Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
0112-KDIL4.4012.511.2017.2.AR
z 19 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 września 2017 r. (data wpływu 2 października 2017 r.), uzupełnionym pismem z dnia 5 grudnia 2017 r. (data wpływu 12 grudnia 2017 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości skorzystania ze zwolnienia na podstawie art. 113 ustawy. Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 grudnia 2017 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT od momentu rozpoczęcia działalności od dnia 1 lutego 2010 r. Czynności wykonywane w działalności Zainteresowanego dotyczą zwrotów podatków ze Szwecji dla osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Klienci na podstawie gotowych instrukcji zawartych na stronie internetowej firmy Wnioskodawcy lub informacji uzyskanych telefonicznie kompletują dokumenty niezbędne do uzyskania zwrotu podatku, tj.: deklaracje skarbowe, oświadczenia o dochodzie, listy płac. Na podstawie skompletowanych dokumentów Zainteresowany wypełnia niezbędne wnioski w celu otrzymania zwrotu podatku zapłaconego za granicą. Wykonuje czynności typowo rachunkowe i obliczeniowe.

Wnioskodawca nie wykonuje czynności polegających na udzielaniu porad z zakresu podatków, oraz nie udziela porad z zakresu strategii działalności firm dotyczącej podatków (dotyczy pkt 1 ustawy o doradztwie podatkowym). Czynności wymienione w pkt 4 ustawy o doradztwie, tj.: reprezentowanie podatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1, nie ma zastosowania w czynnościach, które wykonuje Zainteresowany w działalności. Wnioskodawca nie wykonuje czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.). W roku 2016, Zainteresowany nie przekroczył obrotu ze sprzedaży w kwocie 150 000 zł. Natomiast jeśli chodzi o rok 2017 Wnioskodawca szacuje, że wartość sprzedaży nie przekroczy kwoty limitu 200 000 zł.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 5 grudnia 2017 r. o poniższe informacje będące doprecyzowaniem opisu sprawy:

1. Wnioskodawca nie prowadzi działalności z zakresu usług rachunkowo-księgowych. Sporządza deklaracje i zeznania podatkowe na formularzu szwedzkim (SKV 2000) dla osób fizycznych, mających charakter techniczny. Nie prowadzi porad podatkowo-prawnych, ponieważ nie posiada uprawnień.
   Wypełniony wniosek podatkowy Zainteresowany odsyła mailem do klienta do podpisu i on sam wysyła wniosek do szwedzkiego Urzędu Skarbowego.
2. Usługi wypełniania wniosków podatkowych nie są prowadzone w ramach usług księgowo- rachunkowych. Są to usługi jak wyżej wymienione w pkt 1.
3. Wyżej wymienione usługi nie są wykonywane jako kompleksowa usługa rachunkowo-księgowa. Wnioskodawca zawiera umowę cywilno-prawną z klientami, na podstawie której otrzymuje niezbędne dane do wypełnienia zeznania podatkowego-zagranicznego.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy od stycznia 2018 r., zakładając, że wartość sprzedaży za rok 2017 nie przekroczy kwoty 200 000 zł, Zainteresowany będzie mógł skorzystać ze zwolnienia podmiotowego, zgodnie z wydaną interpretacją MF z dnia 9 kwietnia 2015 r. – dotyczącą zwolnienia od podatku VAT dla podmiotów wykonujących usługi związane z obsługą rachunkowo-księgową?

Zdaniem Wnioskodawcy, Zainteresowany ma prawo do zwolnienia podmiotowego od VAT od stycznia 2018 r. w przypadku, jeżeli wartość sprzedaży za rok 2017 nie przekroczy kwoty 200 000 zł.

Wnioskodawca zakwalifikował czynności, które wykonuje w swojej działalności do pkt 2 oraz pkt 3 ustawy o doradztwie podatkowym, tj.: pkt 2 – prowadzenie w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie pomocy w tym zakresie, pkt 3 – sporządzanie w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie. Wobec powyższej kwalifikacji ww. czynności Zainteresowany uważa, że podlegają one zwolnieniu od VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usługi w rozumieniu art. 7 ust. 1 oraz art. 8 ust. 1 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy zauważyć, że ustawodawca przewiduje zwolnienie od podatku VAT dla pewnej grupy podatników. Regulacje w tym zakresie zawarte zostały w art. 113 ustawy.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Natomiast przepis art. 113 ust. 2 ustawy stanowi, że do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

1. wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
2. odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
   1. transakcji związanych z nieruchomościami,
   2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
   3. usług ubezpieczeniowych,
   – jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
3. odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.
   
