Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL1-2.4012.488.2017.2.MR
z 18 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 września 2017 r. (data wpływu 3 października 2017 r.) uzupełnionym pismem z dnia 6 grudnia 2017 r. (data wpływu 13 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług w odniesieniu do wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe oraz zastosowania zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 113 ustawy do świadczonych usług i niewliczania do limitu sprzedaży określonego w art. 113 ust. 1 ustawy kwot wynikających z umów najmu na cele niemieszkaniowe – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w ww. zakresach. Wniosek pismem z dnia 13 grudnia 2017 r. w sprawie opłaty.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, w której znajdują się głównie lokale mieszkalne oraz kilka lokali niemieszkalnych.

Przedmiotowe powierzchnie mieszkalne są oddawane w najem na cele mieszkaniowe w sposób częstotliwy i regularny na rzecz osób fizycznych (w tym również na pokoje studenckie w mieszkaniach).

Lokale niemieszkalne oddawane są w najem na cele inne niż mieszkaniowe na podstawie długoletniej umowy, jednak przychód z tytułu wynajmu na cele niemieszkaniowe jest zdecydowanie niższy aniżeli przychód uzyskiwany z wynajmu na cele mieszkaniowe (kształtuje się na poziomie nieprzekraczającym 5% przychodów z wynajmu na cele mieszkaniowe).

Pod względem powierzchni wynajmu, w zasobach Wnioskodawcy znajduje się około 1200-1300 m² powierzchni oddawanej w najem na cele mieszkaniowe, na którą składa się ok. 39 jednostek mieszkaniowych (aktualnie 9 mieszkań i 30 pokoi studenckich) i jedynie ok. 40 m² powierzchni oddawanej w najem na cele niemieszkaniowe, na którą składają się 2 lokale użytkowe.

Łączny przychód z tytułu wynajmu wszystkich lokali (na cele mieszkaniowe i niemieszkaniowe) przekracza rocznie kwotę 200.000,00 zł, natomiast łączny przychód z tytułu wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe nie przekracza rocznie kwoty 200.000,00 zł.

W zakresie oddawania w najem lokali na cele mieszkaniowe Wnioskodawca korzystał dotychczas z uregulowania wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT – tj. ze zwolnienia przedmiotowego z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca spełnia definicję podatnika na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe?
2. Jeśli Wnioskodawca spełnia definicję podatnika, czy na potrzeby art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług należy traktować przychód osiągany z tytułu wynajmu lokali na cele mieszkaniowe i na cele niemieszkaniowe odrębnie?
3. Czy w przypadku, gdy łączny roczny przychód z tytułu wynajmu lokali na cele mieszkaniowe i niemieszkaniowe przekroczy kwotę 200.000,00 zł, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, Wnioskodawca będzie zobowiązany do opodatkowania sprzedaży w odniesieniu do wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe a przychód z tytułu wynajmu lokali na cele mieszkaniowe będzie nadal podlegał zwolnieniu przedmiotowemu z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Wnioskodawca wykorzystuje w sposób ciągły do celów zarobkowych posiadane nieruchomości mieszkalne poprzez odpłatne oddawanie ich w najem na cele mieszkaniowe, co czyni go podatnikiem na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług w tym zakresie. Natomiast w odniesieniu do lokali użytkowych oddawanych w najem na cele niemieszkaniowe Wnioskodawca jest zdania, że nie spełnia definicji podatnika na gruncie przepisów ustawy o VAT.

Wprawdzie Wnioskodawca oddaje w najem te lokale odpłatnie, jednak czynności te dotyczą zaledwie dwóch lokali, a przychód uzyskiwany z tego tytułu jest marginalny w stosunku do przychodu osiąganego z wynajmu na cele mieszkaniowe, co zdaniem Wnioskodawcy pozwala na stwierdzenie, że w odniesieniu do wynajmu na cele niemieszkaniowe nie działa on w charakterze podatnika VAT.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, zwalnia się z opodatkowania usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Natomiast na gruncie art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł, do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zdaniem Wnioskodawcy, w jego przypadku oddawanie w najem lokali na cele mieszkaniowe jest zwolnione z podatku na gruncie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT, natomiast w odniesieniu do oddawania w najem lokali na cele niemieszkaniowe Wnioskodawca w ogóle nie działa w charakterze podatnika na gruncie ustawy o VAT, a zatem w odniesieniu do tego zakresu czynności w ogóle nie ma zastosowania ustawa o VAT.

