2017.12.22 - Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej
S-ILPP1/443-571/14-5/17-S/HW
z 22 grudnia 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 305/15 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 25 września 2017 r.) oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1809/15 (data wpływu 24 sierpnia 2017 r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2014 r. (data wpływu 10 lipca 2014 r.), uzupełnionym pismami z dnia 30 września 2014 r. (data wpływu 6 października 2014 r.) oraz z dnia 13 października 2014 r. (data wpływu 13 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że Spółka spełnia warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy oraz w zakresie uznania wykorzystania przez pracowników Spółki samochodów służbowych do dojazdów z miejsca zamieszkania do pracy za wykorzystywanie pojazdów wyłącznie w celu prowadzenia działalności gospodarczej (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lipca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania, że Spółka spełnia warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy oraz w zakresie uznania wykorzystania przez pracowników Spółki samochodów służbowych do dojazdów z miejsca zamieszkania do pracy za wykorzystywanie pojazdów wyłącznie w celu prowadzenia działalności gospodarczej (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i nr 2). Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 września 2014 r. o doprecyzowanie opisu sprawy i pełnomocnictwo oraz pismem z dnia 13 października 2014 r. o dodatkową opłatę.

Dotychczasowy przebieg postępowania.

W dniu 16 października 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację nr ILPP1/443-571/14-5/HW, w której uznał za nieprawidłowe stanowisko Wnioskodawcy, że spełnione zostaną warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami, w tym od zakupów paliwa oraz wobec faktu, że pracownicy Spółki wykonują pracę poza siedzibą Spółki oraz brak możliwości przechowywania (garażowania) samochodów w miejscu siedziby, jak również uwzględniając zapisy umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych, uznać można, że pracownicy Spółki rozpoczynają jazdę służbową w momencie rozpoczęcia wykonywania pracy, czyli wyjeżdżając z miejsca zamieszkania (np. garażowania samochodu) w celu wykonania obowiązków pracowniczych, a Spółka będzie miała prawo do odliczenia w pełnej wysokości podatku VAT od wydatków związanych z tymi samochodami.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 16 października 2014 r. nr ILPP1/443-571/14-5/HW wniósł pismem z dnia 31 października 2014 r. wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów pismem z dnia 2 grudnia 2014 r. nr ILPP1/443/W-85/14-2/HMW stwierdził brak podstaw do zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Wnioskodawca na interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 16 października 2014 r. nr ILPP1/443-571/14-5/HW złożył skargę z dnia 29 grudnia 2014 r. (data wpływu 31 grudnia 2014 r.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 305/15 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 16 października 2014 r. nr ILPP1/443-571/14-5/HW.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 305/15, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów złożył skargę kasacyjną z dnia 11 sierpnia 2015 r., nr ILRP-46-269/15-2/EŚ do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Wyrokiem z dnia 31 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1809/15 Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie organy, których działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także sądy, chyba że przepisy prawa uległy zmianie.

Wskutek powyższego, wniosek Strony w zakresie uznania, że Spółka spełnia warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy oraz w zakresie uznania wykorzystania przez pracowników Spółki samochodów służbowych do dojazdów z miejsca zamieszkania do pracy za wykorzystywanie pojazdów wyłącznie w celu prowadzenia działalności gospodarczej (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i nr 2), wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (doprecyzowane w piśmie z dnia 30 września 2014 r.).

Sp. z o.o. (Wnioskodawca) jest czynnym podatnikiem VAT. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem jest m.in. sprzedaż hurtowa części i akcesoriów do pojazdów samochodowych (PKD 45.31.Z) oraz sprzedaż detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych (PKD 45.32.Z) na polskim rynku.

Grupa działa obecnie w 10 krajach, zatrudniając w tym roku ponad 400 pracowników. Rozwój przedsiębiorstwa ma w przyszłych latach priorytetowe znaczenie dla Grupy. Grupa posiadając w swojej ofercie ponad 10.000 produktów, jest profesjonalnym dostawcą przedsiębiorstw przemysłu motoryzacyjnego zajmującym się zaopatrzeniem ich w produkty i materiały zaliczane do segmentu C: produkty z zakresu napraw i kontroli pojazdów, szyb samochodowych, karoserii oraz regeneracji i czyszczenia pojazdów, jak i normalia oraz produkty do montażu opon itd.

Sprzedaż produktów realizowana jest w głównej mierze (poza sklepem internetowym, realizującym sprzedaż wysyłkową) przez pracowników Spółki, działających w charakterze przedstawicieli handlowych. Są oni odpowiedzialni za realizację planów sprzedażowych Spółki w określonym obszarze geograficznym oraz utrzymywanie bezpośrednich relacji z Klientami Spółki (sprzedaż bezpośrednia). A działa na terenie całego kraju. W związku z przedmiotem działalności Spółki i koniecznością stałego przemieszczania się przez pracowników A do Klientów celem zaopatrzenia ich w produkty oferowane przez A, Spółka korzysta z pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy o VAT.

Pojazdy samochodowe wykorzystywane przez pracowników A to samochody osobowe oraz samochody osobowe z homologacją ciężarową, których masa całkowita nie przekracza 3,5 tony.

Wszystkie wyżej wymienione pojazdy samochodowe użytkowane są przez A na podstawie zawartych przez Spółkę umów leasingu operacyjnego lub umów wynajmu długoterminowego.

Wnioskodawca, w związku z wejściem dnia 1 kwietnia 2014 r. ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o ustawie o podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 312), na podstawie art. 86a ust. 12 oraz ust. 15 ustawy o VAT planuje w przyszłości dokonać zgłoszenia pojazdów samochodowych wykorzystywanych przez Spółkę na druku VAT-26, informując właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, że pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika.

Pojazdy samochodowe wymienione w informacji VAT-26 będą wykorzystywane przez A (pracowników Spółki) wyłącznie do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Siedziba Spółki znajduje się w Poznaniu, jednakże pracownicy Spółki operują na obszarze całego kraju. Spółka, co wynika z umowy zawartej z właścicielem nieruchomości, w której Wnioskodawca ma swoje biuro, nie ma prawnej możliwości parkowania samochodów na terenie należącym do wynajmującego poza godzinami pracy czy w dni wolne, bowiem umowa zawarta z właścicielem nieruchomości, mająca na uwadze względy bezpieczeństwa oraz charakter nieruchomości, na terenie której znajduje się przedmiot najmu, zabrania parkowania pojazdów przez pracowników Spółki, z tym że dozwolone jest parkowanie wyłącznie w dni pracujące, w godzinach od 7:00 do 18:00.

Spółka zamierza wprowadzić całkowity zakaz wykorzystywania pojazdów samochodowych w celach prywatnych.

Zakaz ten wynikać będzie z podpisanych z pracownikami umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych. Zgodnie z tymi umowami obwiązywać będzie w Spółce całkowity zakaz użytku samochodu służbowego do celów prywatnych. Ponadto, z umów tych wynikać będzie obowiązek prowadzenia przez pracowników ewidencji przebiegu pojazdu (dalej także jako „ewidencja”, „EPP”), w umowach tych opisany będzie szczegółowo sposób prowadzenia ewidencji, zasady zdawania EPP celem potwierdzenia przez Spółkę autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem. Powyższe umowy określać będą także obowiązek prowadzenia EPP jako jeden z podstawowych obowiązków pracowniczych danego pracownika. W drodze aneksu do umowy o pracę z każdym pracownikiem – kierowcą wprowadzony zostanie zapis, że podstawowym obowiązkiem pracownika jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy o VAT, którego nieprzestrzeganie upoważniać będzie Spółkę do wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym określonym w art. 52 ustawy Kodeks pracy.

Niezmiernie istotnym elementem gwarantującym bezpieczeństwo Spółki (w tym bezpieczeństwo podatkowe związane z odliczaniem podatku naliczonego) jest zapis zawarty w projektowanych umowach używania i przechowania samochodu służbowego stanowiący, że Pracownik przyjmuje do wiadomości, że pojazd jest mu powierzony wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych, w związku z czym Pracodawcy przysługuje pełne odliczenie podatku od towarów i usług zawartego we wszelkich wydatkach eksploatacyjnych, w tym związanych z nabyciem paliwa do napędu powierzonego pojazdu. Użycie przez Pracownika pojazdu do celów prywatnych oznaczać będzie powstanie szkody u Pracodawcy w postaci nieodliczonego podatku od towarów i usług. A i pracownik na podstawie tej umowy ustalą, że nieprowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu lub prowadzenie jej w sposób inny niż określony powyżej, jak również stwierdzenie, że pojazd był wykorzystany w celach prywatnych, skutkować będzie obciążeniem Pracownika kwotą w wysokości wynikłej dla Pracodawcy z tego faktu szkody, na którą składa się w szczególności: kwota ewentualnie nienależnie odliczonego podatku od towarów i usług na podstawie ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, kwota odsetek od zaległości podatkowych z tego tytułu, kwota wynagrodzenia doradców prawnych Pracodawcy (doradców podatkowych i innych osób wykonujących wolny zawód) wypłaconego w związku z obowiązkiem skorygowania deklaracji podatkowych oraz reprezentacją w trakcie kontroli podatkowej/postępowania podatkowego u Pracodawcy związanego z nieprawidłowym użytkowaniem samochodu lub nieprawidłowym prowadzeniem ewidencji. Taka szkoda bowiem, jako szkoda wyrządzona umyślnie Pracodawcy, może być dochodzona przez A w pełnej wysokości od pracownika.