   

Zgodnie z art. 113 ust. 5 ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatnika rozpoczynającego w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

W myśl art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Zgodnie z art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

1. dokonujących dostaw:
   1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
      • energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
      • wyrobów tytoniowych,
      • samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
   3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
   4. terenów budowlanych,
   5. nowych środków transportu;
2. świadczących usługi:
   1. prawnicze,
   2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
   3. jubilerskie;
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Stosownie do art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a i b ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników świadczących usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego. Wobec powyższego wskazać należy, że usługi w zakresie doradztwa, w zasadzie nie mogą korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zauważyć należy, że ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do tej ustawy nie definiują pojęcia doradztwa. W potocznym rozumieniu termin „doradztwo” obejmuje szereg usług doradczych, tj.: podatkowe, prawne, finansowe techniczne, inżynierskie i inne. Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN 2006, pod pojęciem „doradcy” należy rozumieć „tego, kto doradza”. Natomiast „doradzać”, w myśl powołanego wyżej Słownika Języka Polskiego PWN 2006, oznacza „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. Doradztwo jest zatem udzieleniem fachowych zaleceń, porad, np. ekonomicznych czy finansowych. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Jednym z rodzajów doradztwa jest doradztwo podatkowe.

Doradztwo podatkowe i związany z tym zawód doradcy podatkowego jest materią regulowaną ustawowo ustawą z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz. U. z 2016 r., poz. 794, z późn. zm.). Dla celów określenia czynności, jakie może wykonywać doradca podatkowy został określony ustawowo zakres czynności uznawanych za czynności doradztwa podatkowego.

Czynności doradztwa podatkowego, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o doradztwie podatkowym, dla celów stosowania tej ustawy obejmują zatem:

1. udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami;
2. prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie;
3. sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie;
4. reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1.
   
   

Stosownie do art. 2 ust. 1a ww. ustawy, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do czynności wykonywanych na rzecz osób trzecich odpowiedzialnych za zaległości podatkowe oraz następców prawnych podatników, płatników lub inkasentów w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r. poz. 201, z późn. zm.).

Stosownie do art. 2 ust. 2 tej ustawy, zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 4, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy.

Ustawa o VAT przywołując pojęcie usług w zakresie doradztwa, nie odwołuje się wprost do innych aktów prawnych, w tym do ustawy o doradztwie podatkowym, zatem dla celów stosowania przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy, definicją czynności doradztwa podatkowego, stworzoną na potrzeby uregulowania zawodu doradcy podatkowego, można posiłkować się jedynie pomocniczo – decydujące znaczenie ma więc w omawianym zakresie wykładnia językowa.

Biorąc pod uwagę brzmienie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o doradztwie podatkowym, wykładnię językową terminu „doradztwo” oraz potoczne rozumienie tego terminu, należy zauważyć, że doradztwo podatkowe, w ścisłym tego słowa znaczeniu, obejmuje czynności polegające na udzielaniu porad z zakresu podatków czy też wskazywaniu sposobu postępowania w sprawie związanej z podatkami, w tym również na opracowaniu pewnej koncepcji czy strategii, którą podmiot np. podatnik może wykorzystać w prowadzonej przez siebie działalności np. do podjęcia lub zaniechania konkretnego działania.

Za czynności o charakterze doradczym, dla celów stosowania przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy, winno się zatem uznać tylko czynności polegające na udzielaniu takim podmiotom jak: podatnicy, płatnicy i inkasenci, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami. Powyższe znajduje również potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 maja 2007 r. sygn. akt K 42/05.

Natomiast czynności polegające na sporządzaniu deklaracji i zeznań podatkowych mają w znacznej mierze charakter techniczny, a nie prawny, choćby z tego względu, że sporządzane są na podstawie innych dokumentów, w szczególności ksiąg rachunkowych (vide uzasadnienie ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego), a w przedmiotowej sprawie na podstawie deklaracji skarbowych, oświadczeń o dochodzie oraz listy płac.

Tym samym czynności te nie stanowią doradztwa, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy, niezależnie od tego, że zostały uznane za czynności doradztwa podatkowego w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym (w art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy).

