Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0115-KDIT3.4011.403.2017.1
z 3 stycznia 2018 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2017 r. (data wpływu 1 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kaucji gwarancyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 grudnia 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu kaucji gwarancyjnych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jako rolnik ryczałtowy jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W przyszłości planuje otworzyć działalność gospodarczą, w ramach której zajmował się będzie sprzedażą hurtową warzyw. Jego głównymi dostawcami będą gospodarstwa rolne będące czynnymi podatnikami podatku od towarów i usług oraz rolnicy ryczałtowi. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca planuje zawrzeć umowę na dostawę warzyw do sieci magazynów K spółka z o.o. sp.k. Dostawa odbywać się będzie przy użyciu specjalnych pojemników Big Box oraz Palet typu Pool (dalej Modele), które to wynajmowane będą od spółki E spółka z o.o. W ramach umowy najmu spółka E udzieli Wnioskodawcy prawa do użytkowania Modeli. Modele te stanowią własność spółki E i nie będą przeznaczone na sprzedaż. System najmu odbywać się będzie rotacyjnie. Rotacja oznaczać będzie cykl od udostępnienia lub dostarczenia przez spółkę E Modeli, następnie napełnienia ich przez Wnioskodawcę Jego towarami, dostawę towaru na rzecz K spółka z o.o. sp.k. i końcowo zwrot Modeli. W zawartej umowie najmu Wnioskodawca będzie zobowiązany do wpłaty, na rzecz spółki E kaucji gwarancyjnej przeznaczonej na zagwarantowanie zobowiązań wynikających z umowy oraz kosztu najmu Modeli. Kaucja będzie zgodnie z umową kredytowana w momencie dostawy i oddawana w momencie odbioru. W rzeczywistości nie dojdzie do przepływów pieniężnych, tzn. Wnioskodawca nie dokona faktycznej wpłaty kwoty kaucji i tym samym nie otrzyma jej fizycznego zwrotu. Z jednej strony będzie więc istniało Jego zobowiązanie z tytułu kaucji, a z drugiej należność od spółki E w przypadku zwrotu opakowań. O ile nie zaistnieją po stronie najemcy żadne dodatkowe zobowiązania wynikające z umowy, kwota kaucji zostaje rozliczona w drodze wzajemnych potrąceń ww. zobowiązań i należności.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wskazana w zdarzeniu przyszłym kwota kaucji może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów?

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazana w zdarzeniu przyszłym kwota kaucji nie może być zaliczona przez Niego do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby dany wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu konieczne jest zatem zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub chociażby zamiar jego osiągnięcia lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Koszt uzyskania przychodu musi być racjonalnie i gospodarczo uzasadnionym wydatkiem, związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą i poniesionym w ww. celu. Z definicji tej wynika także, że kosztami uzyskania przychodu mogą być wyłącznie wydatki o charakterze definitywnym, trwałym tj. nie podlegające zwrotowi.

Ponadto należy mieć na uwadze treść art. 23 ustawy, w którym to przepisie enumeratywnie wyliczone zostały wydatki, które nie stanowią kosztu uzyskania przychodu.

Słowo „kaucja” nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego, natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, jest to suma pieniężna złożona jako gwarancja dotrzymania zobowiązania i stanowiąca odszkodowanie w razie niedopełnienia zobowiązania.

Wpłacone kaucje, czy inne tego rodzaju świadczenia nie zostały wymienione w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże z uwagi na fakt, iż kaucja jest należnością co do zasady podlegającą zwrotowi – nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu.

Mając na uwadze omówioną uprzednio definicję kosztów uzyskania przychodów, stwierdzić należy, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym kwota kaucji na rzecz wynajmującego nie może być przez Wnioskodawcę zaliczona do kosztów uzyskania przychodów z tytułu planowanej działalności gospodarczej. Decyduje o tym zwrotny charakter tego świadczenia. Z kolei zwrot kaucji pozostaje obojętny podatkowo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.