W ten sposób A wykluczy nawet potencjalną możliwość użytku samochodu służbowego do celów niezwiązanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, bowiem sankcja za niestosowanie się do zakazu użytkowania samochodu do celów służbowych skutkować będzie obciążeniem pracownika całkowitym kosztem szkody z tego tytułu powstałej u Pracodawcy, w tym również sankcji wynikającej z ustawy Kodeks karny skarbowy.

Pracownicy Spółki używający pojazdy służbowe przejdą zewnętrzne szkolenie prowadzone przez doradcę podatkowego z zakresu zasad prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, skutków prowadzenie jej niezgodnie z zasadami określonymi przepisami ustawy o VAT, odpowiedzialności materialnej pracowników za mienie powierzone oraz zasad obciążania pracowników za ewentualną szkodę powstałą u pracodawcy w związku z niewłaściwym użyciem pojazdu służbowego, czy też niepoprawnym prowadzeniem ewidencji przebiegu pojazdu.

Powyższa umowa nakładać będzie także na pracowników obowiązek przechowywania powierzonego pojazdu w bezpiecznym miejscu przeznaczonym do postoju samochodów, w tym w szczególności w miejscach takich jak parking strzeżony oraz garaż, w tym garaż wielostanowiskowy. Pracownik, w ramach wykonywania obowiązków pracowniczych, zobowiązany będzie do dbania o powierzone mu mienie Pracodawcy, w tym do służbowego przejazdu do miejsca przechowania powierzonego pojazdu. Przejazdy takie realizują cele służbowe, wobec powyższego objęte są wynagrodzeniem Pracownika, wynikającym z zawartej z nim umowy o pracę. Ponieważ A nie ma możliwości przechowywania samochodów w miejscu siedziby Spółki, co wynika z umowy zawartej z wynajmującym, oraz biorąc pod uwagę, że pracownicy Spółki wykonują pracę mobilnie, odwiedzając Klientów A, jak również uwzględniając fakt zamieszkiwania pracowników w różnych częściach kraju (m.in. na terenie woj. wielkopolskiego, na terenie woj. zachodniopomorskiego, czy też woj. pomorskiego, ale również dolnośląskiego, mazowieckiego oraz innych) i brak technicznej możliwości odbioru pojazdu samochodowego z miejsca siedziby Spółki, pracownicy będą mieli obowiązek przechowania powierzonych im pojazdów w miejscu zamieszkania, dbając w ten sposób o powierzone mienie i ponosząc za to mienie odpowiedzialność materialną.

Spółka dokonywać będzie sprawdzenia sposobu wykorzystania pojazdów samochodowych poprzez comiesięczną weryfikację zwracanych przez pracowników A ewidencji przebiegu pojazdu.

Nadto, równolegle A ewidencjonuje jazdy służbowe pracowników w systemie ciągłym (na bieżąco) w formie kart podróży służbowych (delegacje), gromadząc dane dotyczące np. miejsc, w których pracownik przebywał (spotkanie z Klientem) oraz weryfikując miejsca zakupu paliwa do samochodów, kontrolując w ten sposób zasadność ponoszonych wydatków oraz potwierdzając fakt służbowego wykorzystania pojazdów samochodowych. Na koniec miesiąca ewidencja przebiegu pojazdu oraz karty delegacji będą przedmiotem szczegółowej kontroli przez dział finansowo-księgowy, pod kątem sposobu wykorzystania tych pojazdów. Pracownicy będą natomiast zobowiązani do przedłożenia prowadzonych przez siebie ewidencji przebiegu pojazdu najpóźniej 5. dnia roboczego za miesiąc poprzedni, w celu potwierdzenia przez A na koniec okresu rozliczeniowego autentyczności wpisów dokonywanych przez osoby kierujące pojazdem. Okresem rozliczeniowym dla celów podatku VAT obowiązującym w Spółce jest okres miesięczny.

Określenie sposobu wykorzystania pojazdów samochodowych znajdzie również swój wyraz w polityce rachunkowości stosowanej przez Spółkę, który to dokument zawierać będzie również opis zasad wykorzystywania pojazdów samochodowych w Spółce.

W Spółce funkcjonuje Regulamin Pracy, w którym znajdą się stosowne zapisy na kształt zapisów wynikających z umowy używania i przechowania samochodu służbowego. Zasady używania samochodów służbowych uregulowane będą jednakże kompleksowo w indywidualnych umowach z pracownikami.

Na podstawie zawartych umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych, pracownicy A będą, na żądanie Spółki, zobowiązani do natychmiastowego zwrotu pojazdu, jeżeli ma on być przedmiotem umowy wynajmu w ramach wypożyczalni samochodów prowadzonej przez Pracodawcę. W A obowiązywać będzie Regulamin Wynajmu Samochodów, będących w posiadaniu (użytkowaniu) Spółki, na podstawie którego pojazdy samochodowe mogą być przedmiotem wynajmu wobec osób trzecich, ale również mogą zostać wynajęte pracownikom Spółki, na zasadach określonych w Regulaminie oraz Cenniku wynajmu samochodów.

Pracownik będzie miał również prawo do najmu pojazdu w ramach wypożyczalni samochodów prowadzonej przez Pracodawcę na zasadach określonych w Regulaminie Wynajmu Samochodów zgodnie z obowiązującym Cennikiem.

Stosowane przez Spółkę ceny wynajmu określone będą w Cenniku wynajmu samochodów i spełniać będą warunki określone w art. 32 ustawy o VAT, a więc będą miały charakter rynkowy, co zostanie potwierdzone stosownym porównaniem cen obwiązujących na rynku lokalnym. Pracownik A będzie mógł zatem zgłosić chęć wykorzystania samochodu np. podczas urlopu, w okresie którego samochód może być pracownikowi wynajęty komercyjnie, zgodnie z Regulaminem i stosowanym przez A Cennikiem wynajmu samochodów. Usługa ta będzie wówczas opodatkowana podatkiem VAT i jej wykonanie potwierdzone zostanie fakturą VAT wystawioną przez Spółkę zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o VAT. Wynajem samochodów nie będzie wyłącznym przedmiotem działalności gospodarczej A, lecz aktualnie procedowana jest zmiana umowy Spółki, która wprowadzi stosowny kod według Polskiej Klasyfikacji Działalności do umowy spółki w zakresie wynajmu pojazdów samochodowych.

Wynajem pojazdów samochodowych, jako usługa opodatkowania na zasadach ogólnych określonych w ustawie o VAT, podlega opodatkowaniu stawką 23% i oznacza, że samochody będące przedmiotem wynajmu będą wykorzystane nadal wyłącznie do działalności gospodarczej A. Fakt użycia pojazdu samochodowego w tym czasie podlega odpowiedniemu udokumentowaniu w ewidencji przebiegu pojazdu zgodnie z przepisami ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. W sytuacji wynajmu komercyjnego osobie trzeciej niebędącej pracownikiem, odpowiedni wpis w EPP dokonywany będzie przez podatnika zgodnie z wymogami ustawy o VAT. Osoby trzecie oraz pracownicy Spółki regulować będą należności wynikające z usługi wynajmu wykonanej przez A gotówką lub przelewem. Wykluczone jest dokonywanie jakichkolwiek potrąceń w tym zakresie.

Z pisma z dnia 30 września 2014 r. – stanowiącego uzupełnienie wniosku – wynika, że:

