Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL2-1.4012.462.2017.2.AS
z 15 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 29 września 2017 r. (data wpływu 4 października 2017 r.), uzupełnionym pismami z dnia 16 października 2017 r. (data wpływu 17 października 2017 r.) oraz z dnia 28 listopada 2017 r. (data wpływu 4 grudnia 2017 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności użyczenia lokalu przez Spółdzielnię – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności użyczenia lokalu przez Spółdzielnię. Wniosek został uzupełniony pismami w dniu 17 października 2017 r. o stanowisko Wnioskodawcy oraz w dniu 4 grudnia 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i wskazanie właściwego dla Wnioskodawcy Naczelnika Urzędu Skarbowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółdzielnia posiada budynek, w którym znajduje się pomieszczenie, jakie zamierza oddać w użyczenie bezpłatne podmiotowi gospodarczemu, którego przedmiotem działalności jest produkcja energii cieplnej. W pomieszczeniu tym podmiot ten urządzi kotłownię, która będzie produkowała energię cieplną na potrzeby wyłącznie Spółdzielni, ewentualnie w przyszłości wspólnot, jakie się wydzielą z zasobów Spółdzielni.

Urządzenia kotłowni będą stanowić własność producenta ciepła. Koszty związane z eksploatacją pomieszczenia i komina ponosić będzie producent ciepła, biorący w użyczenie pomieszczenie.

Koszty utrzymania pomieszczenia ponosić będzie Spółdzielnia. W tych okolicznościach cena końcowa produktu (energii cieplnej) nie będzie uwzględniała kosztów wynikających z opłat za korzystanie z pomieszczenia przez biorącego w użyczenie. Spółdzielnia czyni tak również z uwagi na fakt, że unika w tej sytuacji konieczności budowania we własnym zakresie kotłowni zasilającej należące do niej zasoby.

Z uzupełnienia do wniosku z dnia 28 listopada 2017 r. wynika, że:

• Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W odniesieniu do pytania zawartego we wniosku, Wnioskodawca w zakresie dotyczącym wydzielenia się wspólnoty z zasobów spółdzielni do jakich kotłownia dostarcza ciepło, rezygnuje z dodatkowego pytania w treści: „W tym również w sytuacji, gdyby wyodrębniły się z jej zasobów wspólnoty, jako odrębne podmioty gospodarcze niekoniecznie będące w zarządzaniu spółdzielni, na rzecz których biorący w użyczenie będzie świadczył usługę dostawy ciepła”.
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 28 listopada 2017 r. do wniosku).

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług powstaje wątpliwość, czy bezpłatne użyczenie do używania pomieszczenia, za świadczenie w zamian którego Spółdzielnia uzyska odpłatność w wartości zmniejszonych opłat za ogrzewanie, jest usługą podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowanym w uzupełnieniu z dnia 16 października 2017 r. do wniosku), opisane w pkt G zdarzenie, polegające na nieodpłatnym udostępnieniu pomieszczeń dla potrzeb kotłowni, stanowi świadczenie wzajemne w stosunku do dostawy ciepła do Spółdzielni, nie zaś w stosunku do świadczenia w postaci braku podwyżki opłaty za dostawę ciepła. Gdyby takiego nieodpłatnego udostępnienia nie było, pierwotna usługa - dostawa ciepła, dalej byłaby wykonywana, przy czym podwyższona o koszt ponoszony przez dostawcę ciepła z tytułu np.: umowy najmu.

Spółdzielnia nie udostępnia pomieszczenia pod warunkiem, że biorący w użyczenie będzie nabywał jej towary, czy usługi (w celu uzyskania korzyści), czy pod warunkiem, że biorący w użyczenie będzie dostarczał ciepło, ale udostępnia w celu wygodniejszej realizacji pierwotnej czynności opodatkowanej. Umowa użyczenia pomieszczenia ma charakter pomocniczy w stosunku do przedmiotu umowy o współpracy w zakresie dostaw ciepła.

Wg stanowiska Spółdzielni, zawierana umowa użyczenia (bezpłatne udostępnienie pomieszczenia) nie tyle przysparza obu stronom korzyści, co stanowi proste rozwiązanie realizacji podstawowej umowy dostawy ciepła. Obopólna korzyść powstaje tutaj w wymiarze technicznym, nie w znaczeniu dostawy wzajemnej usługi/towaru. Wzajemne relacje wynikające z przedstawionego rozwiązania, wskazują w opinii Wnioskodawcy, że należy to świadczenie traktować jako kompleksowe wraz z zapłatą (jako odpłatność za realizację usługi dostawy ciepła, niestanowiącej odrębnej podstawy do opodatkowania, pomimo iż te dwa rodzaje odpłatności zostały uregulowane odrębnymi umowami).

