznać, że świadczenie usług i przekazywanie towarów należących do przedsiębiorstwa handlowego na rzecz gospodarstwa rolnego prowadzonego przez tego samego podatnika (i odwrotnie), nie stanowi ani dostawy towarów, ani świadczenia usług w rozumieniu przepisów ustawy, z uwagi na brak potencjalnego nabywcy tych towarów/usług. Przedmiotowe przekazanie stanowiło jedynie przesunięcie międzymagazynowe, które mogło być potwierdzone za pomocą dokumentu wewnętrznego.

W konsekwencji należy stwierdzić, że przekazania towarów należących do firmy „…” i świadczenie usług na rzecz prowadzonego również przez Pana gospodarstwa rolnego (i dostawa towarów z tego gospodarstwa na rzecz ww. firm), na cele związane z prowadzonym przedsiębiorstwem stanowiącym jedną całość, nie podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, z uwagi na brak przesłanek do zastosowania regulacji art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy. Wobec tego nie był Pan obowiązany do udokumentowania tych czynności fakturami, gdyż nie znajdowały zastosowania regulacje zawarte w art. 106b ust. 1 (wcześniej art. 106 ust. 1) ustawy, z uwagi na fakt, że nie wystąpił odrębny podmiot, pełniący rolę nabywcy.

Należy zauważyć, że ani przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, ani przepisy rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, nie regulują kwestii dotyczącej anulowania wystawionych faktur. W praktyce jednak – w drodze wyjątku – jest dopuszczalne anulowanie faktury, sprowadzające się do przekreślenia egzemplarzy faktury oraz dokonaniu na nich adnotacji uniemożliwiających ich powtórne wykorzystanie. Należy jednak podkreślić, że anulowanie faktur powinno dotyczyć wyłącznie tych dokumentów rozliczeniowych, które nie zostały wprowadzone przez podatnika do obrotu prawnego. Anulowanie faktury dotyczy tylko tych przypadków, gdy faktura dokumentuje czynność rzeczywiście niedokonaną.

Przy uwzględnieniu powyższych wyjaśnień należy stwierdzić, że w okolicznościach sprawy przedstawionych we wniosku ma Pan prawo do anulowania przedmiotowych faktur. Anulowanie powinno odbyć się poprzez opatrzenie faktur adnotacją o przyczynie i okolicznościach anulowania, a faktury (wszystkie egzemplarze) należy pozostawić w dokumentacji podatkowej.

Ponadto należy zaznaczyć, że anulowanie faktury powinno być traktowane w sposób wyjątkowy i wykorzystywane tylko w przypadku zaistnienia takiej konieczności. Tym samym powinien Pan dołożyć należytej staranności przy dokumentowaniu zaistniałych zdarzeń gospodarczych.

Jednocześnie należy wskazać, że jest Pan również uprawniony do skorygowania danych zawartych w ewidencjach prowadzonych dla potrzeb podatku od towarów i usług oraz złożenia korekt deklaracji za okresy, w których – ze względu na błędne wystawienie faktur dokumentujących przedmiotowe czynności – zostały wykazane nieprawidłowe kwoty podatku należnego i naliczonego. Uprawnienie to przysługuje pod warunkiem, że nie upłynął okres przedawnienia.

W efekcie stanowisko przedstawione we wniosku należało uznać za prawidłowe.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.