Wnioskodawca użytkuje samochody na podstawie czterech umów leasingu operacyjnego zawartych odpowiednio w dniach 7 września 2011 r., 12 lipca 2012 r., 16 lipca 2013 r. oraz 30 kwietnia 2014 r.
W zawartych przez Wnioskodawcę ww. umowach leasingu operacyjnego nie dokonywano zmian po dniu 31 marca 2014 r.
Wnioskodawcy przed dniem 1 kwietnia 2014 r. nie przysługiwało nieograniczone (100%) prawo do odliczenia podatku naliczonego od rat leasingowych oraz opłat z tytułu wynajmu długoterminowego.
Część pojazdów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej została wydana Wnioskodawcy przed dniem 1 kwietnia 2014 r., a część pojazdów została przekazana (wydana) do używania po tej dacie.
(…)
Umowy leasingu zawarte przez A nie zostały zarejestrowane u właściwego naczelnika urzędu skarbowego.
Część wykorzystywanych przez Spółkę samochodów stanowią pojazdy samochodowe inne niż osobowe, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 3 lub więcej, z tym że dopuszczalna ładowność tych pojazdów jest każdorazowo większa niż 500 kg (por. załącznik nr 1).
Dla części pojazdów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy oraz jego dopuszczalna ładowność (por. załącznik nr 1).
Wszystkie samochody będące w użytkowaniu Wnioskodawcy, co wynika również z treści wniosku są aktualnie i będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych.
Pojazdy będące przedmiotem wniosku nie są (nie będą) pojazdami, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 w związku z ust. 9 ustawy o VAT.
Pojazdy będące przedmiotem wniosku nie są (nie będą) pojazdami konstrukcyjnie przeznaczonymi do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, o których jest mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1b ustawy o VAT.
Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem zapytania są wszelkie wydatki związane z użytkowaniem ww. pojazdów samochodowych użytkowanych przez Spółkę określone w art. 86a ust. 2 ustawy o VAT, to jest w szczególności:
- wydatki od nabycia tych pojazdów po zakończeniu leasingu oraz nabycia lub importu ich części składowych;
- wydatki związane z używaniem tych pojazdów na podstawie umowy leasingu;
- wydatki związane z nabyciem lub importem paliw silnikowych oraz oleju napędowego, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, wydatki związane z usługami naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz wydatki związane z nabyciem innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
Zasadniczo nabywcą paliwa jest i będzie Wnioskodawca, to jest faktury dokumentujące poniesione wydatki będą wystawione bezpośrednio na Wnioskodawcę jako nabywcę towaru/usługi. Czynności np. tankowania pojazdu dokonuje i dokonywać będzie w imieniu pracodawcy pracownik Wnioskodawcy.
Jedynie w czasie użytkowania samochodów przez najemców na podstawie umowy najmu samochodu, koszty tankowania (paliwa) obciążają każdorazowo danego najemcę pojazdu. Wobec powyższego Wnioskodawca nie ponosi kosztów paliwa w tym okresie i nie są na niego, ani nie będą, wystawiane faktury za sprzedaż np. paliwa do danego samochodu.
Najemcy samochodów są zobowiązani zwrócić samochód z taką samą ilością paliwa, jaka stwierdzona została w protokole zdawczo-odbiorczym, który jest podpisywany każdorazowo przy wydaniu pojazdu (część zdawcza protokołu) oraz po jego zwrocie (część odbiorcza protokołu). Wówczas Wnioskodawca dokonuje sprawdzenia poziomu paliwa. W przypadku, gdy ilość paliwa jest mniejsza niż wynika to z protokołu sporządzanego w dacie wydania pojazdu, Klient (najemca) obciążany jest kosztem brakującego paliwa na podstawie faktury VAT wystawionej przez Wnioskodawcę.
Zasadniczo opłaty za paliwo uiszcza i uiszczać będzie Wnioskodawca na podstawie faktur wystawionych na Spółkę jako nabywcę towaru. Płatność jest realizowana bezgotówkowo przez pracownika Wnioskodawcy przy pomocy karty flotowej stacji B. Dostawca paliwa (B) wystawia na rzecz Wnioskodawcy zbiorczą fakturę VAT na koniec każdego miesiąca. Dane na fakturze wynikają z tankowania dokonywanego kartami flotowymi.
Jedynie w czasie użytkowania samochodów przez najemców (osoby trzecie lub pracownicy Spółki) na podstawie umowy najmu samochodu, koszty tankowania (paliwa) obciążać będą każdorazowo danego najemcę pojazdu.
Zakup paliwa jest i będzie dokonywany w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przez pracownika bezpośrednio na stacji paliw na koszt Wnioskodawcy. W ramach kontroli prowadzonej zgodnie z opisem przedstawionym we wniosku, każde tankowanie zrealizowane przez pracownika w celu służbowym jest i będzie przedmiotem szczegółowej kontroli ze strony działu finansowego Wnioskodawcy.
Wnioskodawca ma i będzie miał wpływ na miejsce nabycia paliwa w ten sposób, że pracownicy Spółki zobowiązani są tankować pojazdy na renomowanych stacjach paliw (B) oraz mają obowiązek dbania o powierzone mienie pracodawcy i unikać w ten sposób sprzedawców złej jakości paliwa. Miejsce tankowania określa pracownik według konieczności zatankowania pojazdu, z tym że miejsce tankowania jest następnie weryfikowane przez Wnioskodawcę w ramach wewnętrznych procedur kontroli działu finansowego opisanych szczegółowo we wniosku.
Pracownicy wnioskodawcy mogą wykorzystywać paliwo wyłącznie do celów służbowych (do jazd służbowych), a zasady korzystania z samochodów Wnioskodawcy przez pracowników zostały szczegółowo przedstawione w treści wniosku oraz w odpowiedzi na pytanie nr 15.
Jedynie w czasie komercyjnego wynajmu samochodów osobom trzecim, czy też pracownikom Wnioskodawca nie decyduje o sposobie zużycia paliwa, bowiem najemca jest zobowiązany zwrócić pojazd z taką samą ilością paliwa jaka określona została w protokole zdawczo-odbiorczym danego samochodu. Wynajem pojazdu pracownikowi jest wówczas dokumentowany fakturą VAT i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a koszt paliwa obciąża wówczas każdoczesnego najemcę pojazdu w czasie trwania umowy wynajmu pojazdu (to jest osobę trzecią lub pracownika Wnioskodawcy).
W przypadku paliwa nabytego przez pracowników do napędu samochodów służbowych wykorzystywanych wyłącznie do celów służbowych Wnioskodawca nie tylko pośredniczy, czy też będzie pośredniczył we wnoszeniu i rozpatrywaniu reklamacji dotyczącej nabytego paliwa, ale wręcz jest i będzie stroną tego postępowania jako nabywca paliwa.
Wszelkie wydatki związane z użytkiem służbowym samochodu przez pracowników ponosi Wnioskodawca na podstawie faktur VAT wystawionych na Spółkę.
Jedynie w czasie komercyjnego wynajmu samochodów na rzecz osób trzecich lub pracowników Spółki wydatki związane z nabyciem paliwa do samochodu są ponoszone bezpośrednio przez najemców z własnych środków i nie są dokumentowane fakturą VAT na rzecz Wnioskodawcy, bowiem nabywcą paliwa jest wówczas najemca danego samochodu.
Faktury dokumentujące wydatki związane z używaniem samochodu przez Wnioskodawcę, co już wskazano wyżej, są i będą wystawiane na Wnioskodawcę, z wyłączeniem kosztów paliwa w okresie trwania umowy komercyjnego wynajmu samochodów na rzecz osób trzecich lub pracowników Spółki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy wobec planowanego zastosowania w Spółce, opisanych wyżej umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych wprowadzających całkowity zakaz używania samochodów służbowych do celów prywatnych, w tym zawierających zapisy dotyczące odpowiedzialności pracowników za powierzone mienie, regulujących zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zawierające zapisy o możliwości dochodzenia szkód względem pracowników na zasadach ogólnych wynikających z prawa cywilnego w pełnej wysokości na opisanych wyżej zasadach, uwzględniając także fakt przeszkolenia pracowników Spółki w zakresie dotyczącym obowiązków pracowniczych na nich ciążących (w tym dotyczących prowadzenia EPP), uwzględniając fakt zmian w umowach o pracę z pracownikami w zakresie wykorzystania powierzonych samochodów wyłącznie do celów służbowych, zwracając także uwagę na zapisy w polityce rachunkowości dotyczące stosowanych w Spółce procedur weryfikacji i kontroli dokumentów (EPP i dokumentów rozliczania delegacji) oraz pozostałe rozwiązania gwarantujące, że samochody te będą wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych (szczegółowe rozliczanie delegacji, kontrola prowadzona przez dział finansowo-księgowy) oraz prowadzenie nadzoru nad prowadzoną przez pracowników ewidencją przebiegu pojazdu spełnione zostaną warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1) ustawy o VAT, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami, w tym od zakupów paliwa (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)?
Czy wobec faktu, że pracownicy Spółki – tak jak to ma miejsce w przypadku przedstawicieli handlowych – wykonują pracę poza siedzibą Spółki (np. na terenie województwa zachodniopomorskiego) oraz brak jest możliwości przechowywania (garażowania) samochodów w miejscu siedziby Spółki (ze względu na zapisy umowy wynajmu, zakazujące parkowania samochodów Spółki po godzinach pracy Wnioskodawcy oraz w weekendy czy dni wolne), jak również uwzględniając projektowane zapisy umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych, z których wynika obowiązek przechowywania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników (dbania o mienie powierzone przez Pracodawcę), uznać będzie można, że pracownicy Spółki rozpoczynają jazdę służbową w momencie rozpoczęcia wykonywania pracy, czyli wyjeżdżając z miejsca zamieszkania (np. garażowania samochodu) w celu wykonania obowiązków pracowniczych np. podróż służbowa do Klienta, a tym samym Wnioskodawca użytkuje samochody wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalności na gruncie ustawy o VAT, wobec czego jest uprawniony do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami, w tym od zakupów paliwa (pytanie oznaczone we wniosku nr 2)?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1

Wobec zastosowania w przyszłości w Spółce umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych wprowadzających całkowity zakaz używania samochodów służbowych do celów prywatnych, w tym zawierających zapisy dotyczące odpowiedzialności pracowników za powierzone mienie, regulujących zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zawierające zapisy o możliwości dochodzenia szkód względem pracowników na zasadach ogólnych wynikających z prawa cywilnego w pełnej wysokości na opisanych wyżej zasadach, uwzględniając także fakt przeszkolenia pracowników Spółki w zakresie obowiązków pracowniczych na nich ciążących (w tym prowadzenie EPP), uwzględniając fakt zmian umów o pracę z pracownikami w zakresie dotyczącym wykorzystania powierzonych samochodów wyłącznie do celów służbowych, zwracając także uwagę na zapisy w polityce rachunkowości dotyczące stosowanych w Spółce procedur weryfikacji i kontroli dokumentów (EPP i dokumentów rozliczania delegacji) oraz pozostałe rozwiązania gwarantujące, że samochody te będę wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych (szczegółowe rozliczanie delegacji, kontrola prowadzona przez dział finansowo-księgowy) oraz prowadzenie nadzoru na prowadzoną przez pracowników ewidencją przebiegu pojazdu spełnione zostaną warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami, w tym od zakupów paliwa.