Tym niemniej, gdyby zdaniem tutejszego Organu Wnioskodawca spełniał definicję podatnika w odniesieniu do wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe, Wnioskodawca wskazuje, że jego zdaniem na potrzeby stosowania art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, przychód z tytułu wynajmu lokali na cele mieszkaniowe i niemieszkaniowe należy traktować odrębnie – tzn. w przypadku gdy odrębnie każda z kategorii przychodu (wynajem na cele mieszkaniowe i wynajem na cele niemieszkaniowe) nie przekracza rocznie kwoty 200.000,00 zł, Wnioskodawca mimo, że spełniałby definicję podatnika podatku VAT na mocy art. 15 ustawy, to korzystałby ze zwolnienia przedmiotowego w odniesieniu do wynajmu lokali na cele mieszkaniowe na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy oraz ze zwolnienia podmiotowego w odniesieniu do wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym, mimo, że przychód Wnioskodawcy przekracza łącznie kwotę 200.000,00 zł z tytułu wynajmu wszystkich lokali, to jeśli przychód z tytułu wynajmu tylko na cele niemieszkaniowe nie przekracza wskazanej kwoty 200.000,00 zł, Wnioskodawca nadal mógłby korzystać ze zwolnienia podmiotowego o wynikającego z art. 113 ust. 1 ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przez towary – na podstawie art. 2 pkt 6 ustawy – rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Jak wynika natomiast z art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, że do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności działa jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej – zawarta w ustawie – ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z późn. zm.), przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższego zapisu wynika, że najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Z uwagi na powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych. Z kolei zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednocześnie, na podstawie art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże, zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub możliwość zwolnienia od podatku VAT oraz określił warunki stosowania obniżonych stawek i zwolnień.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości, w której znajdują się głównie lokale mieszkalne oraz kilka lokali niemieszkalnych. Przedmiotowe powierzchnie mieszkalne są oddawane w najem na cele mieszkaniowe w sposób częstotliwy i regularny na rzecz osób fizycznych. Lokale niemieszkalne oddawane są w najem na cele inne niż mieszkaniowe na podstawie długoletniej umowy, jednak przychód z tytułu wynajmu na cele niemieszkaniowe jest zdecydowanie niższy od przychodu uzyskiwanego z wynajmu na cele mieszkaniowe.

Wnioskodawca ma wątpliwości m.in. w kwestii czy spełnia definicję podatnika na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe.

Jak wcześniej wskazano, świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych. Z opisu sprawy wynika, że przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest wynajem lokali zarówno na cele mieszkaniowe i niemieszkaniowe i czynności te są wykonywane w sposób częstotliwy i regularny. W związku z powyższym należy uznać, że mają one długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Należy więc zauważyć, że Wnioskodawca świadcząc usługi najmu lokalu mieszkalnego na cele mieszkaniowe i niemieszkaniowe dokonuje odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ustawy, a tym samym całokształt czynności podejmowanych przez Wnioskodawcę w zakresie świadczenia tych usług mieści się w pojęciu działalności gospodarczej zdefiniowanej w art. 15 ust. 2 ustawy, a Wnioskodawca działa w charakterze podatnika. Zatem, Wnioskodawca jest podatnikiem z tytułu wykonywania łącznie działalności, tj. w zakresie najmu lokali zarówno na cele mieszkaniowe jak i niemieszkaniowe.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie nieuznania go za podatnika na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług w odniesieniu do wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe należało uznać za nieprawidłowe.

Ponadto przedmiotem wątpliwości Wnioskodawcy jest kwestia ustalenia, czy jeśli Wnioskodawca spełnia definicję podatnika, czy na potrzeby art. 113 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług należy traktować przychód osiągany z tytułu wynajmu lokali na cele mieszkaniowe i na cele niemieszkaniowe odrębnie.