Świadczenie w postaci nieodpłatnego użyczenia stanowi zatem świadczenie dokonywane na rzecz własnej działalności gospodarczej i jako takie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. W opisanej sytuacji natomiast, w opinii Wnioskodawcy, zgodnie z art. 8 ust. 2 ww. ustawy, nieodpłatna dostawa pomieszczenia kotłowni jest świadczeniem niepodlegającym opodatkowaniu, odpłatna dostawa ciepła jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu. Korzyść powstała po stronie Spółdzielni, to brak konieczności produkowania ciepła we własnym zakresie na własny cel. Podmiotowe świadczenie nie stanowi zatem zapłaty dokonywanej za świadczenie drugiej strony, a jedynie służy jego wykonaniu.

Konkludując - przysługujące Spółdzielni w zamian za nieodpłatne użyczenie „świadczenie” w postaci uniknięcia podniesienia ponoszonych opłat (w związku z wkalkulowaniem w cenę ciepła kosztów, np.: najmu), nie stanowi odrębnej podstawy do opodatkowania.

Bezpłatne udostępnienie pomieszczeń kotłowni jest bezpośrednio związane z realizacją umowy dostawy ciepła, należałoby je potraktować jako świadczenie kompleksowe wraz z zapłatą – jako odpłatność za realizację dostawy ciepła, pomimo, że te dwa rodzaje odpłatności zostały uregulowane w odrębnych umowach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r. poz. 1221, z późn.zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie do treści art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi, należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym, czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności, musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem, aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z ww. art. 8 ust. 2 ustawy wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi mieć miejsce brak związku świadczonych usług z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą. Za usługi niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa należy uznać wszelkie usługi, których świadczenie odbyło się bez związku z potrzebami prowadzonej działalności gospodarczej. Niedopełnienie warunków określonych w art. 8 ust. 2 ustawy, jest podstawą do traktowania nieodpłatnej usługi jako niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy zauważyć, że każda czynność wykonana przez podatnika, której efektem jest świadczenie na rzecz drugiego podmiotu, jest w podatku od towarów i usług traktowana jako świadczenie usługi, ponieważ usługą jest każde świadczenie wykonane przez podatników w ramach działalności, które nie jest dostawą towarów. Czynność może być albo odpłatna albo nieodpłatna.

Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Należy w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem, Trybunał Sprawiedliwości UE, w wyroku z dnia 8 marca 1988 r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, że czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem.

Na uwagę zasługuje tutaj także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R.J. Tolsma, a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie podkreślono, że dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32 art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z wolą ustawodawcy, zapłata obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Zapłata jest sprzedawcy należna z tytułu jego świadczenia na rzecz nabywcy. Uregulowanie wynikające z art. 29a ust. 1 ustawy, stanowi odpowiednik art. 73 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 z 11 grudnia 2006 r., s. 1, z późn. zm.). Stosownie do art. 73 powołanej Dyrektywy, podstawa opodatkowania obejmuje wszystko, co stanowi zapłatę otrzymaną lub którą dostawca lub usługodawca otrzyma w zamian za dostawę towarów lub świadczenie usług, od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z subwencjami związanymi bezpośrednio z ceną takiej dostawy lub świadczenia.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

W myśl art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych w momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Przepis art. 29a ust. 6 ustawy wyjaśnia, jakie elementy uwzględnia się przy ustalaniu wynagrodzenia, stanowiącego podstawę opodatkowania i wymienia przykładowo kilka rodzajów kosztów mieszczących się w pojęciu podstawy opodatkowania. Dotyczy on kosztów bezpośrednio związanych z zasadniczą dostawą towarów lub usług, które zwiększają łączną kwotę należną z tytułu transakcji. Zgodnie z tą regulacją, każdy koszt bezpośrednio związany z dostawą towarów lub świadczeniem usług, którym dostawca obciążył nabywcę lub klienta, powinien być włączony do podstawy opodatkowania. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów, których ciężar przerzucany jest na nabywcę, nie wykazuje się jako odrębnego świadczenia, lecz traktuje, jako element świadczenia zasadniczego, z zastosowaniem stawki podatku właściwej dla świadczenia zasadniczego.