Ad. 2

Wobec faktu, że pracownicy Spółki – podobnie jak to ma miejsce w przypadku przedstawicieli handlowych – wykonują pracę poza siedzibą Spółki (np. na terenie woj. zachodnio- pomorskiego) oraz brak możliwości przechowywania (garażowania) samochodów w miejscu siedziby Spółki (ze względu na zapisy umowy wynajmu, zakazujące parkowania samochodów Spółki po godzinach pracy Wnioskodawcy oraz w weekendy czy dni wolne), jak również uwzględniając zapisy umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych, z których wynika obowiązek przechowywania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników (dbania o mienie powierzone przez Pracodawcę), uznać można, że pracownicy Spółki rozpoczynają jazdę służbową w momencie rozpoczęcia wykonywania pracy, czyli wyjeżdżając z miejsca zamieszkania (np. garażowania samochodu) w celu wykonania obowiązków pracowniczych np. podróż służbowa do Klienta.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy.

Ad. 1

Ustawa z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług, której wejście w życie w dniu 1 kwietnia 2014 r. jest skutkiem decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniającej Rzeczypospolita Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 186 dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, opublikowanej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej (Dz. U. UE L 353 z 28.12.2013 r.), ogranicza prawo od odliczenia VAT od wydatków związanych z samochodami osobowymi, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony.

Jednocześnie, w punkcie 7 powołanej wyżej decyzji Rada stwierdza, że ograniczenie w prawie do odliczania VAT nie ma zastosowania do VAT naliczonego od wydatków, które są w całości związane z działalnością gospodarczą podatnika. Powyższe znalazło swoje odzwierciedlenie również w Artykule 1 ust. 3 powołanej decyzji Rady, zgodnie z którym „(...) ograniczenie do wysokości 50%, o którym mowa w ust. 1, nie ma zastosowania do VAT naliczonego od wydatków, które są w całości związane z działalnością gospodarczą podatnika”.

Realizacja powyższej regulacji znalazła swoje odzwierciedlenie w art. 86a ust. 3 ustawy o VAT, zgodnie z którym 50%, ograniczone prawo do odliczania VAT od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi nie dotyczy sytuacji, gdy pojazdy samochodowe są:

wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie.

Pojazdy samochodowe są natomiast uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, zgodnie z art. 86a ust. 4 ustawy o VAT, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Sp. z o.o. planuje użytkować samochody służbowe wyłącznie do działalności gospodarczej. W związku z powyższym Wnioskodawca wprowadzi bezwzględny zakazuje używania samochodów służbowych do celów prywatnych. Zakaz ten znajdzie swoje odzwierciedlenie w ustalonych przez podatnika zasadach używania pojazdów samochodowych oraz Regulaminie Pracy i Regulaminie Wynagradzania.

Na zasady te składać się będzie szereg dokumentów. Spółka zastosuje indywidualne umowy o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujące zasady używania samochodów służbowych wprowadzając całkowity zakaz używania samochodów służbowych do celów prywatnych, w tym zawierające zapisy dotyczące odpowiedzialności pracowników za powierzone mienie. Umowy te regulować będą m.in. zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zawierać będą zapisy o możliwości dochodzenia przez A odszkodowania względem pracowników na zasadach ogólnych wynikających z prawa cywilnego w pełnej wysokości na opisanych wyżej w stanie faktycznym zasadach, uwzględniać one także będą fakt przeszkolenia pracowników Spółki w zakresie obowiązków pracowniczych na nich ciążących (w tym prowadzenie EPP). Nadto A w umowach o pracę z pracownikami uwzględni aspekt wykorzystania powierzonych samochodów wyłącznie do celów służbowych. Spółka wprowadzi odpowiednie zapisy w polityce rachunkowości dotyczące stosowanych w Spółce procedur weryfikacji i kontroli dokumentów (EPP i dokumentów rozliczania delegacji) oraz Wnioskodawca wprowadzi dodatkowe rozwiązania gwarantujące, że samochody te będę wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych (szczegółowe rozliczanie delegacji, kontrola prowadzona przez dział finansowo-księgowy) oraz prowadzenie nadzoru nad prowadzoną przez pracowników ewidencją przebiegu pojazdu. Wobec powyższego, zdaniem Spółki, spełnione zostaną warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami.

Wykorzystanie samochodów wyłącznie do celów działalności gospodarczej potwierdzać będzie także prowadzona przez Wnioskodawcę ewidencja przebiegu pojazdu, której prawidłowość zapewniona zostanie poprzez m.in. stałą kontrolą wpisów dokonywanych w EPP, a jej prowadzenie zostanie poprzedzane odpowiednim szkoleniem pracowników, jak również której zasady prowadzenia określone zostaną w indywidualnych umowach umowy o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujące zasady używania samochodów służbowych.

Wobec powyższego, Spółka wykluczy zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy o VAT możliwość użycia samochodów służbowych do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, wprowadzając stosowne dokumenty wewnętrzne ustalające zasady używania tych samochodów, prowadząc także ewidencję przebiegu pojazdu oraz wdrażając odpowiedni system zabezpieczający (m.in. comiesięczna kontrola prowadzona przez dział finansowo-księgowy przedkładanych przez pracowników EPP, sprawdzanie EPP z prowadzonymi rozliczeniami delegacji, wprowadzenie odpowiedzialności materialnej pracowników, w tym po rozwiązaniu stosunku pracy i możliwość dochodzenia szkód w pełnej wysokości do pracowników). Fakt ten potwierdzą również dodatkowe dokumenty, jak przykładowo polityka rachunkowości Spółki.

Można zatem wobec powyższego stwierdzić, że choć ustawodawca w art. 86a ust. 4 nie posługuje się pojęciem „obiektywnego” uniemożliwienia użycia samochodów służbowych do celów prywatnych, to stosowany przez A kompleksowy system kontroli i nadzoru oraz wprowadzenie pełnej odpowiedzialności materialnej pracowników „obiektywnie” i skutecznie uniemożliwi wykorzystanie samochodów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, co skutkować będzie, w opisanym wyżej stanie faktycznym, prawem Wnioskodawcy do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z użytkowaniem samochodów służbowych wyłącznie w celach związanych z działalnością gospodarczą.

Ad. 2

Wobec faktu, że pracownicy Spółki – tak jak to ma miejsce w przypadku przedstawicieli handlowych – wykonują pracę poza siedzibą Spółki (np. na terenie woj. zachodniopomorskiego) oraz brak możliwości przechowywania (garażowania) samochodów w miejscu siedziby Spółki (ze względu na zapisy umowy wynajmu, zakazujące parkowania samochodów Spółki po godzinach pracy Wnioskodawcy oraz w weekendy czy dni wolne na terenie nieruchomości), jak również uwzględniając zapisy umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych, z których wynika obowiązek przechowywania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników (dbania o mienie powierzone przez Pracodawcę), zdaniem Wnioskodawcy, istnieją podstawy prawne do uznania, że pracownicy Spółki rozpoczynają jazdę służbową w momencie rozpoczęcia wykonywania pracy, czyli wyjeżdżając z miejsca zamieszkania (np. garażowania samochodu) w celu wykonania obowiązków pracowniczych np. podróż służbowa do Klienta.

Przejazdy z miejsca garażowania czy przechowywania samochodu (czyli miejsca zamieszkania) do siedziby Spółki, czy też do klientów A, związane są realizacją celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki i wobec powyższego mają charakter służbowy, czyli związane są wyłącznie z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

Potwierdzenie tego stanowiska znaleźć można w szeregu interpretacji podatkowych, takich jak przykładowo interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 września 2011 r., sygn. ILPB2/415-642/11-2/JK, czy też interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z dnia 26 września 2011 r., sygn. IPTPB2/415-327/11-2/DS, czy kolejna interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 16 czerwca 2011 r., sygn. ILPB1/415-426/11-4/AA.

Pismem z dnia 30 września 2014 r. Wnioskodawca wskazał, że – zdaniem Spółki – odpłatny wynajem samochodów pracownikom lub osobom trzecim na warunkach określonych we wniosku jest związany z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą i wobec powyższego Spółka wnosi o potwierdzenie tego stwierdzenia.

Potwierdzenie przyjętego stanowiska pozwoli Spółce na uznanie, że wynajem samochodów pracownikom oraz osobom trzecim jest związany z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą i nie stanowi ów wynajem „użytku prywatnego”, uniemożliwiającego Spółce odliczania podatku od towarów i usług na zasadach określonych we wniosku.