Z opisu sprawy wynika, że łączny przychód z tytułu wynajmu wszystkich lokali (na cele mieszkaniowe i niemieszkaniowe) przekracza rocznie kwotę 200.000,00 PLN, natomiast łączny przychód z tytułu wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe nie przekracza rocznie kwoty 200.000,00 zł. W zakresie oddawania w najem lokali na cele mieszkaniowe Wnioskodawca korzystał dotychczas z uregulowania wynikającego z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Na podstawie art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych
   – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

W myśl natomiast art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 9 ustawy zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy dotyczących kwestii ustalenia czy obrót z tytułu najmu lokali na cele mieszkaniowe i na cele niemieszkaniowe należy traktować odrębnie należy stwierdzić, że obliczając limit sprzedaży uprawniający podatnika do zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy, po przekroczeniu którego podatnik traci prawo do zwolnienia od podatku, zgodnie z art. 113 ust. 2 pkt 2 ustawy, nie bierze się pod uwagę m.in. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem transakcji związanych z nieruchomościami, jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych.

Stosownie do art. 288 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z dnia 11.12.2006 r., str. 1, z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą2006/112/WE, kwota obrotu stanowiąca punkt odniesienia dla zastosowania procedury przewidzianej w niniejszej sekcji obejmuje następujące kwoty, z wyłączeniem VAT:

1. wartość dostaw towarów i świadczenia usług, o ile są one opodatkowane;
2. wartość transakcji zwolnionych z prawem do odliczenia VAT zapłaconego na poprzednim etapie zgodnie z art. 110 i 111, art. 125 ust. 1, art. 127 i art. 128 ust. 1;
3. wartość transakcji zwolnionych zgodnie z art. 146-149 oraz art. 151, 152 i 153;
4. wartość transakcji związanych z nieruchomościami, transakcji finansowych, o których mowa w art. 135 ust. 1 lit. b)-g) oraz usług ubezpieczeniowych, chyba że transakcje te mają charakter transakcji pomocniczych.
   
   

Zatem Dyrektywa 2006/112/WE w art. 288 pkt 4 również stanowi, że kwota obrotu obejmuje wartość transakcji związanych z nieruchomościami.

Zauważyć w tym miejscu należy, że Dyrektywa 2006/112/WE najem i dzierżawę nieruchomości traktuje jako transakcje. Wynika to chociażby z treści art. 135 lit. l Dyrektywy, dotyczącego zwolnienia od podatku określonych transakcji, który jako transakcje zwolnione wymienia dzierżawę i najem nieruchomości.

Również „Słownik języka polskiego PWN” pod redakcją prof. Stanisława Dubisza, Warszawa 2008, definiuje słowo „transakcja” jako operację handlową dotyczącą kupna lub sprzedaży towarów lub usług albo umowę handlową na kupno lub sprzedaż towarów lub usług i samo zawarcie takiej umowy.

Wskazać także należy, że ustawodawca zarówno w akcie zasadniczym, jak i w rozporządzeniach wykonawczych do ustawy nie zdefiniował pojęcia charakter „pomocniczy”. W takim przypadku w pierwszej kolejności stosuje się wykładnię językową, w taki bowiem sposób ustawodawca komunikuje się z podatnikiem jako adresatem normy. Dopiero gdy wykładnia językowa nie prowadzi do jednoznacznych rezultatów dopuszczalne jest skorzystanie z pozajęzykowych dyrektyw interpretacyjnych. Według internetowego słownika synonimów (strona internetowa – http://synonim.net/synonim/pomocniczy), synonimami do słowa „pomocniczy” są pojęcia: „pomocny, wspierający, poboczny, akcesoryjny, dodatkowy, dopływowy, posiłkowy, subsydialny, subsydiarny, uzupełniający, wspomagający”.

W art. 288 Dyrektywy 2006/112/WE, w wersji angielskiej posłużono się pojęciem „ancillary transactions”. Zbliżonym znaczeniowo do powyższego jest termin „incidental transactions”, który występuje w art. 19 VI Dyrektywy i art. 174 Dyrektywy 2006/112/WE, co na język polski może być tłumaczone jako „transakcje incydentalne/uboczne”. Termin „incydentalny” wg Słownika języka polskiego (Słownika Wydawnictwa Naukowego PWN) oznacza przy tym „mający małe znaczenie lub zdarzający się bardzo rzadko”, natomiast termin „uboczny” oznacza „dotyczący czegoś pośrednio, mniej istotny lub dodatkowy”. Transakcje o charakterze „incydentalnym” oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie „incydentalności” odnosi się więc nie tyle do samej częstotliwości występowania danego zdarzenia, co raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika.