W świetle powyższego, uwzględniając treść wskazanej wyżej regulacji art. 29a ust. 1 ustawy, należy stwierdzić, że w przypadku świadczonych usług, za podstawę opodatkowania uznać należy kwotę zapłaty wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez wykonawcę od nabywcy, tj. łącznie z kosztami dodatkowymi. Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług, należy zaliczyć pobierane przez wykonującego wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono zwrot kosztów dodatkowych.

Umowa użyczenia jest jedną z umów nazwanych, obok najmu i dzierżawy regulujących zasady używania rzeczy. Przez umowę użyczenia w świetle regulacji art. 710-719 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), użyczający zobowiązuje się zezwolić biorącemu, przez czas oznaczony lub nieoznaczony, na bezpłatne używanie oddanej mu w tym celu rzeczy. Umowa użyczenia nie przenosi własności rzeczy.

Istotnymi cechami tej umowy są zatem dwa elementy: oddanie rzeczy do używania na pewien czas oraz nieodpłatność. Powyższe oznacza, że oddanie do bezpłatnego używania na podstawie umowy użyczenia jest nieodpłatnym świadczeniem usług.

Jednakże, jeśli pojawia się jakakolwiek płatność związana z użytkowaniem rzeczy oddanej w używanie, to na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług, umowa ta przestaje być umową nieodpłatną i staje się czynnością odpłatną, a więc jako taka podlega opodatkowaniu.

Z opisu sprawy wynika, że Spółdzielnia posiada budynek, w którym znajduje się pomieszczenie, jakie zamierza oddać w użyczenie bezpłatne podmiotowi gospodarczemu, którego przedmiotem działalności jest produkcja energii cieplnej. W pomieszczeniu tym podmiot ten urządzi kotłownię, która będzie produkowała energię cieplną na potrzeby wyłącznie Spółdzielni, ewentualnie w przyszłości wspólnot, jakie się wydzielą z zasobów Spółdzielni. Urządzenia kotłowni będą stanowić własność producenta ciepła. Koszty związane z eksploatacją pomieszczenia i komina ponosić będzie producent ciepła, biorący w użyczenie pomieszczenie. Koszty utrzymania pomieszczenia ponosić będzie Spółdzielnia. W tych okolicznościach cena końcowa produktu (energii cieplnej) nie będzie uwzględniała kosztów wynikających z opłat za korzystanie z pomieszczenia przez biorącego w użyczenie. Spółdzielnia czyni tak również z uwagi na fakt, że unika w tej sytuacji konieczności budowania we własnym zakresie kotłowni zasilającej należące do niej zasoby. Wnioskodawca jest zarejestrowanym, czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii ustalenia, czy bezpłatne użyczenie do używania pomieszczenia, za świadczenie w zamian którego Spółdzielnia uzyska odpłatność w wartości zmniejszonych opłat za ogrzewanie, jest usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy uznać, że opisana usługa użyczenia podmiotowi gospodarczemu przez Spółdzielnię pomieszczenia w celu urządzenia kotłowni, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy. W niniejszej sprawie Wnioskodawca użyczy nieodpłatnie podmiotowi gospodarczemu pomieszczenie na kotłownię, a podmiot gospodarczy, nie płacąc czynszu za użytkowane pomieszczenie, będzie dostarczał Spółdzielni energię cieplną po obniżonych cenach.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że wartość zmniejszonych opłat za ogrzewanie będzie należnością wynikającą z odpłatnego świadczenia usługi użyczenia pomieszczenia na kotłownię i stanowi element kwoty należnej z tytułu świadczenia ww. usługi. Podlega więc opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach właściwych dla wiążącego strony stosunku cywilnoprawnego, tak jak usługa odpłatnego użyczenia.

Zatem w przedstawionej sytuacji nie wystąpi nieodpłatne świadczenie usług przez Wnioskodawcę na rzecz podmiotu gospodarczego, ale będzie miało miejsce odpłatne udostępnienie pomieszczenia na kotłownię. W analizowanej sprawie czynności wykonywane przez Spółdzielnię na rzecz podmiotu gospodarczego będą stanowiły odpłatne świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy.

Tym samym, wartość zmniejszanych opłat za ogrzewanie będzie miała wpływ na podstawę opodatkowania w rozumieniu art. 29 ust. 1 ustawy, z tytułu świadczenia usługi użyczenia na rzecz biorącego w użyczenie.

Podsumowując, bezpłatne użyczenie do używania pomieszczenia, za świadczenie w zamian którego Spółdzielnia uzyska odpłatność w wartości zmniejszonych opłat za ogrzewanie, będzie usługą podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego pytania należało uznać za nieprawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź straci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.