Wnioskodawca, uzupełniając swoje uzasadnienie prawne wskazuje, że skoro Spółka wynajmuje samochody w warunkach określonych w art. 5 ustawy o VAT (odpłatnie) i świadczenie to stanowi opodatkowaną podatkiem VAT usługę, to świadczenie tych usług jest częścią przedmiotu działalności gospodarczej Spółki. To z kolei prowadzi do wniosku, że wykorzystanie samochodów przez Spółkę w celu ich wynajmu jest związane z prowadzoną przez Nią działalnością gospodarczą (zgodnie z art. 86a ust. 3 pkt 1 a) ustawy o VAT) i o ile spełnione zostaną dodatkowe warunki określone w art. 86a ustawy o VAT (szczegółowo przedstawione we wniosku), Spółka będzie miała prawo do odliczenia w pełnej wysokości podatku VAT od wydatków związanych z tymi samochodami (np. pełnego odliczenia VAT zawartego w racie leasingu dla danego samochodu).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu (i orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego).

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z powołanych przepisów prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Ponadto, w treści art. 88 ustawy, ustawodawca wskazał przypadki, w odniesieniu do których nie stosuje się obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego oraz przypadki, w których faktury i dokumenty celne nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Jedno z takich ograniczeń zostało wskazane w art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy, zgodnie z którym nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy transakcja udokumentowana fakturą nie podlega opodatkowaniu albo jest zwolniona od podatku.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Od dnia 1 kwietnia 2014 r. kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi zostały uregulowane w art. 86a ustawy, w brzmieniu nadanym na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 312), zwanej dalej ustawą nowelizującą.

Podstawą wprowadzonych zmian jest przede wszystkim decyzja wykonawcza Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. upoważniająca Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 353 z 28 grudnia 2013 r., str. 51).

Zmiany wynikają również z konieczności dostosowania przepisów o podatku od towarów i usług do tez wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r. w sprawie C-160/11 Bawaria Motors.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy, w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Stosownie do art. 86a ust. 2 ustawy, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zatem zgodnie z ww. regulacjami podatnikowi przysługuje ograniczone do 50% prawo do odliczenia podatku w odniesieniu do wszystkich wydatków związanych z pojazdami samochodowymi przeznaczonymi do użytku „mieszanego”.

Dla celów stosowania tego ograniczenia za wykorzystywanie „mieszane” należy rozumieć, że w odniesieniu do pojazdu wykorzystywanego w działalności gospodarczej istnieje możliwość jego użycia również do celów niezwiązanych z tą działalnością np. do celów prywatnych. Wystarczy przy tym możliwość nawet tylko jednorazowego użycia pojazdu do celów prywatnych, aby uznać, że pojazd może być wykorzystywany w sposób „mieszany”.

Nie jest przy tym istotny moment, w którym użycie to ma miejsce podczas całego okresu użytkowania przez podatnika danego pojazdu, żeby uznać ten pojazd za wykorzystywany do celów „mieszanych”.

Celem zapewnienia właściwego wdrożenia decyzji wykonawczej Rady z dnia 17 grudnia 2013 r. przyjmuje się, że każdy pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony – ze względu na swoje cechy konstrukcyjne – służy co do zasady użytkowi „mieszanemu”, a zatem wszystkie wydatki z nim związane podlegają ograniczeniu w odliczaniu do 50%.

Od zasady wynikającej z art. 86a ust. 1 i 2 występują jednakże wyjątki.

W świetle art. 86a ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

Na mocy art. 86a ust. 4 ustawy, pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

W myśl art. 86a ust. 5 ustawy, warunku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu nie stosuje się w przypadku pojazdów samochodowych:

przeznaczonych wyłącznie do:
1. odprzedaży,
2. sprzedaży, w przypadku pojazdów wytworzonych przez podatnika,
3. oddania w odpłatne używanie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze
– jeżeli odprzedaż, sprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie tych pojazdów stanowi przedmiot działalności podatnika;
w odniesieniu do których:
1. kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych podatnik oblicza zgodnie z ust. 1 lub
2. podatnikowi nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od wydatków z nimi związanych.

Ponadto należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2014 r. obowiązuje art. 2 pkt 34 ustawy, który stanowi, że przez pojazdy samochodowe rozumie się pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), przez pojazd samochodowy rozumie się pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Natomiast art. 2 pkt 40 ww. ustawy wskazuje, że samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W powołanych wyżej przepisach art. 86a ustawy ustawodawca zawarł szczególne uregulowania dotyczące określenia wysokości przysługującej do odliczenia kwoty podatku naliczonego. Taka konstrukcja oznacza, że w sytuacji, gdy znajdzie zastosowanie szczególne uregulowanie zawarte w art. 86a ust. 1 ustawy, wówczas podatnik może skorzystać jedynie z ograniczonego prawa do odliczenia podatku naliczonego. Jeżeli jednak przepis art. 86a ust. 1 ustawy nie znajdzie zastosowania (vide: art. 86a ust. 3 ustawy), wówczas znajdą zastosowanie ogólne uregulowania zawarte w art. 86 ustawy.

Należy zauważyć, że przepis art. 86a ust. 4 ustawy, wskazuje na istnienie dwóch grup pojazdów samochodowych uznawanych za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W pierwszej grupie (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy) mieszczą się pojazdy, których konstrukcja wskazuje na ich przeznaczenie z reguły do użytku prywatnego, jednakże pojazdy te mogą być także wykorzystywane w działalności gospodarczej (np. samochód osobowy, motocykl). Z tych też względów – dla celów pełnego odliczania VAT – fakt wykorzystywania ich wyłącznie do działalności gospodarczej musi być rozpatrywany w kategoriach obiektywnych. W konsekwencji, w celu dokonania pełnego odliczenia podatku VAT muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W drugiej grupie pojazdów uznawanych za wykorzystywane wyłącznie w działalności gospodarczej (zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 2 ustawy) mieszczą się natomiast pojazdy samochodowe, których konstrukcja wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne. Jednakże w tej grupie pojazdów nie ma samochodów osobowych.

Podkreśla się, że obowiązek prowadzenia ewidencji przebiegu dla pojazdów wskazanych w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, został wyłączony jedynie w przypadkach wskazanych w art. 86 ust. 5 ustawy.

Przy czym użycie w art. 86a ust. 5 ustawy wyrazu „wyłącznie” wskazuje, że zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji nie obejmuje sytuacji, gdy pojazdy są wykorzystywane – choćby przejściowo – do innych celów (np. jazda próbna, użytek służbowy podatnika itp.). Zatem w odniesieniu do pojazdu, który np. jest przeznaczony do oddania w odpłatny najem, ale przed jego dokonaniem jest wykorzystywany przez podatnika jako pojazd demonstracyjny, nie może być zastosowane zwolnienie z obowiązku prowadzenia ewidencji. Ewidencja dla tego rodzaju pojazdów (jeśli nie jest to pojazd obiektywnie wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej) musi być prowadzona i powinna zawierać wskazane w przepisach elementy.

Ewidencja przebiegu pojazdu jest prowadzona od dnia rozpoczęcia wykorzystywania pojazdu samochodowego wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika do dnia zakończenia wykorzystywania tego pojazdu wyłącznie do tej działalności – art. 86a ust. 6 ustawy.

Elementy jakie powinna zawierać ewidencja zostały wskazane w art. 86a ust. 7 ustawy, zgodnie z którym ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

numer rejestracyjny pojazdu samochodowego;
dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji;
stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji;
wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel wyjazdu,
3. opis trasy (skąd – dokąd),
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem
– potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;
liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Natomiast w sytuacji, gdy pojazd samochodowy jest udostępniany osobie niebędącej pracownikiem podatnika – w myśl art. 86a ust. 8 ustawy – wpis, o którym mowa w ust. 7 pkt 4:

jest dokonywany przez osobę, która udostępnia pojazd;
obejmuje:
1. kolejny numer wpisu,
2. datę i cel udostępnienia pojazdu,
3. stan licznika na dzień udostępnienia pojazdu
4. liczbę przejechanych kilometrów,
5. stan licznika na dzień zwrotu pojazdu,
6. imię i nazwisko osoby, której udostępniony został pojazd.

Podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami (art. 86a ust. 12 ustawy).

Przez „poniesienie wydatku” należy rozumieć dokonanie wpłaty zaliczki na poczet zakupu towaru czy usługi lub też nabycie towaru czy usługi, w zależności od tego która z tych sytuacji wystąpiła jako pierwsza.

Na mocy art. 86a ust. 13 ustawy, w przypadku niezłożenia w terminie informacji, o której mowa w ust. 12, uznaje się, że pojazd samochodowy jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika dopiero od dnia jej złożenia.

Ponadto należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 12 ust. 1 ustawy nowelizującej obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

samochodów osobowych;
innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
1. 1 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
2. 2 – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
3. 3 lub więcej – jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej (art. 12 ust. 2 ustawy nowelizującej).