Także w wersji francuskiej VI Dyrektywy użyto określenia „accessoire”, a w wersji niemieckiej „Hilfsumsätze”, co wskazuje, że w analizowanym kontekście istotne jest, aby były to czynności poboczne, czy też pomocnicze do zasadniczej działalności podatnika (wspomniane powyżej trzy wersje językowe VI Dyrektywy są kompatybilne i wskazują na pomocniczy, poboczny charakter omawianych czynności). Podobnie, polska wersja językowa Dyrektywy 2006/112, która zastąpiła VI Dyrektywę, odstępuje od sformułowania „transakcje sporadyczne” i określa omawiane czynności jako „transakcje pomocnicze”.

Transakcje pomocnicze zatem to takie, które nie są związane z zasadniczą działalnością podatnika, a przychody z ich tytułu nie są bezpośrednim, stałym i koniecznym uzupełnieniem tej działalności. Tak więc, aby ocenić, czy dana czynność może być uznana za pomocniczą, należy wziąć pod uwagę przede wszystkim to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika. Jeżeli dana działalność stanowi stały i niezbędny element wbudowany w funkcjonowanie przedsiębiorstwa podatnika, to transakcje takie nie mogą być uznane za pomocnicze.

Zatem, aby ocenić, czy świadczona usługa ma charakter „pomocniczy”, należy wziąć pod uwagę to, czy stanowi ona uzupełnienie zasadniczej działalności gospodarczej podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że najem lokali zarówno na cele mieszkaniowe jest przedmiotem „podstawowej” działalności gospodarczej Wnioskodawcy, a więc nie ma charakteru transakcji pomocniczych do „innej” działalności. Są to transakcje podstawowe – wykonywane przez Zainteresowanego w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Odnosząc powyższe rozważania do przedstawionego we wniosku opisu sprawy, stwierdzić należy, że zaklasyfikowany przez Wnioskodawcę jako zwolniony od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy obrót z tytułu najmu lokali na cele mieszkaniowe jako transakcje związane z nieruchomościami, które nie mają charakteru czynności pomocniczych wliczany jest do wartości sprzedaży, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy.

Ponadto, jak wynika z opisu sprawy, przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności jest również wynajem lokali na cele niemieszkaniowe, z tytułu której występuje on jako podatnik podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym, należy wskazać, że do wartości sprzedaży należy wliczyć łączny obrót z tytułu najmu lokali zarówno na cele mieszkaniowe jaki i na cele niemieszkaniowe.

W związku z powyższym nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że przychód z tytułu najmu lokali zarówno na cele mieszkaniowe i na cele niemieszkaniowe należy traktować odrębnie.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą również kwestii ustalenia, czy w przypadku, gdy łączny roczny przychód z tytułu wynajmu lokali na cele mieszkaniowe i niemieszkaniowe przekroczy kwotę 200.000,00 zł, o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca będzie zobowiązany do opodatkowania sprzedaży w odniesieniu do wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe a przychód z tytułu wynajmu lokali na cele mieszkaniowe będzie nadal podlegał zwolnieniu przedmiotowemu z podatku VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W tym miejscu należy wskazać, że jeśli łączna wartość sprzedaży z tytułu najmu nieruchomości na cele mieszkaniowe, a także najmu na cele niemieszkaniowe przekroczy kwotę 200.000 zł, to Wnioskodawca – stosownie do art. 113 ust. 5 ustawy – utraci zwolnienie począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę. Tym samym od ww. czynności, którą przekroczono kwotę 200.000 zł, Wnioskodawca będzie miał obowiązek zarejestrować się jako czynny podatnik VAT. Jednakże nadal do czynności wynajmu lokali na cele mieszkaniowe Wnioskodawca będzie mógł zastosować zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, a wynajem lokali na cele niemieszkaniowe opodatkować właściwą stawką dla tych czynności.

Jednak nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że w sytuacji gdyby spełniał on definicję podatnika podatku VAT na mocy art. 15 ustawy, to korzystałby ze zwolnienia przedmiotowego w odniesieniu do wynajmu lokali na cele mieszkaniowe na mocy art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy oraz ze zwolnienia podmiotowego w odniesieniu do wynajmu lokali na cele niemieszkaniowe, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy, bowiem z tytułu wykonywania czynności wynajmu zarówno na cele mieszkaniowe i niemieszkaniowe jest podatnikiem podatku od towarów i usług i wartość sprzedaży z tego tytułu należy wliczyć łącznie do limitu sprzedaży wynikającego z art. 113 ustawy.

Tym samym oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy, należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.