W świetle powyższego, czynności wymienione w art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o doradztwie podatkowym, nie sposób uznać za pomoc, o której mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, polegającą na udzielaniu porad, opinii i wyjaśnień z zakresu obowiązków podatkowych i tym samym nie stanowią doradztwa, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy.

Odnosząc się do czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym, tj. reprezentowania podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach podatkowych i celnych, wskazania wymaga, że czynności te pomimo zdefiniowania ich dla potrzeb ustawy o doradztwie podatkowym jako doradztwa podatkowego mają z reguły charakter usług prawniczych, których świadczenie również nie może być objęte zwolnieniem na podstawie art. 113 ustawy.

Podsumowując, w sytuacji gdy podmiot (niezależnie od jego statusu czy też posiadania określonych uprawnień) będzie świadczył usługi prowadzenia ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych czy też sporządzania zeznań i deklaracji podatkowych i nie będzie świadczył usług o charakterze doradczym lub prawniczym (wskazanych w art. 2 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym) nie znajdzie zastosowania art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy. Podmiot taki będzie mógł zatem przy świadczeniu tych usług korzystać ze zwolnienia od podatku VAT (chyba, że zajdą inne niż omawiane przesłanki wyłączające ze zwolnienia określonego w art. 113 ustawy). Jeżeli natomiast dany podmiot będzie świadczył usługi wskazane w art. 2 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym, zastosowanie znajdzie art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy. W konsekwencji podmiotowi temu nie będzie przysługiwało prawo do korzystania ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nie wykonuje czynności z zakresu usług rachunkowo-księgowych. Zainteresowany sporządza deklaracje i zeznania podatkowe na formularzu szwedzkim dla osób fizycznych, które to usługi mają charakter techniczny. Zainteresowany wykonuje czynności typowo rachunkowe i obliczeniowe, i nie wykonuje czynności polegających na udzielaniu porad z zakresu podatków oraz nie udziela porad z zakresu strategii działalności firm dotyczącej podatków i czynności te nie obejmują czynności wymienionych w pkt 4 ustawy o doradztwie, tj.: reprezentowanie podatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1. Wnioskodawca nie posiada uprawnień do udzielania porad podatkowo-prawnych. Zainteresowany nie wykonuje również czynności, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy prowadząc działalność gospodarczą w ww. zakresie Zainteresowany będzie mógł skorzystać, poczynając od stycznia 2018 r., ze zwolnienia podmiotowego, zakładając, że wartość sprzedaży za rok 2017 nie przekroczy kwoty 200 000 zł.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że w odniesieniu do usług świadczonych przez Zainteresowanego nie znajduje zastosowania art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a i b ustawy o podatku od towarów i usług wyłączający możliwość korzystania ze zwolnienia podmiotowego.

Ponadto, jak wskazano we wniosku, Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT od 1 lutego 2010 r. W roku 2016 Zainteresowany nie przekroczył obrotu ze sprzedaży w kwocie 150 000 zł. Natomiast szacowana przez Wnioskodawcę wartość sprzedaży na rok 2017 nie przekroczy kwoty limitu 200 000 zł.

Tym samym, zgodnie z art. 113 ustawy, Wnioskodawca ma prawo do skorzystania ze zwolnienia określonego w ust. 1 tego przepisu, począwszy od stycznia 2018 r., o ile wartość sprzedaży w roku 2017 nie przekroczy u Niego kwoty 200.000 zł.

Podsumowując, jeżeli w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wartość sprzedaży w roku 2017 nie przekroczy kwoty 200.000 zł, to począwszy od stycznia 2018 r. Wnioskodawca będzie mógł skorzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Tut. Organ informuje, że wniosek rozpatrzono w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia podmiotowego przy uwzględnieniu limitu wartości sprzedaży 200 000 zł. Z uwagi na fakt, że Wnioskodawca nie wykonuje usług związanych z obsługą rachunkowo-księgową, w niniejszej interpretacji nie znalazła zastosowania wydana przez Ministra Finansów interpretacja ogólna z dnia 9 kwietnia 2015 r. sygn. PT3.8101.2.2015.AEW.16, dotyczącą zwolnienia od podatku VAT podmiotów wykonujących usługi związane z obsługą rachunkowo-księgową.

Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy (opis zdarzenia przyszłego) będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.
   
   

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.