Na mocy art. 12 ust. 3 ustawy nowelizującej, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

Należy również zauważyć, że w myśl art. 13 ust. 1 ustawy nowelizującej, w przypadku pojazdów samochodowych będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w stosunku do których na dzień poprzedzający dzień wejścia w życie niniejszej ustawy kwotę podatku naliczonego stanowiła cała kwota podatku od towarów i usług wykazanego na fakturze, nie stosuje się przepisu art. 86a ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, w odniesieniu do wydatków, o których mowa w art. 86a ust. 2 pkt 2 tej ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Stosownie do treści art. 13 ust. 2 ustawy nowelizującej, przepis ust. 1 ma zastosowanie w odniesieniu do umów, o których mowa w tym przepisie:

bez uwzględnienia zmian umowy dokonywanych od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy oraz
pod warunkiem że:
1. pojazdy samochodowe będące przedmiotem tych umów zostały wydane podatnikowi przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy,
2. umowa została zarejestrowana przez podatnika dokonującego odliczenia u właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego najpóźniej w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Należy wskazać, że z ww. art. 13 ustawy nowelizującej wynika, że w zakresie pojazdów samochodowych będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartych przed dniem 1 kwietnia 2014 r., w stosunku do których na dzień 31 marca 2014 r. podatnikowi przysługiwało nieograniczone (100%) prawo do odliczenia podatku od czynszu i rat wynikających z takiej umowy – nie stosuje się ograniczenia w odliczaniu podatku w wysokości 50%, pod pewnymi warunkami.

Podatnikowi przysługiwać będzie odliczenie w pełnej wysokości od czynszu (rat) wynikających z takiej umowy, jeżeli łącznie spełnione zostaną następujące warunki:

w umowie tej zawartej przed dniem 1 kwietnia 2014 r. nie dokonano zmian po dniu 31 marca 2014 r.,
pojazd samochodowy będący przedmiotem tej umowy został wydany podatnikowi przed dniem wejścia 1 kwietnia 2014 r., oraz
umowa ta została zarejestrowana przez podatnika dokonującego odliczenia u właściwego dla niego naczelnika urzędu skarbowego najpóźniej w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej, tj. do dnia 2 maja (włącznie).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług prowadzi działalność gospodarczą, której podstawowym przedmiotem jest m.in. sprzedaż hurtowa i detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych na polskim rynku.

Sprzedaż produktów A realizowana jest w główniej mierze (poza sklepem internetowym, realizującym sprzedaż wysyłkową) przez pracowników Spółki, działających w charakterze przedstawicieli handlowych. Są oni odpowiedzialni za realizację planów sprzedażowych Spółki w określonym obszarze geograficznym oraz utrzymywanie bezpośrednich relacji z Klientami Spółki (sprzedaż bezpośrednia). A działa na terenie całego kraju. W związku z przedmiotem działalności Spółki i koniecznością stałego przemieszczania się przez pracowników A do Klientów celem zaopatrzenia ich w produkty oferowane przez A, Spółka korzysta z pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 2 pkt 34 ustawy.

Pojazdy samochodowe wykorzystywane przez pracowników A to samochody osobowe oraz samochody osobowe z homologacją ciężarową, których masa całkowita nie przekracza 3,5 tony. Wszystkie wyżej wymienione pojazdy samochodowe użytkowane są przez A na podstawie zawartych przez Spółkę umów leasingu operacyjnego lub umów wynajmu długoterminowego.

Wnioskodawca, w związku z wejściem w życie dnia 1 kwietnia 2014 r. ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o ustawie o podatku od towarów i usług (Dz. U. poz. 312), na podstawie art. 86a ust. 12 oraz ust. 15 ustawy, planuje w przyszłości dokonać zgłoszenia pojazdów samochodowych wykorzystywanych przez Spółkę na druku VAT-26, informując właściwego Naczelnika Urzędu Skarbowego, że pojazdy te są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika.

Pojazdy samochodowe wymienione w informacji VAT-26 będą wykorzystywane przez A (pracowników Spółki) wyłącznie do celów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Spółka zamierza wprowadzić całkowity zakaz wykorzystywania pojazdów samochodowych w celach prywatnych. Zakaz ten wynikać będzie z podpisanych z pracownikami umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych. Zgodnie z tymi umowami obwiązywać będzie w Spółce całkowity zakaz użytku samochodu służbowego do celów prywatnych. Ponadto, z umów tych wynikać będzie obowiązek prowadzenia przez pracowników ewidencji przebiegu pojazdu, w umowach tych opisany będzie szczegółowo sposób prowadzenia ewidencji, zasady zdawania EPP celem potwierdzenia przez Spółkę autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem. Powyższe umowy określać będą także obowiązek prowadzenia EPP jako jeden z podstawowych obowiązków pracowniczych danego pracownika. W drodze aneksu do umowy o pracę z każdym pracownikiem – kierowcą wprowadzony zostanie zapis, że podstawowym obowiązkiem pracownika jest prowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy, którego nieprzestrzeganie upoważniać będzie Spółkę do wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę w trybie dyscyplinarnym określonym w art. 52 ustawy Kodeks pracy.

Niezmiernie istotnym elementem gwarantującym bezpieczeństwo Spółki (w tym bezpieczeństwo podatkowe związane z odliczaniem podatku naliczonego) jest zapis zawarty w projektowanych umowach używania i przechowania samochodu służbowego stanowiący, że Pracownik przyjmuje do wiadomości, że pojazd jest mu powierzony wyłącznie do wykonywania obowiązków służbowych, w związku z czym Pracodawcy przysługuje pełne odliczenie podatku od towarów i usług zawartego we wszelkich wydatkach eksploatacyjnych, w tym związanych z nabyciem paliwa do napędu powierzonego pojazdu. Użycie przez Pracownika pojazdu do celów prywatnych oznaczać będzie powstanie szkody u Pracodawcy w postaci nieodliczonego podatku od towarów i usług. A i pracownik na podstawie tej umowy ustalą, że nieprowadzenie ewidencji przebiegu pojazdu lub prowadzenie jej w sposób inny niż określony powyżej, jak również stwierdzenie, że pojazd był wykorzystany w celach prywatnych, skutkować będzie obciążeniem Pracownika kwotą w wysokości wynikłej dla Pracodawcy z tego faktu szkody. W ten sposób A wykluczy nawet potencjalną możliwość użytku samochodu służbowego do celów niezwiązanych z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą, bowiem sankcja za niestosowanie się do zakazu użytkowania samochodu do celów służbowych skutkować będzie obciążeniem pracownika całkowitym kosztem szkody z tego tytułu powstałej u Pracodawcy, w tym również sankcji wynikającej z ustawy Kodeks karny skarbowy.

Pracownicy Spółki używający pojazdy służbowe przejdą zewnętrzne szkolenie prowadzone przez doradcę podatkowego z zakresu zasad prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, skutków prowadzenie jej niezgodnie z zasadami określonymi przepisami ustawy, odpowiedzialności materialnej pracowników za mienie powierzone oraz zasad obciążania pracowników za ewentualną szkodę powstałą u pracodawcy w związku z niewłaściwym użyciem pojazdu służbowego, czy też niepoprawnym prowadzeniem ewidencji przebiegu pojazdu.

Spółka dokonywać będzie sprawdzenia sposobu wykorzystania pojazdów samochodowych poprzez comiesięczną weryfikację zwracanych przez pracowników A ewidencji przebiegu pojazdu.

Stosowane przez Spółkę ceny wynajmu określone będą w Cenniku wynajmu samochodów i spełniać będą warunki określone w art. 32 ustawy, a więc będą miały charakter rynkowy, co zostanie potwierdzone stosownym porównaniem cen obwiązujących na rynku lokalnym. Pracownik A będzie mógł zatem zgłosić chęć wykorzystania samochodu np. podczas urlopu, w okresie którego samochód może być pracownikowi wynajęty komercyjnie, zgodnie z Regulaminem i stosowanym przez A Cennikiem wynajmu samochodów. Usługa ta będzie wówczas opodatkowana podatkiem VAT i jej wykonanie potwierdzone zostanie fakturą VAT wystawioną przez Spółkę zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o VAT. Wynajem samochodów nie będzie wyłącznym przedmiotem działalności gospodarczej A, lecz aktualnie procedowana jest zmiana umowy Spółki, która wprowadzi stosowny kod według Polskiej Klasyfikacji Działalności do umowy spółki w zakresie wynajmu pojazdów samochodowych.

Wynajem pojazdów samochodowych, jako usługa opodatkowania na zasadach ogólnych określonych w ustawie, podlega opodatkowaniu stawką 23% i oznacza, że samochody będące przedmiotem wynajmu będą wykorzystane nadal wyłącznie do działalności gospodarczej A. Fakt użycia pojazdu samochodowego w tym czasie podlega odpowiedniemu udokumentowaniu w ewidencji przebiegu pojazdu z zgodnie z przepisami ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. W sytuacji wynajmu komercyjnego osobie trzeciej niebędącej pracownikiem, odpowiedni wpis w EPP dokonywany będzie przez podatnika zgodnie z wymogami ustawy. Osoby trzecie oraz pracownicy Spółki regulować będą należności wynikające z usługi wynajmu wykonanej przez A gotówką lub przelewem. Wykluczone jest dokonywanie jakichkolwiek potrąceń w tym zakresie.

Wnioskodawca użytkuje samochody na podstawie czterech umów leasingu operacyjnego zawartych odpowiednio w dniach 7 września 2011 r., 12 lipca 2012 r., 16 lipca 2013 r. oraz 30 kwietnia 2014 r. W zawartych przez Wnioskodawcę ww. umowach leasingu operacyjnego nie dokonywano zmian po dniu 31 marca 2014 r. Spółce przed dniem 1 kwietnia 2014 r. nie przysługiwało nieograniczone (100%) prawo do odliczenia podatku naliczonego od rat leasingowych oraz opłat z tytułu wynajmu długoterminowego.

Umowy leasingu zawarte przez A nie zostały zarejestrowane u właściwego naczelnika urzędu skarbowego. Część wykorzystywanych przez Spółkę samochodów stanowią pojazdy samochodowe inne niż osobowe, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 3 lub więcej, z tym że dopuszczalna ładowność tych pojazdów jest każdorazowo większa niż 500 kg. Dla części pojazdów wykorzystywanych przez Wnioskodawcę do działalności gospodarczej z dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym wynika liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy oraz jego dopuszczalna ładowność.

Wszystkie samochody będące w użytkowaniu Wnioskodawcy, co wynika również z treści wniosku są aktualnie i będą wykorzystywane wyłącznie do czynności opodatkowanych. Pojazdy będące przedmiotem wniosku nie są (nie będą) pojazdami, o których mowa w art. 86a ust. 4 pkt 2 w związku z ust. 9 ustawy. Pojazdy będące przedmiotem wniosku nie są (nie będą) pojazdami konstrukcyjnie przeznaczonymi do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, o których jest mowa w art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. b ustawy.

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotem zapytania są wszelkie wydatki związane z użytkowaniem ww. pojazdów samochodowych użytkowanych przez Spółkę określone w art. 86a ust. 2 ustawy, to jest w szczególności:

wydatki od nabycia tych pojazdów po zakończeniu leasingu oraz nabycia lub importu ich części składowych;
wydatki związane z używaniem tych pojazdów na podstawie umowy leasingu;
wydatki związane z nabyciem lub importem paliw silnikowych oraz oleju napędowego, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, wydatki związane z usługami naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz wydatki związane z nabyciem innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Zasadniczo nabywcą paliwa jest i będzie Wnioskodawca, to jest faktury dokumentujące poniesione wydatki będą wystawione bezpośrednio na Wnioskodawcę jako nabywcę towaru/usługi. Czynności np. tankowania pojazdu dokonuje i dokonywać będzie w imieniu pracodawcy pracownik Wnioskodawcy. Jedynie w czasie użytkowania samochodów przez najemców na podstawie umowy najmu samochodu, koszty tankowania (paliwa) obciążają każdorazowo danego najemcę pojazdu. Wobec powyższego Wnioskodawca nie ponosi kosztów paliwa w tym okresie i nie są na niego, ani nie będą, wystawiane faktury za sprzedaż np. paliwa do danego samochodu. Najemcy samochodów są zobowiązani zwrócić samochód z taką samą ilością paliwa, jaka stwierdzona została w protokole zdawczo-odbiorczym, który jest podpisywany każdorazowo przy wydaniu pojazdu (część zdawcza protokołu) oraz po jego zwrocie (część odbiorcza protokołu). Wówczas Wnioskodawca dokonuje sprawdzenia poziomu paliwa. W przypadku, gdy ilość paliwa jest mniejsza niż wynika to z protokołu sporządzanego w dacie wydania pojazdu, Klient (najemca) obciążany jest kosztem brakującego paliwa na podstawie faktury VAT wystawionej przez Wnioskodawcę. Zasadniczo opłaty za paliwo uiszcza i uiszczać będzie Wnioskodawca na podstawie faktur wystawionych na Spółkę jako nabywcę towaru. Płatność jest realizowana bezgotówkowo przez pracownika Wnioskodawcy przy pomocy karty flotowej stacji Shell. Dostawca paliwa (Shell) wystawia na rzecz Wnioskodawcy zbiorczą fakturę VAT na koniec każdego miesiąca. Dane na fakturze wynikają z tankowania dokonywanego kartami flotowymi. Jedynie w czasie użytkowania samochodów przez najemców (osoby trzecie lub pracownicy Spółki) na podstawie umowy najmu samochodu, koszty tankowania (paliwa) obciążać będą każdorazowo danego najemcę pojazdu. Zakup paliwa jest i będzie dokonywany w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy przez pracownika bezpośrednio na stacji paliw na koszt Wnioskodawcy. W ramach kontroli prowadzonej zgodnie z opisem przedstawionym we wniosku, każde tankowanie zrealizowane przez pracownika w celu służbowym jest i będzie przedmiotem szczegółowej kontroli ze strony działu finansowego Wnioskodawcy.

Wnioskodawca ma i będzie miał wpływ na miejsce nabycia paliwa w ten sposób, że pracownicy Spółki zobowiązani są tankować pojazdy na renomowanych stacjach paliw (Shell) oraz mają obowiązek dbania o powierzone mienie pracodawcy i unikać w ten sposób sprzedawców złej jakości paliwa. Miejsce tankowania określa pracownik według konieczności zatankowania pojazdu, z tym że miejsce tankowania jest następnie weryfikowane przez Wnioskodawcę w ramach wewnętrznych procedur kontroli działu finansowego opisanych szczegółowo we wniosku.

Pracownicy Wnioskodawcy mogą wykorzystywać paliwo wyłącznie do celów służbowych. Jedynie w czasie komercyjnego wynajmu samochodów osobom trzecim, czy też pracownikom Wnioskodawca nie decyduje o sposobie zużycia paliwa, bowiem najemca jest zobowiązany zwrócić pojazd z taką samą ilością paliwa jaka określona została w protokole zdawczoodbiorczym danego samochodu. Wynajem pojazdu pracownikowi jest wówczas dokumentowany fakturą VAT i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a koszt paliwa obciąża wówczas każdoczesnego najemcę pojazdu w czasie trwania umowy wynajmu pojazdu (to jest osobę trzecią lub pracownika Wnioskodawcy).

W przypadku paliwa nabytego przez pracowników do napędu samochodów służbowych wykorzystywanych wyłącznie do celów służbowych Wnioskodawca nie tylko pośredniczy, czy też będzie pośredniczył we wnoszeniu i rozpatrywaniu reklamacji dotyczącej nabytego paliwa, ale wręcz jest i będzie stroną tego postępowania jako nabywca paliwa.

Wszelkie wydatki związane z użytkiem służbowym samochodu przez pracowników ponosi Wnioskodawca na podstawie faktur VAT wystawionych na Spółkę. Jedynie w czasie komercyjnego wynajmu samochodów na rzecz osób trzecich lub pracowników Spółki wydatki związane z nabyciem paliwa do samochodu są ponoszone bezpośrednio przez najemców z własnych środków i nie są dokumentowane fakturą VAT na rzecz Wnioskodawcy, bowiem nabywcą paliwa jest wówczas najemca danego samochodu.

Faktury dokumentujące wydatki związane z używaniem samochodu przez Wnioskodawcę, co już wskazano wyżej, są i będą wystawiane na Wnioskodawcę, z wyłączeniem kosztów paliwa w okresie trwania umowy komercyjnego wynajmu samochodów na rzecz osób trzecich lub pracowników Spółki.

W rozpatrywanej sprawie wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą ustalenia, czy spełnione zostaną warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z samochodami osobowymi oraz pojazdami samochodowymi innymi niż osobowe, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi 3 lub więcej, z tym że dopuszczalna ładowność tych pojazdów jest każdorazowo większa niż 500 kg, w tym od zakupów paliwa, wobec planowanego zastosowania w Spółce, opisanych wyżej umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych (pytanie oznaczone we wniosku nr 1). Ponadto, czy wobec faktu, że pracownicy Spółki – tak jak to ma miejsce w przypadku przedstawicieli handlowych – wykonują pracę poza siedzibą Spółki oraz brak możliwości przechowywania (garażowania) samochodów w miejscu siedziby Spółki, jak również uwzględniając projektowane zapisy umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych, z których wynika obowiązek przechowywania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników, uznać będzie można, że pracownicy Spółki rozpoczynają jazdę służbową w momencie rozpoczęcia wykonywania pracy, czyli wyjeżdżając z miejsca zamieszkania (np. garażowania samochodu) w celu wykonania obowiązków pracowniczych np. podróż służbowa do Klienta, a tym samym Wnioskodawca użytkuje samochody wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalności na gruncie ustawy (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) .

W tym miejscu należy wskazać, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w orzeczeniu z dnia 18 września 2017 r., sygn. akt I SA/Po 305/15 stwierdził, że z przepisu art. 86a ust. 4 ustawy, wynika, że w celu dokonania pełnego odliczenia podatku od towarów i usług muszą zostać spełnione łącznie dwa warunki:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania wyklucza ich użycie do celów prywatnych,
wykluczenie użytku prywatnego musi zostać potwierdzone prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu.

W ocenie Sądu „Przepisy ustawy nie określają w jaki sposób podatnik ma zapewnić w swojej firmie wyeliminowanie użytku prywatnego używanych w nim pojazdów samochodowych dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Wskazać jednak należy, że przykładowo może tego dokonać za pomocą wprowadzonych regulaminów, umów, zarządzeń wraz z podjęciem dodatkowych działań zabezpieczających ich wykonanie. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności przedsiębiorstwa i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdów muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku tych pojazdów. Obowiązkiem podatnika jak wynika z cytowanego przepisu jest ustalenie takich zasad używania pojazdów, które wykluczą ich użycie do użytku prywatnego, i muszą jednocześnie istnieć zabezpieczenia gwarantujące ich przestrzeganie”.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z opisu sprawy wynika, że Spółka planuje użytkować samochody służbowe wyłącznie do działalności gospodarczej. W związku z powyższym Wnioskodawca wprowadzi bezwzględny zakaz używania samochodów służbowych do celów prywatnych. Zakaz ten znajdzie swoje odzwierciedlenie w ustalonych przez podatnika zasadach używania pojazdów samochodowych oraz Regulaminie Pracy i Regulaminie Wynagradzania. Na zasady te składać się będzie szereg dokumentów. Spółka zastosuje indywidualne umowy o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujące zasady używania samochodów służbowych wprowadzając całkowity zakaz używania samochodów służbowych do celów prywatnych, w tym zawierające zapisy dotyczące odpowiedzialności pracowników za powierzone mienie. Umowy te regulować będą m.in. zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zawierać będą zapisy o możliwości dochodzenia przez A odszkodowania względem pracowników na zasadach ogólnych wynikających z prawa cywilnego w pełnej wysokości na opisanych wyżej w stanie faktycznym zasadach, uwzględniać one także będą fakt przeszkolenia pracowników Spółki w zakresie obowiązków pracowniczych na nich ciążących (w tym prowadzenie EPP). Nadto A w umowach o pracę z pracownikami uwzględni aspekt wykorzystania powierzonych samochodów wyłącznie do celów służbowych. Spółka wprowadzi odpowiednie zapisy w polityce rachunkowości dotyczące stosowanych w Spółce procedur weryfikacji i kontroli dokumentów (EPP i dokumentów rozliczania delegacji) oraz wprowadzi dodatkowe rozwiązania gwarantujące, że samochody te będę wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych (szczegółowe rozliczanie delegacji, kontrola prowadzona przez dział finansowo-księgowy) oraz prowadzenie nadzoru nad prowadzoną przez pracowników ewidencją przebiegu pojazdu.

W takiej sytuacji, zdaniem Sądu, spełnione zostaną warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami.

Wykorzystanie samochodów wyłącznie do celów działalności gospodarczej potwierdzać będzie także prowadzona przez Spółkę ewidencja przebiegu pojazdu, której prawidłowość zapewniona zostanie poprzez m.in. stałą kontrolą wpisów dokonywanych w EPP, a jej prowadzenie zostanie poprzedzane odpowiednim szkoleniem pracowników, jak również której zasady prowadzenia określone zostaną w indywidualnych umowach umowy o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujące zasady używania samochodów służbowych.

W związku z tym, zdaniem WSA w Poznaniu, Spółka wykluczy zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, możliwość użycia samochodów służbowych do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą, wprowadzając stosowne dokumenty wewnętrzne ustalające zasady używania tych samochodów, prowadząc także ewidencję przebiegu pojazdu oraz wdrażając odpowiedni system zabezpieczający (m.in. comiesięczna kontrola prowadzona przez dział finansowo-księgowy przedkładanych przez pracowników EPP, sprawdzanie EPP z prowadzonymi rozliczeniami delegacji, wprowadzenie odpowiedzialności materialnej pracowników, w tym po rozwiązaniu stosunku pracy i możliwość dochodzenia szkód w pełnej wysokości do pracowników). Fakt ten potwierdzą również dodatkowe dokumenty, jak przykładowo polityka rachunkowości Spółki.

Zdaniem Sądu, choć ustawodawca w art. 86a ust. 4 ustawy, nie posługuje się pojęciem „obiektywnego” uniemożliwienia użycia samochodów służbowych do celów prywatnych, to stosowany przez A kompleksowy system kontroli i nadzoru oraz wprowadzenie pełnej odpowiedzialności materialnej pracowników „obiektywnie” i skutecznie uniemożliwi wykorzystanie samochodów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Wnioskodawcy, co skutkować będzie, w opisanym stanie sprawy, prawem Zainteresowanego do pełnego odliczenia podatku VAT od wydatków związanych z użytkowaniem samochodów służbowych wyłącznie w celach związanych z działalnością gospodarczą.

Wobec faktu, że pracownicy Spółki – tak jak to ma miejsce w przypadku przedstawicieli handlowych – wykonują pracę poza siedzibą Spółki (np. na terenie woj. zachodniopomorskiego) oraz brak możliwości przechowywania (garażowania) samochodów w miejscu siedziby Spółki (ze względu na zapisy umowy wynajmu, zakazujące parkowania samochodów Spółki po godzinach pracy Wnioskodawcy oraz w weekendy czy dni wolne na terenie nieruchomości), jak również uwzględniając zapisy umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych, z których wynika obowiązek przechowywania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników (dbania o mienie powierzone przez pracodawcę), zarówno w ocenie WSA w Poznaniu jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego, istnieją podstawy prawne do uznania, że pracownicy Spółki rozpoczynają jazdę służbową w momencie rozpoczęcia wykonywania pracy, czyli wyjeżdżając z miejsca zamieszkania (np. garażowania samochodu) w celu wykonania obowiązków pracowniczych np. podróż służbowa do klienta. Przejazdy z miejsca garażowania, czy przechowywania samochodu (czyli miejsca zamieszkania) do siedziby Spółki, czy też do klientów Spółki, związane są z realizacją celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki i wobec powyższego mają charakter służbowy, czyli związane są wyłącznie z prowadzoną przez Wnioskodawcę działalnością gospodarczą.

W opinii Sądu, parkowanie samochodu poza siedzibą firmy nie oznacza automatycznie, że samochód, nie jest wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej. Na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) wykształcił się pogląd, że przejazdy pracowników mobilnych samochodem służbowym na trasie pomiędzy wyznaczonym miejscem zamieszkania lub jego pobliżu (parkowania), a miejscem wykonywania pracy – o ile nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 tej ustawy, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Podsumowując, zgodnie z wyrokiem WSA w Poznaniu z dnia 18 czerwca 2015 r., sygn. akt I SA/Po 305/15 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 1809/15, należy stwierdzić, że wobec planowanego zastosowania w Spółce, opisanych wyżej umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych wprowadzających całkowity zakaz używania samochodów służbowych do celów prywatnych, w tym zawierających zapisy dotyczące odpowiedzialności pracowników za powierzone mienie, regulujących zasady prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, zawierające zapisy o możliwości dochodzenia szkód względem pracowników na zasadach ogólnych wynikających z prawa cywilnego w pełnej wysokości na opisanych wyżej zasadach, uwzględniając także fakt przeszkolenia pracowników Spółki w zakresie dotyczącym obowiązków pracowniczych na nich ciążących (w tym dotyczących prowadzenia EPP), uwzględniając fakt zmian w umowach o pracę z pracownikami w zakresie wykorzystania powierzonych samochodów wyłącznie do celów służbowych, zwracając także uwagę na zapisy w polityce rachunkowości dotyczące stosowanych w Spółce procedur weryfikacji i kontroli dokumentów (EPP i dokumentów rozliczania delegacji) oraz pozostałe rozwiązania gwarantujące, że samochody te będą wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych (szczegółowe rozliczanie delegacji, kontrola prowadzona przez dział finansowo-księgowy) oraz prowadzenie nadzoru nad prowadzoną przez pracowników ewidencją przebiegu pojazdu spełnione zostaną warunki określone w art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy, pozwalające na odliczenie pełnej kwoty podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami, w tym od zakupów paliwa.

Z uwagi na fakt, że pracownicy Spółki – tak jak to ma miejsce w przypadku przedstawicieli handlowych – wykonują pracę poza siedzibą Spółki (np. na terenie województwa zachodniopomorskiego) oraz brak jest możliwości przechowywania (garażowania) samochodów w miejscu siedziby Spółki (ze względu na zapisy umowy wynajmu, zakazujące parkowania samochodów Spółki po godzinach pracy Wnioskodawcy oraz w weekendy, czy dni wolne), jak również uwzględniając projektowane zapisy umów o używaniu i przechowywaniu samochodów służbowych obejmujących zasady używania samochodów służbowych, z których wynika obowiązek przechowywania samochodów w miejscu zamieszkania pracowników (dbania o mienie powierzone przez Pracodawcę), uznać będzie można, że pracownicy Spółki rozpoczynają jazdę służbową w momencie rozpoczęcia wykonywania pracy, czyli wyjeżdżając z miejsca zamieszkania (np. garażowania samochodu) w celu wykonania obowiązków pracowniczych np. podróż służbowa do Klienta, a tym samym Wnioskodawca użytkuje samochody wyłącznie w celach związanych z prowadzoną działalności na gruncie ustawy, wobec czego jest uprawniony do pełnego odliczenia podatku naliczonego od wydatków związanych z tymi samochodami, w tym od zakupów paliwa.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2 należy uznać za prawidłowe.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej, przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji, tj. 16 października 2014 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora SiAta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin